Þjóðviljinn - 09.05.1953, Blaðsíða 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Laugardagur 9. maí 1953
Kiædd upp á irönsku
kalt upp á frónsku
Sennilega yröi frónsku döm-
unum hrollkalt ef þær ættu að
klæða sig á franska vísu að
etaðaldri. Frönsk tízka er ekki
miðuð við okkar loftslag og við
verðum að taka tillit til þess
þegar við skoðum m>mdir af
síðustu tízkunýjungum frá Par-
ís. En ef það er haft i huga
er hægt að fá margar prýðileg-
ar hugmyndir úr frönsku tí'zk-
unni. Hér er mynd af vetrar-
frakka, sem hægt er að nota
því nær allt árið. Þegar kald-
ast er er hægt að vera í dragt
eða þj'kkri peysu undir káp-
unni, sem er vel víð. Kápa sem
nota á megnið af árinu, þarf
umfram allt að vera rúmgóð,
hún má ekki vera aðskorin í
mittið og má alls ekki vera
þröag um handveginn. IJvort
tveggja þarf að hafa í huga,
þegar ný kápa er- keypt. Ef
fiSynstíaðir fc&nzkðz og
iöskuz
Mynstraðar töskur;,og hanzk-
ar fara nú sigurför víða um
]önd. Rendur, kaflar og doppur
eru jafnmikið í tízku, og það
liggur við að doppumar séu
fallegastar. Þegar hanzkar og
töskur eru með sama mynstri
verour það svo glæsileg sam-
stæða, að fólk gleymir alveg
að líta á kápuna. sem er ef til
vill slitin og úrelt í sniði. Hægt
er að sauma þessar samstæður
sjálfur og það er einfaldara en
margur hyggur. Aðalaíriðið er
að fá góð snið til að fara eft-
ir, ea því miour hefur oft ver-
ið erfiðleikum bundið að fá slík
snið.
Listin að fara á fætur
Læknir einn hefur komizt að
þeirri niðurstöðu að ef maður
þýtur fram úr rúnrrnu um leið
og maður vaknar, hækkar blóð-
þrýstingurinn úr 15 og upp í
30 af hundraði.
Læknirinn segir að þægileg-
asta fótaferðaracferðin sé sú
að liggja kyrr í rúminu í f'mm
mínútur eftir að maður vakn-
ar, geispa hraustlega, teygja
sig, fetta og bretta. Þá á mað-
ur þægilega morgunstuud í
vændum.
Rafmagnsidfcmörkun
Kl. 10.45-12.30
tausartlasfur 9. mai.
Vesturbærinn frá Aðalstr., Tjarn-
argötu ógr Bjarkargötu. Melarnir,
Giimsstaðaheltið með flugvailar-
svæðinu, Vesturhöfnin með örfir-
isey, Kaplaskjól og Seitjarnames
íram eftir.
við eigum að gagnrýna þessa
kiápu, þá höfum við helzt eitt-
hvað að pokasniðinu á ermun-
um að finna. Svona ermar fara
ekki öllum vel; aftur á móti
eru vasarnir mjög skemmtileg-
ir.
APPELSÍNUR gefa nieiri safa
frá sér þegar þær hafa staðið
inni í hita nokkra stund.
LÁTTU dálítið edik í vatnið
þegar þú sýður pylsur; við það
verður húðin á þeim sterkari.
Það var Garbo sem
byíjaði
Það var Greta. Garbo sem
geröi þessa hárgreiðslu fræga á
sínum tíma og sænsku stúlk-
urnar hafa aldrei iagt hana á
hilluna síðan. Þegar stutta hár-
i5 var mest í tízku, héldu marg-
ar sænskar stúlkur fast við
sléttu Garbo-greiðsluna, enda
fer hún sænskum stúlkum vel.
Nú er þessi greiðsla farin að
ná útbreiðslu utan Sviþjóðar.
Á myndinni sést Anita Björk
með slíka greiðslu. Þáð var
einmitt Anita Björk sem mátti
ekki leika í kvikmynd í hinum
siðavöeidu Bandarikjum, af þvi
að hún hafði leyft sér að eign-
ast barn ógift. Hún sneri aft-
ur heim til Svíþjóðar án þess
að beygjá sig fyrir kröfum
Amerikananna um að’ breyta
einkalífi sínu.
A. J. CHONIN:
Á asAMarlegri strömd
■>g' ' ••••■"• ■- ' ' — -
f' i
glampaðj á mjúkar bylgjurnar á sjónum. Skip-
ið sigldi í suðurátt. Og kringum möstrin sveim-
uðu tvær svölur, sem eygt höfðu skipið á flugi
sínu til lands.
Allt í einu cpnaði Harvey augun, þvi að hann
fann að einhver v.ar að horfa á hann. Og Sús-
anna Tranter flýtti sér að líta undan og óvænt-
ur roði flögraði um kinnar hennar og hvarf
síðan.
Hún sat í stólnum við hlið hans og stag-
aði gráan ullarsokk; við hlið hennar var sauma
karfa og á hné hennar var vasabók og blýant-
ur. Hún sneri sér svo snögglega undan að vasa-
bókin datt á þilfarið og lá opin hjá sterklegum
skó hennar.
Hann tók bókina upp og um leið datt hon-
um í hug að þetta væri dagbókin hennar: að
hún færði dagbók með mestu nákvæmni meðan
hún gerði við nærfötin af bróður sínum. —
þannig fannst honum hún vera, En meðan hann
hélt á bókinni i hendinni fletti golan við blaði
og hann kom augá á nafn sitt og nckkur orð
skrifuð á eftir því með snyrtilegri rithönd.
,,Ég trúi því ekkj ao sagan sé sönn. Hann
hefur svo göfugmannlegt andlit.“
Þetta var allt og sumt; nú var bókin lokuð
í kjöltu hennar; svipur hans var óbreyttur.
En hún var vacidræðaleg; henni fannst hún
verða að segja eitthvaö, en hún vissi ekki
hvað það ætti að vera.
Loks sagði hún:
,,Ég vona — ég vona að yður líði betur.“
Hann sneri sér undan. Uppgötvunin gerði
honum gramt í geði, einkum vegna þeirrar til-
finniagasemi sem orð hennar gáfu til kynna;
þó var fas hennar svo feimnislegt að honum
fannst hann verða að svara:
,,Já, mér liður betur.“
,,Það er gott,“ hélt hún áfram. „Þegar við
komum til Las Palmas á laugardaginn verðið
þér sjálfsagt orðinn svo hress að þér klífið
fjöll “
Hann starði beint framfyrir sig. •
,,Ég fer sennilega í land og helli mig fullan.
Ekki eins og hetja heldur eins og venjulegur,
ruglaður ræfíll. Heimska og gleymska.“
Það kom sársaukasvipur í augu hennar; húri
var að því kominn að andmæla honum en hún
áttaði sig í tíma.
„Okkur systkinin langaði til að hjálpa yður
— þegar jié.’ voruð — voruð veikur. Hann
vildi fara ina í klefann til yðar. En ég hélt að
þér vilduð vera í friði.“
„Það var líka rétt.“
Þessi staðhæfing hans var svo endanleg að
henni hlaut að fylgja þögn. En eftir andartak
rauf hún þá þögn.
„Þetta. hljómaði eitthvað svo frekjulega hjá
mér,“ sagði hún feimnislega. „Ég verð að bæta
því við, að ég hef lært hjúkrun. Ég var í þrjú
ár á John Stirling sjúkrahúsinu. Og ég hef
kynnzt alls konar sjúkdómum — allt frá
malaríu og upp í tannverk. Það kemur sér vel
í trúboðsstarfi Róberts eins og þér skiljið.“
Hún þagnaði meðan hún var að slíta sundur
ullarspotta. „En sennilega er heilsufarið gott
í Laguna.“
En hann hlustaði ekki á hana. Meðan hún
var að tala hafði hann verið að horfa í kring-
um sig og hann var farinn að horfa á stúlkuna
sem sat í stólnum á móti honum.
Hún svaf, nettur barmur hennar hófst og
hneig, hendurnar máttlausar, löng augnahár-
in vörpuðu Lláleitum skuggum á sólvermdar
kinnamar. Sérhvert aughár var langt og skín-
andi og fagurlega sveigt, Jakkinn hennar var
opinn í hálsinn og fyrir innan hann sást perlu-
festi úr stórum, daufbleikum, skínándi perium.
Hún svaf værí eins og bam, líkaminn máttlaus
en þrunginn ólgandi fegurð. Fegurð hennar
rninnti á fegurð blómjurtar. Og hún brosti í
svefninum.
Súsanna hætti að tala þegar hann svaraði
henni engu; en öðru hverju skotraði liún aug-
unum í áttina sem hann horfði í milli þess sem
hún tók snögg nálspor; einkum beindust augu
hennar að örlítilli brún af gulleitu silki sem
glitti óvart 1 ofanvið hnéð á sofandi stúlk-
unni. Loks gat húm ekki á sér setið.
„Frú Fielding er mjög umg,“ sagði hún hægt
og reyndi að gera rödd sína vinsamlega. „Og
hún er mjög fallleg.“
,,Ætli hún hafi aðra kosti,“ svaraði hann
kuldalega. Hann iðraðist orða sinna um leið
og hann hafði sagt iþau; honum famnst eins
og hann hefði níðzt á varnarlausum lítilmagna.
Súsanna tók ekki undir háð hans; hún setti
ekki ofaní við hann heldur.
„Þessar perlur,“ hélt hún áfram sömu hljóm-
lausu röddinni, „mymdu hver fyrir sig nægja
til að halda lífinu í fátækri fjölskyldu í heilt
ár. Finnst yður það ekki sárgrætilegt, Leith
læknir? Fátækt fólk sveltur heilu hungri í fá-
tækrahverfunum — og hins vegar er þetta
glingur. Þetta er svo tilgangslaust."
„Ég hef engan áhuga á fátæklingum sem
svalta í hel,“ sagði hann með nístandi háði.
„Nema að því leyti sem þeir eru þá úr sög-
unni Það bætir kynstofninn. Ekki veitir af.
Þér vitið auðvitað að ég aðhyllist drápsstefn-
una. Ég ikálaði þrem saklausum mannvérum
áður en ég kom um borð. Finnst yður það ekki
ágæt byrjun?“
Það kom áhyggjusvipur í augu hennar. Hún
fann til með honum og nú varð henni ljóst
hve sálarstríð hans var mikið. Og amdlit
hans — hún tók andköf •— það var svo líkt
málverki sem hún hafði einu sinni séð af
vangasvip frelsarans á krossinum. Plún varð að
segja eitthvað.
„Sir Mikael Fielding, maður hennar, er á-
kaflega ríkur,“ hélt hún áfram. „Hann á plant-
ekrur á eyjunum. E« það er vLst aðeins eitt af
mörgu sem hann fæst við. Og hann er mjög
mikils metinn maður. Og þetta nafn — það
er sögulegt. Hann hlýtur að vera dálítið eldri
en hún. Frú Fielding hét Mainv/aring áður en
hún giftist — það er mikið af sjóferðafólki í
ætt hennar, eða svo er mér sagt að minnsta
kostí. Það er undarlegt að maður hennar skuli
e-kki vera með henni. Hvers vegna skyldi það
vera?“
„Er ekki ejnfaldast að spyrja hana,“ sagði
hann hranalega. Ég er ekki hrifinn af hneyksl-
issögum í hvernig búningi.sem þær eru.“
Hún starði ringluð á hann; svo kom sjálfs-
ásökunarsvipur á hana.
„Mér þykir þetta leitt,“ sagði hún lágt. ,,Já,
Kennarinn: Er orðið borðplata samsett eða ó-
samsett orð?
Svar: Samsett.
Kennarinn: Og af hverju er það samsett?
Svar: Pjölum.
Faðirinn og sonurinn fara framhjá ráðhúsinu
í strætisvagni.
Hvaða hús er þetta, pabbi? spyr sonurinn.
Þetta er nú ráðhúsið, vinur minn; þar eru þeir
sem ráða og taka ákvarðanir hér í bænum, svar-
ar pabbinn, hreykinn yfir að geta svalað þekk-
ingarþrá sonarins.
Snáðinn nagar á sér fingurinn ofurlitta stund,
en spyr síðan:
Hverra mömmur eru það?
Faðirinn lét spurningunni ósvarað, og ieit í aðra
átt.
Það yar víst Mark Twain sem sagði að allir
töluöu um veðrið, en enginn gerði minnstu til-
raun til að breyta því.
UUU OC CAMNt