Þjóðviljinn - 24.12.1953, Blaðsíða 9

Jólin 1953
ÞJÓÐVILJINN
9
mí ^U&iraugt* oc\ hglqum filjoyn
/T* /n
5if. PisSf^

^Áfc-c/ % Cjfcd — Ó
% /leS^r - - - ö
4
■tqmjJ- ay <hjds-um Jjtyirr? fi/a Jj-cST/)-as I
tana/í* og J| /jste-um 1( ra'm fu>(*-cr*' fito'h)
. ■ .■*#*■ ■
/r- 1—t 1 — —s " | 'P" \ " lv-\l —1
b-d -±~—V±=-3
7e&-us Jth/5 / — i. f c/cjrjjbto cf ~~-a7? tef d* jsfc’j
—— 1 1 ■* % j r | — J J ± ■ 1 r , -4- .-1
ifá " p -jz -g.:Jrrh±L-Í &—s>-þ í /
J2rJ 4/ e/ý-/' jfic/ii •ÓUrra-ttfyj /<ó/ Sc' /77-00- -u $4M ~/m2f
■'1'^^SséöÍ^PiltV.: if
o /y
~JT~ " ‘ZOS | i 1.^.1.. j
■! -£E=A. *- Z3 \=£=±-*-. -d cr-—1
ýherJ' UdT) <7j focrn.-uJ ciéj-crr? ^J^fj jj&rc/a/tf +
/«-•■ . ^ #. :-. . . ,__ . <y,- V';?vt
f£(ýtittT stýtic/-w/7/ aý- cfj fro//í~ ex- <&?/'Oc* £t?m -■- "*- í'T7?2
I*etta lag er hér uppskrifað eftir safni Bjarna Þorsteinssonar. Hann kallar það „— aðal-jólalagið frá gömlu dögunum. —“
,,Ég vil hafa ljóðið mitt órímað eins og Völuspá,
stjörnur þat né vissu hvar þær staði áttu“, segi ég.
„Það má víst hafa þetta allt“, segir Magnús. „Vilj-
ið þið að ég lesi kvæðið fyrir ykkur aftur?“
„Þú rétt ræður því“, segir Ásta. „Eða hver vildi
ekki ganga í kringum mitt jólatré?11
Það má grilla fólk sem gengur út og inn í búðir
hlaðið bögglum, hávært og glaðvært. Það er að búa
sig undir að byrja jólin klukkan 12. Þá eiga allir sem
vettlingi geta valdið að fara til kirkju og hlýða mið-
næturmessu. Við klæðum okkur í yfirhafnir yfir jóla-
flíkurnar og hlaupum út í kuldann, sáran, rakan og
bítandi.
„Ég má aldrei koma inn í þessar guðshallir“, segir
Magnús, „þá sé ég fyzir mér gömlu litlu bikuðu kirkj-
una sem var rifin. Ég sá hana reyndar aldi’ei. Amma
sagði mér fráhenni. Hún sagðist hafa verið svo hnugg-
in þegar þeir rifu hana, og aldi’ei sagðist hún kunna við
nýju kirkjuna. Nú er nýja kirkjan orðin eldgömul og á
að fara að rífa hana. Ég sé litlu, bikuðu kirkjuna fyrir
mér, hún er svo ein og það er snjór yfir og pólstjarn-
Ég hef aldrei heyrt Magnús vera svo f jölorðan um
slíka hluti.
„Eða gamli jólasálmurizzn þá“, lætur hann dæluna
ganga. „Amma kunni hann. Ég skal aldrei vei'ða ann-
að en sveitamaður.“
Þegar við göngum inn í kirkjuna, ómar söngur kór-
drengja um hinar miklu hvelfingar hennar en stöðug-
ur fólkssti’aumur er út og inn. Við föllum í stafi yfir
söngnum og Magnús segir: „Þetta er fallegra en heims
um bólið hjá okkur“.
Úti er jafnkalt og inni. Ég er farin að skjálfa.
„Þetta er gamli jólasálmurinn, ég þekki hann, og
litla kirkjan í snjónum og kóngaljós“, segir Magnús.
Þegar út kemur er sami nístingskuldinn og áður,
sár, rakur og bítandi. Við vef jum þéttar að okkur yfú’-
höfnunum og hlaupum um göturnar í leit að veitinga-
húsi þar sem við getizm fengið okkur eitthvað að
drekka. Fótatök okkar glymja í mannauðum stræt-
unnm og ljóskerin vaz’pa skáhöllum bjaz’ma yfir tré-
göturnar en kórdrengjai’addiz’ hlaupa með fótatakinu.
Við komum að veitingahúsi og göngum inn. Þap