Þjóðviljinn - 20.10.1954, Qupperneq 10

20) — ÞJÓÐVILJINN — Miðvikudagur 20. október 1954
Stigamaðurinn
Eftlr
Giuseppe Berto
30. dagur
hátt en við og það væri hamingjusamara vegna þess að
það var ekki eins fátækt og við. En nú væri stríðinu
bráðum lokið, sagöi hann, og þá batnaði hagur fátæka
íólksins hjá okkur líka. Mennirnir höfðu hlustað á hann
lengi frameftir kvöldi og veriö honum sammála þegar
hann talaði um framtíð fátæka fólksins. Þeir voru
sjálfir fátækir menn. Loks hafði hann farið burt. Hann
hafði fundið sér næturstaö fyrir utan þorpið, sagði
hann.
Miliella hitti hann á sunnudagsmorguninn þegar hún
var að koma heim frá messu. Hún sagði mér það sjálf.
Hún hafði mætt honum á veginum og þau höfðu stanz-
aö andartak til að skiptast á kveðjuorðum, og hann
hafði líka spurt um mig. Þaö var allt og sunit sem hún
sagði mér.
Þetta sama sunnudagskvöld kom Michele Rende heim
til okkar. Hann kom þegar við vorum búin að borða
kvöldverð og ekkert gerðist. Við vorum öll heima og
hann kom frjálslega og eðlilega fram eins og gamall
kunningi sem kernur aftur eftir langa fjarveru. Hvorki
sást á honum hik né taugaóstyrkur og ekki á Miliellu
heldur. Faðir minn bauð honum sæti og gaf honum glas
af víni og spurði hann síðan að erindi. Og Michele
Rende svaraði, að hann hefði komið til að ræða mögu-
leikana á því að kaupa landið í Lauzara.
Paðir minn hafði aldrei haft mikinn áhuga á að rækta
land sitt í Lauzara. Hann sagði aö það væri erfitt og
fyrirhafnarsamt og borgaði sig ekki að leggja í það
vinnu. Hann hafði keypt það fyrir mörgum árum, ef
' ske kynni að guö gæfi honum mörg börn. En hann hafði
ekki eignazt nema tvö og landiö beið enn síns vitjunar-®
tíma. Samt sem áður vildi hann ekki selja Michele
Rende það. Hann vildi ekki einu sinni leigja honum
það. Ekki vegna þess að Michele Rende átti í hlut, held-
ur vegna þess að verðgildi peninganna rýrnaði með
hverjum degi sem leið, en land var alltaf land. Þetta
var auðvitað góð og gild ástæöa; Michele Rende viður-
kenndi það og fór fram á að fá það leigt gegn því að
þeir skiptu með sér uppskerunni. Þessi eftirsókn hans
eftir landinu vakti hjá okkur grun um að hann hefði
eitthvað óhreint 1 pokahorninu. Gat það veriö að hann
langaði til að verða bóndí? Eða gerði hann sér vonir
um að eignast landið án þess að borga fyrir það? Ofð-
■ rómur hafði komizt á kreik um það, að sá tími væri
ekki langt undan að landið tilheyrði þeim manni sem
ræktaði það og réttur hins lagalega eiganda yrði virtur
að vettugi: Faöir minn trúði auðvitað ekki þessum orö-
rómi, en það sakaði ekki að hafa vaðið fyrir neðan sig.
Og þeir héldu áfram að ræða málið, velta því fyrir sér
frá öllum hliðum, þögðu lengi milli setninga og komu
síðan meö nýjar uppástungur. Ég hlustaði á þá með
mikilli athygli, þótt ég vissi varla á hvors bandi ég var.
Miliella var farin að sauma og virtist sökkva sér niður
í vinnu sína; samt stafaði frá henni rólegri vissu um
það að allt færi á bezta veg.
Loks komust þeir að samkomulagi um að skipta upp-
skerunni; samningurinn var munnlegur og engar und-
. irskriftir viðhafðar. Michele Rende átti aö rækta landið
og afhenda föður mínum þriðjung uppskerunnar. Og
‘ átti að hjálpa honum fyrst í staö viö að hreinsa landið
og flytja heim í staðinn tvo þriðju af viðnum.
Þetta samkomulag var okkur í hag, svo mjög okkur
í hag aö faöir minn var engan veginn ánægður. Hann
sat það sem eftir var kvöldsins skuggalegur og svip-
þungur, en það var engin leið aö lesa hugsanir hans.
Hann lét þær ekki í ljós.
: 1 Ég fór aö heiman í býti næsta morgun, fyrir sólarupp-
rás. Veðrið var heiðskírt og milt og engin breyting virt-
! ist í vændum. Ég reið Martino og Said hljóp fjörlega á
eftir. Ég hafði meö mér þau verkfæri sem nauðsynleg
j voru — tvo haka, tvö hlújárn og exi — og stóran pakka
r sem Miliella hafði fengið mér og hafði áreiðanlega inni
að halda nægan mat handa fjórum. Martino skokkaði
- ijörlega áfram, veðriö var fallegt og hressandi og mér
var það ekkert á móti skapi að fara að vinna í Lauzara.
Þaö var að minnsta kosti tilbreyting, og ég var gefinn
fyi’ir tilbreytnL Auk þess gerði ég mér vonir um að Mic-
hele Rende stæði ekki yfir mér og nöldraði allan daginn
eins og faðir minn átti vanda til. Nei, ég gat ekki sagt
að mér þætti leiðinlegt að fara. En ég hefði viljað vera
vissari um hug minn, laus við áhyggjur og tortryggni
í garð Michele Rende. En þess í staö fann ég til kvíða og
óróa fyrir að hitta hann og þessar tilfinningar fóru vax-
andi því lengra sem á leiðirra dró. Ég vissi ekki nema
hann ylli mér vonbrigöum.
Þegar upp hlíðina er komið, er maður allt í einu kom-
inn til Lauzara; og þangað er ekki nema hálftíma gang-
ur úr þorpinu. Maður fer eftir múldýraslóðinni fram hjá
Guarna, beygir síðan til vinstri eftir stíg sem liggur
milli olívutrjánna, þangaö til olívutrén eru að baki. Og
áður en kastaníuskógarnir byrja kernur maður til Lauz-
ara. Þar var ekkert nema kofinn, gamli steinkofinn, sem
var til áður en faöir minn keypti landið.
Michele Rende beið eftir mér í kofanum. Ég sá strax
að hann hafði hafzt þar við síöan hann kom. Hami sagöi
mér það ekki og ég spurði hann ekki heldur. Allt var
í röð og reglu. Hann hafði búið sér rúm úr greinum og
þurrum laufum, sem náði yfir hálft kofagólfið. Gólfið
hafði veriö vandlega hreinsað, þótt það væri aðeins
moldargólf. Hann var kominn með allar eigur sínar
þangað — tvö teppi, sem lágu snyrtilega samanbrotin á
rúminu og bakpoka sem hékk á nagla á veggnum, hálf-
fullur af dóti. Hann hafði meira aö segja útbúið sér
nokkurs konar húsgagn, tóman kassa með hillum; og
ofaná honum stóðu nokkrar bækur í snyrtilegri röð. Ég
var undrandi yfir því að hann skyldi eiga bækur. ,,Átt
þú þær?“ spurði ég.
Hann stóð þarna og horfði á mig. Hann var ekki með
neinn mei’kissvip, en það var auðséð að hann var glaöur
yfir hrifningu minni af bókunum og reglunni á öllu
inni í kofanum. „Já, ég á þær,“ sagði hann.
„Eru þaö bækur til að lesa?“
„Allar bækur eru til aö lesa,“ sagði hann.
„Ég átti ekki við það. Ég vildi vita hvort það væru
sögur.“
„Nei, það eru ekki sögur.“
Ég skoðaði bækurnar betur. Þær hétu undarlegum
nöfnum, sem ég skildi ekki. „Gæti ég lesið þær?“ spurði
ég.

OC CAMM
Bóndi nokkur, sem ekki fór
mjög oft í kvikmyndahús,
var eitt sinn að horfa á kvik-
mynd þar sem sýndar voru
nokkrar ungar stúlkur, sem
tíndu af sér spjarirnar á sjáv-
arströnd. En þegar fötunum
var farið að fækka allmjög,
rann járnbrautarlest inn á
sýningartjaldið og huldi hinar
fáklæddu ungmeyjar. Og þeg-
ar lestin var runnin hjá syntu
stúlkurnar þegar í vatninu.
Skömmu síðar var sýningunni
lokið og áhorfendur héldu út
úr salnum, en gamli bóndinn
sat sem fastast, og horfði á
fjórar næstu sýningar á mynd
inni, sem komu hver á eftir
annarri. '
Að lokum gekk til hans mað-
ur frá kvikmyndahúsinu og
sagði:
— Heyrðu gamli, ætlar þú að
vera hér í allan vetur.
Bóndinn svaraði: — Ekki var
það nú meiningin en aftur á
móti hafði ég hugsað mér að
bíða þangað til þessi járn-
brautarlest á myndinni kemur
of seint.
liggnr lelðin
Möllóttir
Rjélar
Köflótt efni virðast ætla að
vérá mjög í tízku í ár og það
ætti að vera mörgum gleðiefni.
Ósvikin skozk mynstur geta
verið mjög falleg í litasam-
setningum og þau eru hentug
vegna þess að þau eru oft dökk-
leit og tilvalin í hversdagsfatn-
að, sem má ekki vera of við-
kvæmur.
Kjóla úr stórköflóttum efn-
um verður að hafa látlausa í
sniðinu- svö að þeir virðist" ekki
ofhlaðnir.
Framstykki og ermar eru oft
sniðin út í eitt og það fer
sérlega vel á köflóttum efnum.
Algengast er að láta kaflana
í kjólnum snúa beint, en þó eru
mörg pilsin skáskorin. Þá snýr
efnið venjulega beint í blúss-
unni eins og sýnt er í efri
kjólnum. Sá kjóll er með kraga
úr efninu og svarta flauels-
slaufu í hálsinn. Ermarnar eru
stuttar skyrtuermar sem nú er
farið að bera talsvert á.
1 hinum kjólnum snúa allir
kaflarnir beint en annars er
sniðið ekki ósvipað sniðinu á
fyrri kjólnum. Blússan er
líka hneppt að framan og í
mittið er.mjótt lakkbelti. Bæði
pilsin eru víð og rykkt og það
fer vel á þunnum ullarefnum
en tæplega eins vel á þykku
og stífu efnunum.
Gegnsæjar niðursuðu-
dósir
Farið er að framleiða nýja
gerð af niðursuðudósum í Lii-
beck. Þær eru gerðar úr gegn-
sæjum gervifiber og gerðar
loftþéttar með rafmagni. Þær
hrinda frá sér hita og kulda
og talið er að þær verði ódýr-
ari en venjulegar blikk- og
málmdósir.
Gamall kjóll tek-
inn í sátt
Það er langt síðan breiðu
V-hálsmálin voru síðast í tízku
en nú eru þau aftur komin í
tízku svo að um munar. En
andstætt þvi sem áður.var er
yfirleitt alltaf notuð blússa
eða peysa undir þessi hálsmál.
Og þetta er í rauninni ekki
svo afleitt ef maður á gamlan
kjól með leiðinlegu hálsmáli.
Auðvelt er að brevta hálsmáli
á kjól og gera það nýtízkulegt
með því að nota blússu eða
létta peysu undir.
Takið þetta til athugunar,
ef þið eigið gamlan kjól í fata-
skápnum með leiðinlegu háls-
máli. Þá er ekki annað að gera
en taka upp skærin og fixa
hann dálítið til. Verið óhrædd-
ar við að gera hálsmálið vel
flegið, því að það er bara
fallegra þegar litsterk eða
mynstruð peysa er notuð inn-
anundir.