Þjóðviljinn - 10.12.1952, Blaðsíða 6

6) — ÞJÓÐVILJINN — Miovikudagur 10. desember 1952
En^um- blandast hugur um, að
'íslendingar klseðast nærfötum sér
til skjó s en ekki skrauts. Það
er því fáránlegt að flytja inn;
framleiða eða selja fi'kur úr

• •* i
r -
Við höldum áfram áróðri okkar
fyrir síðbuxunum. Þó nú ári
einsog á vori væri, þá vitum vic
að á þessum tíma má við ö’lu bú-
ast og þá er eins gott að verri
við öllu búinn. Við setjum okkur
hcldur ekki úr færi að birtc
myndir af hinu fagra kyni, stúlk-
an hér að ofan er ítölsk, og- er
vel búin til að mæta vetrarhörk
unum, sem þeir suðurlanda.búat
hafa . svo • sannarlega fengið að
kynnast um þessar mundir.
efni sem getur ekki veitt það
skjó!, sem þa.ð á að veitíu —• Ny-
lon hefur marga kosti. Fyrst má
nefna, að það er sterkt, bæði
blautt og þurrt. Það drekkur
ekki í sig neraa ör'itið vatn (um
4%) os þornar því fijótt. FiskÞ
línur og net úr nylon eru þvi góð
va-ra.
Nærfot þurfa a.ð gcta drukkið
í sig raka frá líkamanum án
þess að vorða rök viðkomu. Til
þess er u’l bezt, en bómull og
margar rayontegundir sæmi'egar.
Nærföt eiga að vera slæmir hita-
leiðarar, til að líkaminn haldist
heitur. Það er nvlon ekki. Tak-
ið nyionpjöt'.u í lófann; hún er
köld, dregur hitann úr hendinni.
Takið ullarpjötlu í lófann; hún
er hlý, hún leiðir hitann ekki
út í geiminn. Þó að auðvelt sé
að ha'da ny'onfötunum hrein-
um, þvi að þau hrinda frá sér
öhreinindum, er ekki þrifalegt að
vera í þeim næst sér, því að ó-
sýnileg óhreinindi í likamanum
"ylla þá allar svitaho!ur í stað
pess að setjast í fötin. En mikiÞ
vægast af ö lu — fötin cru köld.
Bjarni Hólm iðnfræðingur tók
greiniiega fram á. námskeiði því
er ICRON gekkst fyrir, að það
væri óhollusta að vera í _nylom
næst sér. í hitum eru þau einnig
óþægilega. heit, því að uppgufun
svitans tefst. Ef heitt er á vinnu-
stað og s’ðan farið út í ku’da,
slær mjög auöveld ega að þeim,
sem kiæddur er nyloni.
Sem betur fer, virðast margir
skiija þetta, því að í gluggum
sumra veizlana eru enn sömu nv-
lonbuxurnar og voru þar í sumar.
Maturinn f^/A )
, /Zs'íL.
morgun
Steiktar fiskbollur, gulrófur
í jafningi, kartöflur.
Bísgrjónagi’autUr með aprí-
kósum.
Gu'rófurnar eru skornar í jafna
bita, soðnar í lit'u vatni og
soðiö jafnað með smjöi-bollu.
Bollurnar eru steiktar í helm-
ing tóig eða plöntufeiti og
ho’ming smjör’.'ki. Ef búirx 'er
til sósa á bollurnar er rétt
að slcppa jafningnum á gul-
rófurnar.
Grauturinn: Apríkósurnar, um
50 gr, eru lagðar í bleyti næt-
urlangt, 1’/- 1 vatn hitað að
suðu, 250 gr þvegnuirf* rísgrjón-
um sti-áð út á og hrært í,
bangað ti! sýður aftur. Soðið
í 20-30 rriín. þnngað til grjónin
eru mevr og grauturinn pykk-
ui-, aprikósunum blandað sam-
an við, sykrað eftir smekk og
öoðið í 5 mín. I staðinn fyrir
að blanda apríkósunum í má
bcra þær mc’ð í sykurlegi. Á
sama hátt má fara, með þurrk-
uð ep!i og ný, en þau eru
vitanlega elcki lögð í b’eyti.
Borðað moð mjólk, rjómab’andi
fða saftblöndu.
._____________________________/
Baímagnstakmörkunln í dag
Nágrenni Rvikur, umhverfi Ell-
iðaánna vestur að márkalínu frá
Flugskálavegi við Viðeyjarsund,
vestur að Hlíðarfæti og þaðan til
sjávar við Nauthólsvík í Fossvogi.
Laugarnes, meðfram Kleppsvegi.
Mosfellssvcit og Kjalarnes, Árnes-
og Rangárvallasýslur.
En nú á að se’ja allt fyrir jól-
in. Heimilisþátturinn biður al’a
lescndur sina að vilja engum
svo illt að senda þeim nylon-
nærföt og b'öðrubólgu í kaupbæti
í jólagjöf.
Fyrsta bindið aí ritsafni
KSISTMáNNS GUÐMUNDSSONAS
er komið í bókaverzlanir
Þaö er smásagnas&fmð
{ St Frón iiFc 227
25 ára í dag
á u
Bókin flytur 53 smásögur, sem sumar hafa gert
Kristmann frægasta núlifandi rithöfund okkar ís-
lendtnga. Sjgurnar eru fjölbreyttar og skemmti-
legar og margar gullfallegar perlur í. bókmenntum
oklcar.
Smásögur Krist-
manns opna iesand-
anurn furðulönd cg
æviníýraíxeim. —
Þetta er stærsta
smásögusafn, sem
út heíur kom:3 á
íslenzku og úrval
úr þeim fjölmörgu
smásögum höfund-
arins, físm farið
hafa sigurför helma
og erlendis. —
Afmælisfaghaðurinn Iiefst
í Góðtempiarahúsimi í Itvöld,
miðvikudaginn 10. des. ki. 8.
Dagskrá:
1. Samkoman sett; Jón
Hafliðason, fulltr'úi.
2. Minni stúkunnar Frón:
Ludvig C. Magnússon
skrifstofustjóri.
3. Gamanþáttur um daginn
og vegina: Alfreð
Andrésson, leiíkari.
4. Ávörp gesta.
5. Tvísöngur: Guðrún A.
Símonar og Guðmundur
Jónsson, með aðstoð
Fritz WeisshappeÍÐ.
6. Dans.
gur llnstmaims tryggja
yður ógleymanlegar
ranif.
Framhald af 1. siðu
okunarklíku, sem nýtur ' for-
réttinda í þjóðfélaginu. Ef eitt-
hvað' væri gengið á hlut þess-
arar klíku myndi það nægja. til
' að uppfylla umsvifa.’aust allar
kröfur verkfallsmanna. Þaó
sitt ber á milli að ríkisstjórn-
in er fu’ltrúi einokunarklíkunn-
ar gegn íslenzku þjóðinni, gegn
verkalýð, miliintéttum, bænd-
um og verulegum hluta atvinnu
rekenda.

/ \ iðsliiptuni ykkar til þelrra
/ sem aufrlýsa í Þjóð-
} vlljanum
TTÍEODORE DREISER:
327. DAGUR
Og fylkisstjórinn, sem var aivarlegur og samvizkusaxnur
maður, hlustaði með athygli á McMillan, sem bar það með
sér að hann var sannur hugsjónamaður. Þao var enginn
vafi á því að þessi maður sagði ekki annað en sannleikann —
frá sínu sjónarmið'.
„En hcrra McMillan“, tókst fylkisstjóranum loks að segja.
,,Þér hafið verið se.mvistum við hann í fangelsinu — vitið
þér um nokkuð, sem ekki hefur komið fram í málinu og gæti
dregið úr líkunum gegn honum? Hér er um að ræða sjónar-
mið laganna. Ég get ekki iátið tilfinningarnar ráða gerðum
mínum —- eírxkum þar sem tveir- dómstólar hafa kveðið upp
samhljóða úrskurð"'
Hanr. starc; beint í augu McMillan, sem varð náfölur og
hljóður og gat aðe'ns starað á móti. Nú var honum lögð sú
byrði á herðar að íella úrskurð um sekt eða sakleysi Clydes.
En gat hann 'ýst því yfir að hann væri saklaus? Hafði hann
ekki komizt að þeirri niðurstöðu eftir vandlega yfirvegun
á játningu hans, að hajin væri sekur fyrir guði og lögunum?
Og gat hann nú af meðaumkun þvert cfan í sannfæriagu sína
— breytt þessu áliti sínu? Væri það rétt — flekldaust '■—•
gæti hann rétl.lætt það fyrir guði? Og lionum var ijóst að hann
var andlegur ráðunautur Clydes og mátti á engán hátt rýra
andlegt gildi sitt í augum Clydes. Og hann sagði: „Sem and-
legur ráðunautur hef ég cingöngu haít afskipti af hin'ni
andlegu hlið málsins en ckki hinni lagalegu". Og
Waltham sá strax af framkomu McMillans, að hann
var sannfærður um sekt lians eins og aðrir. Og ioks
. fékk hann þrek til að segja við frú Griffiths: ,,Ef ekki verður
hægt að leggja fram einhver áður óþekkt atriði, sern geta
frá lagalegu: sjónánniði haft áhrif á þessa tvo dómsúrskurði,
hlýt ég, frú Griffiths, að láta þetta afskiptalaust. Lögunum
verður að fullnægja: Það er ekki hægt að breyta úrskurði
lagarna nema á lagalegan hátt. Ég viidi óska að mér væri
unnt að taka aðr... ákvórðun. Af cllu hjarta og heilum hug
%
vildi ég hjálpa yður“.
Hanu hringdi hjöllu. Einkaritari hans kom inn. Áheyrn-
inai var lokið. F;ú Griffiths, kom ekki úpp neinu orði, svo
hrvgg og skelfd hnfði hún oi’ðið þegar McMillan færði^t undan
að svara hiani þýðingarmiklu spurningu um sekt sonnar
henr.ar. En hvað nú? Hvert átti hún aú að snúa sér? Til
guðs. Hún og Clyde urðu að snúa sér til skapara síns og
finna hjá honum huggua og frið eftir hið. syndumspillta
lífcrni hans á jörðinni. Og meðan liún stóð þarna og hugsaði
og tárin runnu niður kinnar hennar, ; kom McMilIan til
hennar og leiddi hana varlega út.
Þegar húa var fafin, sneri fylkisstjórinn sér að einkarit-
aranum og sagði:
„Aldrei á' ævi minni hefur Sorglegri skylda verið lögð
mér á herðár. Þessu. get ég aldrei gleynit". Hann starði út
um gluggann á febrúarsajóinn scm hvíldi yfir öllu.
Þessi málalok frétti Clyde af munni McMillan, sem kom í
fylgd með móður hans, ea hann gat ráðið úrslitin af andliti
hennar. áður en McMillan sagði úeitt, og nú fékk hann enn
að heyra um nauðsyn þess að setja allt traust sitt á guð
og finna frið hjá honum. Og nú átti Clyde aðeins tvær
vikur eftir ólifaðar, og allan þann tíma gekk hann fram og
aftur um klefa sinn án þess ao geta fundið frið.
Og það sem verra var — ef nokkuð gat verið verra —
þá virtist frú Griffiths — vegna þess sem McMillan háfði
sagt — eða iátið hjá líða að segja sem svar við síðustu
spurair.gu Walthams fylkisstjóra — vera farin að óttast
að Clyde væri sekur þrátt fyrir allt, eins og hún hafði vcr-
ið lirædd um í upphafi. Og þess vegna spurði hún hann
einu sinni:
„Clyde, ef það er eitthvað, sem þú hefur ekki játað, þá
verður þú að játa það áður en þú deyrð“.
„Mamraa, ég er búinn að játa allt fyrir guði og McMillan.
Er það ekki nóg?“
„Nci Ciyde. Þú hefur sagt við heiminn, að þú sért saklaus.
Ef þú ert það ekki, þá máttu ekki segja það“.
„En ef' samvizka mín segir mér að' ég hafi á rcttu að
standa ,er það ek'ki nóg?“
„Nei, ekki ef guðs orð segir hið gagnstæða, Clyde“, svaraði
frú G-riffiths döpur — og kvalin í sál sinni. En hana fékkst
ekki til að segja moira í þetta skipti. Hvernig átti hann að
gcta skilgreint fyrir móður sinni og heimiaum þau undarlegu.
geðáhrif, sem hann haföi ekki einu sinni getað skilgreint
fyrir sjálfum sér né í samtölum sinum við McMillan. Það
var ómögulegt.
Og frú Griffitlis þjáðist af því, hve lítinn trúnað sonur
hennar gat sýnt henni. Soiiur hennar — með dauðann yfir
höfði sér — vildi elcki segja henni það sem hann virtist
hafa sagt hcrra McMillan. Ætiaði guð þá aldrei að hætta