Þjóðviljinn - 02.04.1952, Blaðsíða 6

ÞJÖÐVILJINN
Miðvikudagur 2. apríl 1952
>. 0
<ifi í
Hundiuð telpna
Framhald af 5. síðu.
við ílugvallarhliðið og sömu-
leiðis stúlkum innan við sextán;
ára aldur, sem stundum ber þar
að garði. 1 þeim hópi eru jafn-
vei fjórtán ára telpur.
Stúlkur kúra í skottinu.
Þessar stúlkur eru gerðar
afturreka við hliðið. En iðu-
lega ber þá við, að þær reyna
að komast inn á flugvallar-
svæðið annars staðar, heldur en
beygja sig fyrir því, að þeim
er ekki heimil för á flugvöll-
inn. Verður þá helzt fyrir að
reyna að smjúga í gegnum
flugvallargirðinguna.
Það hefur líka borið við, að
lögreglan við hliðið hefur fund-
ið ungar Reykjavikurdömur
kúrandi í skottum bíla, í þeirri
trú að þær gætu á þann hátt
komizt inn um hið forboðna
hlið. Innan þess eru starfandi
þrír eða fjórir næturklúbbar,
sem lokka, og greiður aðgang-
ur að áfengi.
Óhæfilegur aðbúnaður
að lögreglunni.
Lögreglan vinnur þarna erf-
itt verk við hina verstu að-
stöðu sem hugsazt getur. —
Hana skortir farartæki til þess
að inna störf sín af höndum,
og vistarveran við hliðið er
svo úr garði gerð, að læknis-
vottorð er fyrir því, að hún sé
ekki notandi. Þar er til dæmis
hvorki vatn né salerni. Ofan á
þetta bætist svo, að lögreglan
getur ekki nema stundum kom-
ið fyrir í örugga næturvörzlu
stúlkum þeim, sem brotlegar
hafa gerzt og fastar eru tekn-
ar.
Hvert stefnir fyrir
þessum stúlkum?
Það má öllum ljóst vera,
hvert stefnir fyrir 16—18 ára
stúlkum og jafnvel yngri, sem
sækja á þennan hátt suður á
Keflavíkurflugvöll, gista þar
jafnvel fangahús af og til.
Sumar þeirra eru að vísu af
því tagi, sem sækir í erlend
skip í Reykjavíkurhöfn. Marg-
ar hinna virðast ýmsar óneit-
anlega á hraðri leið í sömu átt.
150 hafa þegar komizt á svart-
an lista, en þó eru hinar senni-
lega fleiri, sem sækja suður á
flugvöll og fá að fara þar inn,
án þess að verða uppvísar að
þeim brotum, er veiti þeim sæti
á svarta listanum."
Krossgáta
6».
Lárétt: 1 mölvaði — 4 dagblað
— 5 prófessor — 7 konunafn —
9 ben — 10 trygg — 11 vagga —
13 á skrúfu — 15 samhljóðar —
16 ákæra.
Lóðrétt: 1 ritdómari — 2 elska
—3 drykkur — 4 svarar — 6
Juöngt — 7 reiðihljóð — 8 ó-
hreinka — 12 hljóma — 14 keyrði
<— 15 upphrópun.
Lausn 59. krossgátu.
Lárétt: 1 þegar — 4 mó — 5
A.S. — 7 ala — 9 tak — 10 fár
-— 11 asi —- 13 ró — 15 ar — 16
•lalla.
Lóðrétt: 1 þó — 2 gól — 3 Ra
— 4 matur — 6 særir — 7 aka —
8 afi — 12 sól — 14 ól — 15 aa.
137. DAGUR
eins og sakir stóðu að þreyta Clyde of mikið. Hann yrði ef til
vill ofsareiður. Og hann hafði tilheyrt þessum heimi frá því að
hún kynntist honum. Og hún vildi ekki að hann fengi þá hug-
mynd að hún ætlaði að gera neinar kröfur til hans, þótt henni
væri það næst skapi.
„Miig langaði svo mikið til að vera með þér í gærkvöldi og
afhenda þér gjöfina þína þá,“ sagði hún bæði til að beina hugs-
unum sínum á aðrar brautir og reyna að vinna samúð hans.
Clyde tók eftir hryggðinni í rödd hennar og eins og ævinlega
snart hún hann djúpt, en nú gat hann ekki og vildi ekki láta
tilfhmingarnar ihlaupa með sig í gönur.
„En nú veiztu hvernig í þessu liggur, Berta,“ svaraði hann
næstum þrákelknislega. „Ég er búinn að segja þér það.“
„Ég veit það,“ svaraði hún döpur í bragði og reyndi að leyna
harmi sínum. Á meðan losaði hún umbúðirnar utan af gjöf
hans og opnaði lokið á kassanum sem innihélt burstasettið. Við
það varð henni léttara um hjartað, því að hún hafði aldrei fyrr
átt neitt svo dýrmætt og glæsilegt. „En hvað þetta er fallegt,“
hrópaði hún og gat ekki varizt hrifningu. „Ég átti ekki von á
þessu. Gjafirnar frá mér verða ósköp ómerkilegar við hliðina
á þessu.“
Hún fór að sækja gjafimar til hans. En Clyde sá þó, að þótt
gjöfin væri höfðingleg, þá nægði hún ekki til að vega upp á
móti sorg hennar yfir afskiptaleysi hans. Varanleg ást hans
var meira virði en nokkur gjöf.
„Lízt þér ekki vel á það?“ spurði hann í veikri von um að
gjöfin gæti rekið áhyggjur hennar á flótta.
„Jú, auðvitað elskan,“ svaraði hún og virti það fyrir sér með
athygli. „En gjafirnar frá mér eru svo fátæklegar,“ bætti hún
við raunamædd og döpur yfir öllum þessum vonbrigðum. „En
þær eru gagnlegar fyrir þig og þú átt alltaf að bera þær á
þér, við hjarta þitt, þar sem ég hef ætlað þeim stað.“
Hún rétti honum litlu öskjurnar sem innihéldu skrúfblýantinn
og silfurbúinn sjálfblekunginn, sem hún hafði valið handa hon-
um, af því að hún áleit að hann hefði not fyrir það hvort
tiveggja í verksmiðjunni. Fyrir hálfum mánuði hefði hann tekið
hana í fang sér og reynt að hugga hana vegna allra þeirra
vonbrigða, sem hann hafði valdið henni. En nú stóð hann aðeins
álengdar og var að hugsa um ihvernig hann ætti að róa hana
án hinna venjulegu loforða og fullyrðinga. án þess þó að vera
of kuldalegur. Og þess vegna lét hann fjálglega en uppgerðar-
lega í ljós hrifningu sína yfir gjöfunum.
„Nei, en hvað þetta er fallegt, elskan, og einmitt það sem ég
hef mesta þörf fyrir. Þú hefðir ekki getað gefið mér neitt
hentugra. Mig hefur lengi langað til að eignast svona sam-
stæðu.“ Hann reyndi að sýna á sér hrifningarmerki þegar hann
virti fyrir sér gjafirnar, og stakk þeim síðan í vasa sinn. Og
af því að hún stóð fyrir framan hann, þögul og lirygg og
minnti hann á allt hið yndislega sem þeim hafði farið á milli,
tók hann hana í fang sér og kyssti hana. Hún var óneitanlega
yndisleg. Og iþegar hún lagði handleggina um háls hans og fór
að gráta, þrýsti hann henni að sér og sagði, að þetta væri
alveg óþarfi og hún kæmi aftur á miðvikudaginn og þá yrði allt
eins og áður. En um leið var hann að hugsa um, að þetta væri
alls ekki satt og hvað þetta væri allt undarlegt ■— því að fyrir
skemmstu hefði honum þótt svo undur vænt um hana. Það var
ótrúlegt að önnur stúLka skyldi geta haft þessi áhrif á hann.
En þannig var það. Og þótt hún héldi að honum þætti enn
vænt um hana eins og áður, þá þótti honum það ekki og þætti
aldrei framar. Og þess vegna hafði hann innilega samúð með
henni.
Eitthvað af þessum hugsunum náðu til Róbertu, þótt liún
vær: að hlusta á orð hans og tæki atlotum hans. Þau voru ekki
einlæg. Hann var of eirðarlaus, faðmlög hans köld og ekki næg
hlýja í röddinni. Og frekari staðfestingu á þessu fékk hún eftir
andartak, þegar hann losaði sig úr faðmlögum hennar, leit á
úrið sitt og sagði: „Ég verð víst að fara r.úna, elskan. Klukk-
una vantar tuttugu mínútur í þrjú og fundurinn byrjar klukkan
þrjú. Ég vildi óska að ég gæti fylgt þér, en ég hitti þig aftur
þegar þú kemur til baka.“
Hann laut áfram til að kyssa hana, en nú fann Róberta
glöggt að viðmót hans var orðið gerbreytt. Hann var vingjarn-
legur og góður, en hugur hans var annars staðar — þótt jólin
væru í nánd. Hún reyndi að taka sig á og sýna sjálfsvirðingu
og tókst það að nokkru leyti — hún sagði kuldalega og festu-
lega í lok samtals þeirra: „Jæja, Clyde, ég vil ekki að þú komir
of seint. Þú þarft að flýta þér. En ég ætla ekki að vera lengur
í burtu en fram á annan. Ef ég kem aftur snemma á annan,
heldurðu þá að þú lítir hingað inn? Ég vil ekki koma of seint
í vinnuna á miðvikudaginn.“
„Já, elskan, auðvitað kem ég,“ svaraði Clyde vingjamlega
og næstum innilega því að hann vissi að hann hafði ekkert ann-
að fyrir stafni íþann dag, og hann átti erfitt með að skiljast
við hana á of snöggan og hrottalegan hátt. „Hvenær býstu við
að koma aftur?
Hún bjóst við að það yrði um áttaleytið, og hann áleit að
vel gæti orðið úr stefnumóti þá. Hann tók upp úrið og sagði:
„En nú verð ég að fara,“ og gekk í áttina til dyra.
Kvíðin yfir framkomu hans og áhyggjufull um framtíðina
gekk hún í veg fyrir hann, tók í frakkann hans, horfði í augu
hans og sagði biðjandi og skipandi um leið: „Þetta er þá af-
ráðið á annan, Clyde? Þú breytir því ekki í þetta sinn, er
það?“
„Vertu róleg. Þú þekkir mig. Þú veizt að ég gat ekki annað
en farið í hitt skiptið. En ég kem á þriðjudaginn, vertu viss
um það,“ svaraði hann. Svo kyssti hann hana og hraðaði sér
út og hafði hugboð um að hann hefði hagað sér óviturlega, en
fannst hann þó ekki hafa getað farið öðru vísi að. Enginn mað-
ur gat hætt við stúlku, eins og hann var að reyna að gera, án
iþess að sýna lipurð og kænsku. Annað var óhyggilegt og ó-
—0O0— —0O0---0O0— —0O0— —0O0— —0O0— —0O0—*
BARNASAGAN
N. N0SS0W: !
K áfi r p i 11 a r
BðSI !
18. DAGUR
Bósi teygði trýnið upp að neíinu á Mikka, eins
og hann ætlaði að sleikja það, og Mikki lagði höíuð
hans að vanga sér. Rúberta skellti upp úr, neril
sáman höndunum af ánægju, og sagði:
Við komum með hann hingað í tösku frá járn-
brautarstöðinni. Við tókum líka vitlausa tösku. Og
það er allt honum Lauga að kenna.
Já já, sagði Laugi frændi, víst er það mér að
kenna. Ég tók fyrst vitlausa tösku, og þá hlutuð
Þið að taka þá sem eftir var.
Síðan fékk hann okkur Mikka töskuna okkar.
Rúbertu féll auðsæilega mjög þungt að skilja við
Bósa. Henni stóðu tár í augum, svo Mikki lofaðií
henni því óbeðinn að gefa henni hvolp næst þeg-
ar Puta gyti.
Er það alveg áreiðanlegt? sagði Rúberta. —
Síðan kvöddum við og fórum. Mikki hélt á Bósa
í fanginu, og þegar kom út í góða veðrið tók hann
að þefa í allar áttir. Augu hans voru stór og at-
hugul eins og hann þyrfti að gefa öllu nánar gæt-
ur. Og það var ekkert að undra, því Rúberta hafðii
haldið honum föngnum innanhúss allan tímann.
Þegar við nálguðumst húsið hans Mikka sáum
við mann og konu, spm höfðu fengið sér sæti á
tröppunum, og voru sýnilega að bíða eftir okkur.
Við sögðum við þau:
Eruð þið að leita að tösku?
Já, er það ekki hérna sem þeir eiga heima,
piltarnir, sem hafa auglýst að þeii hafi fundið
tösku?
Jú, það erum við. Við fundum tösku, en eigand-
inn er nú þegar búinn að sækja hana, og við
höfum meira að segja fengið okkar tösku.
Svo já, en það hefði þá kannski verið viðkunn-
anlegra fyrir ykkur að rífa niður auglýsingarnar
sem þið festuð upp. Þið fáið sjálfsagt lítinn frið
annars. Auk þess sem þið villið fyrir fólki. Nú er-
um við til dæmis búin að bíða eftir ykkur heilan
óratíma, og svo er það ekkert nema vitleysa.
Svona nöldruðu þau dálitla stund, en fóru síðan1
sína leið. Ég hef ekki séð þau síðan.
En seinna um daginn fórum við Mikki á stúfana
og rifum niður allar auglýsingarnar frá drengj-
unum sem höfðu tapað töskunni sinni og hund-
inum. t '
E n d 1 r .