Þjóðviljinn - 12.07.1953, Page 10

10) ÞJÓÐVILJINN — Sunnudagur 12. júlí 1953
Sumarfizka ungu stúlknanna
Flegna bogahálsmálið er
mjög fallegt á ungum stúlkum;
hins vegar er rétt að varast
það ef maður er ekki lengur
réttu megin við þrítugt, nema
þær sem eru sérlega unglegar.
En ungu stúlkunum fer þetta
hálsmál mjög vel og það er
mjög hentugt á sumarkjóla og
strandkjóla. Kjólinn á fyrstu
teikningunni er afar auðvelt að
sauma. Litla bandið í hálsinn
Rafmagnstakmöíkun
1 dag verður straumurinn tekinn
af sem hér segir:
Kl. 8.30—11.00:
Hafnarfjörður og nágr. Reykjanes.
Kl. 10.43-12.15
Austurbærinn og miðbærinn milli
Snorrabr. og Aðalstrætis, Tjarnar-
götu, Bjarkargótu að vestan og
Hringbraut að sunnan.
Kl. 11.00-12.30
Vesturbærinn frá Aðalst.r., Tjarn-
srgötu og Bjarkargötu. Melarnir,
Grímsstaðaholtið með flugvallar-
evæðinu, Vesturhöfnin með Örfir-
isey, Kaplaskjól og Seltjarnarnes
íram eftir.
.4 morgun (mánudag):
Kl. 0.30-11.00
Austurbærinn og miðbærinn milli
Snorrabr. og Aðalstrætis, Tjarnar-
götu, Bjarkargötu að vestan og
Hringbraut að sunnan.
Kl. 10.45-12.13
Vesturbærinn frá Aðalstr., Tjarn-
argötu og Bjarkargötu. Melarnir,
Grímsstaðaholtið með flugvallar-
tvæðinu, Vesturhöfnin með örfir-
isey, Kaplaskjól og Seltjarnarnes
fram eftir.
Kl. 11.00-12.30
Hafnarfjörður og nágr. Reykjanes.
Kl. 12.30-14.30
Nágrenni Reykjavíkur, umhverfi
Elliðaánna vestur að markaiinu
írá Flugskálavegi við Viðeyjar-
sund, vestur að Hlíðarfæti og það-
an til sjávar við Nauthólsvík í
Fossvogi. Laugarnes, meðfram
Kleppsvegi, Mosfellssveit og Kjal-
*rnes. Árnes- oe: Rangárvallasýslur.
Kl. 14.30-16.30
Hliðarnar, Norðurmýri, Rauðarár-
tooltið, Túnin, Teigamir, íbúðar-
hverfi við Laugamesveg að Klepps
vegi Og svæðið þar norðaustur af.
heldur kjólnum uppi. Rykkta
framstykki'ð er einnig mjög í
tízku. Á kjólnum er fast belti
úr doppóttu efni sem samsvar-
ar höfuðklútnum. Stóru poka-
vasarnir eru mjög hentugir,
þótt sumum virðist þeir ef til
vill ekki prýða kjólinn, enda
er óþarfi að hafa þá.
Á mæsta kjól er samskonar
hálsmál með tveim breiðum
renningum í kring, sem hneppt-
ir eru saman að framan. Á
beltinu er sami stíll. Þetta væri
mjög fallegur kjóll úr Ijósbláu,
einlitu bómullarefni með hvít-
um, snotrum knöppum.
Á þriðja kjólnum er hálsmál-
ið svipáð, en þó er það ekki út
af eins flegið að framan en
nær þeim mun lengra út á axl-
irnar. Á kjólnum eru örlitlar
ermar. Kjóílinn er skreyttur
með hvítum, mjóum lissum, og
það er auðvelt að sauma þær
á flík. Bezt er að teikna á flík-
ina með blýanti, hvar maður
vill hafa lissurnar og sauma
þær síðan á eftir strikin. Nota
má venjulegan blýant, því að
lissurnal’ hylja strikin eftir á.
Annars er þessi kjóll svo ungl-
ingslegur að hann hentar telp-
um á fermingaraldri, og lissurn
ar gera það að verkum að það
er auðvelt að stækka kjólinn,
því að alla sauma er hægt að
hylja með lissum. Sama er að
segja um fyrsta kjólinn, því að
tilvalið er að geyma afganginn
af doppótta efninu til að síkka
kjólinn ef ungan stúlkan ætti
eftir að vaxa upp úr honum.
Flestar fæðingar á
næturnar
Rannsókn sem gerð hefur
verið í Englandi staðfestir þá
almennu skoðun, að flest börn
fæðist að næturlagi.
Athugaðar voru 16:000 fæð-
ingar, og af þeim áttu 62%
sér stað á tímanum frá kl. 21
til 9 en 38% milli kl. 9 og 21.
Flest bömin fæddust milli kl.
2 og 3 á næturnar.
67.
A. J. CHONIN:
A assstarlegri strönd
•1 ~ 11 -— ---------
og allri sál sinni. Áður hafði hann hæðzt að Líf liennar var hætt að f jara út. Nú streymdi
þessum andlegu tengslum. Þetta var svarið.
Hann hafði enga löngun til að biðja; hann gat
ekki beðið; en hugsanir hans voru eins og bæn;
Ekkert skiptir máli, ef hún fær aðeins að lifa.
Hann bað ekki um meira. Ást þeirra byggðist
á því — að hún fengi að lifa. Hún stundi
veiklulega. Aftur vætti hann enni hennar og
varir; hann gat ekki gert meira. Hann hallaði
sér upp að rúminu og beið; augu hans voru
þrútin af þreytu. Hann var alveg örmagna, en
hann vildi ekki láta undan svefninum.
Það var eins og þrumuveðrið færðist sífellt
nær. Það var eins og dögunin ræki á eftir því.
Timinn leið framhjá án þess að hann yrði var
við það. Sekúndur liðu — eða klukkustundir —
hann vissi ekki hvort heldur. Hann beið og ein-
blíndi á andlit hennar.
Allt í einu fór titringur um allan líkama
hans. Hann beið grafkyrr á hnjátium andartak.
Hann þorði varla að draga andann. Á efri vör
hennar og enni sáust örsmáar svitaperlur.
Þungt andvarp steig frá brjósti hans. Hann
þorði ekki að trúa þessu. Hann þorði ekki að
hreyfa sig. Loks rétti hann hikandi út höndina.
Það var satt. Enni hennar, sem áður hafði vérið
þurrt og heitt, var nú rakt. Og andardráttur
hetinar var allt í einu orðinn hægari og mýkri,
e;ns og kraftaverk hefði átt sér stað.
„Það getur ekki verið“, hugsaði hann. „Nei,
það getur ekki verið“.
Heila eilífð hafði hann þráð þessa breytingu.
Og þegar hún loksins varð, gat hann ekki trúað
að hún hsfði orðið. Óstyrkri hendi greip hann
hitamælinn og stakk honum blíðlega undir
handlegg hennar. Það var hálfrarmínútu mælir,
en í fátinu beið hann i. fullar tvær mínútur.
Hönd han 4 skalf svo mjög að hann var því nær
búinn að missa mælinn, þegar hann tók hann
út. Von og ótti blinduðu hann svo, að hann gat
varla lesið á hann. En loks tókst lionum það.
Hitinn hafði lækkað um full tvö stig.
Hann reyndi að hafa taumhald á sér. Hann
kraup við hlið hennar, andlit hans var svip-
laust og liann barðist við ofsalegan fögnuð.
Honum var vel ljóst hvað þessi lækkandi hiti
táknaði. I svo ofsalegri sótt ,sem blossaði upp
eins og eldur, táknaði hitalækkun ekki einungis
breytingu til batnaðar. Hún var öruggt bata-
merki. En hana trúði ekki ennþá. Hann var
enn hræddur. Hann beið í ofvæni.
Þegar hann hafði setið á sér i hálfa klukku-
stund í viðbót, stakk hann hitamælinum aftur
undir handlegg hennar. I þetta skipti var hctid
hans styrk. Hitinn hafði lækkað um rúmt stig
í viðbót. Allur líkami hennar var nú orðinn
rakur. Æðasláttur hennar var styrkari, andar-
drátturinn hægari. Jafnvel svipur hennar hafði
breytzt og sýndi nú ótvíræð bataínerki.
Hann fylltist ólýsanlegum fögnuði, svo djúp-
um að hann gaf frá sér gleðistunu. Það var
eins og hún hefði heyrt til hans, því að augu
hennar opnuðust með hægð. Húa leit á hann
sjáandi augum. Augnaráð hennar var skýrt og
hún virtist með fullu ráði.
Svo talaði hún svo lágt að varla lieyrðist,
en með eðlilegri röddu.
„Ég hef verið veik“, hvíslaði hún.
Orð hennar fylltu hann ólýsanlegri hamingju.
„Þér líður betur. Þér er að bataa“.
Hún leit á hann eins og hún væri alls ekki
undrandi yfir þessum tíðindum.
„Já“, sagði hún. „Ég veit það“. Og um and-
lit hennar leið eitthvað sem líktist brosi. Það
bjó eitthvað þýðingarmikið bak við þetta bros
og etthvað óumbreytanlegt.
Það var orðið bjart í herberginu; skuggamir
voru horfnir og áttu ekki afturkvæmt. Hann
gaf henni að drekka; horfði á hana loka aug-
unum.
nýtt líf inn í æðar hennar, hratt og örugglega.
Hún svaf, svefni þreytu og værðar. Hamingju
hans varð ekki með orðum lýst.
Hann var staðinn á fætur og drykklanga
stund stóð hann og horfði á sofandi andlit henn-
ar. Hjarta hans var gagntekið sælum fögnuði.
Hann langaði til að vekja Súsönnu, Corcoran
og segja þeim fagnaðartíðindin. En hann gerði
það ekki.
Og svo fann hann til sinnar eigin þreytu
þráði liressandi útiloft. Hún var sofandi; hún
svæfi klukkustundum saman. Og henni var
borgið. Hann var orðin hálfringlaður; hann
myndi hressast við útiloft. Hann leit í kringum
sig að skilnaði, svo læddist hann hljóðlega út
úr herberginu. Hann gekk niður stigann og
út úr húsinu. Hann fór út í garðinn, í áttina til
appelsínutrjánna, þar sem hann hafði staðið
hina sælu þjáninganótt. Enn ómaði sami fögn-
uðurinn í sál hans. En hann var reikull í gangi.
Hann hafði ekkert sofið í þrjár nætur. Hann
var örmagna af þreytu.
Ekiginn vindblær var úti. Loftið var þungt og
kyrrt. Engir fuglar fögnuðu komu dagsins.
Jörðin lá auð og þögul og beið komu stormsins.
Hvaða máli skipti stormurinn né neitt annað ?
Henni var að batna, henni var borgið, hún var
lifandi! Gagntekinn hamingju rölti hann áfram
gegnum trjálundinn og inn í þéttar runnabreið-
ur.
Allt í einu heyrði hann undarlegt suðandi
hljóð .Það kom ofanað, eins og risastór fluga
væri á sveimi um gulgráaa himininn. Eiginlega
voru þetta drunur. Háværar drunur. Hann
reyndi að horfa upp, en birtan blindaði þreytt
augu hans. Hann var hræðilega þreyttur; loks
viðurkenndi hann það; ef til vill var það þess
vegna sem hann heyrði þessar drunur. Hann
sétlaði að hlæja að þessari heimskulegu ímynd-
un sinni. Þetta var fáránlegt. En það kom eng-
inn hlátur. Augu hans voru að lokast. Hann rið-
aði og féll.
Um leið og flugvélin lækkaði flugið til að
setjast, fleygði Harvey sér útaf á jörðina. Hann
lagðist inn í þéttan runn, sem luktist aftur yfir
hann og samstundis var liann sofnaður.
XXV.
Hann vissi ekki, hversu lengi hánn hafði
sofið. IJrið hans stóð þegar hann vaknaði. En
hann taldi víst, að það væri orðið áliðið. Það var
fara að skyggja. Þungir, hlýir regndropar féllu
til jarðar. Það voru þeir sem höfðu vakið hann.
Þegar hann var búinn að átta sig eftir fyrstu
undrimina, lá hann um stund í runnanum, starði
upp í ólundarlegan himininn og lét stóra drop-
ana detta á enni sér, kinnar og augu. Einn féll
á varir hans —- hann-var mjúkur og bragðlaus.
Og svo kvað við drynjandi þruma. Það var dá-
f Maftur nokkur lá nieðvitundarlaus á götunni.
( Vegfarandl, sem kom þar að, mælti svo:
( Hefur nokkuft sorglegt komið hér fyrlr?
( Víðstaddur: Vift vitum þaö nú ekki s.vo glöggt,
( l»að er víst englnn hér nálægur sem þekkir hann.
\ I>að er aldrei að reiða slg á karlmenn. Eg sagði
> Jónl að ég vitdi aldrei sjá liann framar. Og
j hvað lieldurðu hann liafi gert: stakk bara af
) fyrir fullt og allt.
) Jön kvenpeysa er maður nefndur. Hann var
) umrenningur og Skagfirðingur að ætt.
) Jón heimsótti sr. Jón Konráðsson á Mælifelli,
) Prestur var þá nýlega giftur.
( „Lízt þér ekkl nógu vei á konuna mína?“ spyr
( prestur nafna slirn.
( „Sitt er að jörðu hverri, og þó er á ölluni búið“,
( svaraði Jón.
( (Úr lsl. fyndni).