Þjóðviljinn - 07.03.1956, Síða 11

Miðvikudagur 7. márz 1956 — ÞJÓÐVILJINN — (11
NEVIL SHUTE:
LANDSY
33. dagur
Einu sinni sáu þeir skip á sundinu sem sigldi í norðaust-
ur; þeir höfðu enga aðstöðu til aö greina þjóðerni þess.
Þegar klukkuna vantaði kortér í eitt sáu þeir land
framundan og þeir sáu farveg Saxelfar við Cuxhaven.
Þeir fylgdu ánni, mörkuöu stefnuna eftir landinu til aö
átta sig á vindáttinni, þar til þeir komu til Hamborgar.
Þáð var ekki hægt áð villast á, borginni, Allt í kring-
um hana var landiö hulið snjó; borgin var eins og ó-
regluleg, dílótt klessa á hvítmn feldinum. f skæru tungls-
Ijósinu gátu þeir séð hafnarkvíarnar og ána, þeir reyndu
að telja skipin sem lágu við bryggjur. Strætin voru dauf-
lega lýst. Engin leitarljós voru sýnileg. Þeir reyiidu að
hlera- í myrkrinu eftir hljóði frá oiustuvélum övihanna,
en án árangurs. Þeir bjuggUst á hverri siundu við skot-
hríð, en engin skothríð kom.
Chambers fannst þetta furðulegt og óraunverulegt.
Það var ótrúlegt aö þessi stóra borg fyrir neöan þá væri
fulí áf Þjóðverjum sem hlýddu Foringjanum í blindni,
hötúðu England og Englendinga af ©fstæki.
Dixon hallaöi sér aö honum og tók grímuna frá muhn-
inum. „Ekki mikill vindm’,“ sagöi hann. „Faröu svo sem
fimm mílur í vesturátt og þar hendum viö íhslmU niöur.“
Hann sýndi Chambers kortiö. Flugmaðm’inn kihkaði
koilí og sneri vélinni til, starði með athygli á óskýrt
landið fyrir neðan. Bráðlega fann hann skógimi. sem
hann leitaöi að og sveimaði yfir honura, Hann leit um
öxl. Dixon og liðþjálfinn voru að stinga pökkunum meö
flugritunum niður í rennuna. Flugmaöurinn leit.út um
hliðargluggann, en hann kom ekki auga-'á pappírinn.
Flugstjórinn kom til lians. „Berlíh næsti éfangastaö-
ur,“ sagði hann. Hann markaöi nýja stefnu á áttavitann
fyrir flugmanninn. „Sennilega lenda bráðum á okkur
kastljós. Viltu að ég taki viö henni?“
Chambers brosti. „Þetta er allt í ÍagjL Þú getux tekiö
við henni eftir Berlín.“
„Ágætt."
Hálfri stundu síðar blossuðu leitarljósin upp ifyrir
framan þá, einhvers staðar úr nágremii Spandau. Flest
voru þau hvít að lit, eitt eða tvö fölgræn, eitt eða tvö
fjólublá. Vélin hélt áfram í áttina til þeirra í tuttugu og
en þeir uröu ekki fyrir neinum skemmdum og flugu nú
út á Norðursjóinn.
Klukkan var rúmlega fimm að morgni. Þrátt fyrir
uppliitunina voi*u þeir allir stirðir af kulda og þegar
slaknaði á spennunni sem þeir voru í yfir landi óvin-
anna, fóru þeir að finna til þreytu. Chambers tók við
stjórninni og lækkaði flugið niður í tíu þúsund fet; þeir
tóku af sér súrefnisgrímurnar og önduðu nú aftur eöli-
lega. Dixon tók fram hitabrúsa og útbýtti krukkum
með kaffi og brjóstsykri; heitur diykkurinn hressti
þá.
Von hráöar var himinninn að baki þeim gráleitur og
stjömurnar í austri urðu fölari.
Þeir nálguðust Yorkshire ströndina og læklcuðu nú
flugið með hægð, það var kveikt á siglingaljósunum
til að þjóðemið þekktist. Þeir tóku land við minni
Humber og flugu í noröur upp meö strönöinni áður en
þeir beygöu inn í land til Market Stanton. í grárri
kuldalegri aftureldingu komu þeir aö flugvelli sínum og
flugu hring yfir honum. Dixon var við stjórn; hann
lenti vélinni mjúklega.
Þeir óku vélinni aö flugskýlinu og slökktu á vélinni.
Liösforingi kom til móts viö þá, klæddur kuldaúlpu og
trefli. Hann spurði: „Hvernig var þarna fyrir handan.“
Dixon sagði: „Fjandalega ka.lt.“
Þeir aflientu minnisblöð sín og skrifuðu stutta skýrslu.
Síöan fór liver inn til sín. Chambers var kalt og hann
var syfjaður; herbúðimar voru að vakna til lífsins. Hann
borðaði morgunverö í matsalnum, fékk kaffibolla og
dísætan hafragi’aut. Svo fór hann yfir í svefnhefbergi
sitt háttaði og svaf til hádegis.
Nú komu tíu tilbreytingalausir dagar, sömu skvldu-
störfnin upp aftur og aftur, stuttar reynsluflugferðir,
lestur blaöa og bið eftir skipunum. Á meðan byrjaði
Chambers á freygátimni sinni, lagfærði bílinn sinn og
ráfaöi eirðarlaus um herbúöimar. Loks var hann boð-
aðúr á skrifstofu herforingjans.
Tveir flugmenn aðrir voru boðaðir þangað um leið;
enginn þein’a vissi hver tilgangurinn var. Þeir stóðu i j
röö fyrir framan skrifborð yfivmamisins, míðaldra, þrek-|
ins manns sem var aö byrja að fá skalla.
Hann sagði: „Góöan daginn, herrar minir. Ég sendi
eftir ykkur, vegna þess aö ég hef verið beðmn að út-
Ilómst®!
:n og

Framhald af 7. síðu.
bæta því við, að í minum aug-
um er hún fyrst og fremst
verið um Atómstöðina, vil ég
mikið listaverk, sízt ómerkara
öðrum stóryerkum skáldsins.
Hún hefur orðið mér hug-
stæðari en flest aimað sem ég
hef lesið — og spá mín er sú,
að hún eigi eftir að njóta
þeiiTar viðurkenningar, sem
hún er verð. — Þá hygg ég,
að henni vei'ði skipað á bekk-
með beztu listaverkum stór-
skáldsins. Það er ekki nema
eðlilegt, að ein bók gjaldi um
sinn markvísrar þagnar og
hatramms andróðurs vika-
sveina eriends og innlends
kapítalisma.
Kristján Albertsson var
sannarlega búinn að segja
skoðun sína á Atómstöðiáni,
eftir að hún kom út. En jafn-
vel í tilefni af Nóbelsverð-
laununum, þegar öll þjóðin
samfagnaði skáldinu fölskva-
laust, mátti liann til að viðra
þessa skoðun sína á ný. —
Og kannski hefur það verið
vegna Atómstöðvarinnar, að
öll æðstu stjómai’völd lands-
ins og fulltrúar opinberra
stofnanna þögðu sem fastast
við heimkomu skáidsins? —
Listamenn og vinnandi stéttir
landsins sendu hinsvegar full-
trúa á vettvang að taka á
móti sínu skáldi’ — og fór
vel á því.
' ' ÍJTBREIDIÐ *
f * PJÓDYÍLJANN ■* *
urstrangiegast að taka þessum
upplýslngiim með ró og still-
irigu; svó að karlmannatetriri
missi ekki allt sjálfstraust;
mm eg
i j

: tvegg'ja þúsúnd feta hæð. í þeirri hæð voru þeir mokk-
; urn veginn öruggir fyrir ljósunum, þegar geislarnir lentu
á vélinni einS og öðru hverju kom fyrir, glampaðj mjög
lítið á hana í þessari hæð. Ungu mennirnir skimuðu í
sífellu eftir óvinaflugvélum. Þeir sáu ekki neitt. Brátt
fóru þeir framhjá leitarljósunum, uppgötvuðu á og
stóra dauflýsandi klessu framundan og það var Berlín.
Þeir fíiigú stóran hring yfir borginni, kvíðandi og eft-
irvæntingarfullir. Þar voru envin leitarljós, engin skot-
hríð, erigar orustuflugvélar. Aðalgöturnar virtust vera
dauflýstar ög yzt í austurhluta borgarlnnar var upp-
lýstm’ blettur, sem þeir héldu að væri flugvöllur. Þeir
flugu aftur í vesturátt, vörpuðu niður flugritunum þar
sem vindurinn gat feykt þeirn inn yfir borgina, og flugu
síðan áleiðis til Leipzig, fegnir og dálítið vonsviknir.
Þeir kofnu til Leipzig um klukkan þrjú um morguninn;
Yungliö var hátt á lofti. Þar var skotið á þá án kastljósa.
Fýiir neðári þá gátu þeir séð glampana frá byssunum,
braut skotanna og sprengingai’nar 1 hæð við þá. Dixon
flaug vélinni og hann hækkaöi flugið og lækkaði á víxl
um nokkúr hundruð fet. Hinir einbeittu huganum að
sínum störfum meöan vélin flaug yfir borgina. Ekkert
skotanna kom nálægt þeim. Chambers horfði á glamp-
ana úr byssunum úr fremra skotauganu, merkti hvert
virki inn á kort yfir borgina. Þeir vörpuðu niður flug-
ritufti sínum og héldu til Kassel.
Kassel var dimm og þögul; þeir flugu yfir hana, vörp-
uðu niður pökkum sínum og snem í norðurátt og heim-
leiðis. í Hannover og Bi'emen voru leitarljós og milli
Bremen og Wilhelmshaven vom mörgu kastljós og þétt
sfeothríð. Dixon var enn við stiórn og fór yfir hættu-
beltið í snöggum dýfum og sveiflum, í þeim tilgangi að'
rúgla hlustarana og skotmennina. Eitt eða tvö skot
epmngu nærri þeim og daginn eftir fundu þeir dálitla
rifu á stélinu, þar sem sprengjubrot hafði fai’ið í .gegn,
ICðsinr em iaaglsfari, þ@Ia betur sjúMéma, Iremja
síðnr sjálisMorð ©g Itafa liæna gáínameðaltal,
segir bandarískar maimfræðmgnr
Konur eru oft kallaðar
„veika kynið“ en í rauninni
eru þær hæði sterkari og gáf-
aðri . en karimenn, skrifar
bandarískur mannfræðingur,
prófessor Ashley Montagu,
Mánaðarrit Menningar- og vís-
indastofnunar Sameinuðu þjóð-
anna vitnar í hann i skýrslu
um vaxandi þátttöku kvenna i
stjórnmálalí'i síðustu ára.
í upphafi fyrri heimsstyrj-
alda höfðu konur aðeins kosn-
ingarrétt í fjórum löndum, en
nú hafa þær því nær alls staðar
kosningarrétt. Á vesturhveli
jarðar eni nú aðeins fjögur
lönd sem ekki le.yfa kvenfólki
að kjósa, þ.e.a.s. Sviss, Licht-
enstein, Paraguav og Nicara-
gua. Konur hafa bætt stjórn-
málalega og fjárhagslega að-
stöðu sína, segir Unesco Cour-
ier, en samt sem áður er enn
talað um konuna sem óæðri
veru. Prófessor Montagu er á
öðru máli.
Skýrslur eru konum í liag
Konur eru langlifari en karl-
menn. Skýrslur allra landa
sanna þetta. Frá náttúrunnar
hendi eru konur heilbrigðari.
Þær standast betur sjúkdóma
og verða fyrr heilbrigðar aftur.
Fimm stamandi karlmenn eru á
móti hverri litblindri konu. Of-
blæði fyrirfinnst nær eingöngu
hjá karimönnum. Konur lifa
fremur lost en karlmenn. Það
sannaðist í síðustu- heimsstyrj-
öld, og þá kom einnig í ijós að
konur þoldu betur fangavist og
þrælkunarvinnú. 1 næstum öll-
um löndum frem ja þrisvar
sinnum fleiri karimenn sjálfs-
morð en konur.
Tilraunir er gerðar liafa ver-
ið á börnum sýna að gáfna-
vísitala stúlkna er yfirleitt
hærri en pilta. Hin líkaxnlega
ástæða til þessara yfirburða
konunnar stendur í sambandi
við kynlitningana.
Með tilliti til heimilanna og
þjóðfélagsins er sennilega sig-
Svokallaðar munkahettur eru
afbrágðs liöfuðföt í kulda. Þær
falla þétt að böfði og hálsi og
ná niður á axlir og brjóst.
Hægt er að prjóna þessar hett-
ur með brugðnu prjóni, en
allra fljótlegast er að sauma
þær, enda verða þær þá hlýrri
ef valið er í þær gott og þétt
efni. Flauel, apaskinn og flón-
elskennd efni eru afbragð. En
maður veróur að gæta þess að
efnið sé þægilegt við húðina,
annars veróur að fóðra hett-
una.
ÍÚteefandl: Samelningarnoktur alþíSu — Sðsiallstaflokkuriim. — Biiæti6r»r: Magnú3 ICJartanssoa
SigurSur auítmundsjon. ~ Fréttftntstiórl: Jón Biarnasön. ~ BfeSamenn: Ásmundur Sieur-
'önsson. BJarni Benedlktsson, Gúffmundur Vigfússon, ívar H. Jónsson, Masnös Torfi Ólaísoni'"-
AuglýsinkMtióri: Jónsteinn Haraldsson. ~ Ritstiórn. afgreiSsia, ansjýstnsar. prentsmiSJa: SkólavörSustís 19. — Sími 1500 <3
linur). ~ AskriftorverS kr. 20 á mánúBl í Reykjavlk og nágrenni; kp. 17 annorssiaðar. ~ LausasMuverS kr. 1. — D’-eatsm‘><*
WóSvilJons h.f.