Þjóðviljinn - 20.05.1952, Blaðsíða 6

6)
— ÞJÓÐVILJINN — Þriðjudagur 20. maí 1952
KRON
Framhald af 8. síðu.
Um einstök atriði vísaði fram-
kvæmdastjórinn til reikninga
og skýrslna, sem birtar eru í
áðurnefndri ársskýrslu félags-
ins.
Umræður urðu fjörugar um
skýrslu framkvæmdastjóra og
starfsemi félagsins almennt.
Tillaga félagsstjórnar um
samþykkt reikninga og ráð-
stöfun rekstursafgangs, sem
prentuð er í ársskýrslunni,
með þeirri viðbót, að afslátt-
ur til félagsmanna renni í
stofnsjóð, var samþykkt.
Þá voru einnig samþykktar
tvær reglugerðir, er félags-
stjórn lagði fyrir fundinn,
reglugerð fyrir félagsstjórn og
reglugerð um kosningu og störf
deildastjórna.
Úr félagsstjórn gengu: Sig-
fús Sigurhjartarson, Þorlákur
Ottesen og Björn Guðmunds-
son.
Iíosnir voru í félagsstjórn:
Ragnar Ólafsson, Þorlákur
Ottesen og Guðmundur Hjart-
arson. — Björn Guðmundsson,
sem átt hefur sæti í félags-
stjórn síðan 1947, baðst nú
undan endurkosningu og þakk-
aði framkvæmdastjóri honum
vel unnin störf í þágu félags-
ins.
Varamenn í félagsstjóm voru
kjörnir: Sveinbjörn Sigurjóns-
son og Sveinn Gamalíelsson.
Fulltrúar á aðalfund SlS:
Isleifur Högnason, Hallgrímur
Sigtryggsson, Ragnar Ólafsson,
Þorlákur Ottesen, Elín Guð-
mundsdóttir, Guðrún Guðjóns-
dóttir, Steinþór Guðmundsson,
og til vara: Bjöm Jónsson,
Sveinbjörn Guðlaugsson, Egg-
ert Þorbjarnaðarson, Theódór
B. Landal.
Örvaroddur
Framhald af 3. sí5u
vestrænu þjáða og er í mikl-
um uppgangi í pólitísku áliti
vesérænna stjórtimálamanna.
Mundi þá ekki Ólafur Thors
vilja skrifa ofurlitla ferðasögu
þarna að sunnan, eða Gunnar
Thoroddsen. — Og svo gæti
Renjamín rekið lestina og skýrt
með töflum og ú<reikningum
frá launum spænskra verka-
manna og foíeldra betlibarn-
anna.
KR — Víkíngur
Framhald af 3. siðu.
I heild var leikur þessi frem-
ur lélegur knattspyrnulega séð.
Eigi að síður var hann „spenn-
andi“ því bæði lið höfðu tæki-
færi, en misnotuðu herfilega.
Þó var fcR komið með 2:0 á
tímabili en Víkingar hertu sig
og komu marki nokkru fyrir
leikslok og áttu^auk þess tæki-
færi til að jafna, en við það
sat.
Jafntefii hefði þó ef til vill
verið réttast útúr leiknum. Þó
við og við brygði fyrir samleik
og tilraunum til að leika
skemmtilega kngttspymu, þá
var ónákvæmnin , st.óru spörk-
in, rangar staðsetningar sér-
staklega í vörnum beggja svo
að leikinn má kalla hinn lak-
asta á þessu móti. Menn voru
staðir oft og tiðum, hreyfðu
sig ekki til hjáloar þeim sem
knöttinn hafði. I Víkingsliðinu
voru það Reynir og markmað-
urinn sem sluppu þolanlega frá
leiknum. I KR-liðinu voru það
helzt Helgi, Gunnar og Hörður
Óskars.
Liðin voru sundurlaus, vant-
aði alla festu til áð sýna eitt-
hvað jákvætt.
Reynir setti niarkið fyrir
Víking en Ari og.Steinar fyr-
ir KR. Dómari var Hrólfur
Benediktsson. Veður var gott
og áhorfendur um 1000.
167. DAGUR
varkár og í fyrsta skipti á ævinni varð kænska og lagni honum
brýr. nauðsyn.
Um leið skammaðist Clyde sín í hjarta sínu fyrir þessa miklu
breytingu sem á honum hafði orðið.
En Róberta sagði: „Ég veit það, Clyde, en þú sagðir rétt
áðan, að þú værir ráðþrota? Og með hverjum degi sem líður
verður þetta erfiðara fyrir mig, ef við getum ekki fengið neinn
lækni til áð hjálpa okkur. Það er ekki hægt að ganga í hjóna-
band og eiga von á að ba.rnið fæðist fáeinum mánuðum seinna
— það ættirðu að geta skilið. Allir kæmust að því. Auk þess
verð ég að taka tillit til sjálfrar min alveg eins og til .þín. Og
barnsins." (Þegar hún minntist á barnið sem í vændum var
hrökk Clyde við og hörfaði undan eins og hann hefði verið bar-
inn. Hún tók eftir því). „Það verður að gera eitt af tvennu,
Clyde, og það tafarlaust — við verðum að gifta okkur eða þú
verður að hjálpa mér út úr þessum vandræðum, og þú virðist
ekki vera fær um það. Fyrst þú ert svona hræddur um hvað
frændi þinn segir eða hugsar ef við giftum okkur,“ bætti hún
við taugaóstyrk og þó blíðróma, „hvers vegna getum við þá
ekki gift okkur strax og haldið því leyndu fyrst um sinn —
eins lengi og við getum eða teljum heppilegt. Á meðan gæti ég
farið heim og sagt foreldrum mínum það — að ég sé gift —
en það verði að halda því leyndu fyrst um sinn. Og þegar að því
kæmi að við gætum ekki verið hérna lengur nema segja allt af
létta, þá gætum við flutzt burt ef okkur sýndist svo — ef þú
vildir ekki láta frænda þinn vita neitt, eða við gætum gert kunn-
ugt að við hefðum verið gift lengi. Margt ungt fólk gerir þetta,
nú á dögum. Og með að bjarga sér —“ hélt hún áfram, þegar
hún tó'k eftir skugganum sem leið eins og ský yfir andlit Clydes,
— „við gætum alltaf fengið einhverja vinnu — ég veit að ég
gæti það,_ strax og barnið er fætt.“
Þegar hún byrjaði að tala hafði Clyde setzt á rúmstokkinn og
hlustaði á báðum áttum á tillögur hennar. En þegar hún fór
uð tala um hjónaband og brottflutning, reis hann á fætur —
gripinn óstjórnlegri löngun til að hreyfa sig. Og þegar hún endaði
á þeirri uppástungu að hún gæti farið að vinna, strax og barn-
ið væri fætt, leit hann á hana með skelfingu í svipnum. Að hugsa
hér að ganga í hjónaband og búa við slíkar aðstæður að það væri
nauðsynlegt, þegar hann átti þess kost, ef hamingjan væri hon-
un hliðholl, að ganga að eiga Sondru.
„Já, já, þetta er prýðilegt fyrir þig, Berta. Þetta kemur öllu
á réttan kjöl hjá þér, en hvað um sjálfan mig? Hamingjan góða,
ég er rétt nýbyrjaður að vinna hérna, og ef ég þarf að taka
saman pjönkur mínar og fara, og það yrði ég að gera ef þeir
kæmust að þessu, þá veit ég hreint ekki hvað ég get tekið til
bragðs. Ég hef ekkert fyrirtæki eða iðn sem ég gæti snúið mér
að. Það gæti orðið afdrifaríkt fyrir okkur og ef ég færi núna gæti
ég aldrei leitað til hans framar."
1 geðshræringu sinni gleymdi hann því, að hann hafði áður
gefið Róbertu í skyn að foreldrar hans væru ekki alveg á ná-
stráinu, og ef honum félli ekki vel vinnan í Lycurgus, gæti hann
farið heim og fengið eitthvað að gera þar. Og hún var ekki búin
að gleyma því og spurði nú: „Gætum við þá ekki farið til
Denver? Heldurðu ekki að faðir þinn gæti gert eitthvað fyrir
þig ?“
Rödd hennar var blíðleg og sárbænandi og hún var að reyna
að fá Clyde til að skilja, að þau væru ekki eins illa sett Og hann
virtist álíta. En þegar minnzt var á föður hans í þessu sambandi
— minnzt á að hann gæti forðað þeim frá lífi í þrældómi og ör-
birgð, þá var honum öllum lokið. Það sýndi hvað hún hafði rang-
ar hugmyndir um aðstöðu hans í þessum heimi. Og það sem
verra var — hún bjóst við hjálp úr þessari átt. Og þegar enga»
lijálp var þar að finna, gat verið að hún ásakaði hann fyrir það
— það var aldrei að vita — fyrir ósannindi hans í því sambandi.
Það undirstrikaði enn frékar nauðsyn þess að koma í veg fyrir
hjónaband hvað sem það kostaði. Það væri óhugsandi.
En hvernig gat hann barizt gegn þessari hugmynd, fyrst hún
áleit að hún gæti gert þessa kröfu á hendur honum — hvernig
gat hann sagt upp í opið geðið á henni að hann gæti ekki og
vildi ekki kvænast henni ? Og ef hann segðj það ekki núna, teldi
hún kannske sjálfsagt og eðlilegt að neyða hann til þess. Ef til
vill fyndi hún hjá sér hvöt til að fara á fund föðurbróður hans
— og frænda hans (hann sá fyrir sér 'kuldaleg augu Gilberts)
og fletta ofanaf honum! Og þá væri öllu lokið! Allt hryndi í rúst-
ir! Allar skýjaborgir hans í sambandi við Sondru og allt annað
væru úr sögunni. En það eina sem hann gat sagt í svipinn var:
„En ég get þetta ekki, Berta, ekki núna að minnsta kosti,“ og
Róberta dró þá ályktun að hann hefði ekki hugrekki til að setja
sig á móti hjónabandi einsi og allt var í pottinn búið — af
því að hann sagði: Ekki núna að minnsta kosti.“ Og meðan hún
var að hugsa um þetta hélt hann áfram: ,,Auk þess vil ég alls
ekki kvænast svona snemma. Það er of mikið fyrir húfi. I fyrsta
lagi er ég ekki orðinn fiógu gamall og ég hef ekki efni á að ganga
í hjónaband. Og ég .get ekki farið héðan burt. Ég gæti hvergi
fengið eins góða möguleika. Þú skilur ekki hvað þetta starf hef-
ur mikla þýðingu fyrir mig. Pabbi er ágætur, en hann hvorki get-
ur né vill gera eins mikið fyrir mig og frændi minn. Þú skilur
þetta ekki, annars færir þú ekki fram á annað eins og þetta.“
Hann þagnaði og í andliti hans blandaðist saman ótti og andúð.
Hann minnti á hundelt dýr, með veiðimenn og hunda á hælunum.
En Róberta hélt að ábyrgðarleysi hans stafaði af muninum á
kjörum yfirstéttarinnar í Lycurgus og kjörum hennar sjálfrar,
en ekki af aðdráttarafli sérstakrar stúlku, og hún svaraði og
reyndi að leyna gremju sinni: „Já, já, ég veit mætavel, hvers
vegna þú getur ekki farið héðan. Það er ekki aðallega starfið,.
heldur þetta ríka fólk sem þú ert alltaf á hælunum á. Ég held
ég viti það. Þér þykir ekki vænt um mig lengur, Clyde, það er
allt og sumt, þú vilt ekki hætta að umgangast þetta fólk: mín
vegna. Ég veit að þetta er ástæðan og engin önnur. En það er
ekki ýkjalangt síðan þér þótti vænt um mig, þótt þú virðist ekki
muna það núna.“ Hún var rjóð í kinnum og eldur brann úr aug-
um hennar þegar hún sagði þetta. Hún þagnaði andartak, og
hann horfði undrandi á hana og var að hugsa um hvernig þetta
endaði..,,En þú færð ekki að skilja mig eftir eina og yfirgefna,
því að ég sætti mig ekki við að láta yfirgefa mig á þennan hátt,
Clyde. Heyrirðu það, Clyde, heyrirðu það.“ Hún komst í æsing
og greip andann á lofti. „Það er ofmikið í húfi fyrir mig. Ég
veita ekki hvernig ég á að fara að einsömul, og ég get ekki leit-
að til neins nema þín, og þú verður að hjálpa mér. Ég verð að
komast úr þessum vandræðum, Clyde, ég má til. Ég get ekki.
staðið andspænis fjölskyldu minni og almenningi félaus og ó-
gift.“ Meðan hún talaði rétti hún hendurnar biðjandi í áttina til
hans og ýmist kreppti hún hnefana eða opnaði lófana. „Og ef
þú getur ekki hjálpað mér á þann hátt sem þú minntist á,“ hélt
hún áfram í megnustu geðshræringu, „þá verðurðu að fara eftir
óskum mínum, það er allt og sumt. Að minnsta kosti þangað til
ég get séð um mig sjálf. Ég vil ekki láta yfirgefa mig. Ég fer
ekki fram á að hjónaband okkar standi til eilífðar bætti hún við
í von um að hún gæti fengið Clyde á sitt mál með því að draga
—'*oOo — . oOo' ■ oOo —oOo1 ■ —oOo— —oOo*— ■ ■ oOo
BARNASAGAN
TÚKK — TBKK
7. DAGUR
Nú verðum við að athuga hverjir voiu með þessi
fíflalæti uppi á þakinu, sagði Gústi.
Við drógum öxina varlega undan koddableðli
Mikka, gengum þvínæst til dyra og hrintum upp
hurðinni í einum rykk. Það var enginn á tröppun-
um. Við læddumst út á hlaðið, og gægðumst upp á
þakið Þar sátu tvær krákur og voru að kroppa
eitthvað sem við sáum ekki hvað vor.
Bumm — bumm — bumm — bass, það var hljóð-
ið sem heyrðist þegar nefin á þeim snertu þakið.
Búmm. — búmm — bass, og nefin á þeim glumdu
við járnþakið. Gústi beygði sig niður, tók upp st'ein
og kastaði honum að krákunum. Þær léttu sér upp
og flugu á brott. Við Gústi leituðum okkur að stiga
og klifruðum upp á þakið.
Þetta eru þá íbenhnetur, sem krákurnar hafa
verið að kroppa í, og af þeim hafa þau stafað,
þessi högg, sagði Gústi.
En hvernig hafa berin komizt hingað?
Nú, þau hafa fallið úr trjánum beint ofan á þakið.
Já, það er víst rétt. En hver barði þá á dyrnar?
Eða hafa krákurnar gert það líka?
Við klifruðum niður af þakinu og rannsökuðum
dyrnar. Gústi fann 1 hnetu á tröppunum og sagði:
Þær hafa alls ekki barið á dyrnar, heldur hafa
þær líka verið að kroppa í hnetur hér á þrepinu.
Og við sem héldum að einhver væri að berja!
Okkur var létt um ganginn, er við gengum inn í
skálann, enda slettum við okkur aftur á bak í bedd«
ana og steinsofnuðum á samri stund. _ j