Þjóðviljinn - 06.10.1953, Blaðsíða 10

10) — ÞJÓLVILJINN — Þriðjudagur 6. október 1953

eimilisþátÉiiF

Eyðileggur heima-
permanet hárið?
Heimapermanet hefur verlð
svo lengi á boðstólum hér, að
flestar konur hafa ýmist reynt
það sjálfar e'ða þær þekkja
einhverja sem hafa reynt það.
Og heimapermanet er ódýrara
en permanet á hárgreiðslu-
stofnun, svo a'ð það er eðlilegt
að kvenfólkið sé fegið þessari
nýju hárl'ðunaraðferð. Og ,nú
spyrja margar: Fer heima-
permanet illa með hárið og er
ekki tryggara að fara á hár-
greiðslustofu ? Það má segja
að það sé öruggt að fara á
hárgreiðslustofu, en á hinn
bóginn hafa rannsóknir leitt í
ljós, a'ð þau óhöpp sem átt
hafa sér stað v:ð heimaperma-
net stafa einkum af því að
konurnar hafa ekki fylgt leið-
arvísinum nákvæmlega. I
Bandaríkjunum hafa heima-
permanet verið notuð síðan
1945 og þar hefur þetta verið
nákvæmlega rannsakað. Þegar
rangar aðfer'ðir eru 'notaðar
við heimapermanet getur ým's-
legt komið fyrir: hárið getur
dottið af, orðið misiitt-. eða
fengið í s!g óþægilega lykt.
Auk þessiier hætt við útbrot-
um í hársverð’num, einkum hjá
konum, sem hafa áður haft
exem.
Fiestum finnst verst að ;geta
átt á hættu að missa hárið,
en banuarískir læknar hugga
fólk með því að ræturnar á
hárinu skemmist ekk> og hár-
ið vaxi því aftur. Hárið verð-
ur því aðeins mislitt að það
hafi verið litað fyrir og ólykt-
in hverfur yfirleitt eftir
nokkra daga. Það má því gera
ráð fyrir óhöppum, en aðeins
þegar permanetið er notað á
skakkan hátt. Allar konur sem
hafa viðkvæma húð ættu að
fara mjög varlega við notkun
heimapermanets, en konur með
sterka húð ættu ekki að þurfa
að eiga neitt á hættu. Aðalatr-
iðið er að fylgja vandlega leið-
beiningunum og gera ekki
ne:nar tilraunir með að hafa
vökvana of lengi í hárinu, því
að þá er voðinn vís.
Þröng svört
peysa
•»“>■
Svarta peysan er mjög í
tízku ög hér er mynd af einni.
Hún er þröng og fellur að lík-
amanum og það er prýðilegt ef
vöxturinn leyfir það, en ekki
eins gött þegar eitthvað má að
vextinum finna eins og al-
gengast er. Þröngu handvegirn-
ir sem eru algengir á þessum
nýju peysum, eru alls ekki
hentugir heldur, þeir vilja rifna
þegar unnið er í flíkinni, og
það er mikils virði að jafn-
hentug flík og peysan sé höfð
þannig að hægt sé að nota
hana við vinnu. Og margir
kaupa peysur án þess að máta
þær og taka því ekki eftir
handveginum fyrr en um se'n-
an. Hafðu þetta hugfast ef þú
þarft að fá þér peysu.
Fóstureyðingar í
Svíþjóð
Dr. Elisabeth Sjövall gaf þær
upplýsingar á alþjóðlegri ráð-
stefnu um takmörkun barneigna,
sem haldin er i Stokkhólmi um
þessar mundir, að 52% af þeim
sænsku konum sem sækja um
fóstureyðingu, fái hana fram-
kvæmda. 60% af umsækjendum
eru giftar konur og 60% af þeim
fá fóstrinu eytt. Ógiftar konur
eru 40 % og 40% þeirra fá að-
gerðina leyfða.
Engir axlapúðar
Fæstar nýjar tizkuflíkur hafa
stoppaðar axlir. Ávölu, mjúku
axlalínumar eru rikjandi bæði
i kjólum, kápum og drögtum, og
þá sjaldan að stopp er notað er
mjög lítiö haft af því.
Rafmagnstakmörkun
Kl. 10.45-12.80
Þriðjudagur 6. október
huarfl Vesturbserinn frá Að-
• nveril alstræti, Tjarnargötu
og Bjarkargötu. Meiarnir, Gríms-
etaðahoitið með flugvallarsvæðinu,
Vesturhöfnin með örfirisey, Kapla-
•kjól og Seltjarnarnes fram eftir.
Tómatpurée
Tómatarnir eru þvegnir, skorn-
ir í smábita og soðnir með 5
gr. salti og 20 grömmum af
sykri á hvern tómata í hálfa
klukkustund. Síðan er þeim
nuddað gegnum gatasigtL Mauk-
ið-er síðan soðið þangað ti-1 það
er orðið hæfilega þylckt, bætt
í það benzoesúru natróni ef vill
og sett á glös eða flöskur.
liggur leiðin
Villigœsir
eftir MARTHA OSTENSO
58, dagur
„En -— ég ætla að leyfa Amelíu að velja.
Júdit er dóttir hennar. Ha, ha. Já, það má nú
segja.“ Það hlakkaði i Caleb og það var eins
og hann hefði gleymt því að hann beið eftir
svari frá Amelíu.
Amelía leit á Elínu, síðan á Martein og Karl.
Ef til vill var hann að blekkja hana. Ef til viii
ætlaði hann ekki að segja þetta strax. Hún
dró djúpt andann.
„Caleb, ég held það væri betra að hafa hana
hér.“
Caleb leit á hana eins og honum væri skemmt
„Og láta hana alveg sleppa sér?“
„Nei — hafa hana í gæzlu — um tíma —
þangað til hún róast. Tala við hana — láta
hana sjá að sér.“
Araelía hafði hitt á rétta orðið — láta. Caíeb
var ánægður. Hana mildaðist lítið eitt. Ef til
vill var þetta ekki rétta stundin. Hann ætlaði
að bíða með uppljóstrunina. Mark Jordan yrði
hérna enn um stund. Hann reis á fætur með á-
nægjusvip eins og hann hefði verið að tala uin
daginn og veginn.
„Þú hefur rétt fyrir þér, Amelía, þú hefur
rétt fyrir þér. Nú skulum við fara að sinna
mjöltunum. Eg ætla að líta á línakurinn minn,
mamma. Er ljóskerið fullt?“
5.
Linda borðaði kvöldverð hjá Sandbofólkinu,
svo að hún yrði ekki spurð neinna spurninga.
En hún tók Svein afsíðis og sagði honum í
skyndi hvað hafði komið fyrir.
Sveinn. bölvaði hástöfum og varð föiur í and-
liti. L'nda gat með herkjum talið hann af að
fara strax af stað til Gareheimilisins. En hann
fékk hana til að lofa að segja sér, ef Júdit
yrði ekki leyst þá um kvöldið. Hann reif í hár
sér í örvæntingu og reiðitái- ikomu fram í augu
hans. Linda talaði við hann þangað til hann fór
að róast og svo gekk liann með henni áleið'.s
til Klovacz Þegar hann kom auga á Mark sneri
hann við.
Linda hitti Mark undir sedrustrjánum. Hann
stökk af baki og tók hana í fang sér. Hún hall-
aði sér upp að honum og titraði. Hann tók
fastar utanum hana, tok undir höku hennar
og leit framan í hana.
„Hvað hefur komið fyrír?“
„Júdit reyndi að drepa Caleb,“ sagði hún.
„Hamingjan góða — bamið?“
Linda sagði honum allt sem hún vissi. Þau
gengu þegjandi áfram um stund.
„Elsku Linda mín, þú verður að komast burt
af þessum stað, áður en karlinn verður vitlaus
og drepur þau öll og þig líka.“ sagði Mark
loks. „Hver.s vegna flyturðu ekki til Sandbo-
fjölskyldunnar ?“
Linda hristi höfuðið. „Nú fær Júdit alls ekki
að fara út fyrir dyr. Það bezta sem ég get gert
er að vera kyrr og reyna að vera henni til ein-
hverrar huggunar. Eg sagði Sveini hvað komið
hefði fyrir, og hann ætlar að bíða eftir tæki-
færi til að taka hana burt með valdi. Þá verð-
ur gamli maðurinn sjálfsagt alveg vitlaus."
Þau gengu hljóð í skugga sedmstrjánna.
Gatan lá framundan þeim eins og blátt band
og kvöldið var kyrrt og fagurt. En það hvíldi
einhver þungi yfir öllu, eins og gróðurinn liefði
staðnað í vextinum.
„Mark — þetta er óhugnanlegur staður —
finnurðu ekki ógnina sem hvílir yfir öllu?“
„E!n hún snertir okkur ekki, Linda. Við eigum
ekkj heima hérna. Og við höfum hvort annað.“
Linda þokaði sér nær honum til að fullvissa
sig um að þetta væri rétt.
SEXTÁNDI KAFLI
1.
Ágústmánuður var óvenjulega þurr og það
yrði snemma byrjað að hirða. Marteinn var að
velta því f.yrir sér, hvort Caleb réðj nú kaupa-
mann fyrst Júdit var í stofufangelsi. Elín og
Karl komust ekki ein yfir störfin. En Marteinn
vissi betur en að koma, með spurningar eftir
það sem gerzt hafði. Caleb og bömin töluðust
varla við og hið eina sem tengdi þau saman
var þrotlaust stritið.
Amelía sinnti störfum sínum imianhúss og í
garðinum íA mikillj ákefð eins og hver dagur
væri hennar síðasti. Þegar hún kom inn úr
skæru sólskininu, blindaði myrkrið í húsinu
hana og henni fannst sem Júdit væri farin. Svo
sá hún hana þar sem hún sat álút við að
skræla kartöflur eða gera við aktygi sem Caleb
hafði fleygt í hana um morguninn. Og Amelía
reyndi að herða hjarta sitt gegn henni. Júdit
var bam Calebs. Hún talaði ekki við stúlkuna
nema þegar hún gaf hennj fyrirmæli varðandi
eldamennskuna og hússtörfin. Júdit var að-
eins tvær hendur, sem gerðu það sem þeim var
sagt. Hún talaði eikki við neinn, leit ekki á
neinn.
Lindu fannst hörmulegt að horfa á hana.
Dögiun saman yrti kennslukonan ekki á hana,
því að hún vissi að það var til einskis. Þegar
hún kom heim úr skólanum heyrði hún hana
ef til vill ganga þungstíga eftir loftinu, skúra
gólf og skrúbba, eða hún sá hana sitja við að
hreinsa grænmeti, álút og þungbúna. Linda
vissi, að svona gat þetta ékki gengið til lengd-
ar; eldurinn í brjósti Júditar hlyti að brjótast
út fyrr en varði.
Öxin var enn í hlöðuveggnum. Caleb óskaði
ekki eftir að hún yrði hreyfð.
Dagarnir vorú orðnir þurrir pg letilegir
suðandi býflugur flugu yfir gula akra; hvít og
gul fiðrildi flögmðu í hugsunarleysi yfir síð-
ustu knúppa viliirósamia; runnamir voru ið-
andi af lífi og söng og á hverjum degi komu
börnin í skólann með yfirgefin hreiður, sem
þau teiknuðu síðan með blýanti og litkrít. Linda
fann á sér að allur vöxtur var staðnaður. En
hún hélt starfi sínu áfram og var þakklát fyrii
að liafa skyldum að gegna í skólahúsinu, fjarr:
Gareheimiiinu.
Marteinn komst að raun um það, sér til tölu-
verðrar undrunar, að það átti ekki að ráðs
hjálparmann við hirðinguna.
„Eiín og Ivarl byrja að sæta með þér á morg-
un," sagði Caleb við hann við kvöldborðið.
Júdit lét sem hún heyrði ekki þessa yfir-
lýsingu, pótt alljr vissu að hún hlyti að hafa
gert ráð fyrir að losna úr prísundinni þegai
hirðingin byrjaði.
Fyrstu dagana var Caleb viðstaddur og
hafðí umsjón með starflnu. Heyið hafði þornac
á ökrunum og nú var því hlaðið í stakka. Elír
og Marteinn unnu uppi á stökkunum en KarJ
stjómaði krananum fyrir neðan. Marteinn sá
að Elín áiti erfitt með að vinna starf Júditar
en hann sagði ekki neitt. Caleb viðurkemid:
aldrei líkacnlegt dugleysi. Hann kallaði jrað leti
Caleb sat í vagninum og virti fyrir sér hey-
stakkana sem, stækkuðu í sifellu. Stöku sinnum
kallaði hann uppörvunarorð til Karlg eða á-
mw OC CAMW4
Sr. Gísll Skúlason á Stóra-Hrauni var maðui
íljótgáfaóur og hnyttinn í tUsvörum.
Hann var sjálfstæ51sma5ur og álmgasamur
stjórnmáluin. Hann var hraðma-Itur, gejfinr
fyrir aó hafa orðiS í sanirasðuu), off virti J.«á
oft lítUs rök þelrra, scm haun talaðl við.
Kínu sinni var Gísli í pólitfskuin deilum vlí
Lúðvík læknl Xorðdal og liafði talað alllengi
l*egar Lúðvík loks kemst aö, tekur GísU ból
og blaðar í henni. Lúðvík taiaði nú góðí
stund, en þegar hann þagnar, segir Gísli:
Já, svona er hún þá sagan af stígvélaða
kettlnum! < Isi. fyndnii.