Þjóðviljinn - 10.07.1953, Blaðsíða 10

Þjóðviljinn - 10.07.1953, Blaðsíða 10
10) — ÞJÓÐVILJINN — Föstudagur 10. júlí 1953 7& etimlisþáttnr Jakkar harsda sfórum felpum og liflum Margar telpur geta komizt af með jakka í kápu stað. Jakki og xegnkápa er heppilegri búningur en sumarkápa, sem >öv«p ^ota varla nema þegar þau íara út >að ganga með pabba og mömmu, og er það nú svo oft? Og ef telpan á að vera fin, þá er hún í rauninni alveg eins fín í jakka og' pilsi. Ef það er í samræmi hvort við annað er þetta orðin dragt, og það er ekki nauðsyn- legt að hVort tveggja sé úr sam.a efni eins og í frönsku fyr- irmyndinni. Það má alveg eins hafa jakkann og pilsið sitt í hvorurn lit. Dags daglega má nofa jakkann við sumarkjóla eða siðbuxur, og það sér ekki mikið á jakka í leik og kápu. F.lestar mæður vita af eigin reynslu, að kápan verður fyrst óhrein að neðan. Ef jakk- inn er saumaður úr efni sem þolir þvott, er hann rríjög hent- ug ílík og það er um mörg prýðileg efni að velj;a, svo sem rifluflauel, þvottaekta gaberdine og poplin. j Fermíngartelpan er orðin ’kröfuharðari og sennilega yrði hún ánægð með glæsilegan dökk- bláan jakka með hvítum brydd- ingum. Og áður en hagsýnu hús- mæðurnar reka upp ramakvein út af hvítu bryddingunum, vilj.um við geta þess, að Frakk- arnir sem eiga heiðurinn .af bessari fyrirmynd, hafa séð fram á að bryddingarnar verða fljótt óhrcinar, og því hafa þeir fest þær þannig, að auðvelt er að spretta þeim af. Það er hægt að Spaugilegir skór Þáð er óþarfi að hafa sumar- skóna virðulega. — Á sumrin hefur maður leyfi til að ganga í hinum hjákátíegustu skóm, svo framarlega sem þeir eru þægilegir á fæti. Á mynd- iimi eru spaugilegir strandskór, sem einnig má nota sem venjulega sumarskó. Þeir eru svartir og hvítir og „yfirleðrið“ er ekki annað en tvær reimar með snúningi á, svo að þær verða svartar öðrum megin og hvítar hinum megin. Skórhir eru með háum hælum, og þeir eru svartir öðrum megin og hvitir hinum megin. TEBLETTIR nást bezt úr með því áð núa fötin með glycer- íni — auðvitað hreinu glycerini. Látið glycerínið liggja í flíkinni í nokkra klukkutíma; síðan er hún þvegin á venjulegan hátt. þvo og sauma þær á aftur eða taka þær af fýrir fullt og allt, þegar jakkinn er farinn að velkj- ast. RafmagRsiakmörkun Kl. 10.45-12.30 Föstudagur 10. júlí Nágrenni Keykjavíkur, umhverfi Elliðaánna vestur að markalínu frá Flugskáiavegi við Viðeyjar- eund, vestur að Hlíðarfæti og það- an til sjávar við Nauthólsvík i Fossvogri. Laugarnes, meðfram Kleppsvegi, Mosfellssveit og Kjal- arnes. Árnes- oe Rangárvallasýslur. A. J.CRONIN: 65e A anMrlegri sírönd andi. w „Stórt xljót; og sá sem verður síðastur yfir það“ Hvaða merkingu hafði þetta? í þessu skræln- aða landi, þar sem allar ár voru þurrar, var þetta því nær óskiljanlegt en þó óhugnanlegt. Lok= íctti hún einbeittnislega úr sér og bolaði þessum hugsunum frá sér. Hún strauk liárið frá enninu og ætlaði að rísa á fætur. En um leið og hún færði stólinn til opnuðust dyrnar og Harvey kom inn í herbergið. Hún greip andann á lofti, því að þessi óvænta komu hans hlaut að boða eit.thvað. Spurning titraði á vörum hennar. En hún kom ekki upp orði, heldur horfði á hann kvíðandi augna- ráði. meðan hanu gekk þögull nær og lét fall- ast niður í stólinn á móti henni. Síðan leit liann á hana og hristi höfuðið með hægð. ^Það er ekki það“. Rödd hans var róleg en þó mátti lesa úr henni livíða og angist. Hún stamaði: „Er — er allt í lagi?“ . Nei öðru nær. Henni hefur hrakað siðan blóðmissirinn hófst. Hún ei alveg máttvana eftir lokablæðinguna“. .,Hver.s vcgna ertu þá kominn? ‘ Hann svaraði ekki strax; loks sagði hann með kaldri festu í röddinni: . Hennj cr að hraka. Hún hefur ekkert mót- stöðuafl lengur. En hámarkic getur ekki verið langt undan. Ef hún gæti lifað til morguns, væri ef til vill einhver von. Það er til ein leið til að styrkja þá von. Hún er hættuleg en það er eina leiðin“. Húu hvíslaði: „Hvaða leið er það?“ Hann liorfði beint á hana og svaraði: „Blóð- gjöf“. Það varð þögn; svai; hans kom henni svo á óvart að hún varð orðlaus; hún fékk ákafan hjartslátt. Svo fór hrollur um hana. , Þú getur það ekki“, stamaði hún. ,,Það er óhugsandi. Hún er með hitasótt. Það kemur ekki til mála. Það er ólíkt þér að koma með svona tillögu". ,,Eg er líka ólíkur sjalfum mér núaa“. ..Væri ekkf bétra“, stundi hún, „væri ekki betra að bíða — “ ,,0g sjá hana deyja af blóðmissinum". ,.Þú getur það ekki“, endurtók hún. ,,Það er ómögulegt við þessi skilyrði. Sízt af öllu núna. Þú hefur engin tæki til þess1'. „Ég hef állt sem ég þarfnast". ,,Þú getur það ekki“. hrópaði hún í þriðja sinn og neri saman höndunum. „Það er skelfi- leg áhætta. Hún gæti dáið af því .Og þeir skella skuldinni á þig. Skilurðu ekki, að þeir kenna þér um ,ef illa fer. Þeir segja að —“ Hann sagði ekkert. Um varir hans lék dauft kaldhæonisbros. * ,.í guðs nafni“, kjökraði hún. „Ég sárbæni þið ð ná í hjálp. Mig hefur langað til að segja þetta hundrað sinnum áður. Enginn lifandi maður hefur getað gert meira en þú. Þú hefur verið dásamlegur. En þessi ábyrgð sern á þér hvílir — liérna fjarri öllurr. maanabyggðum. Skilurðu það ekki, að ef hún deyr, þá segja þeir að þú hafir drepið hana?“ Hún rétti fram titrandi hönd til að snerta handlegg hans. Ástia á honum blossaði upp þegar hún sá þreytuleg, sokkm augu hans. Hún réð ekki við sig. Hana langaði til að kyssa þessi þreyttu augu — hún þráði ekkert heitar. Tárki runnu niður kinnar hennar — en henni stóð á sama um það. Og hann virtist ekki sjá hana. „Mér sttndur á sama um allt“, svaraði hann þunglega, ef hún deyr“. Svipur hennar breyttist eins og hún hefði ver- ið slegin; hún dró að sér höndina, bar hana upp að andlitinu til að hylja tárin. Hún saug upp í nefið og reyndi að bæla niður ekkann. Loks sagði hún breyttri röddu: „Ef þú ætlar að gera það — þá —- þá viltu —« að ég gefi blóð?“ Haim hristi höfuðið. „Nei“, sagði hann. ,,Það er ekki hægt. Ég geri þetta upp á mitt eindæmi. Og ef — ef einhvern er um að saka, þá cr það ég“. Hann þagnaði. Hjartsláttur hennar var að kæfa hana. „Viltu hafa til heitt vate; mikið af heitu vatni“ Hann talaði lágt og blíðlega. „Og ég skal láta þig hafa nálamar — það verður að sjóða þær“. Svo reis hann þegjandi á fætur. Hann leit ekki einu sinni á hana þegc.r hann gekk til dyra. En hún reis á fætur og elti hann. XXIV. Fyrir endanum á anddyrinu stóö gömul Kast- ilíuklukka, sem hafði verið biluð og úr lagi gengin, en Corcoran hafði gcrt við hana. Nú sló hún þrjú hljómmikil högg. Bergmálið barst eftir skuggalegum göngunum og inn í, sjúkra- herbergið. Ósjálfrátt leit Harvey á úrið sitt; já, klukkan var þrjú. Þögnin á cftir klukkuslætt- inum var óendanlega djúp. Og þó var þögnin ekki alger því að í sjúkraherberginu heyrðist þurr og sogandi andardráttur sjúklingsins. En hann var orðinn samgróinn þögninni. Hann var einn hjá henni. Hitt fólkið hafði ekki vilj- að fara í rúmið, einkum hafði Súsanna maldað í móinn. En liann hafði staðið fast á því. Engar viðkvæmistilfinningar höfðu íáðið því — hann fann- að þctta varð svo að vera. Undarleg eign- arréttartilfinning gagntók hann. Hann hafði fyrst fundið til liennar, þegar hann hafði fundið sitt eigið blóð streyma með hægð inn í æðar hennar. Blóðgjöfin — henni gæti hann aldrei gleymt. Aldrei. Að sumu leyti var hún alger fjarstæða. Þetta stóra, auða herbergi, léleg, gölluð tækin, kvíði, angist, ber handleggur háns í kertaljósinu, myrkrið umhverfis, ná- fölt andlir Súsönnu og titrandi fingur — allt stakk þetta fáránlega í stúf við sjúkrahús- reynslu hnns. Þetta var allt fáránlega afkáralegt og dauð- inn stóð álengdar og veltist um af hlátri. Þessi aðferð var ekki rétt — ekki vísinda- lega rétt og nákvæm. Fyrir sex vikum hefði hann hlegíð að þessu og kallað þetta brjál- semi. En nú hugsaði hann ekki lengur eins og til- raunaglas. Hann vildi bjarga einu manns- lífi. Hann lét hin lélegu tæki ekki aftra sér, né heldur hættuna — hína hræðilegu áhættu. Honum var ljóst að dauðinn beið hennar nema einhverjum raunhæfum aðgerðum væri beitt. Það var ekki skynsemi heldur eðlishvöt sem réð gerðum hans. Hann hafði framkvæmt GHHf OC CMtWI Þú gætir kannskl notað þessar buxur, sasðl sainla konan póöhjartaða við betlarann. Það þarf bara að ffera svoiítið við þær. AJlt í Iajji, svaraði betlarinn, ég kem aftur eft- ir svo sem hálftíma, Eiginmaður: Ég hef sagt bílstjóranum úpp vinnunni. Fjórum slnmim hefur legið við borð að hann dræpi mig. Eiginkona: Ó, góði, þú hefðlr átt að gefa hon- um eitt tæidfæri enn. Dómari: I»ú vlðurkennir að hafa ekið hlöðnum bíinum yfir nianninn? Sakbomingur: Já. Dómari: Og hvað færlrðu fram þér til af- sökunar? Sakbomingur: Ja, ég vissi ekki að hlass.ið værl svona þungt. Eögreglan: Þér vomð á 60 kílómetra hraða. Konan: Er það eltkl vel gert — ég sem tók prófið í gær!

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.