Þjóðviljinn - 16.06.1953, Blaðsíða 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Þriðjudagur 16. júní 1953
4
Vorfizkan i Sovéfrikjunum
Nú eru vor og sumarfötin far-
in að koma á markaðinn og í
■dag birtum við nokkrar myndir
úr Sovétríkjunum. Fyrsti kjóll-
inn er afar freistandi. Það er
hvítur silkikjóll með gömlum,
þjóðlegum mynstrum. Á blúss-
unni eru laskaermar og hún er
lausrykkt í hálsinn, en það sem
einkum beinir athyglinni að
'kjólnum er blómasaumurinn á
honum. Það eru blóm á ermun-
um, framan á blússunni og
neðst á pilsinu. Línurnar í kjóln
um eru undirstrikaðar með mis-
litum lissum eða böndum.
Röndótti kjólinn til hægri er
nýtízkulegri, en ekki eins sí-
gildur í sni'ðinu og fyrsti kjóll-
inn. Hann er með skeifidaga
hálsmáli, sem endar í litlum
kraga. Takið eftir hvernig rend
urnar eru notaðar á ská í blúss
unni og langsum í pilsinu.
Þetta er bæði fallegt og grenn-
andi.
Þriðji kjóllinn er með lát-
lausu sportsniði og það er á-
gætur kjóll handa þeim, sem
Sama hvert tann-
kremið er?
í Bandaríkjunum gefa aug-
lýsingarnar hin ótrúlegustu IoL
orð, sé notað rétt tannkrem.
Algengast er að ákveðin teg-
und af tannkremi sé talin hin
eina rétta, ef fólk vill komast
hjá tannskemmdum. En nú
hafa auglýsingar keyrt svo um
þverbak. að tannlæknasamband-
iö í Bandaríkjunum hefur farið
að rannsaka nánar hið raun-
verulega gagn tannkremsins.
Og árangur þessara rannsókna
•er mjög skemmtilegur. Niður-
staðan er nefnilega sú, að engin
þeirra tegunda sem mest eru
auglýstar, hafi nein áhrif á
heiibrigði tannanna. Öll þessi
tannkrem hreinsa ágætlega, en
a'ðra auglýsta eiginleika hafa
þau ekki til að bera. Það skipt-
ir í rauninni engu máli hvaða
tegund fólk notar; aðalatriðið
er að tennumar séu burstaíar
tvisvar á dag, hvort sem tann-
kremið er mikið eða lítið áug-
lýst.
Þriðjudagur 16. júní
Hlíðarnar, Norðurmýri, Rauðarár-
holtið, Túnin, Teigarnir, íbúðar-
hverfi við Laugarnesv. að Klepps-
yegi og svæðíð þar norðaustur af.
vilja fá < itthvað grennandi. Á
kjólnum er fellingaröð, sem
liggur niður eftir blússunni.
niður fyrir beltið'. Djúp felling
tekur síðan vi-5 af litlú fel’ing-
unum. Við þetta þarf að gæta
dálítillar varúðar svo að ekki
komi magi á kjólinn, því að það
er alls ek-ki ti’ganguriim.
Hún ©r ekki að íasra
Munurinn á samkvæmiskjól-
um og náttkjólum er að verða
svo lítill að það er býsna erf-
itt að þekkja þá í sundur. Á
myndinni er náttkjóll. sem gæti
virzt samkvæmishæfur, en samt
er það náttkjóll úr þomnu bóih-
ullarefni, en ekki nælon eins og
virðist í fljótu bragði. Nú ér,
farið að framleiða bómullarefni
sem krypplast ekki. Það er
kallað bómullarkrep. Það hefur
marga ágæta eigínleika og ,er
afbragð í náttkjóla og undirföt.
Það á sennilega eftir að verða
vinsœlt sem efni í bamakjóla
og sumarkjóla. Náttkjöllinn er
skreyttur með fíngerðum næl-
onblúndum og nælonmilliverki
er skevtt inn í framstykkið.
47.
A.J.CRONIN:
J
A annarlegs*i striissd
hlustaði þegjandi á skýringar hennar og fór
síðan af stað. Nóttin var björt; tungsljósið
laugaði garðinn. • Höfugur blómailmur barst
að vitum hans. Allt var kyrrt. Jafnvel eld-
flugurnar héngu hreyfingarlausar á trjágrein-
ucium. Það glitti í þær eins og litil augu.
Stígurinn lá í austur og upp í móti og
hann sást greinilega í þessari töfrabirtu. Hann
gekk áfram, framhjá appelsínutrjám í blóma,
gömlurn bananatrjám, tómum pakkhúsum, þak-
lausri smiðju, brotnum vagni, sem lá á hlið-
inni. Alls staðar var líf og alls staðar hrörnun.
Þegar hann hafði gengið stundarkorn, fór
hann yfir lágan steinvegg og þá blöstu við ljós
framuadan. Þrem mínútum siðar var hann
kominn inn í þorpið og fann hið lamandi and-
rúmsloft hvíla á öllu eins og mara. Engin
vera sást á ferli nema snuðrandi hundar, en
þegar hann kom á móts við kirkjutia, opnuð-
ust dyrnar og líkfylgd kom út: kórdrengir með
reykelsi og prestur. Og siðan komu syrgjend-
urnir. Hárvey stóð kyrr og þegar litla, hvíta
kistan var borin framhjá, tók hann ofan.
Eagina veitti honum athygli. Barn, hugsaði
hann, og þegar líkfylgdin gekk inn í kirkju-
garðinn tók hann eftir öllum nýju gröfunum.
Hann gekk áfram. Hann kom auga á nokkra
hermenn sem stóðu kringuxn vagn. Faraagur-
inn var á götunni umhverfis þá. Tvær nunnur
gengu rösklega í áttina til hermannanna.
„Loksins", hugsaði hann. „Lokskis get ég
orðið að einhverju liði“.
Hann beið ekki boðanna. Dyrnar að næsta
húsi voru opnar og hann gekk beint inn í upp-
lýst herbergið. Um leið og haan kom inn reis
upp kona, sem hafði verið að hjúkra lítilli
telpu. Hún sneri sér við og leit á hann; hún
gaf frá sér hálfkæft óp. Konan var Súsanna
Tranter.
XVIII.
Tveim dögum áður en þetta gerðist, þegar
Aureola sigldi út úr höfninni í Orotava, horfði
Mary Fielding á eftir henni. Hún stóð á svöl-
unum í San Jorge í roki og regni og horfði á
skipið hverfa út í þokuna. Síðast hurfu siglu-
trén; loks hurfu þau líka og hún var eftir al-
ein og einmana. Vélarhljóðið ómaði enn fyrir
eyrum hennar og hún stóð lengi hreyfiagar-
laus; svo sneri hún sér við, gekk inn um stóra
franskn gluggann og inn í svefnherbergi sitt.-
Þáð var fallegt herbergi: rúmgott, óaðfinnan-
legt, búið smskklegum húsgögnum og yfir rúm-
inu vav þétt flugnanet. Hún settist í körfustól
hjá farangrinum og henni leið illa. Hún hefði
þurft að hringja á stúlkuna og taka upp far-
angur sinn, spjalla við Elissu, líta á póst-
inn ■— stóran bréfabunka sem lá á efstu tösk-
unni. Það var heimskulegt að sitja svona, mátt-
laus og verklaus með hendur í skauti. En hýn
gat ékld hrist þetta óyndi af sér. Og hún fann
til sársauka í síðimni — óbærilegs sársaulca.
Hún beit á vörina. Láttu ekki eins og asni,
hugsaði hún, óforbetranlegur asni. Hún spratt
á fætur, hringdi bjöllunni og beið.
Stúlkan kom inn, lágvaxin múlattastúlka og
hvítan í augum hennar var jafn mjallahvít og
ermalíningarnar og kraginn. Án þess að segja
orð gekk hún að kistunum og fór dð fást við
lásana með kaffibrúnum, grönnum fingrum.
Mary horfði þegjandi á hana, gekk síðan út
að glugganum. Hún horfði út í þéttan úðann.
„Hvenær hættir að rigna?“
Stúlkan leit upp og sýndi fallega röð af
mjallahvítum tönnum.
„Frú mín góð, veðrið batnar alltaf. Það
segir Rosita" Rödd hennar var dálítið hás og
hljómurinn syngjandi. Einhvem tíma hefði
Mary haft. gaman af að hlusta á þessa rödd.
En nú gat hún ekki einu sitnni brosað.
„Verður það bráðum gott?“
„Já, frú, á morgun. Gott á morgun, manana.“
Hún endurtók þetta eftirlætisorð sitt, smjatt-
aði á því.
Á morgun! Þetta vakti sárar hugsanir hjá
Mary, á morgun og á morgun; næsti dagur og
sá þar næsti —■ allir þessir innantómu dagar í
endalausri röð framundan. Augu hennar voru
tárvot; hún þrýsti ikinninni upp að kaldri
gluggarúðunni; og svo andvarpaði hún eins og
hjarta hennar væri að springa.
En dagurinn leið. Það var búið að ganga
frá farangri hennar; stúlkan brosti, hneigði sig
og fór; svo hringdi hádegisverðarbjallan.
Hún gekk hægt niður í borðstofuna og sett-
ist hjá Dibs og Elissu úti í horni. Þau voru
í ágæcu skapi. Elissa var hrifin af því hvað
þetta var glæsilegur staður, og það hafði komið
Dibs 4 óvart hvað maturinn var góður. En
hlátur þeirra hafði sömu áhrif á hana og löðr-
ungur.
Allt var eins gott og á varð kosið; þjónustan
afbragð, maturinn góður, stofan stór og rúm-
góð, svalt og hreint loft. Samt var hún lystar-
laus. Hún fann ekkert bragð að fiskinum sem
soðinn var í hvítvíni og Dibs gat ekki hrósað
nógsamlega. Samræður hennar voru aðeins til
málamynda. Og hún fann enn til kveljandi
sársauka í síðurini.
Eftir máltíðina fóru þau inn í setustofuna.
Það rigndi ennþá og þegar Elissa hafði gáð
til veðurs stakk hún upp á að þau kæmu í
bridge.
Bridge! Mary var að því komin að malda
í móinn. Svo tók hún sig á. Henni leiddist
bridge, en hvað um það, hún varð að reyna,
hún mátti til — mátti til að vera dálítið fé-
lagslynd. Hún kinkaði ikolli til samþykkis.
Það voru sóttir stólar og spil. Þau byrj-
uðu að spila. Fjórði maðurinn var lítill, rosk-
inn maður með snöggt yfirskegg, í síðum
jakka, reiðbuxum og hermannlegur í fram-
komu og það leyndi sér ekki að hann . hafði
hálft í hvoru verið að mælast til að hann
yrði tekinn með. Hann hafði gert það á hóg-
væran hátt, því að hann var hógvær og vel
upp alinn. Auðvitað vissi hann nöfn þeirra
og forfeðra þeirra — hann gerði sér að reglu
að lesa gestabókina á hverjum morgni — og
hann var fljótur að finna lykt af hefðarfólki.
Hann dvaldist erlendis á veturna vegna „kon-
unnar“, teiknaði myndir, sá um skemmtiferða-
lög, var dálítið smámæltur þegar hann talaði
og þakkaði guði fyrir að hann var enskur
herramaður. Og hann hét Forbes-Smith og auð-
vitað var ‘ bandstrik á milli nafnanna.
Spilið mjakaðist áfram: það var stokkað,
gefið, sagt, spilað. Og þetta var ekki fyrr
búið en byrjað var að nýju. Mary fannst þetta
furðulega tilgangslaust. Hvers vegna sat hún
þartna með marglit spil milli handanna og gerði
sér upp bros og vingjarnlegt tal? Hún var
6KJU OC. CftMWH
Drukkinn maður lcemur inn á hótel, biður um
bjór með mörgum fögrum orðum og segir síðan:
f ég skyldi verða of kaldur skuluð þið bara
fleygja mér út, en það verður að vera út um
norðurdyrnar; annars rata ég ekki heim.
Frúin: Svo yður langar til að verða tengdasonur
minn.
Unguv maður: Nei, alls ekld, en það er víst
óumflýjanlegt úr þvi ég vil giftast dóttur yðar.
Stúlkan: Þér fengjuð mig ekki þó þér væruð
eini karlmaðurinn í heiminum.
Biðilnnn: Þá mundi ég nú heldur ekki biðja
yður heldur einhverrar laglegri stúllcu.
Er ég fyrsti maðurinn sem bið yður um koss?
Já, hinir hafa tekið hann í leyfisleysi.