Þjóðviljinn - 24.12.1953, Blaðsíða 6

6
Þ J Ó Ð V I L JI N N
,Jólin 1953
ur hennar. Hann var stokkrjóður og Húngniang brosti
ibyggnu brosi.
„Segðu mér,“ mælti hann, „er húsmóðir þín trúlofuð?"
„Nei. Hversvegna spyrjið þér?“
„Ja, við erum frændsystkin, og ég vildi gjaman fá eitt- *
hvað meira um hana að vita. Við höfum verið kynnt eins
og þú veizt, en ég hef aldrei fengið færi á að tala við hana,
Það myndi gleðja mig mjög, ef það gæfist.“
Húngniang þagði og gaf honum aðeins auga.
„Segðu mér, hversvegna forðast hún mig?“
„Hvað veit ég um það?“
.Jttún virðist vera yndisleg stúlka, svo kurteis og hátt-
prúð — ég er mjög hrifinn af henni," sagði Júan loksins.
„O, ég skil! Hví fáið þér því ekki framgengt við móður
hennar, að yöur leyíist að tala við hana?“
„Þú skilur þetta ekki. Hún mælir varla orð frá vörum
þegar móðir hennar er nærstödd. Er nokkur leið að ég geti
náð að hitta hana eina? Síðan ég sá hana, hef ég ekki getað
um annað hugsað.“
„Ég skil, hvað þér farið,“ sagði stúlkan. Hún byrgði niðri
í sér hláturinn og stökk af stað í burt frá honum.
„Húngníang, Húngníang!“ kallaði hann á eftir henni.
Þegar hún nam staðar, sagði hann: „Húngníang, 6g sárbið
þig, þú verður að hjálpa mér.“'
Stúlkan horfði fast á hann og sagði með hluttekningu í
röddinni: „Ég myndi ekki dirfast að flytja slik skilaboð.
Hún er mjög ströng og vönd að virðingu sinni. Ilún hefur
aldrei talað við neinn ungan mann. Herra Júan, þér eruð
heiðursmaður og hafið gert fjölskyldunni greiða. Mér geðj-
ast vel að yður. Ég skal segja yður leyndarmál. Hún les
og skrifar ljóð og situr oft með bækur, sokkin niður í hugs-
anir. Þér gætuð ort Ijóð til heimar. Það er líklega eina ráðið
til þess að ljúka upp hjarta hennar fyrir yður, ef það er
nokkur leið. Og þér mættuð þakka mér fyrir gott ráð.“
Hún veifaði til hans glettnislega.
Daginn eftir sendi Júan þetta Ijóð með þernunni:
Grænt húm
hnigur um lukta múra;
horfin er sólskrikjan fagra;
visnandi blómum
fleytir lindin að handan
úr garðinum hljóða;
-í
hjartanu’ er þungt
eins og liti það mynd síns sjálfs
í krónunum rjóðu; —
ó, ofurveika von
úm vjngjarnlegt orð
éða bros af þöglum varum
hennar er sveinninn saknár
liðlangan dag. ,
Um kvöldið kom Húngníang aítur með ljóð frá Inging-
Yfirskriftin var „Tunglskinskvöld.“
Tunglið gægist um glugga á vestursalnum;
í geislans ró er beðið við opnar dyr;
á þili hvarfla bleikir skuggar blóma.
— Ó, kemur ástin min ef til vill í nótt?
Þetta var fjórtánda febrúar. Júan varð ofsaglaður. Ljóðið
var greinilegt boð til launfundar, og stefnumót á næturþeli
hafði hann ekki gert sér vonir um.
Sextánda dag mánaðarins fylgdi hann gefinni bendingu,
og klifraði upp á múrinn hjá apríkósutrénu og gægðist inn
fyrir. Dyrnar aö vestursalnum voru opnar. Hann klifraði
ofan og gekk inn.
Húngníang svaf þar í rekkju og hann vakti hana. Hún
varð forviða. „Hversvegna komið þér hingað? Hvað viljið
þér?“ spurði hún.
„Hún stefndi mér hingað,“ sagði Júan. „Gjörðu svo vel
að segja henni, að ég bíði hér.“
Húngníang kom fljótlega til baka og hvíslaði: „Hún
kemur.“
Júan beið nær tíu mínútur í óbærilegri óvissu. Loks
kom Inging, æst á svip og vandrseðaleg í senn, en djúp
og svört augun voru hjúpuð dul. Andartaks fát hennar og
feimni leið þó brátt hjá, og hún sagði fremur þyrkingslega:
„Ég bað yður að koma, herra Júan, af því að þér sögðuð, að
yður langaði til að hitta mig. Ég er yður þakklát fyrir það
sem þér gjörðuð til að vernda móður mína og fjölskyldu
olckar, og það vildi ég votta yður persónulega. Það gleður
mig, að við skulum vera frændsystkin, en ég er forviða á
yður að senda mér annað eins og ljóð með þernunni. Ég
gat ekki og vildi ekki sýna það móður minni; það hefði
verið rangt gagnvart yður, og mér fannst réttara, að hafa
tal af yður sjálf og biðja yður að láta slíkt ógjört fram-
vegis.“ Hún þagnaði vandræðalega. Þetta hljómaði næstum
eins og utanbókarþula.
Júan vissi ekki hvaðan á sig stóð veðrið. „En ungfrú Tsúi,
ég fór ekki fram á annað en að mega hafa tal af yður.
Og ég kom vegna ljóðsins, sem þér senduð mér.“
„Það er rétt, ég bað yður að koma,“ sagði hún einbeitt-
„Ég hætti á það, og mér var ánægja að því. En yður myndi
skjátlast, ef þér hélduð að ég hafi stefnt yður til móts í
nokkrum ósæmilegum tilgangi. Misskiljið mig ekki.“
Rödd hennar titraði af bældri geðshræringu. Hún sneri
sér undan og hraðaði sér burt.
Vonbrigði, smán og reiði börðust um í brjósti Júans. Hann
trúði þessu ekki, skildi þetta ekki. Hvað var hún að vilja
með því að skrifa honum þetta augljósa ástarljóð, í stað
þess að senda einíöld skilaboð með þernunni, og síðan að
gera sér það ómak að koma, til þess að lesa honum fyrir