Þjóðviljinn - 03.02.1955, Qupperneq 10

10) _ ÞJÖÐVILJINN — Fimmtudagnr 3. febrúar 1955
Erich Maria REMARQUE:
Að elslm...
... og deyja
v_
'45. dagur
flaska. Hjá henni var bréf. Alfons skrifaði að harr^
hefði orðið lítils vísari ennþá, en foreldrar Grábers
f hefðu ekki verið í skýrslum yfir dána eða særða neins
' staðar í borginni. Sennilega hefðu þau verið flutt burt
úr borginni. Gráber gæti komið aftur á morgun. Vodkað
' var handa honum til að halda það hátíðlegt að hann
væri ekki í Rússlandi.
Hann stakk flöskunni og brefinu í vasa sinn. Frú
Kleinert stóð í dyrunum. „Herra Binding sendir yður
beztu kveðjur".
1 „Skilið líka kveðju frá mér. Segið honum að ég
komi aftur á morgun. Og kærar þakkir fyrir flöskuna.
Ég get notað hana“.
‘ Fxú Kleinert brosti. ,',Hann verður feginn’því. Hann
er svo góður maður“.
Gráber gekk til baka gegnum garðinn. Góður mað-
ur, hugsaði hann. En hafði Alfons verið góður vlð
Burmeister, stærðfærðikennarann þeiri*a, sem hann
hafði sent í fangabúðir? Sennilega voi*u allir góðir við
einhvern. Og þvert á móti við aðra.
Hann þreifaði eftir bréfinu og flöskunni. Að halda
hátíðlegt, hugsaði hann. Hvað? Vonina um að for-
eldrar hans væru ekki dánir? Og með hverjum? Með
mönnunum í herbergi fjörutíu og átta í herskálun-
um? Hann starði út í kvöldhúmið sem var orðið blárra
og þéttara. Hann gæti farið með flöskuna til Elísa-
betar Kruse, hugsaði hann. Hún gæti notað hana eins
vel og hann. Sjálfur átti hann armagnacið.
Kvenmaðurinn með óljósu andlitsdrættina opnaði
dymar. „Ég ætlaði að hitta ungfrú Kruse“, sagði Gráber
íastlega og reyndi að komast framhjá henni.
Hún hreyfði sig ekki úr dyrunum. „Ungfrú Kruse
er ekki heima“, svaraði hún. „Þér ættuð að vita það“.
„Hvað eigið þér við? Af hverju ætti ég að vita það“.
„Sagði hún yður það ekki?“
„Ég gleymdi því. Hvenær kemur hún aftur?“
* „Klukkan sjö“.
Gráber hafði ekki gert ráð fyrir að Elísabet væri aö
heiman. Hann velti því fyrir sér, hvort hann ætti að
skilja vodkað eftir, en það var ekki að vita hvaöa
skilning slefberinn legði í það. Ef til vill tæki hún
flöskuna traustataki. „Jæja, ég kem þá aftur“, sagði
hann.
Hann stóð á götunni fyrir utan og leit á úrið sitt.
Klukkan var tæplega sex. Kvöldið lá framundan, langt
' og skuggalegt. „Gleymdu ekki að þú ert í leyfi“, hafði
' Reuter sagt. Hann hafði ekki gleymt því; en þaö bætti
lítið úr skák.
' Hann gekk inn á Karlstorgið og settist á bekk á
torginu. Klukkustundu áður hafði honum ekki komið
til hugar að hitta Elísabetu aftur. Ef hún hefði verið
heima, hefði hann sennilega fengið henni vodkað og
1 farið síðan aftur, hugsaði hann. En af því að hann
hafði ekki hitt hana, beið hann þess óþolinmóður að
' klukkan yrði sjö.
‘ Elísabet opnaði sjálf dyrnar. „Ég bjóst ekki við þér“,
sagði hann undrandi. „Ég bjóst við drekanum sem
heldur vörð um hliðið þitt“.
* „Frú Lieser er ekki heima. Hún fór á fund hjálpar-
1 sveitar nazistakvenna“.
‘ „Ilfetasveitinni. Vitaskuld! Þar á hún heima“. Gráb-
er leit í kringum sig. „Um leið og hún fer, breytir
íbúðin um svip“.
„Hún breytist vegna þess að nú er ljós í anddyrinu".
1 svaraði Elísabet. „Ég kveiki um leið og hún fer út“.
„Og þegar hún er heima?“
* „Þegar hún er heima erum við sparsamar. Það er
þjóðlegt. Við sitjum í myrkrinu“.
„Rétt er nú það“, sagði Gráber. „Þannig vilja þeir
hafa okkur“. Hann dró flöskuna upp úr vasa sínum.
„Hér er ég með vodka handa þér. Það kemur úr
‘ kjallara hjá S.A.foringja. Gjöf frá skólabróður“.
* Elísabet leit á hann. „Átt þú þess konar skóla-
bræður?“
„Já. Rétt eins og þú hefur leigjanda sem þú valdir
ekki sjálf“.
Hún brosti og tók við flöskunni. „Ég verð aö at-
huga, hvort ekki er til taippatogari“.
Hún gekk á undan honum fram í eldhúsið. Hann
sá að hún var í svartri peysu og þröngu svörtu pilsi.
Hár hennar var bundið saman í hnakkagrófinni með
þykku rauðu ullarbandi.. Hún var með beinar, sterk-
legar axlir og grannar mjaðmir.
„Ég finn engan tappatogara", sagði hún og lokaöi
skúffunum. „Sennilega drekkur frú Lieser ekki“.
„Hún lítur út eins og hún geri ekkert annað. En
við komumst af án tappatogara“.
Gi-áber tók flöskuna, braut lakkið af stútnum og sló
henni tvisvar upp að lærinu á sér. Tappinn spratt
upp úr henni. „Þannig förum við að í hernum“, sagði
hann. „Hefur þú glös? Eða eigum við að drekka úr
flöskunnui?“
„Ég hef glös inni hjá mér. Komdu“.
Gráber fylgdi á eftir henni. Allt í einu var hann
feginn að hafa komið. Hann hafði óttazt að hann þyrfti
að sitja aleinn eitt kvöld í viðbót.
Elísabet tók tvö þunn vínglös úr skáp með bókum
í sem stóð upp við vegginn. Gráber leit í kringum sig.
Herbergið leit öðru vísi út í dag. í því var rúm, nokkr-
ir grænir armstólar, bækur og gamalt skrifborð; á-
hrifin voru notaleg og gamaldags. Hann minnti að
allt hefði yeriö órólegt og umsnúið inni. Það stafaði
sennilega af vælinu í loftvarnaflautunum, hugsaði hann.
Hávaði hafði æsandi áhrif. Elísabet leit líka öðru vísi
út í dag en hún hafði gert þá. Öðru visi, en þó ekki
friðsæl og ekki gamaldags.
Hún sneri sér við. „Hvað er eiginlega langt síðan
við sáumst?“
Hundrað ár. Þá vorum við böm og þá vai* ekkert
stríð“.
„Og nú?“
Kamelullarfrakkar á ný
Enginn efi er á því að það
er tízka í fataefnum ekki síð-
ur en í fatasniðum. Sú var
tíðin að flauelskápur og gabar-
dinekápur sáust á annarri
hverri stúlku, og nú eru kam-
elullarefnin á góðri leið með að
verða allra efna vinsælust í
kápur á ný.
Flestar nýju kamelullarkápum-
ar eiga þó ekkert skylt við
kamelull; þær hafa hlotið þetta
nafn vegna ljósa litarins sem
er svo einkennandi fyrir kam-
elull. Yfírborðið er líka haft
létt og laust í sér, en venjulega
em þessi efni venjuleg ullar-
efni eða ull blönduð gerviefn-
um.
Kamelullarfrakkarnir hafa
mikla möguleika á að verða
vinsælir vetrarfrakkar. Þeir
em léttir og hlýir. Helzti ó-
kostur þeirra er að þeir em
ljósir — en aftur á móti er
hægt að sauma þá með öllum
mögulegum sniðum. Þeir em
glæsilegri og fara flestum bet-
ur en teddybearfrakkamir sem
gera fólk dálitið klunnalegt ut-
anum sig.
Smáhvíldir
hentugar
— Húsmóðirin hefur það
fram yfir aðra að geta hvílt
sig í vinnutímanum. Það er
ódýrasta fegmn og hentugustu
lyf sem völ er á, sagði dansk-
ur sérfræðingur í útvarpsfyrir-
lestri nú fyrir skemmstu og
bætti við:
— En við notfærum okkur
þetta ekki nærri nóg’
Sérfræðingurinn varaði kon-
ur við þvi að láta annir, skyldu-
rækni og aðrar mjög eðlilegar
afsakanir koma í veg fyrir
þessar hvíldir. Það væri nefni-
lega hæpinn ávinningur. Vinnu-
þrek mannsins er mest snemma
á morgnana en dregur úr því
þegar líður fram á daginn.
'Eftir hvíld um hádegisbilið fer
það aftur vaxandi.
Húsmóðirin á því að taka í
hnakkadrambið á sjálfri sér og
þvinga sjálfa sig til að leggja
sig út af einu sinni eða oftar
yfir daginn. Fyrst í stað finnst
henni þetta sjálfsagt koma að
litlu haldi — ef til vill verð-
ur hún þreyttari við hvíldina!
— en eftir nokkra daga kem-
ur árangurinn í ljós.
Glens og gaman
Þetta er sænsk skrýtla:
Jóhannes var trésmiður í stórri
verksmiðju, en hann hafði í
kaup aðeins sem nam 49.50 kr.
á dag. Og því fór fjarri að hann
væri ánægður með þvílík laun.
Einn dag sem oftar er Jóhann-
es að hefla og stillir hefilinn
þannig að hann tekur mjög lítið
fyrir í einu. Þá kemur verk-
stjórinn og segir:
Láttu hefilinn taka meira, mað-
ur.
Jóhannes svarar: Hann er stillt-
ur á 49.50 á dag.
Mamma, kom litla systir úr
himninum?
Já, væni minn,
Það ætti þá að vera rólegt þar
núna.
Þú átt ekki að bölva svona,
blessað barn.
Ekki svona — hvernig þá?
Það var um sjöleytið að kvöldi
dags, og strætisvagninn var nátt-
úrlega útúrfullur. Maður einn
reynir að troða sér inn í vagn-
inn, en i sama bili er dyrunum
lokað. Hann kallar til vagn-
st jórans:
Halló, vagnstjóri. opnaðu dyrnar.
Sjáið þér ekki að ég er hálfur
úti og hálfur inni — eða á að
klippa mig sundur i miðjunni?
Það væri ekki svo vitlaust, seg-
ir þá einhver fyrir utan, þá
ættuð þér að sleppa við helm-
inglnn af fargjaldinu.
• Utbreiðið
• ÞJÓÐVILJANN
Röndótt blússa
Röndóttar blússur eru alltaf
fallegar, einkum er fallegt þeg-
ar brugðið er á leik með randa-
mynstrið. Hér er skemmtileg
blússa. Rendumar snúa þvers-
um í ermum og berustykki.
Neðan á berustykkið er saum-
að breitt stykki þar sem rend-
umar snúa lóðrétt. Fyrir neðan
tekur aftur við stykki með
röndunum þversum. Rendumar
í stóra, breiða kraganum snúa
á ská og tilvalið er að nota
hálsklút, blússu eða peysu und-
ir þessa blússu.
Þetta er ein af þeim nýtízku
blússum sem er svo sérkennileg
að athyglin beinist að lienni,
og það sést ekki eins þótt
pilsið sé farið að iáta á sjá.
EJÍ)Q3IStfTOJ)