Þjóðviljinn - 08.02.1953, Qupperneq 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Sunnudagur 8. febrúar 1953
Sumardragt eSa vetrarkfólí?
Búningur, sem er saumaður,,
úr ullarefni og með sniði
eins og sýnt er á myndinni, er
svo þægilegur allt árið, að
varla verður úr því skorið
hvort hann eigi að kallast
sumardragt eða vetrarkjóll.
Pilsið er vítt og í mörgum
stykkjum og breitt, áfast belti
í mittið. Bólerójakkinn er með
mjúkum bogalínum og
bonum má hafa alls konar
blússur eftir veðri og hent-
ugleikum. Er þetta ekki snotur
sparibúningur á veturna og
indæll göngubúningur á sumr-
iei? Kjóllinn á myndinni er
saumaður úr gulbrúnu efni, en
hægt er að velja hvaða lit sem
er, að ekki sé minnzt á svart,
sem væri sérlega fallegt í
þennan búning.
Ef leifar eru effir af hangikjöf-
inu eru hér uppskriffir
!Ef einhverjar leifar verða
eftir af hangikjÖtinu í dag, þá
geta þessar uppskriftir kannski
komið að gagni.
1) I jafningi: 1 kg af hráum
kartöflum eru burstaðar vel og
skafnar eða flysjaðar. Skorn-
ar í sneiðar og raðað í eld-
traust mót í lögum til skiptis við
smátt skorið hangikjöt. Mjólk-
urjafningi hellt á, svo að fljóti
h. u.b. yfir. Bakað í 30-45 mía,
í um 200 stiga heitum ofni, eða
þangað til kartöflurnar sem
upp úr standa og mjólkur-
skánin byrja að brúnast. 1 stað-
inn fyrir hráar kartöflur ihá
nota soðnar - og þarf búðingur-
inn þá,^kei»rnri,,bakstur,-Sam-
an við jafninginn má láta leif-
ar af soðnu grænmeti, s.s. ert-
um eða gulrótum.
2) I eggjaköku. Hangikjöts-
leifar og grænar ertur er einnig
mjög gott í eggjaköku. Eggja-
rauður eru þeyttar með örlitlu
salti og 1 msk. af vatni í rauð-
una. Smjörlíki brætt á pönnu.
Hvítumar stífþejdtar. Rauðu-
jafningnum blandað varlega í
hvíturnar og hellt á pönnuna.
Stungið með gaffli og þegar
kakan byrjar að hlaupa sam-
an vi'ð botninn er smátt brytj-
uðu hangikjöti stráð út á. Haft
við mjög hægan hita og stung-
ið með gaffli öðru hverju. Gott
er að hafa hlemm yfir, þ\n að
þá er ekkj nauðsynlegt að snúa
kökunni við og baka báðum
megin.
3) 1 supuí Smátt brytjað
hangikjöt má einnig nýta í
ertusúpur og kartöflusúpur.
Maturinn
morgun
Græn ertusúpa.
Soðinn nýr fiskur, hrogn, lifur
og kartöfiur.
[Súpan: Munið i dag að leggja
1 bolla af grænum þurrkuðum
, ertum í bleyti i % 1 af volgu
I vatni. Út í það er svo óhætt
i að láta 1 1 af hangikjötssoði, ef
I það er gott, annars verður að
fara eftir bragðinu. Einn lauk-
i ur er skorinn í þunnar sneið-
i ar og soðið með þangað til ert-
1 urnar eru meyrar. Marið gegn-,
1 um vírsigti. Guirófuteningar eða,
1 gulrótasneiðar er látið út í ogi
1 soðið í 5-10 mín. Ef súpan þyk-
1 ir of þunn, má jafna hana
með hveitijafningi. Gott er að1
; borða glóðað hveitibrauð með
. súpunni.
i Á mánudaginn eru keypt hrogn
I til briðjudagsins Iíka og öll
l sóðin fyrri daginn. Þau heil- (
llegustu eru tekin frá til að
1 steikja á þriðjudag. Ef köld
* géymsla er á heimilinu, má
* geyma sporð af stórum glas-1
nýjum fiski frá mánudegi r.il
miðvikudags/ en þá eiga að
[ vera þorskrúliur. .
4) í brauðsamlokur: Hveiti-
brauðssneiðar eru smurðar og
yfir smjörið látið þunnt lag af
mayonnais, þunnum hangikjöts-
sneiðum eða söxuðu hangikjöti
ra'ðað á og annarri smiaðri
sneið hvolft yfir. Skorið á ská
í tvennt eða fernt. Ágætt í
nesti. Saman við mayonnrús má
einnig hafa hangikjöt í salat
með grænmeti, s.s. gr. ertum,
hráum eða soðnum gulrótum,
súru, (asíum, agúrkum) og
makkaroni til drýginda.
Baímagnstakmörknnin
Vesturbærinn frá Aðalstræti,
Tjarnargötu og Bjarkargötu. Mel-
arnir, Grímsstaðaholtið með flug-
vallarsvæðinu, Vesturhöfnin með
örfirisey, Kaplaskjól og Seitjarn-
Á morgun (mánud.) kl. 10,45-12,30
Hafnarfjörður og nágrenni. —
Reykjanes.
Og, ef þörf krefur:
Hlíðarnar, Norðurmýri, Rauðar-
árholtið, Túnin, Teigarnlr. íbúðar-
hverfi vlð Laugarncsveg aðKIepþs-
vegi og svæðið þar norðaustur al.
Eför hádegl (kl. 18,15-19,15)
Austurbærinn og miðbærinn milli
Snorrabrautar og Aðalsfrætis,
Tjarnargötu og Bjarkargötu að
vestan og -Hringbraut að sunnan.
ir.J
Nevil Shute:
Hljóðpípusmiðurinn
33.
menningsvélar með bognum vængjum, dökk-
grænar að lit. Vélarnar til hægri og vinstri létu
skothríðina ganga á strætisvagninum. Nokkr-
ar kúlur þutu yfi'r Howard og bömin og komu
niður í grasið skammt frá þeim.
Andartak sá Howard manninn sem skaut.
Það var ungur maður, rétt um tvítugt, greind-
arlegur og sólbrenndhr. Hann var með gula
húfu og hann hló um leið og hann hleypti af.
' Og tvær fremri vélarnar voru nú komnar fram-
hjá þeim og aftasta vélin var komin að þeim.
Þegar gamli maðurinn leit upp, sá hann
sprengjurnar hanga undir vængjunum. Hann
bjóst við, að þær féllu þá og þegar. Þær féllu
ekki. Vélin fór framhjá þeim. Hann horfði á
hana fjarlægjast gagntekinn feginleik. Hann
sá sprengjurnar falla á veginn þrjúhundruð
metrum ofar. Hann sá vagnhjól þeytast upp
í loftið og falla niður á akur.
Og sami dansinn hófst á ný, aftasta vclin og
vélin til vinstri skiptu um stað. Þær hurfuri
fjarska; skömmu siðar heyrði Howard nýjar
sprengjudrunur.
Hann sleppti tökum á börnunum og settist
upp. Ronni var rjóður og æstur. „Voru þær ekki
nálægt“, sagði hann. ,,Ég sá þær vel. Sástu
þær ekki vel, Sheila? Heyrðurðu þegar þeir
skutu úr byssunum ?“
Hann var ailur í uppnámi. Sheila lét sig
þetta engu skipta. Hún sagði: ,,Má ég fá app-
elsínu ?“
Howard sagði hægt og næstum, yélrænt:
,,Nei, þú ert búin að borða svo mikið. Ljúktu
við mjólkina þina“. Hann sneri sér að Rósu og
sá að hún var gráti nær. Hami reis á fætur
og gekk til hennar. „Meiddirðu þig nokkuð?“
spurði hann á frönsku.
Hún hristi höfuðið.
„Vertu þá ekki að gráta“, sagði hann vin-
gjarnlega. „Komdu og drekktu mjólkina þína.
Þú hefur gott af því“.
Hún leit á hann. „Koma þær aftur? Eg er
hrædd við hávaðann í þeim“.
Hann klappaði henni á öxlina. „Vertu ró-
leg“, sagði hann dálítið skjálfraddaður. „Há-
vaðinn gerir þér ekkert mein. Ég býst ekki við
að þær komi aftur“. Hann hellti mjólk í bolla
og rétti henni hann. „Fáðu þér að drekka".
' Ronni sagði: „Ég var ekkert hræddur, var
það ?“
Sheila bergmálaði: „Ég var ekkert hrædd,
var það?“
Gamli maðurina sagði þolinmóðlega: „Eng-
inn var hræddur. Rósu geðjast illa að þessum
hávaða, en það er allt annað að vera hræddur".
Hann leit yfir að fólkinu við strætisvagninn.
Eitthvað hafði gerzt þar; hann varð að athuga
það nánar. „Þið megið fá appelsínu", sagði
hann. „Hvert ykkar ná fá þriðjung._ Viltu
skræla hana, Rósa?“
„Já, monsieur". .
Börnin voru himinlifandi yfir væntanlegum
bita. Hann skildi við þau og gekk að vagn-
inum. Þar var hávaði og fyrirgangur; flestar
konumar voru grá.tandi af ótta og gremju.
En honum til undrunar var enginn særður
nema gömul kona sem misst hafði tvo fingur
vinstri handar. Þrjár konur, sem vanar voru
hjálþ í viðlögum, voru að gera að sárum henn-
ar.
Enginn hafði beðið bana. Hægra megin
höfðu otal kúlur hitt vagninn að aftanverðu;
visistra megin höfðu kúlurnar lent í fram-
hjólunum og vélarhúsinu. Og farþegamir sem
leitað höfðu skjóls inni í vagninum og við
dymar höfðu sloppið ómeiddir. Jafnvel fólkið
í litla bílnum hafði sloppið við meiðsli, en ein
kona, sem verið hafði í hestvagninum hafði
fengið skot í mjöðmina. Hesturinn lá í dauða-.
teygjunum á veginum.
Howapd gat ekki gert neitt særðu konunum
til hjálpar. Hann tók eftir hóp þungbúinna
manna sem stóðu kringum ökumanninn; þeir
horfðu á vélina daprir á svip. Gamli maðurinn
gekk til þeirra; hanm hafði lítið vit á vélum,
en jafnvel honum var ljóst, að eitthvað var
í ólagi. Stór vatnspollur hafði safmazt undir
vélinni; vatn rann enn út um göt á geym-
inum.
Einn mannanna sneri sór undan og spýtti.
„Hann fer ekki lengra“, sagði hann stuttara-
lega.
Howard var studarkorn að átta sig á þess-
um orðum^ „Hvað er hægt að gera?“ spurði
hann ekumanninn. „Kemur annar strætis-
vaga?“
„Ekki nema þeir finni einhvern brjálæðing
til að aka honum“. Það var örlítil þögn. Síðan
sagði ekillinn: „Allir verða að halda áfram
fótgangandi".
Brátt rann það upp fyrir Howard að mað-
urinn hafði ekki sagt annað en sannleikann.
Klukkan var fjögur að degi til og það voru
tuttugu og fimm kílómetrar til Montargis,
styttri leið en til Joigny. Þau höfðu ekið fram-
hjá tveim þorpum á leiðinni frá Joigny; ef-
laust áttu þau eftir að fara framhjá einu eða
tveimur í viðbót, áður en þau kæmu til Mont-
argis. En það voru litlar líkur til þess að stræt-
isvagnar færu þaðan og enn minni likur til að
hægt yrði að fá gistingu.
Þetta leit ekki vel út, eci ekki var á öðru völ.
Hann og börnin yrðu að ganga, sennilega alla
leið til Montargis.
Hann fór inn í illa leikinn vagninn og sótti
dótið þeirra, tvær skjalatöskur, litla ferðatösku
og nestispinklana sem eftir voru. Hann gat
ekki borið þetta allt langa leið nema börnin
gætu hiálpað honum; hann vissi að lítið gagn
yrði í þeirri hjálp til lengdar. Sheila gæti ekk-
ert bori.ð; það þyrfti jafnvel að bera hana mik-
inn hluta leiðarimiar. Ronni og Rósa yrðu að
vera létt á sér ef þau ættu að ganga tuttugu
og fimm kílómetra.
— Hann bar farangurinn til barnanna og lagði
■hanii fra sér -á grasið.- Það var- nauðsynlegt að
skilja ferðatöskutia eftir; hann setti í hana allt
það sem þau áttu hægast að vera án og skildi
hana eftir í strætisvagninum í þeirri veiku von,
að einhvern tíma.yrði hægt að ná í hana aftur.
Þá voru eftir tvær úttroðnar skjalatöskur og
nestispakkarnir. Þetta gat hann borið sjálfur.
„Við þurfum að ganga til Montargis", sagði
hann við bömin. „Strætisvagninn fer ekki
lengra"
„Af liverju ekki?“ spurði Ronni.
/ „Vélin er eitthvað biluð“.
„Má ég fara og sjá?“
Howard sagði einbeittur: „Ekki núna. Við
verðum að koma okkur af stað. Hann snerí
sér að Rósu. „Ég veit að þér finnst betra að
ganga en sitja í strætisvagninum“.
Hún sa.gði: „Mér var svo illt“.
„Það var svo heitt. Líður þér ekki betur
núna?“
Hún brosti. „Jú, monsiettr". .
Þau gengu af stað í áttina til Montargis.
Það var farið að kólna í veðri, það var ekki orðið
kalt, en það var bærilegt- gönguveður. Þau
fóm ihægt og létu Sheilu ráða ferðinni. Gamli
maðurinn rölti þolinmóður áfram. Það var til-
gangslaust að reka á eftir börnunum; þau áttu
eftir að gangaJanga leið og hann varð að taka
tillit til getu þeirra.
Brátt komu þau að staðnum þar sem sprengj-
umar höfðu fallið.
Tveir stórir gígar vo'ru á veginum og þrír
enn á milli trjánna. Þaraa hafði verið ein-
hvers konar yagn. Hópur af fólki yar að
bjástra öðrum megin á veginum; of seint.datt