Þjóðviljinn - 19.07.1953, Blaðsíða 10

10) —ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 19. júlí 1953
Eiff og annaS sem au&veldar
heimilishaldiS
Smámunirnir skipta oft miklu
máli, og því má ekki gleyma að
oft má spara mikinn tíma á því
að bæta nýjum smálilutum inn
í húshaldið. Það er mikill tíma-
sparnaður að nota sömu hlutina
á borðstofuborðinu og í eldhús-
inu, þar sem hægt er að koma
því við. Nú eru sífellt að koma
fram ciýjungar í ýmsum löndum,
og unga fólkið sem er að stofna
heimili getur auðveldað heimil-
RaSmagnstakmörkmi
1 dag: verður straumuiinn tekinn
af sem hér segir:
KL 10.45-12.15
Hafnarfjörður og nágr. Reykjanes.
Kl. 11.00-12.30
Nágrenni Reykjavíkur, umhverfi
Elliðaánna vestur að markaiínu
frá Plugskálavegi við Viðeyjar-
eund. vestur að Hlíðarfæti og það-
an til sjávar við Nauthólsvík í
Possvogi. Laugarnes, meðfram
Kleppsvegi, Mosfcllssveit og Kjal-
arnes. Árnes- og Rangárvaliasýslur
Á morgun (mánudag):
Kl. 9.30—11.00:
Hafnarfjörður og nágr. Reykjanes.
Kl. 10.45-12.15
Nágrenni Reykjavíkur, umhverfi
Elliðaánna vestur að markalínu
frá Flugskálavegi við Viðeyjar-
eund, vestur að Hlíðarfæti og það-
an til sjávar við Nauthólsvík í
Possvogi. Laugarnes, meðfram
Kleppsvegi, Mosfellssveit og Kjal-
•mes. Árnes- og Rangárvallasýslur.
Kt 11.00-12.30
Hlíðarnar, Norðurmýri, Rauðaiár-
holtið, Túnin, Teigarnir, íbúðar-
hverfi við Laugarnesveg að Kiepps
vegi og svæðið þar norðaustur af.
KL 12.30-14.30
Austurbærinn og miðbærinn milli
Snorrabr. og Aðalstrætis, Tjarnar-
götu, Bjarkargötu að vestan og
Hringbrautar að sunnan.
ishaldið með því að kaupa hluti
sem gegna meira en einu hlut-
verki. Við þurfum að hætta við
sparimatarsteliin og glæsilegu
kaffistellin og taka í staðinn
upp hentugt leirtau sem er á
allan hátt þægilegra í meðför-
um.
Á myndunum sjáið þið nokkra
hluti úr eldföstum leir; ferhyrnt
fat, sem þolir a'ð standa í bsJt-
araofni og er ágætur kökudisk-
ur um leið. Ennfremur má fram.
reiða í því ýmsa heita smá-
rétti. Það stingur ekki í stúf
við neitt matarstell og fer vel
á hvaða borði sem er.
Svo eru skaftpottarnir, sem
hengja má upp. Þeir eru hugs-
aðir sem sósukönnur, og það er
vissulega þægilegt að búa sós-
una til í skaftpotti, sem síðan
má setja beint á matborðið.
Þægilegra getur það tæplega
verið.
En nú er líka farið að fram-
leiða hinar ómissandi eldhús-
skálar þannig útlits, að geti
sómt sér á matborðinu. Finnska
skálasettið sem sýnt er á mynd-
inni er teiknað af Kaj Franck
í Helsingfors og þessar skálar
eru gott dæmi um að algengir
þarfahlutir geta vel verið íalleg
ir um leið. Skálarnar má hafa
hverja niðri í annarri svo að lít-
ið fer fyrir þeim í skáp. Lagið
á þeim er hentugt og auðvelt
að lialda þeim hreinum. Með
því að aota skálar af þessu tagi
sparast bæði tími og uppþvott-
ur, því að þær sóma sér vel á
hvaða matborði sem er.
Kl. 14.30-16.30
Vesturbærinn frá Aðalstr., Tjarn-
irgötu og Bjarkargötu. Melarnir,
Urímsstaðaholtið með flugvallar-
jvæðinu, Vesturhöfnin með Örfir-
sey, Kaplaskjói og Seltjarnarnes
fram eftir.
73.
A. J.CRONIN:
A axmarlegri strönd
. , . - . -■ .
viprur um andlit hans. Hann spratt upp úr
stólnum, sem valt um koll með brauki og
bramli. Hann riðaði lítið eitt á fótunum. Brjóst
hans þandist út. Áköf geðshræring gagntók
hann. Hann kingdi og hrópaði:
,,Hver veit nema ég fari. Hver veit nema ég
þurfi ekki að ónáða yður framar? Er ég
ckki búinn að afneita Guði mínum? Hef ég
ekki lagzc jafnlágt svínunum? Svei. Þið vitið
ekki betur. Þið vitið ekki hvað iðrun er. Þið
þekkið ekki yfirbót. Þið vitið ekki hvað fórn
táknar.“ dann hreytti síðustu orðunum út úr
sér og riðaði aftur á fótunum. Honum var ekki
ljóst, hve drukkinn hann var. Nú skyldi hann
loks sýna þeim. Geysileg — já stórkostleg hug-
mynd — vaknaði í huga hans. Hann skyldi sýna
þeim að hann hefði bein í nefinu — sýna Jieim
það öllum upp til hópa. „Er ég ekki glataður?
Glataður og fordæmdur. Það haldið þið. En
ég held annað. Einu gleymduð þið. Þið gleymduð
fórninni.“ Hann smjattaði á orðinu. Rödd hans
var allt í eiau lág og hvíslandi. ,,Og hvað hef
ég að lifa fyrir?“
Súsanna steig nokkur skref áfram. Úr aug-
um henna: mátti lesa skelfingu og meðaumkun.
„Þú hefur allt að lifa fyrir,“ hrópaði hún.
„Við höfum hvort annað. Við byrjum upp á
nýtt, Robbi Við tvö — eins og alltaf áður —
við tvö saman.“
Hann rak upp móðursýkishlátur. Hugmynd
hans var stórkostleg — óviðjafnanleg. Hún
þyrfti ekki að halda að hún gæti komið í veg
fyrir hana. Honum hafði tæpast verið alvara
fyrst í stað En núna — já, nuna! Hann baðaði
út handleggjunum og reigði höfuðið aftur á
bak.
„Eg byrja ekki upp á nýtt,“ hrópaði hann.
„Eg ætla að binda endi á þetta. Jesús gerði það
fyrir mig. Eg ætla að gera sama fyrir hann“.
í eyrum hans hljómuðu þúsund englaraddir
og innan um þær heyrði hann drynjandi árnið-
im. Hana rétti úr sér, fagnandi yfir þessari
dýrlegu ákvörðun.
„Eg hef sökkt mér niður í syndina," hrópaði
hann ofsa.egri röddu. „En ég get hreinsað mig
af soranum."
„Talaðu ekki svona,“ stundi hún. „Þú —
þú gerir xnig hrædda.“ Hún gekk til hans en
hann ýtti lienni frá sér, stórum, hvítum hönd-
um. Hann var eins og aðalpersóna á leiksviði.
Augu hans glömpuðu, nasvængirnir titruðu; í
eyrum hans lét niður árinnar sem englasöngur.
„Syndir mínar eru rauðari en blóð,“ söng
hann. „E:i ég mmi gera þær hvítari en snjó.“
Skelfing gagntók Súsönnu. Allt í einu varð
einnig hún vör við þungan árniðinn. Þetta var
eins og martröð. Aftur reyndi hún að fleygja
sér í faðm hans. En hún var of sein.
Hann hratt upp hurðinni, þaut út úr her-
berginu og niður ganginn. Svo hvarf hann
hrópandi út í myrkrið fyrir utan. Þetta gerðist
allt í einu andartaki.
,,Almáttugur,“ hrópaði Hemmingway. „Hann
er orðinn snarvitlaus."
Súsanna stóð eins og lömuð með krosslagðar
hendur á brjósinu. Svo tók hún viðbragð. Hún
rak upp neyðaróp og þaut á eftir honum.
Hin snöggu umskipti frá ljósi til myrkurs
blinduðu hana. Hún stóð á gangstéttinni og
horfði ringluð, hálfblindum augum í kringum
sig. Svo sá hún honum bregða fyrir neðar í
auðri götunni; hann gnæfði þar dökkur og
skuggalegur eins og maður sem tapað hefur
ráði og rænu. Hann var ekki — það var ómögu-
legt — hann Robbi hennar! Hún gaf frá sér
hálfkæft óp um leið og hún þaut.á eftir honum.
Regnið lamdi skelfd augu hennar og vindurinn
næddi um lamaðan líkama hennar.
Hún gat ekki hlaupið hana uppi. Og hann
stefndi mður að ánni. Tilhugsunin um það
gerði hana hálfsturlaða af skelfingu. Meðan
hún hljóp áfram móð og másandi, laust hræði-
legri hugsun niður í huga hennar: Hann kann
ekki að synda. Þessi óttalega hugsun jók á ógn-
ir næturinnar og hjartslátturinn var að
sprengja brjóst hennar.
Árniðurina varð æ þyngri. Hann kom nær og
nær. Allt i einu kom hún auga á dökkt æðandi
fljótið framundan.
„Robbi,“ hrópaði hún í ást og skelfingu, og
siðan aftur: „Robbi.“
'Hann hcyrði ekki til hennar. Hann stóð á ár-
bakkanurri. Það var eins og líkami hans, sem bar
við þungfcúinn himininn, setti sig andartak í
stellingar á bakkanum. Svo hvarf hann sjónum
hennar.
Hún rak upp skelfingaróp, hrópaði á Guð sér
til styrktar Hún kom að bakkacium. Óljóst sá
hún hann berjast um í straumnum. Hún heyrði
dauft óp, sem liefði getað verið hróp á lijálp.
Hún svaraði honum með öðru hrópi. Hún gat
náð honura Hún gat bjargað honum. Hún hróp-
aði aftur sem svar við hrópi hans. Svo beit hún
á jaxlinn og fleygði sér út í ána. Myrkur og
beljandi yutnsflaumur umlukti hana. Hún
synti og synti, reyndi að komast til hans og
það var eins og hjarta hennar ætlaði að springa.
Já, henni fannst hjartað vera að springa í
brjósti sér. Það var veilt og hafði alltaf verið
það, En hún var ekkert að hugsa um það.
Henni miðaði vel áfram. Hún var því nær kom-
in. Hún teygði út handlegginn. En um leið tók
straumurincx hana og varpaði henni á kletta-
nibbu Það var ekki mikið högg, en það lenti á
hjartanu sem barðist svo ákaft. Handleggur
hennar varð máttlaus; líkami liennar snerist
sljórnlaust í hring; hún fann óljóst erm þéttara
myrkur umlykja sig. Hún fann að hún var að
missa meðvitund. Og rétt eins og enn væri ekki
nóg komið, tók straumurinn hana á ný og barði
höfði hennar við þessa sömu kletta. Hvað eft-
ir annað. Meira vissi hún eklci.
A1 gran arroyo pasar postrero!
Hún vissi ekki hvað þetta þýddi, og nú fengi
hún aldrei að vita það.
Um leið og Tranter — sem hafði skolazt upp
á sandeyri neðar í bakkanum — brölti á fætur,
ódrukkinn og skelkaður og' öslaði í flýti upp í
öryggið á bakkanum, flaut líkami Súsönnu fram
lijá honum Hann brölti áfram, sneri baki að
ánni og vældi:
„Guð minn góður, um hvað var ég að hugsa
— ó, Guð — ó, Guð — ó, Jesús — fjandinn
sjálfur; Eg hlýt áð hafa verið vitlaus. Eg var
næstum búinn að drekkja mér. Eg verð að koma
mér í þurr föt. Guð miun góður — hvað ég er
glaður — guði sé lof og þökk —“
Og líka.ni Súsönnu flaut áfram í áttina til
hafs.
I.Nff
( I*a5 var verlð að jarða konu Samúels alþingris-
( manns. Að jarðaríörinnl lokinni fór að sjáll-
( sögðu fram erfisdrykkja, því þetta var í gamla
( daga. Skömmu áður en erfinu lauk lét þingmað-
( urinn kalla á grafarana, sem áður höfðu híoiið
( góðgerðir í eldhúshiu, og bauð þeim eitt glas
( með öðrum gestum. Jón grafarl fylllr stórt
( vatnsglas með þriggja stjömu koníaki. Þihgmað-
\ urinn veitir því athygii og seglr við Jón:
) Hér er vatn til að blanda með.
) l>á svarar Jón grafari: Ja, sá sem ekltl getur
) drukkið annað eins koníak og þetta, án þess að
) hella í það vatni, hann á ekki skilið að )á
) neitt, herra alþlngismaður.
( Sjúklingurinn af nýja heilsuhælinu: Eg hef
( heyrt að hér í nágrenninu sé liundrað ára göm-
( ul kona.
( Nel, hún er hér ekki lengur, því þegar hún
( heyrði að hér ætti að reisa heilsuliæli varð hún
hrædd um að smitast, og flutti í annað hcrað;
og: hefur ekkl komið hér síðan. .