Þjóðviljinn - 09.09.1953, Page 10

10) _ ÞJÓÐVILJINN — Miðvikudagur 9. september 1953
■CTíao*
ViSligœsir
eftir MARTHA OSTENSO
Sundbolur og yfir honum pils
Svartur
, sundbolur
og yfir 'bon-
um vítt
pils úr gul-
; og svart-
’> mynstruðu
efni. Pilsið
er fóðrað
með þunnu,
svörtu efni
og það lítur
mjög glæsi-
lega út.
Búningur-
inn sýaist
mjög glæsi-
legur en
bann þarf
alls ekki að
vera mjög dýr. Víðu pilsin, stuttbuxurnar hverfi. Nú er
sem hægt er að hneppa af og hins vegar hægt að velja pns
á, eru orðin mjög útbreidd, enj eða stuttbuxur, eftir því hvað
það er ekki þar með sagt að fer manni bezt.
Þegar Óla
Þegar Óla ieiðist og hann
vill að eitthvað gerist, er það
allra meina bót að fara í úti-
fötin og fara á göngu. Og þá
göagum við ævinlega að næstu
leikfangabúð. Hann sættir sig
við áð fara með mér í rnat-
vörubúðir og brauðbúðir ef
hann veit að ferðinni lýkur
fyrir framan leikfangaverziun-
ina. En látið ykkur ekki detta
í 'hug að við kaupum eitthvað.
Að vísu kemur það fyr'r, en
venjulega horfum við aðeins á
vörurnar og það er vissulega
góð skemmtun, svo góð, að
margir leikfélagar Óla sárbæna
okkur um að fá að koma með
þegar við förum að skoða í
búðarglugga. Stundum slást 4
eða 5 ungir félagar með í för-
ina. Og ástæðan til þess að
krökkunum finnst svona gam-
an er sú, að við stöcidum
lengi fyrir framan búðarglugg-
ann. Venjulega stöndum við
þar í stundarfjórðung og það
er sannarlega ekki of langur
tími, iþví að við 'þurfum að
virða leikföngin vandlega fyr-
ir okkur og ræða um þau og
fullorðið fólk getur lært mikið
af :þeim umræðum. Það er fróð
legt að heyra athugasemdir
bamanna um leikföng’n. Palli
litli sem er fimm ára, slær því
til dæmis föstu, að þót.t rauði
bíllinn í miðjum glugganum sé
býsna álitlegur, þá sé ekkert
varið í hann, því áð Kalli hafi
fengið svona bíl og hann brotn-
aði undir eins. Þá veit maður
að þessi bíll er ekki heppileg
afmælisgjöf. Og maður verður
margs áskynja um bömin þeg-
ar þau standa eins og í leiðslu
fyrir framan glugga fullan af
dásemdum; þau opinbera allar
óskir sínar og maður 'hefur
ekki við áð skipta um skoðanir
Rafmagnstakmörkun
Kl. 10.45-12.30
Mlðvikudagur 9. september
3hvArU Hliðarnar og Norður-
' nveill mýri, Rauðarárholtið,
Túnin, Teigarnir, íbúðarhverfi við
Laugarnesvegr að Kleppsvegi og
■vaeðið þar norðaustur af.
á börnum. Ýmislegt það sem
maður telur víst að þau 'hafi
áhuga á, leiða þau alveg hjá
sér, en aðrir hlutir, sem full-
orð.na fólkið tekur varla eftir,
vekja stórkostlega hrifningu.
Það er engin tímasóun að
horfa á leikföng; börnin
skemmta sér og fuilorðna fólk-
ið fær ómetanlegan fróðleik.
Föt, sem fljótlegt er að
breyta, eru alltaf kærkomin.
Hér er góð hugmynd í sam-
bandi við flegna sumarkjól-
inn. Bre'ði bogakraginn er
hafður með hnappagataröð og
laus kragi er hafður með
hnöppum í stíl við beltið og
hann er hnepptur á undir fasta
kragann. Til þess að breyta
kjólnum má hneppa lausa
kraganum af og setja annan
í staðinn méð Öðruvísi hnöpp-
um. Hægt er að nota blússu
við kjólinn og þá er hann
strax orðinn hlýlegri. Ef mjög
kalt er í veðri má nota peysu
innan undir. Ef einhverjum
finnst hugmyndin um lausa
kragann flókin, er hægt að
láta sér nægja að sauma
hnappa á sjálfan kragann og
nota þá sem skraut, en þá verð
ur að velja þá þannig áð þeir
fari vel við sitt af hverju; án
lausa kragans er ekki hægt að
skipta um hnappa nema með
ærinni fyrirhöfn.
Júdit að honum, rauðum og óhugnanlegum í
brennandi sólskininu. Eftir það var eins og hol-
undarsárið í huga hennar tæki á sig mynd
hrossskrok ksins.
Hún stritaði eins og tilfinningálaus vél frá
morgni til kvölds og það munaði m'nnstu að
Caleb léti í ljós velþóknun sína.
„Ég á ermdi til borgarinnar innan skamms,
Júdit. Ef til vill langar þig til að ég komi með
eitthvað handa þér — skó eða eitthvað því um
líkt“, sagði hann, rétt eins og honum væri o-
kunnugt um að hún gekk í skóm af Karli.
„Hm“, tautaði Júdit. „Mig langar ekki i
neitt“.
Amelía tók eftir sljóleika Júditar gagnvart
öllu í kringum sig og hún ásakaði sjá.lfa sig,
þótt hún mkmtist heitsins sem hún hafði gefið
daginn sem hún sá Mark Jordan. ,,Hún er of
stórlát til að spyrja mig hvort ég hafi mhinzt
á kaupamanninn við hann“, gat hún sér til, „og
hún hefur áhyggjur af því.“ Ea hún þagði af
löngum vana. Þær voru tvær verkakonur undir
stjórn Calebs Gare og hvor um sig hafði sínar
eigin áhyggjur.
Línakurinn hans Calebs var búinn að fá á sig
föla silfurslikju. Caleb virti línið fyrir sér á
hverjum degi, mældi hæð þess, athugaði rakana
í jarðveginum. Línið var stolt hans — stærsta
von lians. Hann hafði sáð helmingi meira í ár
en í fyrra. Ræktun iþess var orðin honum helg-
ur dómur. Aðrar jurtir uxu ríkulega fyrirhafn-
arlaust en línið var viðkvæmt og duttlungafullt.
Daginn eftir frumlila-up Amelíu, eins og hann
orðaði það, gekk hann með vaxandi ánægju-
svip um skóglendið sem hann hafði „keypt“ af
Fúsa Aronssyni. Fyrir sunnan það var kvik-
syndi og uppþomað vatnið sem hann hafði
látið í skiptum fyrir skóginn. Fúsi gæti ugglaust
gert sér eitthvað úr þessu — íslendingarnir
voni svo röggsamir .... Hann bro3ti með sjálf-
um sér við tilhugsunina. Oftast var með ein-
hverjum ráðum hægt að fá vilja sínum fram-
gengt. Að vísu gæti orðið allerfitt að fá Þor-
valdsson svo þrjózkur sem hann var til að selja
beitilandið sem lá upp að landareign hans að
vestanverðu. Það var skammarleg sóun að láta
nokkur ótótleg hross naga þetta góða land.
Hann yrði að tala Þorvaldsson til.
Caleb var öruggur og léttur í lund eftir sam-
ræður sínar við Amelíu. Hún hafði sýnt það
ljóslega að hún ætlaði ekki að aðstoða Júdit
við neitt ráðabrugg. Og hann var þess fullviss
að Júdit gat ekki sloppið úr klóm hans nema
Caleb hefði engan áhuga á því að farið yrði að
hræra frekar í málefnum Marks Jordans. 1
rauninni voru þau mál ekki lengur mikilvæg,
heldur voru þau miklu fremur orðinn leikur
honum til skemmtunar. Að vísu gæti alger upp-
ljóstrun orðið til að herða þumalskrúfumar að
fjölskylduoni, en hún drægi líka úr hinni dular-
fullu ógn hans sjálfs. Þótt Caleb hefði vitað
um hliðarspor Amelíu áður en hann gekk að
eiga hana, hafði hann alltaf litið á sjálfan sig
sem hálfgerðan píslarvott. Þess vegna fann
hann aldrei til iðrunar eftir gerðir sínar. Lífs-
skoðánir hans grundvölluðust á því að lifið
hefði beitt hann eilífri rangsleitni og hann
gæti aldrei fullnægt hefndarþörf sinni.
3.
Síðasta dag júnímánaðar fór Caleb til borg-
arinnar fyrir sunnan. Það var ferðalag sem
hann fór tvisvar á ári og tók aðeins þrjá til
fjóra daga til þess að annast kaup á ýmsum
nauðsynjum sem ekki voru fáanlegar i Yellow
Post eða í Nykerk, en hann undirbjó það engu
að síður með feiíkilegu yfirlæti og hátíðleik. Og
brottför hans var aldrei jieinn léttir: hann sá
ævinlega um að til væru' þrotlaus verkefni
handa þeim sem heima sátu.
Júdit var frjáls ferða sinna í fjóra daga. En
hún gerði ekkert til að ná fundi Sveitis Sandbo.
ÁTTUNDI KAFLI
1.
Caleb var fjarverandi en allt gekk sinn til-
breytingarlausa vanagang: Marteir.n lauk við
vagnskýlið og lét sig dreyma um nýja húsið;
Amelía og Elin unnu i garðinum, mjólkuðu,
vtrokkuðu og sendu það sem eftir var af rjóm-
anum til Siding með Skúla Eiríkssyni, sem lán-
aði þeim brúsa undir hann. Caleb fannst á-
stæðulaust að kaupa brúsa fyrir svona stuttan
tíma. Júdit og Karl hirtu skepnurnar.
Kenaslukonan átti frí frá skólastörfum tvær
vikur í júlímánuði og hún virti Garefjölskyld-
una fyrir sér full samúðar en komst ekki nær
henni. Elín bjó yfir illa duliani andúð á öllu,
sem viðkom Lindu Archer, jafnt snyrtilegum
undirfatnaði sem húo hengdi út til þerris og
framkomu hennar við skólabörnin, sem hún
kenndi oð leita að hieru fagra í öllu sem lífs var.
Hún varaðist eftir mætti að muna hvort kennslu
konan notaði sykur í teið eða ekki til að sýaa
hvað smekkur kennslukonunnar skipti hana
litlu máli. Marteinn forðaðist hana af einskærri
feimni og lotningu. Karl var friálslegri og
bauðst stundum til að koma í síðastaleik við
haaa, en pilturjnn var mislyndur og varð stúr-
inn þegar haan fékk ekki vilja sínum framgengt
og Lindu fannst allt í fari hans minna á Caleb.
Linda var híssa á framkomu Júditar. Þegar
stúlkan ávarpaði hana var hún hranaleg og
öaug. Eitt kvöldið hafði kennslukonan farið til
Sandbofólksins, þar sem hún hitti Mark Jordan
iðulega, og Sveinn hafði spurt hana hvers vegna
Júdit forðaði3t að hitta hann þegar hún sækti
kýrnar. En Júdit var jafnköld og hranaleg þeg-
ar hún ætlaði að tala máli Sveins við hana.
Hún var bæði sár og undrandi, einkum vegaa
þess að stúlkan liafði verið svo glöð og frjáls-
mannleg sunnudaginn sæla.
Mollulegan dag meðan Caleb var í burtu,
lagði Linda á hest Sandbosystkinanna og reið
af stað til Dóru Brund, dóttur frú Sandbo, sem
að sögn móður sinnar lifði eymdarlífi við hlið
ruddalegs eiginmanns. ,,Veslings stúlkan," hafði
frú Sandbo sagt döpur í bragði. „Hún verður
fegin komu þ:nni.“
Mikið af leiðinni lá yfir óræktarmýri, hrjóstr-
uga og fátæklega.
Linda óskaði þess að Mark Jordan væri með
henni. 'Hann var svo notalega frjálslegur og
góður félagi. Það var eitthvað ópersónulegt í
fari lians. Návist hans veitti henni ævinlega
þægilega notakennd og aldrei hafði hann aftur
farið inn á sömu brautir og kvöldið sem hún
hafði komið til hans úr rigningunni. Þó naut
hún þess undir niðri að vita að honum var hið
sama í huga í hvert skipti sem hann leit á hana,
og stue.dum liafði hún ekki þorað að mæta
augnaráð hans af ótta við að flýta þeirri
stundu sem bæði vissu að var framundan.
Lindu var ljóst að hún gat ekki hitt Mark oft
án þess að vekja illgirnislegt umtal meðal
fólksins í kring. Það var eins og óþolinmæði
moldarinnar hefði borizt inn í huga þess. Og
CitJfcr OC^CAMfrM
Næturgesturinn liafði þalckað fyrir sig og
kvatt. Hann var í þann veginn að fara er hús-
bóndinn flýtti sér að verða á undan honuni
að opna hurðina.
Þakka yður íyrir, sagði gesturlnn
Ekkert að þakka, svaraðl húsbóndinn, mér væri
enn meiri ánægja aö opna fyrir yður ef þér
væruð að koma.
Jæja, Siggi, hvernig iikar þér í skólamun, spyr
ganila frænka.
Ja. segir snáðinn, það er að ýmsu leyti gaman
þar. I»að er bara verst hvað það fer mikill tíml
í hann.
Tilbreytlng um áhyggjuefnl gerlr sama gagn
og frí frá störfum.