Þjóðviljinn - 26.06.1953, Blaðsíða 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Föstudagur 26. júoi 1953
«1
I ízkumyndir
handa rosknum konum
X
Þetta er indæll sumarjakki
handa miða'dra konu og hann
er einnig hentugur yfir dökk-
leita sumarkjóla.
Sovétkjóllinn er ekki hvað
síztur. Á myndinni er hann
saumaður úr Ijósu, einlitu efni,
en hann væri ekki síður fal-
legur _ úr dökku efni. Áðal-
skrautið á honum er hnepp-
ingin, sem er látlaus, en setur
samt sterkan svip á kjólinn. Á
Frá Bandaríkjunum /
Þær fyrirmjmdir handa roskn-
um konum, sem hér eru sýndar
eru eins alþjóð’egar og frek-
Frá Frakklandi
Frá öandaríkjunum
vétríkjunum. Allt eru þetta
góðar fiíkur sem eru miðaðar
við að vöxtur rosknu konunn
Ir sé ekki lengur fullkom-
inn. Bandaríski kjóiíinn er í
tvennu lagi. Undir jakkanum er
iátlaus kjó’l með skemmtilegu
hálsmáli, sem er kærlromin til-
'breyting fyrir þær konur sem
eru farnar að þreytast á hvítri
plastblússu eða livitum kraga.
Jakkinn gerir kjólira að smekk-
legum göngubúningi. Hugmynd-
in úr hálsmiiinu á kjólrum
er einnig notuð í hornuaum á
jakkanum, en að öðru leyti er
jakkinn mjög látlaus. Hann
er aðskorinn en alls ekki þröng-
ur.
Madeleine Rauclr á skilið
heiðurinn af frönsku fyiár-
myndinni, ljósgráum jakka. Þáð
á að nota hann við svart pils.
Raimagnstakmörkun
Kl. 10.45-12.30
Föstudagur 26. júní
Hlíðarnar, Norðurmýri, Rauðarár-
holtið, Túnin, Teigarnir, íbúðar-
hverfi við Laugamesv. og Klepps-
yegi og svæðið þar norðaustur af.
Frá Sovétr.'kjunum
ermum, en mjög þrekin kona
ætti að hafa venjulegar, þröng-
ar ermar.
kjólnum eru skásettir vasar og
mjög utar’.ega. í>að er ráð-
legt, því að magavasa á mað-
ur að forðast eins og heitan
eldinn þegar maður er ekki
lengur grannur eins og viðitág.
Kjóllirm er með loe'ur'biöku-
ast verður á kosið. Það er;
frönsk fyrirmynd, bandarísk
fyrirmynd og fyrirmynd frá So- j
*. v ;
r r« *>i fa tt> <2

55-
A. J.CRONIN:
Á annarlegri sírönd
-------= .... ■ -=--V
í spuna.
Jimmy þreifaði eftir tannstönglinum sínum,
sem var ómissandi merki um sálarró; hann
stakk honum upp í sig með varúð og gekk út
úr herberginu. Andartaki síðar heyrðist hratt
fótatak í anddyrinu og maður kom inn í her-
bergið. Það var Carr. Á hæla honum kom lítill
Spánverji með lítið ,snoturt gulleitt andlit og
stóra, snotra leðurtösku.
Á eftir þeim kom Corcoran sem lokaði dyr-
unum með vel leiknu kæruleysi.
Carr sneri sér beint að efninu; holdugt
andlit liáns var rautt, æðarnar í hálsinum
þrútnar; hann leit út eins og maður sem reiðin
hefur rekið áfram. Hann leit snögglega í
kringum sig í herberginu, svo beindi hann aug-
unum að Harvey.
„Mary Fielding er í þessu húsi“, sagði hann;
,,ég er kominn að sækja hana“.
„Hvernig vitið þér að hún er hér?“
„Æ þriðjudaginn skildi hún við vini sína í
Orotava. Hún hafði verið undarleg — senni-
lega veik. Daginn eftir sást til hennar í Santa
Cruz þar sem hún spurðist fyrir um leiðina til
Laguna. Við vitum að hún leigði sér vagn til
Los Cisnes. Og í gærkvöldi sagði þjónustu-
stúlkaa Manuela okkur þær fréttir, að í þessu
húsi væri ensk kona, sem væri veik. Ég veit
að það er Mary Fielding. Látið þér yður þetta
nægja? Ég er með lækni og lokaðan bíl. Eg
ætla að flytja hana héðan“.
Harvey leit á Spánverjann.
„Eruð þér læknir?“ spurði hann kurteisis-
lega.
„Sí, senjór“. Litli guli maðurinn dró fæturna
saman og hneigði sig.
„Lyfjafræðingur, kandídat með skírteini frá
Sevilla. Og með meðmælabréf frá mörgum tign-
um fjölskyldum sem ég hef stundað".
„Gott“, sagði Harvey. „Lyfjafræðikandídat
með skírteini og meðmælabréf. Prýðilegt".
Hann leit íhugandi á Carr. „Og þér ætlið að
flytja hana héðan?“
Carr varð enn dekkri í f raman.
„Ég er þegar búinn að segja það“, sagði
hann illskulega. „Það er óþarfi að endurtaka
það. Hvar er hún? Hvar er herbergið hennar?
Ég fer þangað núna strax“.
„Nei“, sagði Harvey jafnrólegur ög áður.
,,Þér farið ekkj þangað. Og þér flytjið hana
ekki burt. Hún kom hingað af frjálsum vilja.
Og nú er hún veik. — fráveik — skiljið þér
það? Og þessi skottulæknir yðar fær ekki að
annast hana. Ég ætla að gera það — hérna, í
þessu húsi“.
„Þcr“, livæsti Carr. „Ég veit allt um yður.
Ég hef fengið ýmsar upplýsingar síðan við
hittumst síðast. Ég myndi ekki trúa yður fyrir
hundinum mínum. Og í þessu húsi! Er þetta
viðunandi staður fyrir sjúkling? Þér hafið
enga hjúkrunarkonu, engin lyf, ekki neitt“.
Harvey leit kuldalega á hann.
,,Ég hef hjúkrunarkonu. Ég veit hvað ég er
að gera. Og ég segi að það sé óhugsandi að
flytja hana. Það má ekki hreyfa hana fyrr
en sóttin er búin að ná hámarki. Spánverjinn
vinur yðar getur staðfest orð mín“.
Litli lyfjafræðingurinn lagði frá sér tösk-
una og yppti öxlum vandræðalega. Carr
sinnti því engu; hann var afmyndaður í fram-
an; hann einblíndi á Harvey.
„Þér“, sagði hann hærra en áður. ,,Ég gef
ekki sídt fyrir álit yðar. Ég er búinn að segja
yður hvað ég hef í hyggju. Og ég ætla ekki
að eyða lengri tíma í þetta. Ég er að flýta
mér. Ég ætla mér að finna hana“. Hann. steig
tvö skref áfram, en Harvey var kominn að
dyrunum á undan honum.
„Nei“, sagði hann ískaldri röddu. „Ég er
hræddur um ekki“. Hann var undrandi yfir
sinni eigin ró. Hann var eins og hlaupari sem
beið eftir brottfararmerki. Ákvörðun hans var
endanleg. Tilhugsunin um líkamlegt ofbeldi
þessa svola fyllti hann ískaldri ró.
„Leyfið mér að komast frarnhjá".
Harvey hristi höfuðið með hægð. Þeir horfð-
ust í augu; allt í einu þrútnaði æð í gagnauga
Carrs.
„Og hver ætlar að koma í veg fyrir það?“
sagði hann og honum var erfitt um mál.
„Ég“.
Það varð eftirvæntingarfull þögn. Spánski
læknirinn hafði hörfað upp að veggnum í vand-
ræðum sínum. Jimmy stóð eins og á nálum,
augu hans ljómuðu, nasavængirnir þöndust og
hann opnaði hnefana og kreppti þá á víxl af
einskærri eftirvæntingu.
Það var illskusvipur á andliti Carrs; hann
setti undir sig hausinn og minnti á naut í
vigahug. Hann var ekki árennilegur .
„Einmitt það,“ sagaði hann loðmæltur. „Get-
um við líka slegizt ? Doktorinn er kannski jafn-
fær líkamlega sem andlega. Það er ekki ama-
legt“. Allt í einu breyttist rödd hans og hann
kerti fram hökuna. „Farðu frá, fíflið þitt. Ég
er sterkari en þú. Farðu frá eða ég þurrka
gólfið með þér“.
Harvey hreyfði sig ekki. Hann var fölur í
andliti, varir hans voru eins og mjótt strik en
það var eins og bros leyndist bakvið þær.
„Ætlarðu að fara?“ öskraði Carr enn.
Aftur hristi Harvey höfuðið og tók ekki
augun af andliti hins mannsins.
„Þá slcaltu líka fá að kenna á því“, hrópaði
Carr. Hann setti undir sig hausinn og æddi
að honum. Hann sló með vinstri hendinni, hitti
ekki, sló síðan með þeirri hægri. Höggið hitti
Harvey í höfuðið. Um leið breiddst' illgirnis-
legt glott um andlit Carrs. Hann var æfður
boxari. Hann sá að Harvey kunni ekkert —
hann hélt höndunum of neðarlega og auðvelt
var að koma á hann höggi. IJann hugsaði með
meinfýsi: Hann kann ekki neitt — ég skal
sannarlega þjarma að honuin.
Hann geiflaði munninn hæðnislega, setti sig
í stellingar og bjóst til að gefa Harvey eitt
vinstri handar högg á kjálkann. En það högg
komst aldrei alla leið. Allt í einu sveiflaði
Harvey hægri handleggnum. Höggið kom svo
óvænt að það lenti beint á andliti Carrs og var
eins og nefið flettist út. Hann riðaði, blóðið
fossaði úr nösum hans og liæðnisbrosið stirnaði.
Hann kingdi og hann fann saltbragðið af sínu
eigin blóði. Hann rétti úr sér hristi höfuðið og
æddi áfram að nýju. Harvey hörfaði að dyrun-
um. Hann rak öxlina í tréð, vék til hliðar og
rak bylmingshögg í bringuna á Carr. Hann
fann að hann hitti á góðan stað. Carr kveink-
aði sér. Þetta gekk verr en hann hafði búizt
við. Hann var orðinn fokreiður, það var illzku-
svipur á andliti hans og nú æddi hann enn
einu sinni að Harvey og notaði báðar hendur.
/ Nefnið mér tvö nöfn.
/ Hver — ég?
) Prófessor: Ég get ekki farið í skólann í dag.
) Hvers vegna ekkl?
) Mér líður eltki vel.
) Hvar líðnr J>ér ekki vel?
) 1 skólanum.
> Getið þér sagt eltthvað um hina mlklu vísinda-
i meim 18. aldar?
) I>eir eru ailir dánir lierra,
( I>vi meira sem við læmm því meira vitum við.
\ l>ví melra sem við vitum því fleira gleymimt
( við. I»ví meira sem við gleymum því mlnna
( vitum við. Því minna sem við vitum því mlnna
( Kleymum við. Því minna sem við gleymum því
( fleira vítum við. Sem sagt. Hversvegna erunx
f víð þá að læra?