Þjóðviljinn - 14.07.1953, Blaðsíða 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Þriðjudagur 14. júlí 1953
Þvi þuría húsmœSur a3 vera
kauSalega klœddar?
Áður fyrr var Elsa alltaf mjög
vel búin, en síðan hún giftist og
fór að hugsa una heimili, er allt
öðru máli að 'gegna. Hafið Júð
ekki heyrt eitthvað þessu líkt
oft og mörgum sinnum? Og það
er satt að giftar konur eru
sjaldnast eins vel búnar og.þær
ógiftu og það er oft af þeirri
einföldu ástæðu að gifta konan
getur ekki eytt eins miklu í föt,
og við heimilisstörfin er óþaríi
■að vera vel klæddur því að þá
sér mann enginn. Smám saman
minnkar áhuginn á ytra útlit-
inu og fyrr en varir er vel búna
stúlkan orðin að kauðalegri hús-
móður. Og í rauninni er það
leiðinlegt.
Það er ekki mikið búið til af
kjólum sem eru bæði hentugir
handa húsmæðrum og snotrir um
leið. Ag vísu hefur dálítið rætzt
úr þessu undanfarin ár og það
má gjarnan batna enn meir.
Kona sem saumar á sig sjáif er
ekki eins illa á vegi stödd, og
kjóll og svunta í samræmi hvort
við annað er smekklegur vinnu-
búningur. Flestar húsmæður fá
sig ekkivtil að ganga í góðum
kjól við heimilisstörfin, því að
Raímagnslakmörknn
1 dag verður straumurínu tekinn
af sem hér segir:
Á morgun (mánudag):
Kl. 9.30—11.00:
Vesturbærinn frá Aðalstr., Tjarn-
argötu og Bjarkargötu. Melarnir,
Grímsstaðaholtið með flugvallar-
evæðinu, Vesturhöfnin með örfir-
isey, Kaplaskjól og Seltjarnarnes
*ram eftir.
Kl. 10.45-12.15
Hafnarfjörður og nágr. Reykjanes.
Kl. 11.00-12.30
Nágrenni Reykjavíkur, umhverfi
Elliðaánna vestur að markalínu
frá Flugskálavegi við Viðeyjar-
eund, vestur að Hlíðarfæti og það-
an til sjávar við Nauthólsvík í
Fossvogi. Laugarnes, meðfram
Kleppsvegi, Mosfellssveit og Kjal-
arnes. Árnes- og Rangárvallasýslur.
KL 12.30-14.30
Hlíðarnar, Norðurmýri, Rauðarár-
holtið, Túnin, Teigarnir, íbúðar-
hverfi við Laugarnesv. að Klepps-
vegi og svæítið þar norðaustur aí.
Kl. 14.30-16.30
Austurbærinn og miðbærinn milli
Snorrabr. og Aðalstrætis, Tjarnar-
götu, Bjarkargötu að vestan og
Hringbrautar að sunnan.
annað hvort eyðileggst hann eða
í að hann er falinn bak við
svuntu eða slopp og þá má alveg
eins vera í gömlum kjólgopa.
En væri ekki tilvalið að sauma
snotran kjól í stíl við svuntu;
þá er hægt að vera vel búin og
hlífa kjólnum um leið, og það
er þægilegt þegar gestir koma
að þurfa ekki að skammast sín
fyrir svuntuna. Einlitur, rauður
bómullarkjóll, bryddaður með
rauðu efn.i með hvítum doppum,
er ef til vill of góður í húsverk-
in, en er þá ekki tilvalið að
nota við hann svuntu í sama
stíl. Það er hentugt að eiga
tvær svuntur við kjólinn; svunt-
un.a þarf að þvo oftar og það er
'gott að eiga til skiptanna. Ef
svuntan á að gegna hlutverki
sínu þarf hún að vera heldur
síðari en kjóllinn, svo að maður
ei-gi ekki á hættu að óhreinka
faldinn á kjólnum. Kjóllinn með
fellingunum er úr Ijósu, einlitu
efni. Hann má vera úr gulu,
hvítu, Ijósbláu eða Ijósgráu
efni, og ef hann er bryddaður
með rósóttu efni og við hann
notuð stór, rósótt hlifðarsvunta,
er hann alls ekki mjög við-
kvæmur. Og rósótt svunta er
alltaf hentug, þvi að fingraför
barnanna sjást alls ekkj í rósa-
mynztrinu.
Við sögðum hér um daginn
frá því að ölæði og ryskingar
hefðu orðið i húsi einu hér í
bænum. Sveinn Sæmundsson,
yfirmaður rannsóknarlögregl-
unnar, gaf blaðamönnum í gær
skýrstu |um máj þefeta, enda
'hafði Tíminn blásið það út af
venjulegr.j .háttvísi. Kom í ljós
af skýrslu Sveins að hér var um
að ræða konu og þrjá menn og
afbrýðisemi Qg áfengi, og er Það
ekkert sérstaklega í frásögur
færandi. Allar rosafregnir um
stórkostlega barsmíð reyndust
uppspuni, og er mál þetta hér
með úr sögunni að því er Þjóð-
viljann varðar.
A.'J.CRONIN:
Á an
samlegt. Hann sá enga eldingu, en um leið var
eins og flóðgáttir himinsins opnuðust og regn-
ið fossaði yfir hann.
Hann spratt á fætur, hló eins og drengur og
hljóp í skjól. En hvað honum leið vel, en hvað
hann var hress og endurnærður. Loks var ó-
veðrið komið — það hafði tafizt svo lengi, að
það var tvíeflt þegar það kom. Önnur þruma
kom honum til að hlæja af fögnuði. Og þessi
gleði hans var ekki ástæðulaus. Um leið og hann
vaknaði hafði hann munað eftir því: henni er
að batna. Það var dásamleg hugsun, óendan-
lega dýrleg hugsun.
Betur — Mary leið betur!
Hann hljóp yfir akbrautina og sá aðeins út-
undan sér að það voru nýleg hjólför í sandin-
um. Hann þaut inn í húsið, hristi vætuna af
jakkanuru sinum og kastaði mæðinni í anddyr-
inu. Enn var dauðakyrrð í anddyrinu — en
kyrrðin var ekki lengur ógnandi. Dymar að
borðstofunni stóðu í hálfa gátt. Hann gekk
þangað og leit inn fyrir. Innan um kyrrláta
skuggana í þessu undarlega og kunnuglega
herbergi, sat markgreifafrúin ein að snæðingi.
Það var uandarlegt —! Ilonum varð hverft
við, og hann minntist fyrsta fundar þeirra,
þegar hann sá hana svartklædda, hringskreytta
og virðulega. Og það var eins og hún vissi, að
hann var þarna. Hún leit upp og leit á hann
undrunarlausum augum.
,,Þú ert kominn aftur,“ sagði hún rólega.
„Það er mér að skapi. Og þín var von. Hér
eru ávextir og mjólk sem bíður þín. Alveg eins
og fyrst."
Hann brosti til hennar.
,,Eg er búinn að sofa lengi,“ sagði hann.
,,Á furðulegum stað. En ég ætla að líta upp á
loft, áður en ég borða."
„Fyrst verður þú að borða,“ sagði hún stilli-
lega. „Hinn vitri gleðst yfir því sem hann hef-
ur, en fíflið sækist eftir meiru.“
Honum var skemmt.
,,Nei, nei.“ sagði hann. „Eg ætla upp á loft.“
Hann þagnaði. „En cg skal fá mér mjólkurglas
■fyrst.“
Hann gekk að borðinu, hellti mjólk í glas og
teygaði hana. Hún bragðaðist sérlega vel. Svo
tók hann nm glasið báðum liöndum og sagði:
„Hvar er hitt fólkið ?“
„Ameríkanan — er uppi á lofti." Hann hafði
gert ráð fyrir því, en hún hélt áfram: „Og E1
Corcoran — hann kemur aftur. Hann fór til
Santa Cruz með escolta."
Hann leit á hana undrunaraugum.
„Escolta — ég ckil ekki það orð.“
„Orð og fjaðrir berast með vindinum.“
Hann brosti aftur, en nú var bros hans
hikandi.
„Það má vera að ég sé heimskur. Eg skil
þetta að minnsta kosti ekki enn.“
„Heimsku er ekki hægt að lækna. Sagði ég
ekki að óveðrið kæmi?“
Hann leit á hana, gripinn skyndilegum kvíða.
Sviplaust andlit hennar, sem virtist búa yfir
óendanlegri vizku, gerði honum hverft við.
„Hefur eitthvað komið fyrir?“ hrópaði hann.
„Hvers vegna fór Corcoran til Santa Cruz?
Af hverju segirðu mér það ekki. ? ?“
Hún hélt áfram að skera fíkju í örsmáa bita
eins og hún hafði gert fyrsta kvöldið. Hún
hristi höfuðið lítið eitt og sagði:
„Sá sem horfir ekki fram á við, er skilinn
eftir.“
Það varð þögn. Allt í einu fannst honum eitt
hvað óheillavænlegt við undanbrögð hennar. Án
þess að mæla orð lagði hann glasið frá sér á
borðið og þaut út úr stofunni. Hann hljóp upp
á loftið og æddi inn í svefnherbergið. Þar nam
hann staðar. Hann gat ekki — hann trúði ekki
sínum eigin augum.
strönd
.. ..................^
Enginn var í herberginu nema Súsanna
Tranter. Rúmið var tómt: glugginn stóð gal-
opinn og við gluggann lá Súsanna á hnjánum.
Hún var með hatt á höfðinu. Hún var ferðbú-
in. Og hann sá að hún var að biðja. Það var
eins og kaldar hendur gripu um hjarta hans.
„Hvað hefur komið fyrir?“ hrópaði hann
æstur. „Hvar er Mary?“
Hún leit við og um leið kom fagnaðarsvip-
iu' á andlit hennar. Hún reis vandræðalega á
fætur.
„Þú ert kominn aftur,“ stamaði hún. „Ó,
hvað ég er fegin. Lifandis ósköp er ég fegin.
Við vissum ekki, hvað hafði komið fyrir —
hvar þú værir. Eg var hrædd. Hræðilega
hrædd.“
„Hvar er Mary?“ hrópaði hann. „Segðu mér
það. I guðs bænum segðu mér það.“
Að utan heyrðist drynjandi þrumugnýr og
snörp vindhviða skók rúðuraar til.
„Hún er farin.“
„Farin?“
„Þeir fóru burt með hana.“
„Fóru burt með hana?“ hann endurtók orð
hennar furðu losinn, svo lágt að varla heyrðist; ~
svo bætti hann við með sama rómi: „Hverjir
fóru burt með hana?“
Hún leit á hann og í augnaráði hennar band
aðist afbrýðissemi og meðaumkun; svo sagði
hún: „Eiginmaður hennar.“
Hann horfði ringlaður á hana. Hann skildi
þetta ekki. Eftir andartak hélt hún áfram hik-
andi:
„Hann kom snemma í morgun. Þú varst ekki
hérna. Har.n kom með flugvél frá Englandi —
sjóflugVél. Hann beið héma í marga klukku-
tíma. Og þú komst ekki. Og þá ákvað hann að
fara burt með hana. Hann sá um allt. Það
hefði ekki verið hægt að gera það betur. Það
er hálftími síðan hún fór. En hún er farin.
Nú er hún í Santa Cruz.
Hann einblíndi á hana, svo grafkyrr, að það
var eins og hann væri steinrunninn. Hann gat
ekki hreyft sig; hann gat ekki andað.
Mary var farinn. Og það var eiginmaður
hennar sem hafði farið burt með hana. Eigin-
maður hecinar. Það var hræðilegt og þó svo
undureinfalt. Allt annað hafði honum dottið
í hug. Þessi kaldhæðní örlaganna kom honum
út úr jafnvægi. Svo fylltist hann reiði.
„Það mátti ekki flytja hana,“ hrópaði hann.
„Það var of fljótt. Hversvegna léztu þá taka
hana? Um hvað varstu eiginlega að hugsa? Þú
hefðir ekki átt að leyfa þeim að fara með
hana.“
Hún leit vandræðalega niður fyrir sig.
„Eg gat ekki að þvi gert,“ svaraði hún lágri
röddu. „Eg er búinn að segja þér að allt var
gert sem unnt var. Það tókst afbragðs vel.
Vertu óhræddur. Hún er úr allri hættu. Og nú
— nú er betra fyrir hana að vera í Sant.a

í szhhæeb
Hann: J>ú ert alltaf að óska þér þess sem þú
ekkl hefur.
Hún: Hvers annars ætti ég að óska mér?
Maðurinn þinn er féiagl í einhverrl ieynireglu —
er það ekki?
Jú, hann lieldur það, en hann talar upp úr
svefni.
Hún: Skaparinn gerði okkur konur fagr-
ar og heimskar.
Hann: Hvað áttu við?
Hún: Fallegar svo að karlmenn elskuðu okk-
ur; heimskar svo að við elskuðum þá.
Elginkona: Nú er að verða kait í veðrinu —
viltu koma með mér og iíta á nokkra peisa?
Eiginmaðurinn: Kannski við förum í dýragarð-
inn? '