Þjóðviljinn - 24.12.1953, Qupperneq 5

ÞJ ÓÐVILJIMN
Jólin 1953
uðum vörðum framan við húsið myndi veita næga vcrnd.
„Þetta er skynsámlegt,11 sagði stúlkan og leit til hans
bænaraugum. Móðir hcnnar spurði unga manninn að heiti
og Júan kynnti sig.
Hann varð feginn að fá þetta tækifæri til að kynnast ^
fjölskyldu stúlkunnar, og kvaðst þegar myndu fara á íund
vinár síns Jangs. Um kvöldið kom hann aftur með sex hcr-
mcnn og formlcgt skjal, undirritað af setuliðsforingjanum,
þar sem varað var við því að ræna liús Tsúi-fjölskyídunnar-
Auðvitað hlaut hverjum töturlegum flökkuhópi að.standu
slik ógn af rauðu vestunum varðanna, að hann vogaði ekki að
ráðast inn i liúsið.
Júan þótti gott iiyað gekk og vunaöist til að verða sér
úti um bros í þákklætisskyni írá fallegu ungu stúlkunni, sejn
hafði litið liann slíkum bænaraugum um morguninn. liann
gckk eftirvæntingarfullur inn i fagurbúinrs, gestasal, eö
móðir stúlkunnar kom ein til móts við hunn. Hún fór fögr-
um orðum um þakklæti sitt fyrir það ómak, cr hann liefði
gert scr, og Júan fannst, að hann hlyti aö hafa vaxið í
augum hennar af því, að yfirvöldin skyldu ganga i málið
fyrir hans tilstilli. En stúlkunní sá hann ekki brcgða fyrir,
og hann sneri vonsvikinn aftur lil klaustursins.
Fáum dögum síðar kom her setuliðsstjprans á vcttvang,
regla var komin á í borginni og verðirnir kallaðir burt.
Frú Tsúi bauð Júan til miðdegisverðar í gðalgestasalnum,
og allt íór því mjög fonnlega fram.
Mig langar til að mega .sýna yður þakklæti mitt fyrir
það, spm þér hafið gert fyrir okkuy,“ rnæiti frú Tsúi, „og
einnig að kynna yður fyrir fjölskyldu minni.“
Hún kallaði á dreng, um tólf árá gamlan, að nafni Hvan-
lang (íögnuður), og bajfS hann að hneigja Sig kurteislega fyrir
„cldri bróður sínum.“
„Hann er einkasonur minn,“ sagði frú Tsúi og brosli slóru
brosj. Svo kallaði hún: „Inging, komcju og þokkaðu mqnnin-
um, scm hel'ur bjargað okkur úr háska.“
Það leið löng stund, áður cn stúJkan.'scm hét hinu fagra
naíni sólskríkjunnar, kæmi fram.
Júan hélt að hún væri feimin, af því að þetta átti að vera
formlcg kynning, og stúlkur af háum stigum máttu yfirlcitt
varla til þess hugsa að sitja til borðs með ungum og ókpnnr
um karlmanni. Móðir hcnnar kallaði aftur óþolinmóð og
endurtók skipun’ sína: „Inging, ég er aö biðja þig að kqma.
Herrq Júan hefur bjargað lífi þinu og móður þinnar. Þetta
er ekki stund til að fylgja ströngustu siðvenjum.“
Inging gekk nú loks inn í salinn og hneigði sig, feirpnislega,
en þó tígulega. Hún var búin einföldum aðskornum ldæðum
og þokkalega qg hóflega snyrt. Eins og hver vel menntuð
stúlka af háum stigum, tók hún sér þegjandi sæti við hlið
móður sinnar, og gaf Júan greinilega til kynna, að það
vseru sjaldgæf forrpttincji að fá svp mikið scm að sjá hana.
5
Vcnjiun sainkvæml beindi Júan )«áli síqu að )npður
hennar og spurði: „llvc görnul er dóttir yðar?þ .
„Hún er íædcl í stjórn'arjíð núverandi keisara, Siatsc-árið.
Ilún er saulján vetra.“
Enda þótt þetta væri miðdegisverður í heimahúsum og
Júan væri, eini gesturinn, var stúlkan ef til vill of næm fyrir
návist hins unga manns. Framkoma heonar vgr íoripjeg og
köld borðhaldið á enda. Júan reypdi polsJamm sinnum að
snúa talinu að cfnum, ^era.snertu fjöJskylfluna —..íöður
liennar sálugum qg liáuú bróður hennar — cu liqnqm tókst
ukki að íá liana til að taka þátl i .síqnræðum. Hver önnur
venjuleg stúlka, jafnvel liin skifliíasla og.óáslleitnijstu, Jjeíði
lilo.tið að, kqma öðru vísi frain i návist ungs maqns og sýua
aðrar geðsþrærjngar i svif) og fasi. Ep þcs^jdieillandi stúlka
var honum rúögáta, kþkl cins qg,-liluiuskja pða drqttning, úr
álfhcimuui, ósnortin af tilíinningum daL|ðlcgra mamia. Var
hún fullkomlega ástriöulaqs og skírlíf — því gat Júan ékki
trúað — eða var hið kalda ías aðeins dulargrímq djúpra
og heitra ástríðna? Eða var þetta sérstök varfærni, sem
stúlkur þay, er uppaldar y.oru við. Iiiqn sjranga aga Kon-
fútse tömdu sér?
Undir boröum fékk Júan að vita, að ættarnafn ekkjunn-
ar hefði. vcrið Sjeng, hið sama qg móð'-tr hans,, og þ;tr sem
bæði voru komin af sömu ætt,.þá varð hún að teljast móður-
systir hans að skyldleika. Fr.úin var. sýnilega, hreykin af
þessari uppgötv.un, og lét drekka skál hins nýjq systursqnar
síns.. Þá fyrst mildaðist svo audiit stúlkunnar, að heitið
gæti að djarfaði þar fyrir brosi.
Júan vár ba;i5i særðvtr og hrifinn í sepn af íramkomu
stúlkunnar. llann hafði uldrci fyrr hitt stúlku, sem svo
væri stolt og íálál og oríitt að nqlgast. Því/meir sein hann
barðist við að bæla niður tilíinningar sinar, þvi.meir óx
hrifning hans >pg þrá.
Ilann hafði allt sem unnt var að yfirvarpi til að geta -heim-
sótt fjölskylduna, kom fyrst í þakklætisheimsókn pg sjðan
til að ræða við bróður stúlkunnar, Ilqnn lét fjölskylduna
stöðugt finna til návistar sinnar, og. auö.vitað hlaut Inging
að sjá hann. Tiginbornar stúl.kur urðu. vcnjulcga margs
vísari á bak við hi.na luktu skilveggi. Ep hþn var stygg eins
og hind, scm veit rándýrið nqlgast. Iíinu sinni sá hann
hana löika sér við bróður sinn.í ljósqskiptunum úti í bak-
garöinum, en óðar en hún kom auga á hann stöklc hún í
burt og var horfin. Sólskríkja, sólskríkja, kallaði hann, en
sú óhöndlandi sólskríkja!
Dag nokkurn rakst hann á. ungq þernuna eina úti á stign-
um, sem lá frá húsinu út að ytra hliðinu. Hún bar nafn rós-
arinnar, Húngniang, og var óbrotin og hreinskilin stúlka,
snotur og aðlaðandi á qina vjsu og hyggin á veraldarvísu.
Júan grcip.tækifærið til að spyrja um hina ungu húsmóð-
r