Þjóðviljinn - 17.09.1955, Síða 10

2
Brúna kápan
Ævintýri eftir Huldu í Holti
(Niðurlag).
Oft sagði hún hinum
kápunum frá þessu og
þá leit rauða kápan
drembilega á hana og
virti vandlega fyrir sér
brúnu klæðishnappana
og brúna kragann með
bláu mjóu bryddingunni,
en lýsti því • svo yfir, að
það kæmi ekki til mála
að nokkur telpa myndi
vilja vera í henni. Og
græna kápan sagði, að
hún væri skelfing óséleg,
eri bætti því svo við, að
hún hefði samt nokkrum
sinnum séð ljótari káp-
ur.
En svo var það einu
sinni að öll fötin voru
tekin út úr skápnum og
viðruð úti á snúru. Síðan
voru þau tekin inn og
mamma Birgittu hengdi
þau sjálf inn í skápinn.
Þegar hún sá brúnu káp-
una, varð hún ialveg
undrandi og sagði: „Nei,
þarna er þá gamla brúna
kápan hennar Birgittu
ennþá, og ég sem hélt að
vinnukonan hefði farið
með hana á fornsölu.“
Svo tók hún kápuna
og fór með hana á forn-
sölu, þar sem allt var
fullt af allskonar göml-
urn munum. Brúna káp-
an var sett á herðatré
og stillt út í glugga þar
sem hún sá út á breiða
götu. Snemma næsta dag
sá hún að fullorðin kona
cg litil telpa komu eftir
gangstéttinni. Þær stað-
næmdust við gluggann og
kápan heyrði, að litla
telpan sagði: „Sjáðu,
mamma, þarna er svo
falleg kápa, ég hlýt að
hafa hitt á óskastund
áðan, því að ég óskaði
einmitt að ég fengi svona
kápu.“
„Jæja, Elsa mín, það
getur vel verið, en nú
Framhald af 1. síðu.
er svo ríkt af fegurð,
bara ef menn gefa sér
tíma til að taka eftir því.
Á. eftir nóttu kemur dag-
ur, sem ef til vill færir
manni eitthvað gott og
fagurt....“ Slíkur boð-
skapur yljar huganum.
Óskastundin vill bera
hann áleiðis til ykkar
lesenda sinna. — Og til
þess að láta ykkur fá
ofurlítið sýnishorn af
því, hvernig Eva Hjálm-
aisdóttir skrifar, er hér
birt ein frásaga úr bók-
inni Það er gaman að
lifa, er nefnist:
„SKRÍTIN HUGMYND*
Eg á lítinn frænda í
Reykjavík, sem heitir
Björn, og er kallaður
Bjössi. Hamingjan hjálpi
mér að kalla hann lít-
inn, hann er fimm ára og
þar að auki trúlofaður
henni Tobbu jafnöldru
sinni. Kvöld eitt fóru
þau á skemmtigöngu,
skulum við vita, hvort
kápan er þér ekki mátu-
leg.“ Síðan komu þær
inn í búðina og keyptu
kápuna, því að hún var
alveg mátuleg.
Upp frá þessu var
biúna kápan ákaflega
hamingjusöm. Elsa litla
fór í henni í skólann og
á aðra staði sem kápunni
þótti gaman að koma, en
lang skemmtilegast þótti
brúnu kápunni þó, að nú
var hún til mikils gagns.
ehr og ungra elskenda
“r siður. Þau fóru upp
á Þórsgötu og voru mjög
hamingjusöm. En Adam
var ekki lengi í Paradis.
Hvað haldið þið að nú
hafi skeð? Fullt tungl á
austurlofti. „Hvemig ætli
þetta hafi- verið fest
þarna uppi?“ spurði
Bjössi spekingslega og
benti á tunglið. „Auð-
vitað er það laust, því
svona hátt upp kemst
enginn maður.“
„Og ef það dytti nú
ofan á okkur?“ kjökraði
Tobba litla og hélt sér
i Bjössa.
„Ég skal leiða þig
heim, elskan mín,“ sagði
Bjössi borginmannlega.
Þegar þau komu heim,
sögðu þau sínar farir
ekki sléttar: „Tunglið var
rétt dottið ofan á okk-
ur,“ vældu þau. En það
var ekki trútt um, að
hlegið væri að þeim!
Svona er heimurinn".
Gaman er að lifa
Framhald.
Loks bar.þá félaga yf-
ir víðan dal og þar leið
andinn hægt niður og
lagði Lótan rólega á dá-
lítinn grasflöt undir
hamri einum litlum. „Hér
verður þú nú að liggja
þangað til dómurinn
verður settur og vegin
verk þín,“ sagði andinn,
,,en grafkyrr verðurðu
að vera, því annars neyð-
ist ég til að koma og
þjappa að þér, en þér
mun það sjálfum fyrir
beztu að fá sem minnst
af því tagi.“ Svo hvarf
andinn á burt og Lótan
lá þar einn eftir og var
nú taHvert farinn að
gugna eftir allt þetta.
Þegar Lótan hafði leg-
if þarna dálitla stund,
kcm þar andi einn mik-
ill og þreklegur inn á
flötinn; sá hafði afar-
miklar vogarskálar í
ar.narri hendi en tvo
poka í hinni. Skálarnar
setti hann þar á hellu
við hamarinn; vogar-
stólpinn var úr gulli og
önnur skálin, en hin
skálin var úr silfri, —
allt var fágað og skín-
ar.di. Þá tók andimi
pokana og hvolfdi úr
þeim þar á helluna hjá
skálunum og kom þar
fjöldi af rauðum stein-
um úr öðrum en gráum
úr hinum. Steinar þessir
voru mjög misstórir,
sumir eins og hnefi
manns, en sumir á borð
við krækiber, svo hvarf
andinn snöggvast en kom
að vörmu spori með
reyrstól og setti þar við
hamarinn hjá skálunum.
V ,
Þá heyrði Lótan sem
vindsúgur færi eftir
brekkunni að hamrinum
og hyrfi þar. Litlu síðar
kom annar súgur og hinn
þriðji, og svo hver af
öðrum þangað til sex
voru komnir. Þeir komu
★
Lótan
gamli
allir sömu leið og var
líkast því sem þeir hyrfu
í hamarinn. Seinast
heyrðist honum að ákaf-
ur þytur færi eftir hlíð-
um dalsins og var þá
sem eikurnar og runn-
arnir beygðu höfuðin og
hátiðleg kyrrð kæmi á
öll dýrin bæði um brekk-
umar og á grundunum.
Hestarnir og kindurnar
hættu að bíta og lömbin
hættu að leika sér. Sein-
ast bar þytinn að hamr-
inum og var það líkast
að heyra ölduhljóði við
sand eða fossnið í
fjarska. Þegar þyturinn
kom að hamrinum,
heyrði Lótan fagran söng
úr bjarginu og margar
raddir sungu hátt og
skært þessar hendingar:
Heill sé þér vinur
vinleysingja,
mikli hugmildi
hjarðadrottinn,
Þetta var sungið þrisv-
ar. En um leið og þyt-
urinn fór yfir flötina,
var sem þýðan blæ legði
á Lótan, likt og létta og
3
hressandi fjallagolu á
heitum sumardegi. Þá
varð Lótan litið upp til
hamarsins og var þar nú
orðið æði breytilegt um-
horfs, því nú var sem
bergið væri úr gagnsæ-
um kristalli, og sá þar
inn í víða hvelfingu fagra
og skínandi; gólfið var
sem silfur, veggirnir
glóðu sem gull og loftið
hvolfdi yfir salnum fag-
urblátt eins og heiður
vorhiminn. Þar var
y..
hvorki bekkur ne borð
eða neinn húsbúnaður og
engan mann sá hann þar,
en í þessu bili heyrði
hann innan úr salnum
háa og hvella raust, sem
sagði:
(Framh. í næsta blaði).
Békln um
Islaiftd
Nokkrir lesendur til-
kynntu um þátttöku sína
sem höfundar að bókinni
um fsland, þ. á. m.
úr Reykjavík, Vestur-
Skaftafellssýslu og Vest-
mannaeyjum.
Heilabrot
Gáta. Hvaða nýungflytja
jafnvel lélegustu dag-
blöð daglega?
Talnaskrift: — 12345=
karlmannsnafn, 2345=
sögn (snertandi eggjárn)'
í þátíð, 345= ílát, 45=
ljós.
Ráðningar á þrautum
i síðasta blaði:
Gátan: Fossinn.
Hverjir erum við? Sér-
hljóðarnir a, á, e, i, í, o,
ó, u, ú, y, ý, æ, ö.
30) — ÞJÓÐVILJINN — Laugardagur 17. september 1955 —
Bréf til Árna Hallgrímssonar
Framhald af 8. síðu.
i fullu fjöri uppi við garðinn
á Keldum, var hann liðið lík.
Þannig fékk hann að deyja á
Keldum, sem hann hefur efa-
laust unnað hugástum, til þess
að verða því fremur grafinn
á Keldum.
Finnst þér þetta ekki ein-
kennilegt? Ég hafði ekki séð
þennan mann í fjörutíu og sex
eða fjörutíu og sjö ár og í öll
þau ár hafði hann ekki dáið.
Svo er eins og mér sé stefnt
upp að Keldum. Þar rekst ég á
hann, eins og okkur sé stefnt
saman. Svo líða fáir dagar, og
á þeim fáu dögum deyr hann.
Og bóndanum á Tannastöð-
um hafði ég ekki mætt í þrjá-
tíu og tvö ár, og á þeim árum
hafði hann ekki dáið. Svo deyr
hann, og fáum dögum seinna
mæti ég honum dánum.
Eru þetta ekki vísbending-
ar um nálæga feigð mína?
Jæja, þá hefur lygamold-
viðrinu svolítið slotað í al-
þjóðapólitíkinni, að minnsta
kosti í bili. Og ekki verður
því neitað með hreinum huga,
að það er fyrst og fremst vit-
urlegri frammistöðu Rússa að
þakka, — og vopnum þeirra.
Þeir trúðu því, þessir kjánar
í vestrinu, að Rússar væru
langt á eftir þeim í gerð atom-
vopna. Þess vegna yrði það
ekki langrar stundar verk að
kola þeim með atomsprengj-
um. En þeir munu nú seint
og síðar meir hafa komist að
raun um, að það er ekki eins
áhættulítið og þeir héldu að
drepa „börn í vöggu og ömm-
ur á bæn“ í Rússlandi. Það
mun nú vera farið að renna
upp fyrir þeim, að atomstyrj-
öld mundi ekki aðeins bráð-
drepa mikinn hluta mann-
kynsins, heldur einnig slá þá
sem eftir lifðu, líka í vestrinu,
þjáningarfullum ólífssárum.
En veslings kaupmaðurinn
hér í bænum, hvernig skyldi
honum líða, þegar svona horf-
ir friðvænlega í heiminum?
Hann sagði við kunningja minn
í fyrra og það í góðri ein-
lægni, þegar Kínverjar hótuðu
að taka bráðlega Taivan:
„Jæja, nú er stríðið að koma.
Nú förum við aftur að græða“.
En það eru fleiri en hann í
þessu botnforheimskaða landi,
sem ekki hefur liðið vel, síðan
samkomulagið varð í Genf í
sumar. Og þeir mæna augum
sínum til svörtu aflanna.
Nú heimtar prentsmiðjan,
það sem eftir er af handritinu.
Ég byrjaði þessar línur klukk-
an að ganga sjö í gærkvöldi.
Nú er klukkan að verða hálf-
ellefu kvöldið eftir. Þú sérð
af þessu, að þetta er mikið
flaustursverk.
Það er siður á merkum af-
mælisdögum manna, að eitt-
hvað sé skrifað um þá sjálfa.
Það hef ég ekki getað eins og
hér stóð á. Og hvað heldurðu,
að fólk myndi hafa sagt, ef ég
hefði skrifað eins óbrotinn
sannleika sem þann, að þú
værir einhver skynsamasti,
glöggasti og hjartaprúðasti
maður sem ég hef þekkt, að
þú værir einn víðlesnasti og
dýpstlesnasti maður, sem ég
hef kynnst, einhver skemmti-
legasti maður, sem ég hef átt
orðræður Við, að undir þinni
stjórn hafi Iðunn verið bezta
tímaritið, sem þá kom út hér
á landi, og að þú hafir reynst
hugsjónum þinum svo trúr, að
tímaritið hefði verið hætt að
bera sig, já hvað heldurðu að
fólk hefði sagt, ef ég hefði sagt
þetta? Þess vegna ætla ég
ekki að segja neitt af þessu.
Hitt mætti ég kannski segja,
að ég hafði enga hugmynd um,
hvað litterer maður var, fyrr
en ég sá þig sitja í stól með
bók í hendi, nýbúinn að
kveikja í pípunni.
Með kærri kveðju og ham-
ingjuóskum.
Þórbergrur Þórðarson,
BlÖð
Tímarit
Frímerki
Filmur
SÖLUTURNINN
við Arnarhól
* > ÚTBREIÐIÐ * *
* * ÞJÓDVILJANN * *
Ns§ þvagblaðra
Framhald af 5. síðu.
irnir í nýju þvagblöðrunni
mynduðust. Mestum heilabrot-
um veldur myndun slétta vöðva-
vefsins. Líklegast þykir að
ihann hafi myndazt af bandvef.
Dr. Bohne varar menn við að
álíta að hin nýja aðgerð sé al-
gild bót við öllum blöðrukvill-
um, en segist þess fullviss að
nú sé hægt að veita tugum þús-
unda sjúklinga bót, losa þá við
hvimleiða þvaggeyma og hættu-
legar þvagálapípur.
Hvað mun framtíðin færa oss?
nefnist erindi, sem pastor A. F. Tarr frá London
flytui’ í Aðventkirkjunni sunnudaginn 18. þ. m.,
kl. 8,30 síðd.
Allir velkomnir.
I
Samsæti
í tilefni af 85 ára afmæli Jónasar Kristjánssonar |
læknis, veröur haldið í heilsuhælinu í Hverageröi \
20. sept. n.k. [
Aðgöngumiðar veröa seldir í skrifstofu félagsins :
í Hafnarstræti 11. — Öllum frjáls aögangur.
Náttúrulækningafélag íslands
5