Þjóðviljinn - 08.01.1957, Blaðsíða 11

Þriðjudagur 8, janúar 1957 — ÞJÖÐVILJINN — (ll
78. dagur
að sjá reiðarslagið. Hann liti á þig, dálítið' ringlaður
og segði: „Hamingjan góða“ eins og hann sagði svo oft
í bréfunum sínum. „Hamingjan góða .... þetta hlýtur
að hafa verið þreytandi ferð“. Eða hann sneri sér und-
an og gengi burt án þess að segja nokkuö. Það yrði
næstum betra. AÖ hann legði allan leikaraskap á hill-
una, reyndi ekki að standa við sinn hluta af samn-
ingnum. Ef hann segði hreinskilnislega: „Hamingjan
góða, ef þú ert í rauninni Sally McKee, þá hafa hér
orðið' einhver mistök. Stúlkan sem ég sendi eftir var
.... jæja, þú ert þó ekki eldri systir hennar, eða hvað?“
Og nú, þegar hún var næstum búin að missa vonina
um að hitta hann, þá langaöi hana til að sjá hann.
Það var hið eina sem máli skipti núna .... og vissu-
lega .... hún eygði leiö! Svo framarlega sem flug-
maðurinn hafð’i haft á réttu að' standa og þú drukkn-
aöir ekki í hafinu. Eftir fund þeirra, eftir að hafa taiað
við hann fáeinar mínútur, jafnvel snert hann, þá skipti
það ekki máli lengur.
Já, þáð var hægt. Dálítill leikur og gætni í orðavali.
Til dæmis svona: „Eruö þér herra Larsin? Auðvitað
þekki ég yður eftir lýsingu Sallyar. Fenguð þér ekki
skeytið frá henni? Æ, það var leiðinlegt! Hún hefði
átt aö vita aö skeyti væri lengi á leiðinni til yðar upp í
fjöllin. Ég er systir Sallyar skiljið þér, eldri systir hennar
eins og þér sjáið sjálfsagt“ — dálítill hlátur — „Ég
var á leiö til meginlandsins hvort sem var og hún taldi
það’ bezt fyrir vkkur bæði, ef . .. . “
Ná tali af honum einum. Á nokkrum mínútum gæti
hún fundið hinn raunverulega mann bakviö bréfin. „Eg
veit varla hvernig ég á að segja þér frá þessu, Roy ....
en Sálly fannst betra að ég talaði viö þig en að hún
sendi bréf sem væri ef til vill marga daga' á ieiðinni
til þín. Eg er hrædd um að hún sé þér glötuð, Roy.
Hún er dálítið ör í skapi, eins og þú hefur sjálfsagt
fundiö. Fyrir fjórum dögum hitti hún mann og, ja ... .
það gerðist allt í miklum flýti. Þau giftu sig í gærmorg-
un, Roy. Mér þykir það leitt .... mjög leitt.“
Það myndi blessast. Það hlyti að blessast. Það’ byndi
enda á þetta á auðveldan og sársaukalausan hátt. Ó,
Roy, mig langar til að dreyma örlitla stund enh, nokkur
stolin andartök.
Hún opnaði veski sitt, stakk bréfinu niður í þaö og
tók upp púðurdós sína. Hún þorði varia að líta í spegil-
inn þegar hún hélt henni flóttalega upp að andlitinu.
„Furðulegt," sagði Flaherty og horfði á hana. „Þetta^,
er lexía fyrir mig og allt mannkyn. Allar mannlegar
verur eru dásamlegar og vissulega kemur kvenfólkið
manni mest á óvart.“
Sally leit spyrjandi á hann. Hún skellti púðurdósinni
aftur og flýtti sér að setja hana niður. Hún hafði ekki
fagnað því að fá hann við hlið’ sér. Hann var svo drukk-
inn að hann gat sagt hvað sem var, og hún liaföi ekki
viljað láta trufla hugsanir sínar um Roy. En nú brosti
hann, ef til vill heimskulega, en í gráum augum hans
vottaði fyrir miklum einstæðingsskap. Hún þekkti þenn-
an svip frá sjálfri sér og hún hlaut að svara honum.
„Hvað' er svona furðulegt?“
„Eg veit ekki hvort það er af trú eöa einskærum
vana .... eöa eruð þéf alltaf vön að púöra yöur áður
en þér stigið á björgunarfleka?“ Þessi litli blundur
hlaut að hafa hresst prófeásorinn ótrúlega mikið, hugs-,
aði Sally. Hann var enn skrýtinn í hugsun, en hann tal-
aði þó eins og ódrukkinn maður .
„Fariö þér alltaf út á björgunarfleka áður en bein
nauðsyn krefur?“
„Þér eruð auðvitaö vissar um að til þess kemur ekki?“
„Eg er ekki viss um neitt.“
„Þér eruð þá' ekki forlagatrúar í sambandi við þetta
allt?“
„Eg er ekki einu sinni viss um hvað það er að’ vera
forlagatrúar."
„Já, vel á minnst, ég er ekki viss um þaö heldur ....
þótt ég hafi fram að þessu talið þaö manneskjur sem
ypptu öxlum yfir hverju sem í vændum var. Nú er ég
ekki frá því að’ það sé saklausa fólkiö með óbugandi
sjálfstraust. Eins og þér sjálf til dæmis . .. . “
„Eg? Nú skjátlast yður. Þér sjáið hérna það minnsta
sjálfstraust sem nokkur kona hefur.“
„Hvernig getið þér þá setið þarna svona róleg — þeg-
ar þér voruð dauðskelkuö fyrir andartaki — eða þaö
hélt ég? Eg settist hjá yður vegna þess að ég hélt aö ég
gæti hjálpað yður eitthvað. En mín er engin þörf. Hvað
kom fyrir? Væri yður það á móti skapi aö segja mér
það?“
„Það væri ómögulegt," sagöi Sally McKee hægt. En
hvað hún hafði villzt á honum. Ef til vill hafði líkami
hans verið dmkkinn, en hugur hans hafði allan tímann
verið opinn og næmur. Úr djúpum einstæöingsskapar
síns var hann að reyna að veita einhverja huggun. Það
var ekki hægt að neita honum. „Ef til vill get ég út-
skýrt það að nokkru leyti — er einhver sem þér elskið
mjög heitt?“
„Nei.“ Hann lagði hendurnar saman og hvíldi hök-
una á þumalfingrunum. Hann nagaði hnúana þung-
lyndislega og stundarkorn hélt Sally aö áfengisvíman
hefði aftur náð tökum á honum. „Nei, svo er reyndar
ekki. Og ég veit ekki hvað ég ætti að gera við slíkan
einstakling, ef hann væri einhver til. Þér hafið ekki
svarað spurningu minni.“
„Eg er að reyna það, vegna þess að ég held að þér sé-
uð innst inni mjög hræddur maður .... ekki í sam-
bandi við þessa fáu klukkutíma .... Það kæmi mér ekki
á óvart þótt þér hef’ðuö ánim saman magnað með yð-
ur drauga, rétt eins og ég .... og ástæðan til þess aö |
þér vilduð færa mér hjálp var sú að þér þurftuð’ sjálfur
á hjálp að halda.“
„Setjum svo að þér hafið rétt fyrir yöur? Hvað um
spurningu mína?“
„Eg á einmitt við hana. Eg losaði mig við einkadrauga
mína fyrir dálítilli stundu. Eg varpaði þeim út úr lífi
mínu. Eg hætti að hafa áhyggjur af að tapa því, sem ég
gat aldrei fengið.“
„Er það karlmaöur sem þér eigið við? Eða gerist ég
of persónulegur?“
„Já, reyndar. En nú stendur mér alveg á sama. Hann
er dásamlegur, góður og hjartahreinn mað’ur, sem
hefur fullan rétt til að vita allan sannleikann um mig.
Eg ætla aö segja honum að ég sé önnur kona en hann
heldur að ég sé. Eg vil áð hann skilji aö ég var þekkt
um alla Honolulu. Eg var alltaf til taks .... tveir
drykkir og sæmilegur miðdegisveröur voru trygging
fyrir Sally McKee .. hvar sem var, hvenær sem var ....
að vinnu lokinni. Eg vil að hann viti að ég hef gist svo
mörg hótelherbergi að þjónustustúlkurnar þekktu mig
með nafni. Eg vil að hann viti að lögreglan hefur líka
nafnið mitt. Eg vil að hann viti að’ líkami minn hefur
verið barinn svo mjög, aö ég efast um að það geti
kviknað líf í honum aftur, aö ég var rekin þrisvar úr
atvinnu vegna þess að yfirmenn mínir urðu leiðir á
mér. Eg á auðvelt með aö segja yöur þetta, vegna þess
að þér eruð ókunnugur maöur og ég sé yður aldrei
framar, en að segja honum það verö’ur það erfiðasta sem
ég hef gert á ævi minni .... vegna þess að’ ég mun

j’ ^^BÍmilisþáttnF 'j
II -
Þægileg burðaról
Móðir ein í Arósum í' Dan-
• mörku ætlaði að fara með lítið
barn sem hún átti í dálítið
ferðalag með sporvögnum, og
hún þuríti oft að skipta um
vagna. í flýti útbjó hún sér
burðaról fyrir barnið, og hún
reyndist svo þæg'ileg að konan
sjálf hefur ekki einungis notað
hana síðan, heldur hafa hrifnir
•kunningjar hennar tálið hana á
að fram'leiða óliná til að selja.
Eftir margs konar tilraunir með
efni í gjörðina, er þessi nýja
burðaról komin á markaðinn í
Danniörku.
Þessi burðaról sem fær mikið
hrós í dönsku tímariti fyrir
hjúkrunarkonur, er einfaldlega
tveir bútar af 5 sm breiðum
linda. Lengri lindirm liggur á
öxl móðurinnar og niður undir
botninn ó barninu, en styttri
lindinn st.vður við bakið á
_barnimi. Ef lindinn er spenntur
i rétta- lengd skiptist þungi
barnsins á öxl móðurinnar og
mjöðmina, svo að liún finnur til
næstum engra óþaeginda við að
bera barnið.
Öveður hamlar
veiðum
Óveður hefur hamlað veiðimi
undanfarið. Á laugardaginn var
fóru 7 Hafnarfjarðarbátar i
veiðar, fengu þeir 3—4 lestir.
Sandgerðisbátar fóru einnig 4
sjó fyrir helgi, en veiddu sama
og ekkert fyrir óveðri og sjö-
gangi. Flestir Sandgerðisbát-
arnir eru nú tilbúnir á veiðar
þegar gefur.
Skomð á milliliðina ‘
Framhald af 12. siðu.
nokkra hækkun á vörum sín-
um; afkoma Egils Skallagríms-
sonar, Sanitas og Kókakóla-
verksmiðjunnar er árlega slík,
að þeir aðilar hefðu getað bor-
ið nýju skattana bótalaust áa
þess að kikna.
★ OPINBER EEKSTUR
TÍMABÆR
Ef eggjanir Morgunblaðsins
bera árangur er þess að vænta
að tekið verði á móti af fullri
einurð. Það hefði t.d. orðið
fróðlegt ef öl- og gosdrykkja-
verksmiðjurnar hefðu neitað að
selja afurðir sínar vegna þess
að gróðinn væri ekki nógu mik-
ill. Slik stöðvun hefði áreiðan-
lega bitnað af meiri þunga .á
verksmiðjunum en almenningi í
landinu, og hin sjálfsagða lausn
hefði verið að taka verksmiðj-
urnar eignarnámi og láta ríkið
annast. rekstur þeirra. ÞnSi er
fyrir löngu orðjð tímabrert.
í stað þess að láta fylgja
regnkápunum hatta og húfur úr
kápuefninu, er nú farið að bera
á hettum sem minna mest á
bundna höfuðklúta. Hettan tollir
vel á höfðinu og hlífir íyrir
regni, og sniðið minnir mest á
höfuðklút sem er bundinn á
smekklegan hátt. Hetturnar eru
æviniega úr efni í nákvæmlega
sama lit og regnkápan en ekki
alltaf samskonar efni. í Frakk-
landi eru þessar kápur oft úr
þykku poplíni en hettan úr
silkikenndu, íbornu eíni, þótt lit-
urinn sé nákvsemlega hinn sami.
(MÖBWLHNN
UtsefBndl: Samclnlnsarflokkur alþýBu — Sóslallstaflokkurlnn. — Rltstjórar: Masrnús Kfartan»--a
(áb.), Slsuróur Guðmundsson. — Préttarltstjóri: Jón BJarnason. Blaðamenn: Ásmundur Sisur-
. . jónsson, Bjarnt BenedilttssOn, QuSmundur Vlgfússon, ívar H. Jónsson, Magnús Torfi Ólafsson. —
Auglýsingastjórl: Jónsteinn Haraldsson. — Rifstjórn, afgreiðsla, auglýsinear, prentsmiðja: Skólavörðustig 19. — Sími 7500 (3
llnur). — Askrlftarverð kr. 26 á mftnuðl 1 Reykjavík og nágrenni; kr. 32 annvrast&ðar. — Lausasöluverð kr. 1. — PrentsmiSj*
ÞJóðvllJani h.f