Þjóðviljinn - 23.01.1953, Blaðsíða 6

6) _ ÞJÓÐVILJINN — Föstudagur 23. janúar 1953
Oft er hándvegur á
kjólum hafður of
þröngur og: þá er
hætt við slysi eins
óg hér er sýnt. —
Efnið rifnar undir
hendinni ogr ágætur
kjóll er ónýtur.
K/3 athugum
kjólana
ALLAR eigum við eftirlætis-
kjóla, og ef eitthvað kemur
fyrir kjólinn, sém okkur líður
bezt í, verðum við sárgramar.
Hanna varð fyrir þessu. Hún á
ihdælán gráan ullárkjól, sem
er bæði hentugur og þægilegur
og er auk þess ljómandi snot-
ur. Hanna vinnur á skrifstofu
og hún hefur varla farið úr
kjólnum sfðan hún fékk hann.
Handvegurinn á kjólnum er
dálítið þröngur og af því að
hann er notaður daglega er efn-
ið farið að verða stökkt undir
höndunum. -— Hanna hafði ekki
veitt því eftirtekt, en dag nokk-
úrn, þegar hún þarf að teygja
sig eftir bókahlaða upp á háa
hillu, teygir hún of mikið úr
handleggjunum. Óheillavænlegt
hljóð kveður við og eftirlætis-
kjóllinn hefur rifnað undir
höndunum. Og þegar hún fer
að athuga tjónið, kemur í ljós
að þetta er ekki aðeins saum-
spretta, heldur hefur einnig
rifnað út i efnið,, svo áð ó-
mögulegt er að sauma ermina
á aftur. Kjóllinn er keyptur
tilbúinn, svo að engin pjatla
er til í bót. Og þvi stendur
Hanna uppi með Ijósgráan
kjól, sem er ónýtur, af því að
hann hefur rifnað undir hönd-
unum, en að öðru leyti er
kjóllinn heill. Þess vegna borg-
ar sig að gera vi'ð hann.
Auðvitað er hægt að spretta
pilsinu frá og sauma úr því
blússur, en það er neyðarúr-
ræði, því að auðvelt er að
Rafmagnstakmörkunin
Kl. 10,45-12.80
Austurbærinn og Norðurmýri
milli Snorrabrautar og Aðalstræt
is, Tjarnargötu og Bjarkargötu
að vestan og Hringbraut að sunn
an.
Hafnarfjörður og nágrenni. —
Reykjanes.
•
Eftir hádegl (kl. 18,15-19,15)
Nágrenni Reykjavíkur, umhverfi
Eiliðaánna vestur -að markalinu
frá Flugskálavegi við Viðeyjar-
sund, vestur að Hlíðarfæti og
þaðan til sjávar við Nauthólsvík
í Fossvogi. Laugarnes, meðfram
Kleppsvegi, Mosfellssveit og Kjal-
arnes, Árnes- og Rangárvallasýslur.
bjarga kjólnum, ef nýtt efni
er keypt til viðbótar. Það skipt-
ir mestu máli að það efni sé
sem líkast sjálfu kjólefninu
hvað gerð og þykkt snertir, en
í búðunum er mikið úrval af
efnum, svo að tiltölulega auð-
velt ætti að vera að finna efni,
éinkum vegna þess að mjög
margir litir fara vel við grátt.
En það skiptir miklu máli að
gerðin á efninu sé svipuð, vegna
þess að nýja efnið á að fella
inn í kjólinn undir hendina og í
ermamar, og það þarf að þola
að á því togni, og ef tvö mjög
frábrugðin efni eru saumuð
saman má búast við að illa fari.
Aftur á móti er valið frjálst
hvað liti og mynstur snertir.
Á myndinni er að vísu notað
dökkt efni með doppum, en
einnig er hægt að nota ein-
litt eða röndótt efni. Á hinn
bóginn er rétt að varast köfl-
ótt efni. Á kjólnum var upp-
haflega löng rauf niður í kjól-
inn að framan og hvorki kragi
né horn í hálsinn, og því til-
valið að nota við hann háls-
klút, sem að sjálfsögðu er
saumaður úr sama efni og
gert var viö ermarnar með.
Bandið sem er til skrauts fram-
an á blússunni heldur háls-
klútnum föstum. Með þessu
er búið að bjarga við kjól, sem
ástæða var til að örvænta um,
og í rauninni lítur kjóllinn alls
ekkiver út eftir breytinguna.
Konan í Kína
Framnald" at' 6. síðú ' ■'
matborðinu og síöastar að taka
sér hVdld að loknu dagsverki.
Og vitanlega máttu þær ekki
leggja orð í belg, þó að þeim
fynd’st ástæða til. Þessi kona
sagðist vita um mörg dæmi
þess í þorpinu að telpur hefðu
verið seldar fyrir fatnað eða
matvæli. Til giftingar voru þær
raunverulega seldar svo sem
venjan var almennt. Vald for-
eldra var óumdeilanlegt, og
þó að stúlka ætti sér elsk-
huga og væri nú ráðstatað í
hjónaband með öðrum manni,
þá var útilokað að hún segði
frá slíku, hvað þá heidur léti
í ljósi vilja sinn í -þessu efni.
Þannig var það bæði í svcut og
í borg. Venjulega réði faðirinn
öllu því er viðkom börruinum,
og hann kærði sig um, an fyrir
gat komið — í stórooigunum
— að móðirin hefði nokkra
íhlutun um þau mái. Ef við
lítum á qkkar eigið þjóðfélag
og afstöðu kynjanna til barn-
anna, til uppeldis þeirra, hvern-
ig brugðizt er við einstökum
atriðum og vandamálum í sam-
bandi við þau, þá vitum við
að móðir og faðir geta haft
mjög ólíkar hugmyndir um
lausn þeirra. Uppeldið hjá okk-
ur er losaralegt og skortir al-
veg fastan grundvöll, breytist
því jafnvel frá ári til árs, eihs
og viðast annars staðar í
vesturlöndum, þar sem aftur á
móti í þessu sem öðru hafa
gilt ævafornar hugmyndir hjá
Kínverjunum, byggðar á kenn-
Hitaveitan
Framhald af 3. síðu.
að stækka ofnana í öllum
þessum húsum; það er Iiag-
ur húseigenda, þeir þurfa
minna vatn á eftir, og það
er hagur hitaveitunnar, því
hún fær meira vatn til um-
ráða.
Þá erú það tvöföldu glugg-
arnir. Það er vist flestum að
verða ljóst hve geysilegur hag-
ur er að þeim, þótt enn hafi
tiltölulega fáir ráðizt í fram-
kvæmdir.
Maður skyldi nú ætla að
éitthvað heyrðist frá hitaveit-
Unni um þetta. Ekki eitt orð,
engar ráðieggingar, engar
hvatningar. Nei, bara lofa
fólkinu að renna eins miklu
vatni í gegn eins og það nær
úr veitúnni og veita því svo
út í skólpleiðslur á sama hita-
stigi — og oft máske hærra
— og Ólafsfirðingar notuðu á
síha hitaVéitu um árafjölda.
Nei, hér er meira en lítið
aðgerðaleysi á ferðinni, jafn-
Vél þó maður sé þess minnug-
ur að hér er afturhaldssam-
ur bæjarstjórnarmeirihluti við
völd. Það verður að ýta rösk-
lega við þessum bæjarstjómar-
meirihluta og hrista forráða-
menn hitaVeitunnar þangað til
ingum fomra heimspekinga.
Samt sem áður hefur réttleysi
móðurinnar til ihlutunar um
málefni bamanna verið henni
þungbært — konan er alltaf
mildari sem dómari bama en
maðurinn.
þeir rumska. Það verður að
hefjast handa um framkvæmd-
ir: betri hagnýtingu vatrisins
í þeim hverfum sem nú hafa
hitaveitu og jafnframt hefja
framkvæmdir um lagnir í ný
hverfi.
Nú er hinni nýju virkjun í
Sogi svo langt komið, að ráð-
gert er að hún ta!ki til starfa
í haust. Þá ætti að losna um
túrbínustöðina við Elliðaár
þannig að hún gæti orðið
einskonar ,,toppstöð“ fyrir hita-
veitxma, en hún var m.a. byggð
með það fyrir augum, og hita-
veitan mun hafa orðið að
greiða til hennar drjúgan skild-
ing til þessa. Þannig ætti hita-
veitan að geta annað miklu
meiru en hún gerir nú, strax
næsta vetur.
Hlíðabúar hafa í seinni tíð
sýnt mikinn áhuga í hitaveitu-
málinu, m.a. látið gera ýtar-
legar áætlanir um hitaveitu-
stöð fyrir Hlíðarnar. Fyrir
nokkru siðan var haldinn fund-
ur með Hlíðarbúum um þessi
mál. Þar ríkti mikill áhugi
og margar samþykktir gerðar.
Ekki lét borgarstjóri né hita-
veitustjóri samt til sín heyra
Að lokum var svo stofnað
„Framfarafélag Hlíðarbúa“
með Sveini Benediktssyni og
Rannveigu Þorsteinsdóttur —
þeirri sem sagði allri fjár-
plógsstarfsemi stríð á hendur
— í stjóm. Siðan hefur ekki
orðið vart við lífsmark. En við
skulum vona að hún Rannveig
láti „kné fylgja kviði“ þegar
tækifæri gefst.
Einn án hitaveitu
Hov.’ard sagði: „Rósu?“
I tiu mínútur stóð hann og hlustaði á lýsingar á fjöl-
skyldu konunnar. Rósa litla var tíu ára, bróðurdóttir kon-
unnar, en bróðirinn var í Englandi. Monsieur hlaut að hafa
hit.t bróður liennar Tenois hét hann, Henri Tenois. Hann var
búsettm- í London yfirþjónn á Hótel Dickens við Russell
torg. Hann var ekkjumaði.r og herbergisþernan hafði tekið
Róru litlu að sér. Og þantug hélt hún áfram langa hríð.
Howard varð að beita mi'killi lagni til að koma henni út
áður en kaffið var orðið i:alt.
Klukkustundu síðar gekk hann út á götuna, þveginn og
rakaður með Ronna litla sér við hlið. Drengurinn var með
alpnhúfu, í háleistum og yfirfrakka og var mjög franskur á
að líta; en Howard gat ekki verið annað en Englendingur í
gömlu tweedfötunum sínum. I tíu mínútur leyfði hann
drengnum að virða fyrir sér fallbyssurnar, skriðdrekana og
flutningavagnana.
Síðan héldu þeir áfram inn á braUtarstöðina. 1 hálfa
klukkustund leituðu þeir að farangrinum á stöðvarpallinum,
þar sem enn hímdu þreytulegir hermenn, en þeir sáu hvorki
tangur né tetur af horfnu töskunni. Og þreyttir og úrvinda
brautarverðimir gátu enga aðstoð gefið. Loks neyddist
Howard til að gefast upp; það var hægara að kaupa það
sem börnin vanhagaði mest um. 'í'mislegt verra en missir
ferðatösku gat komið fyrir hjartveikan mann á stríðstímum.
Þeir fóru út af stöðinni og gengu inn í miðbæinn til þess
að kaupa náttföt handa börnunum. Þeir keyptu eitthvert
rautt góðgæti handa Sheilu og þeir keyptu stóra græna
myndabók, sem hét Fíllinn Babar. Síðan snem þeir heim-
leiðis aftur.
Brátt sagði Ronni. „Þarna er enskur bíll, monsieur. Hvaða
tegund er þetta?“
Gamli maðurinn sagði: „Það get ég sennilega ekki sagt
þér“. En hann skimaði yfir götuna. Þar stóð opinn bíll,
daufgrænn að lit, allur i aurslettum. Hann hafði bersýnilega
ekki verið þveginn vikum saman, í kringum hann voru nokkr-
ir menn önnum kafnir við að fýlla hann bensíni, olíu og
vatni. Einn þeirra var að dæla lofti í hjólbarða.
Einn mannanna kom gamla manninum kunnuglega fyrir
sjónir. Hann nam staðar og starði yfir götuna og reyndi
að rifja upp fyrir sér, hvar hann hefði hitt þennan mann.
Svo mundi hann eftir því; hann hafði hitt hann í klúbbnum
fyrir á- að gizka hálfu ári. Maðurinn hét Roger Dic’kinson
og starfaði við eitthvert dagblað — Morning Record. Hann.
var í allgóðu áliti innan sinnar stéttar.
Howard gekk yfir götuna til hans og leiddi Ronna sér við
hlið. „Góðan daginn“, sagði hann. „Er þetta ekki Roger
Dickinson ?“
Maðurinn sneri sér snöggt við með tuskuna í hendinni;
hann hafði verið að þurrka vindhlífina. Það birti yfir svip
hans. „Jú ég man eftir yður“, sagði hann. „1 kiúbbnum ....“
„Howard heiti ég“.
„Já, ég man það“. Maðurinn starði á hann. „Hvað eruð þér
að gera núna?“
Gamli maðurinn sagði: „Ég er á leið til Parísar em verð
að doka hér við í nokkra daga“. Hann sagði Dickinson allt
Um SheilU.
Blaðamaðurinn sagði: „Þér ættuð að forða yður sem fyrst.“
„Af hverju segið þér það?“
Blaðamaðurinn starði á hann og vatt óhreina tuskuna milli
handanna. „Jú, Þjóðverjamir eru komnir yfir Marne“. Gamli
maðurinn einblíndi á hann. „Og nú koma ftalirnir að sunnan“.
Hann skildi ekki vel hvað fólst í síðari setningunni. „Yfir
Marne ?“ sagði hann. „Það er afleitt. Mjög slæmt, En hvað
gera Frakkar?“
„Þeir eiga fótum fjör að launa“, sagði Dickinson.
Það varð andarta'ks þögn. „Hvað sögðuð þér um Itali ?“
„Þeir hafa sagt Frökkum stríð á hendur. Vissuð þér það
ekki ?“
Gamli maðurinn hristi höfuðið. „Engimn hefur sagt mér
það“. ‘
„Það gerðist í gær. Frakkar eru ef til vill ekki búnir að
tilkynna það, en það er satt samt sem áður“,
Dálítið bensín rann út úr fullum geyminum og niður á
götuna; einn mannanna fjarlægði slönguna og skrúfaði hett-
una á geyminn. „Þá er það komið“, sagði hann. við Dickin-
son. , Ég þarf að skreppa frá andartak og svo veitir okkur
ekki af að slá í“.
Dickinson sneri sér að Howard. „Þér verðið að Ikomast
héðan“, sagði hann. „Hið bráðasta. Yður er borgið ef þér
getið komizt til Parísar í kvöld — ég geri að minnsta kostl
ráð fyrir því. Það fara enn bátar frá St. Malo“.