Þjóðviljinn - 19.11.1954, Side 10

10) — í>JÓÐVILJINN — Föstudagur 19. nóvember 1954
Stigamaðurinn

Eftir
Giuseppe Berto
56. dagnr
' „Hún er dóttir mín,“ sagði móðir mín. „Því skyldi ég
ekki koma vegna dóttur minnar?“
Hún sagði þetta án þess að hugsa orð sín, og virtist
alls ekki átta sig á því að hún hefði sagt neitt óviðeig-
andi. Hún var enn dálítið ringluð. En við gátum ekki
annaö en hugsað til föður míns. „Komið þið, presturinn
bíður,“ sagði Michele Rende.
„Ertu búinn að tala við hann?“ spurði Miliella kvíða-
full.
; Það mátti greina gremju í rödd Michele Rende þegar
hann svaraði. „Fyrst ætlaði hann ekki að vilja gera
’ þetta,“ sagði hann. „Hann segir að það sé óleyfilegt
nema öll plögg séu fyrir hendi. Og hann gæti ekki gert
það nema með leyfi biskups. En svo skildi hann að við
■ áttum ekki á öðru völ. Hann segist vilja tala við þig.“
„Gott og vel,“ sagöi Miliella. „Hafðu engar áhyggjur.“
í anddyri kirkjunnar var hvelfing, borin uppi af tré-
stólpum. Þar fékk Michele Rende mér vélbyssuna sína.
„Vertu nálægt mér allan tímann,“ sagði hann. Hann
vissi að mér var það mikils virði að halda á byssunni
og víkja ekki frá honum.
Tunglsljósið barst inn í kirkjuna gegnum rúðulausa
1 gluggana. Þetta var lítil kirkja með steinaltari fyrir
endanum en með engum styttum eða myndum. Vegg-
irnir voru enn ljósir að lit, síðan þeir höfðu verið hvít-
þvegnir. Og það var því nógu bjart inni, að minnsta
kosti meðan tunglið var á lofti.
Presturinn stóð hjá altarinu og hjá honum tveir
menn, sem áttu að vera vitni. Annar var meðhjálpar-
inn í Santo Stefano, hinn var Domenico Bicia, veiting-
maðurinn. Miliella kraup fyrir framan prestinn og
• kyssti á hönd hans eins og hún var vön. Hann þekkti
hana vel. Það var hann sem hafði skýrt hana og veitt.^
henni kristilega uppfræðslu. Og honum hafði alltaf
þótt vænt um hana, vegna þess að hún var góð stúlka
og hafði sótt kirkju reglulega. En samt talaði hann nú
‘ við hana með hrjúfri, næstum illilegri röddu. „Þú veizt
’ sjálf hve þýðingarmikil sú athöfn er sem á að fara að
1 framkvæma. Þú veizt að það sem ég sameina í nafni
drottins, er ekki hægt að sundurskilja hér á jörð. Þú
; veizt að þú verður að lifa lífinu í blíðu og stríðu með
þeim manni sem þú hefur valið þér.
1 „Ég veit það,“ svaraði Miliella.
„Er nokkur eða nokkuð sem þvingar þig til að undir-
gangast þessa athöfn?“
„Nei,“ svaraði Miliella.
' „Hefurðu tekið þessa ákvörðun af frjálsum vilja,
■ vegna ástar á manninum sem þú vilt eiga?“
„Já,“ svaraði Miliella.
„Látum oss þá biðja til guðs að hann fyrirgefi mér,
ef ég geri annað en það sem rétt er.“
Hann kraup fyrir framan altarið og fór að biðja upp-
hátt. „Faöir vor, þú sem ert á himnum .... “ Orðin berg-
■ máluöu um kirkjuna og ráku allt í einu burt gremjuna
og kuldann sem allir höfðu fundið til rétt áður.
' Miliella kraup á gólfiö og endurtók bænina upphátt.
Michele Rende stóð við hlið hennar. En hún tók um
; hönd hans og brosti til hans, og þá kraup hann líka. Nú
krupum við öll á gólfinu, móðir mín álengdar eins og
dökk þúst. Og við báðum öll saman: Tilkomi þitt
ríki, verði þinn vilji, svo á jörðu sem á himnum ....“
og sálir okkar voru gagnteknar bænarhita og þrá eftir
gæðum og miskunn. Svo var stutt þagnarstund og síðan
sneri presturinn sér við og fór að mæla orðin sem
' tengdu saman í hjónaband Michele Rende og Emilíu
Savaglio, systur mína. Það var ekki kveikt á neinu
kerti ,engin blóm, altarið var bert og kirkjan fornfáleg
' og komin að hruni. En við vorum samt sem áður í návist
guðs, ef andi guðs er viðstaddur í hvert sinn sem ein-
lægt hjarta ákallar hann. En, hvers vegna veitti hann
okkur ekki þá örlitlu hamingju sem við fórum fram á?
Ef til vill var ekki nægur hiti í bænum okkar og ekki
nægileg einlægni í hjörtum okkar? Eða hafði Miliella
ekki þjáðst nóg til að eiga skilið ögn af hamingju? Eða
móðir mín, sem var næstum orðin sturluð af sorg? Eða
er ef til vill til annað líf, þar sem viö fáum uppbót á
þeim þjáningum sem við verðum að þola í þessu lífi?
í nafni föður, sonar og heilags anda gaf presturinn
okkur blessun sína.
Og svo var allt um garð gengið og allir þurftu að flýta
sér burt. Michele Rende reis á fætur og tók við vélbyss-
unni sinni. Hann varð að biðja prestinn og vitnin að
fara ekki út úr kirkjunni á undan honum. Hann nam
staðar fyrir framan móður mína, sem kraup enn.
„Vertu áhyggjulaus,“ sagði hann við hana. „Ég skal
gera allt sem mér er unnt til þess að hana skorti ekki
neitt. Og ef allt gengur vel kemur að því að við fáum
að lifa í friði.“
„Megi guð styrkja þig í því,“ sagði móðir mín.
Miliella var að gráta. Hún kraup grátandi við hlið
móður minnar og fór að faðma hana að sér. Ég tók
Miehele Rende afsíðis. Ég þurfti að segja dálítið við
hann og það strax, því annars gæfist ekki tími til þess.
„Michele,“ sagði ég. „Leyfðu mér að koma meö ykkur.“
Hann brosti í stað þess aö svara.
„Leyfðu mér að koma, Michele. Ég skal ekki verða
ykkur til byröi. Ég.get meira að segja hjálpað ykkur á
margan hátt.“
Hann hélt áfram að brosa og virtist ekki vilja taka orð
mín alvarlega. „Ég veit ekki hvernig þú heldur að líf
okkar sé,“ sagði hann. „Sjálfsagt heldur þú, að það sé
eins og leikur. En í rauninni er það erfitt líf. Oft kemur
það fyrir að þeir sem ættu að hjálpa okkur, skella
hurðinni á okkur og þá vitum við ekki hvað við eigum
að borða eða hvar við eigum að sofa.“
„Mér er sama þótt það sé erfitt. Ef Miliella getur
þolaö það, þá þoli ég það líka.“
„Nei,“ sagði hann breyttri í'öddu. „Það væri erfiöaia
fyrir þrjá en fyrir tvo. Auk þess er það ekki nauðsynlegt.
Staður þinn er heima. Haltu áfram að vinna í Lauzara
Þú hefur unnið þar gott starf til þessa.“
„Hvernig veiztu það?“
„Ég veit það,“ sagði hann. „Og ég veit líka að þú hef-
ur komiö upp í fjallið til að leita að okkur. Þú mátt
ekki gera það framar. Þú gætir gert okkur illt án þess
að ætla þér það.“
„Leyfðu mér þá aö koma með ykkur,“ sagöi ég
þrjóskulega.
Hann lagði höndina á höfuð mér og lyfti andliti mínu, _
eins og ég væri lítið barn. „Einhvern daginn kemur þú *
Sjiikrala'oi a ao vera
lystugt
Æ, segir Pétur, það er kvef-
bragð af þessu öllu. Hann er 9
ára og liggur í rúminu, bullandi
kvefaður. Hann er ekki sérlega
þungt' haldinn en þjáist þó af
þeirri vanlíðan sem ævinlega
fylgir miklu kvefi. En hann
hefur matarlyst. Og þó er
stundum erfitt að koma matn-
um niður.
Og það er nokkuð til í því
sem hann sjálfur segir, að kvef
bragð sé að öllu. Við þekkjum
þetta af eigin raun og ættum
að vita að matur bragðast mis-
jafnlega kvefuðu fólki. Og það
lifnaði yfir Pétri þegar hann
fékk síld og tómata ofaná
brauðið sitt í staðinn fyrir kæfu
og ost. Leyndardómurinn er sá
að gefa kvefsjúklingum eitt-
hvað bragðsterkt, sem bragð
finnst af þrátt fyrir kvefið og
stífluna.
Ef um er að ræða annan
sjúkdóm en venjulega ofkæl-
ingu er nauðsynlegt að spyrja
lækni ráða um fæðið, en þeir
sjúklingar sem ekki þurfa sér-
stakt fæði, ættu að fá betri
mat en venjulega. Góður matr
ur þarf ekki endilega að vera
dýr matur. Framreiðslan hefur
oft eins mikla þýðingu fyrir
sjúklinginn og maturinn sjálf-
ur. Smurt brauð, sem skorið
er í snittur og álegg haft 1
hófi, rennur oft ljúflega niður
hjá sjúklingi.
Margar mæður sem eiga veik
börn vilja að þau borði mikið
til þess að þeim batni sem
fyrst og skammta þeim mikið
þess vegna. En það er mesti
misskilningur. Þetta á við jafnt
um börn sem fullorðna. Mað
ur getur misst lystina við að
sjá of stóra matarskammta,
þótt lítill skammtur hverfi eins
og dögg fyrir sólu.
Börn sem hafa hita missa oft
matarlyst. En þau þyrstir.
Notfærið ykkur þorstann og
gefið barninu nýjan sítrónu-
safa, blandaðan vatni og
sykri. Það er hressandi og
hollt.
Sumir sjúklingar fá allt í
einu ákafa löngun í einhvern
ákveðinn mat, þótt þeir hafi
annars litla matarlyst. Á að
fara að óskum sjúklingsins eða
er þetta bara sérvizka? Sé um
börn að ræða er hinn gullni
OCCAMWsí
Ókunnur maður kom inn í;
kirkjuna undir miðri prédik-
uninni og settist út við dyrn-
ar. Eftir nokkra stund tók
honum að leiðast og spurði.
því gamlan gráhærðan heima-
mann, hvað prestur væri bú-
inn að prédika lengi.
— í þrjátíu til fjörutíu ár,
svaraði sá gamli.
— Þá ætla ég nú að bíða,
sagði sá ókunni, því að þá
hlýtur- hann að vera að verða
búinn.
=5SS=a
Áður en við giftum okkur
hafði ég lofað konu minni að
gefa henni einn .dollar í hvert
skipti, sem ég kyssti hana.
Þetta stóð ég við. Öllum.
dollurunum, sem hún fékk.
með þessu móti safnaði hún
saman í stórt skrín.
En svo lagði ég af stað í.
ferðalag og tók með mér
mynd af konunni minni. I
hvert skipti, sem ég kyssti
myndina sendi ég henni einn
dollar.
Þegar ég kom heim sagði ég:
— Nú skulum við athuga
hversu margir dollarar eru
komnir í skrínið. Og þegar
það var opnað var þar að
finna tveggja, fimm og tíu
dollara seðla auk allra eins
dollars seðlanna. Hvernig
stendur á þessu spurði ég
konu mína? aldrei hef ég gef-
ið þér nema einn dollar í einu.
Og kona mín svaraði: —
Rétt er það, en það er ekki
þar með sagt að hinir séu.
jafn nízkir og þú.
meðalvegur réttastur. Ef auð-
velt er að verða við óskum
veika barnsins, þá er sjálfsagt
að gera það. Maturinn sem litli
sjúklingurinn óskar sér rennur
oft mjúklega niður, þótt ann-
ar matur geri það ekki. Og
allir sem sjálfir hafa verið Veik-
ir vita hvað maður getur orð-
ið feginn að fá ákveðna mat-
artegund sem maður hefur lyst
á. Og ef óskir barnanna brjóta
ekki í bága við fyrirskipanir
læknisins þá er sjálfsagt að
verða við þeim.
Ef um ósanngjarnar óskir
er að ræða er auðvitað öðru
máli að gegna, en ef barn vill
endilega fá kjötbollur í miðdeg-
ismat eða sultutau ofaná
brauðið, þá er hægðarleikur
að uppfylla þær óskir. Sjúkl-
ingur sem hefur verið Iystar-
laus dögum saman og lætur allt
í einu í ljós óskir um sérstak-
an mat, virðist vera á bata-
vegi.
Gefið sjúklingum með hita
litlar máltíðir en þeim mun
fleiri og gætið þess að vel
fari um þá, meðan þeir borða,
Margir sjúklingar þreytast á
því að sitja og gefast upp við
að borða þess vegna. Þess’
vegna skiptir miklu málf að
þeir séu í þægilegri stellingu.
Eitt af því sem talsvert ber
á á flókahöttum með litlum.
börðum eru hattbönd með löng-
um endum sem hanga niður á
bak. Þau eru notuð við látlausa
sporthatta og böndin eru oft í
skærum litum eða með sterkum
röndum.