Þjóðviljinn - 05.11.1953, Blaðsíða 8

S) — ÞJÓÐVILJINN — Fimmtudagur 5. nóvember 1953
&LFUR UTANGaRÐS
30. DAGUR '
Bondinn í Bráðagerði
% ÍÞRðTTIR
RlTSTJÓRl FRtMANN HELGASON
íþróttirnar eru fyrir aiBa
Heyrðu gcði! Geturðu sagt mér hvaða herjans rolur þetta
eru.þar.na niöri?
Það er fundur i Sameinaöa, ansaði sessunauturinn.
Þú átt þá ekki við að þetta sé Alþíngi? spurði Jón hissa.
Hinn tók vægt á þekkíngarleysi Jóns og sagði að víst væri
l.ér um að ræða'"það Alþíngi, sem ætti að baki sér leingri og
merkari sögu helduren aðrar hliðstæðar stofnanir í veröldinni.
Ég hafði hugsað mér þetta Alþíngi ívið veglegra sagði Jón.
Þetta er bágara helduren i hreppaskilunum heima í Vegleysu-
sveit. Þar er þó hægt að ha!da sér vakandi hvað sem öðru líður.
Sessunauturinn sagði að fundur liefði nú staðið yfir í röskan
sólarliríng uppihaldslaust, og mætti hann af því sjá að þíng-
menn legðu hart að sér og spyrðu ekki um hættur þegar af-
greiða þyrfti stórmál.
Það skyldu þó aldrei vera fjárlögin? spurði Jón. Svo oft hafði
hann lilýtt á eldhúsdagsumræður- í útvarpinu heima hjá sér,
að honum var ekki með öllu ókunnugt um að í stofnu.n þessari
yar fjallað um eitthvað, sem hét því nafni.
Þú hlýtur að vera lángtað kominn, sagði bekkjarnautur Jóns.
Kei, nú er annað og þýðingarmeira mál á döfinni. Hér er um
að ræða mesta hitamál, sem þíngið hefur feingið til meðferðar
allt frá málaferlunum góðu, sem lesa má um í sögu Brennu-
Njáls og leiddu til mannvíga.
Nú þykir mér týra, sagði Jón. Annars sýnist mér þeir
ekki líklegir til þess að slá forfeður okkar út í einu eða neinu.
Eei þú gætir kannski frætt mig um það hvað það er, sem manna-
garmarnir leggja svo mikið á sig fyrir?
Það er friðun hrafnsins, ansaði hinn. Fáeinir þíngmenn hafa
Iagt fram frumvarp til laga um útrýmíngu þessa alþekkta
fugls í níutiu og níu greinum og greinargerðar að auki, sem
fyllir röskar þrjúhu.ndruð síður í ^biblíuboti, þarsem vitnað er
í fjórtán sérfræðínga af ýmsum gráðum til þess að sanna, að
krummi sé hinn mesta skaðsemdarskepna af stélpeníngi að vera
og jafnvel þjóðhættulegri helduren minkar og tóur, þarsem hin
f.'öartöldu geta þó ekki flogið. Er lagt til að álitleg uppliæð
verði lögð til höfúðs krumma til þess að ýtá undir einstakl-
íngsframtakið í þessu nauðsynjamáli.
Ekki græt ég bannsettan hrafnion, sagði Jón. Fiðurfénaður
af því tagi á eingan rétt á sér. Ég var sjö ára þegar ég steypti
úr fyrsta hrafnshreiðrinu. Hann hafði kroppað augun úr ný-
fæddu lambi fyrir pápa sáluga, svo hann átti fyrir því. Ég
náði uppí hreiðrið með því að staada á öxlunum á pápa. Og
seinast í fyrra, hlúnkaði ég á einn með gömlu frapahlæðunni
þarsem hann sat yfir á sem var að bera. Nei, slíkur ófénaður
má missa sig.
Stjórnin heldur því afturámóti fram, að hann eigi að vera
fríðaður og heilagur árið um kríng, hélt hinn áfram. Rökstýðja
þeir mál sitt mpð því, að hrafninn sé þjóðlegur fugl auk þess
scm hann sé snöggtum gáfaðri en höfundar teðs frumvarps.
I viðbót sé hann ekki af ránfuglaættinni, öllu heldur í frænd-
seiúj við hænsni, jafnvel grátittlínga. Þaráofan myndu slík lög
ef sámþykkt yrðu baka ríkissjóíi ábyrgðarlaus útgjöld, sem
tlcjrf yrðu jöfnuð með .öðru en nýjum álögum á þjóðina.
Hvað um það, sagði Jón. Helvískur hrafninn má missa sig.
L’g er á móti stjórninni. Ég held mönnum sé það ekki of gott
«ð hafa eitthvað uppúr því að sálga fiðhrfénaði af þessu tagi.
Þegar hér var komið var lögð hönd á öxl Jóns, og mannper-
sóna laut að honum og kvað ekki heimilt að sitja með höf-
uðgagn á kolli á þessum stað, þaráofan væri ekki leyfilegt að
vora með orðaskak á meðan þíngmenn héldu ræður,
Viltu ekki að ég taki líka af mér skóna? spurði Jósi snöggur
tippá lagið. Og í fullri einlægni sagt, ljúfurinn, þá finnst mér
það meinlaust að rumska obbolítið við þeim, þessum amlóðum
þarna í neðra.
Þarsem Jón gerði sig líklegan til þess að hrófla við hatti sín-
um, togaði mannpersóna þessi í handlegg lians og lét Jón fljót-
Iega tilleiðast að fylgja eftir, því hann sá framá að þarna
intndi leiðigjöm seta til leingdar. Rjátlaði hann niður til neðri
talarkynna liússi.ns og spurðist fyrir um þíngmann Fjaröa-
faýslu. því ólíklega léti hann sig vanta þegar um þvílíkt stór-
mál væri að ræða, en einginn hafði orðið hans vár í þessu húsi
á þessum degi.
Og er Jón tvísteig þarna barst óvænt kvennmaður í fáng hans,
afleiðíng þess að bóndinn gáði ekki að víkja til hliðar í tíma.
Konan varð snöggvast andstutt við þessi sviplegu atlot og átti
það eftilvill sinn þátt í , að hún kom ekki skjótt fyrir sig orði,
*n augnaráð hennar spáði ekki góðu fyrir bóndann, en Jóni
í,
Sérhver maður er skyldur
áð varðveita heilbrigði sína
eins og honum er framast
u.nnt, ekki aðeisis með tilliti
til sjálfs sín heldur einnig
vegna allra þeirra sem
beint eða óbeint koma ella
til méð að líða af því.
Ottar Lisigjerde.
Iþróttastarfið verður að ná
ennþá lengra en til heilbrigðis-
og menningarlegra verkefna.
Hin þjóðfélagslegu verkefni
eiga að fullkömna hin heilbrigð
islegu og menningarlegu verlc.
Hið þjóðfélagslega starf, er í
því fólgið að fá'alta þjóðfélags-
hópa og stéttir í íþróttalífið,
og gefa þeim tækifæri til að
njóta fullkomlega þeirra verð-
mæta, sem íþróttirnar geta
veitt. Iþróttirnar verða að fjar-
lægja ástæðurnar til þess að
sumir þjóðfélagsþegnar geta
ekki notið gleði af íþróttum á
sama hátt og aðrir. Það sem
gefur íþróttúnum mest gildi er
það að þær skapa heilbrigði,
félagslyndi, dægrastyttingu og
fullnægja keppnislöngun. Vilj-
andi eða óviljandi leitum við
öll slíkra vhrðmæta, en það
geta aðeins fáir fundið þetta
í keppnisíþróttunum, sem stefna
að meistarastigum og metum,
og sem krefjast langtum meira
en venjulegrar líkamsfærni. Ef
íþróttasamtökin leggja einhliða
rækt við iþróttastjörnurnar,
mun . hinn mikli fjöldi standa
álengdar aðeins sem áhorfandi,
eða finna sér nýjar lciðir. Það
er þetta sem hefur átt sér stað
með ,,firma“ iþróttunum. Það
er skemmtilegt dæmi um hvern-
ig nýjar íþróttastefnur koma
fram.
Bak við þá mörgu sem taka
þ^tt í keppni standa ennþá
stærri hópar, sem ekki starfa
að skapandi velferðarmálum
íþróttanna. Þeir hafa sömu
þörf fyrir íþróttir og sömu
löngun, og þeir sem þegar eru
komnir í fullt starf. Þörfin og
þráin eykst, en það er árang-
ur af áróðri fyrir íþróttinni.
Þeir hafa orðið efcir íþrótta-
lega séð, og finna enga löog-
un til að sýna vanmátt sinn
í samanburði við þá sem hafa
langa íþróttarejmslu að baki.
Það er ef til vill ekki rúm fyr-
ir þá á íþróttasvæði.nu, sem
ekki er byggt með það fyrir
augum að fullnægja kröfum
fjöldans. Þetta aýja áhugafólk,
sem fjölgar dag frá degi, vill
byrja í leik útaf fyrir sig, og
slíkt framtak er gleðilegt merki
um sterka þjóðfélagsaukningu
og kraft. ,,Firma“-íþróttir
hafa í sér fólgnar alla góða
eiginleika íþrótta. Þær veita
þeilbrigði, dægrastytting o
þroska félagslyndi, og full-
nægja keppnislönguninni, enda
þótt keppnisafrekin séu ekki
eins mikil og hjá æfðu
keppnisfólki. — Þátttakand-
inn finnur sama sigurstoltið
er hann stekkur 1,60 m í firma-
keppni og sá sem stekkur 1.90
í stórkeppni. Ef til vill er sig-
urgleðin meiri fyrir þann sem
stökk 1,60. því þessi tilfinning
er ný fyrir hann.
(Or bókinni Streiftog
gje.nnem Idrættens Ide-
Verden).
Vikisigvann
norsku Mkar-
Um s'ðustu helgi fór frp-n á
Ullevál-ve’Ii í Osló úrslitaleik-
urinn í bikarkeppninni norsku,
og áttust *þar við Víking frá
Stafangri og Lilleström Sports-
klub. Var leikurinn nokkuð
jafn og múnaði aðeins einu
marki, því að Víking vann með
2:1 (1:0).
Áhorfendur voru 31 þúsund.
Þetta er í fyrsta sinn sem Vík-
ing vinnur þe.nnaa meistaratitil.
AusSuriíki — Ungvsrja-
land. Júgóslavía — Ansí-
urríki.
Austurríkismenn hafa ákveð-
ið að heyja landsleiki í knatt-
spyrnu við Ungverja á næsta
vori og við Júgóslava að hausti.
Eiga leikirnir að fara fram í
Vín. Tveir aðrir leikir eru ráð-
gerðir við Vesturþýzkaland og
Svíþjóð. Svíar kepptu síðast við
Austurríkismeon í Vín í nóv.
1948 og topuðu 2:1.
20 AuMMrríhismeBMi iara til
Falnm m$ Are
Háðizf á gamalmenni
Framhald af 1. siðu.
aðargreiðslu, nema um lágar
upphæðir sé að ræða.
Hinsvegar getur Trygginga-
stofnunin skki hjá því komizt,
eins og ljóst er af framansögðu,
að verða við kröfu tollstjórans,
og hefir oss því hugsazí að haga
endurinnheimtu gjaldanna þann-
ig, að draga frá næstu desem-
bergreiðslu gjaldaupphæðir að
50 króum. Upphæðir frá 50—200
kr. dragist með jöfnum afbörg-
unum frá á mánuðunum okt. til
des. vfirstandandi árs. Sé um að
ræða hærri upphæð teljum vér
rétt að viðkomandi kæmi til við-
ta's í almannatryggingaumboði
voru í Sjúkrasamlaginu og semji
þar um hvernig greiðslu eftir-
stöðvanna skuli hagað.
Gjaldaupphæð sú sem greidd
/
hefur verið yðar vegna nemur
kr.. . .
Tryggjngastofnun ríkisins
ZÓDhoniías Pétursson".
Austurríkismenn hafa þegar
lokið fyrsta námskeiði sínu
fyrir HM-skíðamótið í Falum
og Áre. Hvorki meira né minna
en 41 þátttakandi, konur og
karlar, voru í 8 daga á nám-
skeiði þessu við íþróttaskóla.nn,
Obertraum. Allir beztu skíða-
menn Austurríkis voru þar
nema Christian Pravda, sem er
í Bandaríkjunum, og Trudé
Klocker, sem er við íþróttanám,
en hún vann þrjá meistaratitla
s. 1. vetur. Ákveðið hefur ver-
ið að senda 7 karla og 6 kon-
ur til Áre en 4 stökkvara, 2
göngumenn og einn eða tvo
keppendur í tvíkeppni, göngu
og stökki. Gert er ráð fyrir að
Josef Bradl keppi í stökkum,
þó að hann sé orðinn 34 ára
gamall.
Nöfn eins og Otmar Schneid-
er, Andreas Molter, Christian
Pravda, Walter Schuster úr
hópi karla og Trud.e Kloéker,
Máhringer og Zotte Brattl eru
heimsþekkt meðal skíðamanna,
og þau eru talin líkleg til aö
láta til sín heyra á HM-keppn-
inni í vetur.
Nýjar þjálfunaraðférðir.
1 haust hafa verið teknar
upp nýjar æfingar og þjálfunar
aðferðir fyrir þátttakendur í
svigi og bruni, þar sem þeir
eru látnir nota gönguskíði.
VICTOR BARNA uagv.-enski
borðtennisleikar’nn, sem unnið
hefur a.m.k. 15 heimsmeistara-
mót, hefur ákveðið að hætta
allri keppni að loknu heims-
meistaramótinu 1954. Barna er
nú 42 ára gamall, en þó talinn
enn af snjöllustu borðtenn's-
leikurum heims.
Því er haldið fram að það sé
mjög þýðingarmikið fyrir kepp-
eadur í þessum greiniun. Not-
kun stafanna er líka talin mik-
ilsvirði í hinum þröngu hliðum,
sem notuð eru nú í svigi. 1 ráði
mun að flokkurinn fari fyrst
til Noregs og dveljist þar fyrir
mótið til að venjast loftslag-
inu.
Khöfn tapaði 5:1
fyrir landshyggð-
Iiiiii
Knattspyr.nukeppninni, sem
fram fer árlega milli Kaup-
mannahafnarúrvals og liðs ut-
an af landsbyggðinni í Dan-
mörku, er orðinn einn mesti
knattspyr.nuviðburður ársins
þar í landi. Hefur stundum
andað kö’.du milli þessara að-
ilja. Hafa þeir utan af lands-
byggðinni talið sig oft afskipta
á ýmsan hátt..
Siðasta viðureign þessara.
liða fór fram í Odense nýlega
og lauk með glæsilegum sigri
landsbyggðarinnar, 5:1, og í
vor unnu þeir einnig. Það er
llka áberandi orðið að menn
utan Kaupmannahafnar eru.
teknir oftar í landsliðið en áð-
ur, og þeir scm léku í framlín-
unni að þessu sinni höfðu flest-
ir leikið í landsliði. Það fór
líka svo að vörn Kaupmanna-
hafnar mátti sín lítils móti
þeim og þó var hinn góði Paul
Andersen þar fyrir.
Cthrelðið
ÞJóðvlljanii