Þjóðviljinn - 25.03.1953, Blaðsíða 10

10) — ÞJÖÐVILJINN — Miðvikudagur 25. marz 1953
HárgreiSsla smáfelpnanna
Þegar ég var lítil var ég
með vatnskembt hár og tíkar-
spena, sem voru fléttaðir svo
fast, að þeir stóðu beint ú^
í loftið, og skelfing fannst mér
það andstyggilegt’!
Hafið þið ekki oft heyrt
fullorðið fólk tala á þennan
hátt? Margar fullorðnar kon-
ur eiga daprar minningar um
hárgreiðslu sína í æsku. Ótal
börn hafa orðið að fara eftir
smekk foreldranna í þessum
efnum, og ekkert tillit hefur
verið tekið til skoðana þeirra
sjálfra. Og þó er undurauðvelt
að verða við óskum barna i
sambandi við hárgreiðslu. Smá-
telpur eru oft hégómlegar, en
yfirleitt eru þær hógværar í
kröfum sínum. Að vísu þrá
sumar telpur langa tappatog-
aralokka og stórar slaufur,
en þá ósk er ekki alltaf auð-
velt að uppfylla, enda er hár-
greiðslan alltof óþægileg. En
börn eru skynsöm og það er
oftast hægt að tala um fyrir
þeim; en auðvitað er nauðsyn-
legt að hafa einhverja aðra og
freistandi tillögu á boðstólum
í staðinn.
Ef þú átt litla dóttur, þá
skaltu ráðfæra þig dálítið við
hana, þegar þarf að klippa
hana. Stundum er það mjög
mikilsvert atriði í augum
telpunnar, hvort hárið er sentí-
metra styttra eða síðara. Smá-
atriði, sem við fullorðna fólkið
teljum engu máli skipta, getur
verið barninu aðalatriði. Telp-
an hefur ef til vill fengið þá
hugmynd, að fallegast væri að
hárið hyldi eyrað eða væri
styttra í hliðunum. Hlæðu ekki
Rafmagnstakmörkun
Miðvikudajrur 25. marz.
KI. 10.45-12.30;
Vesturbærinn frá Aðalstr., Tjarn-
arsrötu og; Bjarkargötu. Melarnir,
Grímsstaðaholtið með flugrvallar-
svæðinu, Vesturhöfnin með Örfir-
isey, Kaplaskjól og Seltjarnarnes
fram eftir.
MATURINN
A
MORGUN
1 Tómatsúpa — Stciktar fisk-
bollur, grænkálsjafnlngrur, — i
kartöflur.
ATH. að tómatkraftur úr'
[ dósum er bragðmeiri og ö- i
I dýrari í soðna rétti en tómat- 1
> þykkni (Ketehup) úr flöskum.
að þessum hugmyndum, og ef
auðvelt er að framkvæma þær,
•þá skaltu verða við óskum
hennar. Margir foreldrar kvarca
yfir því að börn hugsi ekkert
um útlit sitt og kvarta yfir þvi
að Sigga eða Gunna muni
aldrei eftir að greiða sér eða
gæta að fötunum sínum, en oft
geta þeir sjálfum sér um kennt.
Oft hefur það mikil áhrif a
snyrtimennskuna að telpunm
finnst hún vera í fallegum föt-
um og hár hennar er greitt
eins og hún vill helzt.
Á teikningunum eru sýndar
nokkrar hárgreiðslur, sem
henta börnum vel. Ef þér lízt
vel á einhverja þeirra, þá hafðu
myndina með þér í næsta skipti,
sem telpan er klippt. Klipping-
in sjálf er aðalatriðið, og oí't
er erfitt að útskýra, hvernig
maður vill að hárið sé klippt.
Teikning kemur í veg fyrir
allan misskilning.
Að lokum nokkur orð um
fléttur: þær geta verið mjög
skemmtilegar, en ef telpunni
geðjast ekki að þeim, þá er
mesti misskilningur að neyða
hana til að háfa þær. Barmð
Framhald á 9. gíðu
Hcntugur pksSpoki með
vösum
Lízt þér ekki vel á þennan
plastpoka, sem getur rúmað ó-
tal margt af því, sem annars
er alltaf á hrakhólum? Hann
er ætlaður til eldhúsnota, und-
ir afþurrkunarklúta, fægidót
og alls konar dlilur. í honum
geta einnig verið burstar og
ýmsir aðrir smáhlutir. Hann er
ætlaður til eldhúsnota, undir
alls konar dulur. I honum geta
einnig verið burstar og ýmsir
aðrir smáhlutir. Hann er ætl-
aður til eldhúsnota, eins og
fyrr er sagt, en væri hann ekki
prýðilegur í baðherbergi líká?
Hann þolir vel rakann í bað-
herberginu, af því að hann er
úr plasti, og margir eru i
vandræðum með hirzlur í litl-
um baðherbergjum.
Nevil Shute:
Hljóðpípusmiðurinn
Hann lét fallast niður í stól skammt frá
þeim. Howard hellti rauðvíni í glas handa hon-
um; ungi maðurirm bætti í það vatni og drakk.
Hann sagði lágt: „iBáturinn minn liggur í höfn-
inni, en ég get ekiki farið með ykkur um borð
þar vegna Þjóðverjanna. Þið verðið að bíða
þangað til dimmt er orðið og ganga síðan út
að vitamum. Eg kem þangað með bátinn.“
Howard sagði: ,,Eg skil það. Hvernig finn-
um við veginn út að vitanum?"
Focquet skýrði það fyrir homum. Howard sat
á móti Nicole og sneri baki að dyrunum. Með-
an hann hlustaði á skýringar mannsins varð
honum litið framan í stúlkuna, og sá að hún
var föl og skelfd á svip.
„Monsieur . . ..“ sagði hún og þagnaði.
Fyrir aftan hann heyrðist þungt fótatak og
nokkur orð á þýzku. Hann sneri sér við í stóln-
um; Frakkinn við hlið hans gerði slíkt hið sama.
Þama stóð þýzkur hermaður með byssu. Við hlið
hans var vélamaður af herskipinu í óhreinum,
bláum samfestingi.
Þessi stund leið gamla mannimum aldrei úr
minni. I balcsýn voru sjómennimir steinhljóðir
og hreyf ingarlausir; afgreiðslustúlkan hætti
við að iþurrka glas og stóð kyrr með þurrkuna
í hendinni.
Maðurinn í samfestingnum ávarpaði þau.
Hann talaði ensku með þýzk-amerískum hreim.
„Hvað eru mörg af ykkur ensk?“
Ekkert svar.
Hann sagði: „Jæja, við skulum þá öll koma
á varðstofuna og tala dálítið við varðstjórann.
Og þið skuluð öll hafa ykkur hæg, annars
hlýzt verra af.“
Hann endurtók orð sín á lélegri frönsku.
TlUNDI KAFLI
Focquet lét móðan mása og gerði sér lista-
vel upp fas hálfdrukkins manns. Hann sagðist
ekkert þekkja þetta fólk; hefði aðeins fengið
sér vínglas með þeim — ekki væri það glæp-
samlegt. Hann væri að fara út á sjó með flóð-
inu. Ef hann færi með þeim á varðstofuna,
fengju þeir engan fisk á morgun og hvernig
litist þeim á það? Landkrabbar vissu aldrei
neitt í sinn haus. Og hvað um bátinn hans,
sem bundinn var við bryggju? Hver gætti
hans?
Vörðurinn rak byssustinginn ónotalega í bak-
ið á honum og Focquet þagnaði skyndilega.
Tveir Þjóðverjar í viðbót komu inn; fólkið
var rekið á fætur og út um dyrnar. Mótþrói
var gagnslaus. Maðurinn í samfestingnum
gekk út á undan þeim, en hann kom inn eftir
örstutta stund með Ronna og Sheilu. Bæði
voru þau dauðskelkuð og Sheila grátandi.
Hann sneri sér að Howard. „Þessir krakkar
eru víst á ykkar vegum. Þau tala betur ensku
en hægt er að læra í skólum.“
Howard tók í hendur þeirra en sagði ekkert.
Maðurinn í samfestingnum horfði á hann und-
arlegu augnaráði og hélt áfram að horfa á þau
eftir að þau fóru af stað í áttina til varðstof-
unnar.
Ronni sagði .óttasleginn: „Hvert erum við að
fara núna? Eru Þjóðverjarnir búnir að taka
okkur?“
Howard sagði: „Við þurfum að tala dálítið
við þá. Vertu ekki hræddur; þeir gera okkur
ekki neitt.“
Drengurinn sagði: ,,Eg sagði Sheilu að þú
yrðir reiður -ef hún talaði ensku, en hún vildi
það endilega.“
Nicole sagði: „Talaði hún ensku við manninn
í samfestingnum ?“
Ronni kinkaði kolli. Svo leit hann sikömm-
71.
ustulega á gamla manninn. „Ertu reiður Ho-
ward?“ stamaði hann.
Það var gagnslaust að sakast um orðinn
hlut. „Nei,“ sagði hann. „Það hefði verið betra,
ef hún hefði hlýtt mér, en við skulum ekki
tala meira um það.“
Sheila hágrét enn. „Mér finnst gaman að
tala ensku,“ vældi hún.
Howard beygði sig og þurrkaði henni um
augun; verðimir hægðu ferðina á meðan.
„Svona, svona,“ sagði hann. „Nú máttu tala
alla þá ensku sem þú vilt.“
Hún gekk áfram við hlið hans, snöktandi
og hikstandi.
Eftir nokkra stund vom þau látin beygja til
hægri og inn í húsið sem varðstofan var í.
Varðstjórinn var að hneppa að sér jakkanum
þegar þau komu inn. Hann settist við óvand-
að skrifborð; verðimir ýttu þeim til hans.
Hann virti þau háðslega fyrir sér. Loks
sagði hann á þýzku: „Fáið mér skilríki ykkar.“
Howard skildi aðeins nokkur orð i’ þýzku,
ekkert hinna skildi það mál. „Skilriki ykkar,“
endurtók hann á frönsku.
Focquet og Nicole réttu fram frönsku vega-
bréfin; maðurinn athugaði þau þegjandi. Svo
leit hann upp. Howard lagði enska vegabréfið
sitt á borðið eins og maður sem misst hefur
alla von.
Varðstjórinn brosti við, tók vegabréfið og
virti það fyrir sér með áhuga. „Einmitt,“
sagði hann. „Englendingur. Winston Churchill“.
Hann leit upp og horfði á börnin. Á lélegri
frönsku spurði hann hvort þau hefðu nokkur
skilríki og virtist ánægður þegar honum var
sagt að svo væri ekki.
Svo gaf hann nokkrar skipanir á þýzku.
Leitað var að vopnum á þeim öllum, allt sem
þau höfðu á sér var tekið og lagt á borðið —>
bréf, peningar, úr og alls konar smáhlutir,
jafnvel vasaklútamir þeirra. Svo var farið
með þau inn í annað herbergi, þar sem mokkrar
dýnur lágu á gólfinu og þeim fengin teppi.
Þar voru þau skilin eftir. Fyrir glugganum
vom trélilerar og úti á götunni var hermaður
á verði.
Howard sneri sér að Focquet. „Mér þykir
þetta mjög leitt,“ sagði hann. Honum fannst
Frakkina hafa verið óheppinn.
Ungi maðurinn yppti öxlunum rólegur á
svip. „Eg hefði ef til vill getað séð mig um í
heiminum," sagði hann. „Eg fæ seinna tæki-
færi til þess.“ Hann fleygði sér niður á eina
dýnuna, breiddi teppið yfir sig og bjóst til
að sofa. .
Howard og Nicole fóru að búa um börnin
og leggja þau út af. Ein dýsia var afgangs.
Hvað er að sjá á þér ennið — hefur einhver
bitið þig?
Eg beit mig sjálf í ógáti.
Ha, hvað?
Já, ég var að skoða mig i spegli.
I
Hann ka'laði mig asna.
Liggðu ekki undir sliku ámæli.
Hvað á ég að gera?
Láttu hann sanna það.
•
Það kom nokkuð fyrir mig i nótt sem olli þvi
að ég var meðvitundarlaus marga klukkutíma.
Hvað er að heyra þetta — hvað kom fyrir?
Eg sofnaði.
■
Bróðir minn var rekinn úr vinnunni af því
hann sá ekki fótum sinum forráð?
Nú, hvað gerði hann?
Hann var dansmeistari. J.