Þjóðviljinn - 24.12.1953, Blaðsíða 8

•JÓlin 1953
Þ J Ó Ð V I L J I N N
§ M
DKi'i A VÍÐAR
Jól í París
,,Ég held sé sama 'hvar maður er“, segir Helgi.
„Ég hef aldrei verið að heiman á jólunum fyrr“, seg-
ir einhver Guðrún silalega.
„Ætlið þið ekki að fara að ganga í kring?" spyr
Magnús.
„Æ, syngjum jólasálm. Það eru ekki jól nema einu
sinni“, segir Ásta.
„Sama er mér ef ég má syngja millirödd“, segir
Helgi.
„AJdrei skulið þið.fá mig til að ganga í kring“, segir
Magnús.
„Mér finnst jólatré fáránleg. Eitt kóngaljós í bað-
stofu, það eru jól“.
„Þú ert svo mikill sveitamaður og vilt aldrei semja
þig að siðum annarra“, segir Helgi. „Þú gætir til dæm-
is gengið á öðruvísi skóm, þú hefur vel ráð á því“.
„Ég vil vera sveitamaður. Ég skal aldrei vera ann-
að en kallaður sveitó. Svo er það nýr siöur þessi með
jólatrén. Ég fyrirlít jólatré".
„Og ég sem gaf hálfsmánaðaruppihald af pening-
unum mínum fyrir gerfijólatré á svörtum", segir Ásta.
Eftir því sem ég rifja þetta upp fyxár mér hér í'
sveitinni, þar sem gamla kixkjan er, verða nöfnin og
'hvað hver ségir skýrara. Við sitjum að sumbli, klukk-
. án heinia er 6 og Landákótsklukkmmár að bringjá.
Við sýixgjiim heims um ból og í Betlehem. og f'ríð ér
himins iestiiig blá og það hljómár svo ólirfeiht, þ’ví
Helgi sem vildi milliröddina syngja, byrjar á sama
tóhi og við, og syngúr þaðan sína millii’ödd. Kaffið
er að héiman ög s'ykrið reyndar líka. Svo höfum viö
biblíú og sálmabök á íslenzku og lesum upp kaflann
úm kaerleikann úr Korintubréfi Páls' þostula. Ég'man
þá að ég hef aldrei hlýtt biblíulestri fyrr á aðfanga-
dagskvöld jóla, én lesið svo margt urh hann, að mér
finnst hann tilheyra. í ísiénzkum. sögúm er álltáf bibl-
íulestui’.
Löngú fýrir jól ætláði feriginn að gera sér dagamun,
'serhúfcr ætiaði bárá að viiiha að sínu og'-gleyma jólun-
um. Allá hlakkaði tll að þurf a ekki að halda nein jól.
Þau era svo erfið að ekki veitti af lieilum hvíldartíma
á bak jólum til þess að ná sér.
Ég bý í herbergi íneð í’auðrósóttu veggfóðri og
mynd af Dauðraeyjunni á veggfóðrinu. Það er ekki
lxægt að halda jól með rauði’ósóttu veggfóðri og mynd
af Dauðraeyjunni.
1 borðstofunni sem frúin léði okkur er nístingskuldi,
og þegar við, þrátt fyrir allt, drekkum jól i kaffinu
að heiman, þá kemur upp jólatrésrimman og Ásta
segir: „Ég fer og sæki það“. „Komdu ekki meðða“,
segjum við.
Af því að það var svo dýrt og Ásta verður hér bálf-
um mánuði skemur fyrir bragðið, neyðumst við til að
ganga í kring, nema Magnús, hann lætur ekki rrPokka
sig og horfir þannig á, að okkur lar.gar ekki til að
halda lengi áfram.
„Þú ættir að vita hvað þetta hitar“„segjum við.
„Uss, ég er svo vanur kulda“.
Við gefumst upp á hringleiknum og setjumst um-
hverfis ofninn sem er svo lítill að.hann hitar ekki upp
herbergið. Við bætum kubbum í við ög við og blásum
á eldinn með fýsibelg. Okkur kólnar eftir því sem
ofninn kólnai’, því hann er ekki lengi að maula skersl-
ið og við teygjum hendurnar að honum og sitjum
loks í hnappi um hann, og í glætunni, þegar opnuð er
hurðin til að skara í, kveiknar á dreymnum augum
scm slökknar á þegar hurðin lokast aftur.
„Viö skulum lesa kvæði,“ segir Magnús. Svo er
ofnhurðin opnuð, og hann les í glætunni:
„Leit duptsins son nokkra dýrðlegri sýn en drottn-
anna hásal í rafurloga“.
Hann les kvæðið.
Það er jólanótt á Islandi. Pólstjarnan vakir' yfir
hinni miklu nótt þegar mennirnir fundu veginn eftir
stjörauhúm.
Gltiggatjaldi er lyft. Yfir bæjarturnum blikar
stjál’na.
Ein sem siiýst í þéifri víðáttú svo langt í burtu,
að ég sé engan snúning. Snýst og snýst og réýriir
að komast heim en á sér engan samastað nema á
ferðalagi, því liún er á sama ferðalagi og ég: burt,
og síðan heim, heim, og síðan burt. Þegar við komum
á áfangastaðinn finnum við aldrei það sem ihð léitum
að, því jafnvel áfangástaðurinn er ekki sam.hr og
hann var. Og áfram höldum við.
„Leit duptsins son nokkrá dýrðlegri sýn“, stynur
éinhvér við éldstæðið. Ér þetta ekki flott?“
Þá cr svarað: „Æ, Jietta er allt rímað“.
Og ekki vil ég múna hver sagði: „Er það ekki ein-
mitt bezt?“