Þjóðviljinn - 02.12.1954, Blaðsíða 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Fimmtudagur 2. desember 1954 -
Stigamaðuriim
Eftlr
Giuseppe Berto
67. dagur
Ef til vill yrði stjörnubjart áður en morgnaði.
„Af hverju eiga þau sök á því, Michele?“
„Þau vildu ekki hleypa mér inn í húsiö í gærkvöldi.
Þau sögðu aö lögreglan væri á næstu grösum. En í raun-
inni var þaö vegna þess aö þau höföu gert samkomu-
íag viö Giacomo De Luca til þess aö ná í peningana
mína. Og ég gat ekki komizt langt með hana. Hún var
svo þreytt.“
„Hefðu þau ekki hleypt henni inn í húsið heldur?“
„Ef til vill hefðu þau gert það, ef hún hefði viljað. Þú
verður að hjálpa mér, Nino.“
„Jæja þá,“ sagði ég og við risum á fætur.
„Leyfðu mér aö vera einum andartak,“ sagði hann.
„Bíddu eftir mér neðar á stígnum.“
Ég fór og beið eftir honum, þar sem trén þrjú stóðu
saman. Það var misvindi. Stundum var gola en á milli
var logn. Hann kom rétt strax.
Þegar við gengum af stað gaf hann mér fyrirmæli.
„Þú verður að fara að húsinu og berja fjórum sinnum á
gluggann við dyrnar. Tvö högg í einu með stuttu bili.
á milli.“
„Já, ég veit,“ svaraði ég.
„Þú verður aö gæta þess að fara strax í skjól undir
vegginn. Því að sé Giacomo De Luca kominn, verður
skotið á þig. Ef hann er hins vegar ekki kominn, opna
þau dyrnar fyrir þér. Svo verður þú að líta inn fyrir
til að aðgæta, hvort nokkrir lögregluþjónar séu inni.
Það getur verið að þeir ;hafj komið meðaji. þý varst,\iti.
Ef þeir eru inni, gefðu mér þá merki með hendinni.
Annars skaltu fara inn.“
„Allt í lagi, sí.gði ég.
Við fórum saman upp að húsinu. Ekkert mannamál
heyrðist áSrihnan en ljósglæta barst út með gluggahler-
■ unum. Ég báifai fjórum sinnum á sama-hátt og Giacomo
De Luca hafði gert. Og samstundis heyrði ég hljóðhratt
íótatak og slágbrandinn dreginn frá. Þaö mátti lesa
' angist út úr andþti stúlkunnar. En þegar hún sá að
þetta var ekki Giacomo De Luca varð hún reið. „Ert
það þú? Hvað vilt þú?“
Ég var búinn að líta innfyrir og þar voru engir lög-
regluþjónar. „Ég vil komast inn,“ sagði ég.
' „Þú getur ekki komið inn. Farðu heim.“
En ég var kominn framhjá henni. Um leið hefur
henni sjálfsagt skilizt að hún var að hleypa dauðanum
inn í húsið. Hún reyndi eins og hún gat að loka dyrun-
um, en hún gat það ekki. Michele Rende hafði sett fót-
jnn 1 milli og stóð þarna meö vélbyssuna á lofti. Augu
stúlkunnar voru galopin af skelfingu og munnur henn-
ar var opinn, tilbúinn að reka upp skelfingaróp, en hún
kom engu hljóði upp. Gömlu hjónin risu upp frá eld-
inum og konan færði sig þétt að manninum, eins og
hann gæti Verndaö hana. „Segðu honum að fara burt,“
sagði hún. „Við áttum engan þátt í þessu.“
Ég leit á Michele Rende. Hann var ekki brjálaður. Það
var hörkulegur ofsasvipur í augum hans og andlit hans
var tekið, en hann var ekki brjálaður. Og stúlkan gat
ekki tekið af honum augun og hún hafði munninn gal-
opinn án þess að geta hrópað og hún fór að hörfa hægt
og hægt í áttina að arninum, svo rak hún mjöðmina í
borðið og þá gat hún loks æpt, hátt og skerandi. Svo
fannst henni hún þurfa að fela sig og hún færði sig
líka þétt að gamla manninum og þau stóðu öll í hnapp
fyrir framan arininn. „Segðu honum að fara burt,“ end-
urtók gamla konan í sífellu. „Hann verður að fara
burt.“
„Hann gerir okkur ekkert,“ svaraði gamli maðurinn.
„Standið kyrrar. Hann getur ekki gert okkur neitt.“
Michele Rende beindi vélbyssunni að þeim. Hann leit
ekki á mig. „Nino,“ sagði hann. „Faröu út og bíddu þar
eftir mér.“
Þetta var rödd sem ég varð að hlýða. En um leið og
ég hreyföi mig, byrjaði stúlkan að æpa. „Farðu ekki
burt,“ hrópaöi hún. „Segðu honum að drepa okkur ekki.
Farðu ekki.“
Ég nam staðar. Hún starði á mig ofsalegum augum og
það var hræðilegt að sjá hana.
„Nino,“ kallaði Michele Rende.
„Já,“ svaraði ég.
„Farðu strax út. Gaktu eftir Roniche stígnum og j
bíddu mín þar sem fer að halla undan fæti.“
„Allt í lagi,“ svaraði ég.
„Farðu ekki,“ hrópaði stúlkan aftur.
„Haltu áfram, Nino,“ sagði Michele Rende.
■
Svo opnaði ég dyrnar og leit ekki við aftur, þótt [
stúlkana væri farin að gráta stjómlaust og ofsalega. [
Ég lokaði dyrunum og samt heyrðist gráturinn 1 henni. j
Ég gekk áfram, fætur mínir sukku niður í vott grasið og [
handan við sléttuna var íkoninn og 'þar átti ég að táka [
stíginn til vinstri. Ég hélt áfram óg' ég sá skuggaleg j
trén nálgast og enn heyrði ég grát stúlkunnar fyrir [
eyrum mér. Ég vildi að hann tæki enda sem bráðast. [
Ég nam staðar við íkoninn og beið. Loks heyrðust skot- [
hvellir og ég hljóp af stað niður eftir stígnum til hægri |
í niðamyrkrinu. Ég gat ekki hugsað á hlaupunum. En j
innan skamms kom ég fram á brúnina. Fram undan ;
var dalurinn, hulinn þoku og engin ljós voru sjáanleg. j
Hann hlaut að hafa drepið þau öll og gamla fólkið líka, j
þar sem þau stóðu í hnapp fyrir framan arininn. Ef j
til vill voru þau ekki svo sek að þau ættu dauðann j
skilið, en hann hafði drepið þau. Alveg eins og hann
hafði drepið alla Ricadifjölskylduna. Mannslíf var ekki
mikils virði núna í augum hans. Og hann var líka
dauðadæmdur, ég skildi það núna. Hann ætlaði að út-
hella öllu því blóði sem hefnd hans krafðist, og svo
myndi hann sjálfur deyja. Þá hefði hann enga ástæðu til
að lifa lengur. Það er ekki hægt að flytja mönnunum
réttlæti með höndum sem voru saurgaöar svo miklu
blóði. Hinir fátæku sem biðu eftir réttlæti og ríki guðs
CjttMf
OC CAMM
Forstjórinn: — Hvað sagði
konan mín , þegar þú hringd-
ir til hennar og tilkynntir
fyrir mig, að ég mundi verða
upptekinn á skrifstofunni
frameftir og ekki koma heim
fyrr en seint í nótt?
Skrifstofumaðurinn: D-— Hún
sagði — „Get ég treyst því“?
m
innincjarópf

KRISTÓFER KOLUMBUS
Ungling-asaga eftir C. W. Hodge.
Maður var nefndur Kristófer Kóiumbus. Hann
hélt fram þeirri skoðun, sem öllum þorra samtíðar-
manna hans þótti ganga vitfirringu næst, að jörðin
væri hnöttótt og komast mætti til Asíu með því að
sigla í vesturátt frá Evrópu. Með hjálp vina sinna
tókst lionum að telja spænsku hirðina á sitt mál.
I»á lagði hann með þrjú smáskip á haf út. En
skipshöfnin hafði verið skráð nauðug til ferðar-
innar og var Kólumbusi mótsnúin. Að lokum gerði
hún uppreisn. Þrátt fyrir það tókst Kólumbusi að
ná til stranda Ameríku, — sem hann hélt vera
Asíu, — 12. október 1492. En þegar stigið var á
land í Amcríku hófst enn óeining innan leiðangurs-
ins oíí barátta við Indíánana.
Saga þessi segir frá einu glæsilegasta ævintýrinu
í annálum mannkynssögunnar. Verð kr. 45.00 ib.
SARA BARTON
LÆRIR HJÚKRUN
Saga handa stúlkmn eftir Helen Dore Boylston.
Saga þessi ségir frá imgri Btúlku, sem lærir
hjúkrun í stóru sjúkrahúsi. Margt ber á daga henn-
ar, bæði dapuríegt og skemmtilegt. Ásamt vin-
stúlkum sínum ratar hún í mörg ævintýri.
Saga þessi hefur náð með afbrigðum miklum
vinsældum í enskumælandi löndum. Brezka blaðið
„Scotsman" sagði lun bókina: „Sara Barton er að-
dáunarverð stúlka. Sagan af baráttu hennar, skyss-
um og ævintýrum er sögð með glettni og ákilningi.“
' Verð kr. 45.00 ib.
KVÆÐIÐ UM FANGANN
eftir
OSCAR WILDE
í þýðingu
Magnúsar Ásgeirssonar.
Viðhafnarútgáfa á KVÆÐINU UM FANGANN í tilefni
aldarafmælis Oscar Wilde. Gefin eru út 350 eintök í alskinni,
árituS af þýðanda. Magnús hefur nú endurskoðað þýðingu
sína og gert á henni ýmsar breytingar. Þetta er ein merkasta
þýðing Magnúsar Ásgeirssonar. — Formála bókarinnar
skrifar Ásgeir Hjartarson.
Verð bókarinnar er kr. 88.00. Aðeins um 150 eintök óseld.
AKRAFJALL
Afgreiðsla Nýlendugötu llf. — Sími 7787.