Þjóðviljinn - 19.07.1953, Blaðsíða 11

Sunmidag'ur 19. julí 1953 — ÞJÓÐVILJINN — (U
Evisögudrög
Framhald af 7. síðu.
samkomum, eins og þá tíðkað-
ist í einum bæ hér vestra.
Þorgrímur heitinn var nokkuð
við slark kenndur, en hann var
greindur og — ágætur lesari.
■Engir vinir né óvinir voru þeir
faðir ..minn og hann. Ég skildi,
að föður mínum var þarna nóg
boðið, en [hann] lagði ekki
orð til, fyrr en þá þraut, en
sagðj þá með nokkurri glettni:
jæja — þetta kann að geta
verið betra, en skrifað stendur:
Á stóli spámannanna sitja
skriftlærðir og farísear, hiýðið
þeirr.a kenningu en breytið ekki
eftir verkum þeirra“. Þetta
kom svo flatt upp á þessa ungu
siðameistara, í þann veginn ,að
verða norsk-synódiskir biblíu-
hestar, að þeir steinþögnuðu.
Heyrt hefi ég, að Stefán faðir
föður míns hafi verið bókavin-
ur mikill og raddmaður með
■afbrigðum. Eitt var víst, faðir
minn hafði í æsku kynnzt nær
öllu í íslenzkum bókaskápum,
sem þá var til, andiegu og ver-
aldlegu,.fomu og nýiu, þó hann
ræddi lítið um. O-g allt, sem
nýtt kom út og hann náði til,
las hann einhvem tíma, en var
þó ákafur iðjumaðui-. Hann
þótti lesa óvenjulega skýrt og
vel, og var fyrir það stundum
afbæja við húslestra. Hann var
alvörumaður og stórlyndur,
ötull oig ósérhlífinn, dyggur og
ráðvandur, sleit sér út fyrii)
aðra og fyrir örlög fram. Bjarg-
aði sér og sínum aðeins með
erfiði sínu.
Móðir mín var góðlyndið
sjá'lft. Mjög hneigð til kven-
hannyrða og næm á þær, sem
hún sá fyrir sér, eftir því sem
efni og timi hrukku til, og svo
greind, að hún lærði af sjálf-
dáð að fleyta sér á bók, bæði
í dönsku og ensku, eftir að hún
kom vestur um haf. Hvorugt
hafði hún kynnt sér áður, og
var þá hnigin á efri ár. Bæði
foreldfi mín kúnnu að rita, þó
sjaldan tækju þau á því, og
höfðu lært það án tilsagnar.
Gátu skrifað bréf, ef á lá.
Ahrif annarra
Eg man þau eiginlega engin,
nema foreldra minna, sjálf-
sögð. Eg man ýmislegt, sem mér
fannst veil til mín gert og sagt,
af vandalausum. Nokkuð iíka
frá hinni hliðinni, en örfátt.
Enginn einstakur varð mér
hetja né fyrirmynd. Slíkt var
eðlilegt. Ég ólst upp afskekkt,
í fámenni foreldra minna að-
eins og einnar systur miklu
yngri, þó margan gest sæi ég
koma úm stund. Hef orðið ein-
rænn og það ,',sem verða vildi'
úr sjálfitm mér, og þegar hing-
að kom, þá rétt tvítugur, mót-
aður svo, að verða lítið steypt-
ur upp. — (Bleira).
Framhald af 4. síðu.
Fyrsta morguninn var ég kom-
inn niður á veg nægilega
snemma, iþví ég er stundvís
maður og vil engan svíkja
hvorki í þeim efnum né öðrum.
Það var grenjandi stormur af
austri með rigningu, svo hún
varð hrollköld biðin undir það
síðasta, því lauðvitað kom vagn-
inn ekki á réttum tíma, en slík
óþægindi eru lítilmótleg hjá
því að koma of seint.
Það var dásamlegt að stiga
upp í strætisvagninn og vera
viss um að hafa nógan tíma,
þrátt fyrir biðina. En hitt er
öll-u óþægilegri uppgötvun, að
komast allt í einu að raun um,
að þessi strætisvagn, sem mað-
ur hafði sett allt sitt traust á,
er allt í einu hættur að hreyf-
•ast. Benzinstífla, segir vágn-
stjórinn ósköp hógværlega, og
við því sé ekkert að gera ann-
>að en að bíða eftir næsta
vagni. Það kosti ekki neitt
aukalega. Bara taka lifinu með
ró.
Ég kom tuttugu mínútum of
seint í vinnuna og verkstjórinn
tautaði eitthvað um, iað það
væri fullsnemmt að svíkiast .um
strax fyrsta daginn. Ég ■ sagði
að það væri strætisvagninum
að kenna. Verkstjórinn sagðist
hafa heyrt svona áður.
Morguninn eftir var það
vekjaraklukkan, sem brást. Það
er -óupplýst. hvað olli því, að
hún stanzaði um miðja nótt,
en afleiðing þess var auðvitað
sú, iað ég vaknaði tuttúgu mín-
útum of seint. Skelfihgin, sem
greip mig 'þeigar mér varð
þetta l.ióst gerði það að verkum
að mér gekk illa að finna sum-
ar flíkurnar og komast í þær,
og þegar ég tkom út sá ég
hvar vagninn geystist niður
veg. Það var sama hvað ég
hljóp hart, ég náði bonurn ekki.
Og ég gat ekki hætt að hlaupa,
þótt hann væri fyrir löngu
horfinn, en hafði það éitt upp
úr því, að ég missti af næsta
vagni líka, því ég gætti þess
ekki iað biða hans á rettum
stað.
Verkstjórinn varð bálvondur
þegar ég loksins kom óg sagð-
st reka mig ef þetta kæmi fyr-
ir oftar, hann ætti völ á nóg-
um stundVísum mönnum. Þeg-
ar ég sagði honum, að þetta
væri vekjiaraklukkunni að
kenna ságði hann mér að
halda kjafti.
Um kvöldið tók ég vekjara-
klukkuna og reynd, með öllum
hugsanlegum aðgerðum að
koma henni í gang. en hjólin í
henn.i íengust ekki til þess að
snúast frekar en.hiól í ónýt-
um strætisvagni. Ég var í öng-
um mínum, því ég á alltaf
bágt með að vakna snemma af
sjálfsdáðun og þó sér í lagi í
skammdeginu. Krakkamir
voru yfir sig hrifin og Vildu
fá hana strax til þess að leika
sér að henni, en vekjaraklukka
er of dýrmætur hlutur, til þess
að lenda í höndunum á óviít-
um. Ef til vill er hægt að fá
gert við hana fyrir ærna pen-
inga. Vekjaraklukka er gagn-
legasta eign fátæks manns, og
ég hefði heldur viljað missa
einhvern krakkanna en hana.
Góði guð! láttu mig ekki
sofa of lengi í fyrramálið. Ég
verð iað ná í fyrsta vagninn
niður úr, því ef ég missi af
honum missi ég atvinnuna. Ég
verð iað ha.fa andvara á mér,
ég má ekki sofna nema með
öðru auganu í einu. Ég reyndi
,að sitja uppi við dogg og
blunda þannig, en það var eng-
■an veginn öruggt. Svo gat ég
ekki haft almennilega ofan á
mér svona sitjandi uppi, og
konan varð úrill og sagði, að
ég héldi fyrir sér vöku, og ég
yrði aldrei lengi vinnufær ef
ég hætti að sofa.
Þessi nó.tt er einhver sú
lengsta og skelfilegasta, sem ég
hef lifað á œvínni. Ég var ým-
ist bullsveittur eða ískaldur, og
ef mér rann í brjóst rauk ég
strax upp með andfælum, nötr-
andi af taugaóstyrk og hjart-
slætti og hélt að ég væri búinn
að sofa yfir mig. Fálmandi eft-
ir eldspýtunum, en fumið var
svo mikið á mér, að mér ætl-
aði ekki að takast að láta týra
svo á neinni, að ég sæi á úrið,
og þegar það loksins tókst
voru ekki nem,a tíu mínútur
liðnar, kannski ekki nema
fimm mínútur frá því ég leit
á það síðast. Það var ekki ein-
'þiftJWIÚINN
Undirrit.__óska að gerast áskrifandi að Þjóðviijanum
Nafn.............................................
Heimili ....................... f..■;'zu:
I Xv: ..»•■; 4?Í.II )
-. • \v
— Skólavörðustíg 19 — Sími 7500: -----------------"
leikið hvað það gekk hægt
þessa nótt. Sníglaðist þetta
áfram með seigdrepandi tregðu,
og ég hélt áfram að morra
svona hvorki vakandi né sof-
andi, héilt áfram að hrökkva
upp strax' og höfuðið seig nið-
ur á bringuna í eilífðar bar-
áttu við hættulegan óvin, sem
sat um ,að ná ítökum á mér.
Og þessari viðureign lauk með
því, að ég sofnaði alveg, að
minnsta kosti vissi ég ekki af
mér, ég veit ekki hv.að lengi.
Og það var svo gott að sofna,
ibiða ósigur fyrir bessum óvini,
hverfa með öllu út úr þreng-
ingum vökunnar. — En þeim
mun skelfilegra að vakna
aftur, þreifa ií nötrandi ofboði
eftir síðustu eldspýtunni, til
þess að lita á úrið og lesa þbð
eins og dauðadóm á úrskíf-
funni, að klukkan er fimmtán
mínútur yfir sjö. Ég pota mér
í eitthvað af fötum í fumandi
flýti, og ég man eftir því að
■grípa kaffitösk-una' míiia i stó-
arhúsinu um leið og ég hleyp
út. Það stendur heima, að ég'
sé vagninn koma í sömu svif-
■um. Það ;er útilokað, að ég nái
honum nema með bví að stytta
tmér leið með: Því að hlaupa
beint yfir holtið og komast
þannig í veg fyrir hann, og
takist mér þaðiskal hann ekki
sleppa fram hjá mér. Ég hleyp
■svo har.t yfir stórgrýtið, að mér
finnst ég vera á sléttri grund,
og það er lán, að ennþá er
dimmt, því ég hefði ekki þorað
að hlaupa þessa leið í björtu.
Það er ising á grjótinu, en það
flýtir aðéins fyrir mér. Bilið
styttist. Ég næ honum ef ég
herði mig svolítið betur. Bölv-
aður asninn að skilia ekki
kaffitöskuna eftir, því hún
slæst í lærið á mér' og tefuí
fyrir mér og einmitt þegar ég
er að taka lokasprettinn hrekk-
ur hún opin. Hitabrúsinn minn
hrekkur út í grjóitið og ég
heyri brothljóð. Ég hendi tösk-
unni á eftir honum, því það er
léttara að hlaupa þegar maður
hefur ekkert í höndunum. Það
er skurður meðfram' veginunt
oig girðing á bakkanum. Ég
tek undir mig geysilegt stökk
yfir þessar torfærur inn á veg-
inn um ieið og vagninn kemur
brunandi og hellir yfir mig
hvítu, skerandj ljósi. Það er
flughált á veginum. svo ég á
erfitt með að fóta mig. Ég
baða út höndunum, æpi. Hanh
hlýtur ,að taka eftir m'ér og
■stanza. Vagnljósin steypast ýf".
ir mig eins og hvíitur foss. Ég
heyri skerandi ískur í hemlum,
óp og óhljóð. Hv,að igengur á?
Hvers vegna æpir fólkið svona?,
Ég þurfti aðeins að ná i þenna
strœtisvagn — og mér tókst'
það. — f þetta skipti varð ég
ekki. of seinn.
Blöðin daginn eftir:
í gærmorgun klukkan að
ganga átta varð dauðaslys á
Suðurlandsbraut. Strætisvagn-
inn R-20004 var á leið d bæ-
inn þegar maður hljóp allt í
einu inn á veginn fyrir fram-
■an vagninn. Vagnstjóranum
tókst ekki að afstýra slysi, því
bilið var stutt og hálka á veg-
inum. Við áreksturinn kastað-
ist maðurinn í götuna og fóru
bæði framhjól vagnsins yfir
hann og mun hann hafa látizt
samstundis.
m
Einlttapgtfr

LlPtm AFGREIÐSLA
♦
55
CáJ
m
sa
C»«l
S5
35
>•
SS
45
M
&*■
«s
i
— MÍÐGMSUK, ÞðBSGðTU 1
522
se
o
25
tn
59
&
■22
ís»
32
e
> ♦ ♦■■■»-

-+—*—♦—♦-

«11JT4