Þjóðviljinn - 30.01.1957, Qupperneq 11

Miðvikudagiir 30. janúar 1957 — ÞJÓÐVILJINN — (11
i)7. dagnr
kvæmt fyx’innælum Sullivans flugu þeir samsíöa Fjór-
um-tveim-núll í aöeins hálfrar mílu fjarlægð.
„Hann er kominn framhjá eyjunum“, sagöi Mow-
bray.
„Það er ágætt, ef hann kemst þá lengra“.
„Þaö mætti segja mér aö þeir væru sveittir“.
„Heldurðu aö þú værir þaö ekki í þeirra sporum?“
„Ég er rennsveittur þeii'ra vegna núna. Guö má vita
hvar hann getur lent gripnum ef hann veröur benzín-
laus á næstu fimmtán mínútum".
„í miðju Mai’kaösstræti til dæmis“.
„Flugstjói'i frá Radar! Fjórir-tveir-núll fai’in aö lækka
flugiö!“
„Roger. Hafðu samband við m’g. Hvaö lækkar hún
ört?“
„Um þaö bil fimmtíu fet á mínútu“.
„Roger“. Mowbray ýtti jafnvægissveifinni fram á viö
og vélin stefndi eilítiö niöur á viö. Hann kipraði saman
varirnar og hristi höfuðið. „Di’ottinn minn .... þetta
í’eynir á þolrifin hjá piltunum“.
Nú virtist flugvöllurinn í San Franciseo örmagna,
eins og einhver hefði kæft allt lífsmark með honum.
Hann lá þarna svartur og votur undir lágskýjuöum
himni og löngu flugbrautirnar voru eins og- glitx’andi
ár og brúnir þeirra greinilega afmarkaöar í'eglulegum
ljósaröðum. Vindurinn feykti samfelldri þoku og regni
fi’amhjá hvíta ljóskastaranum og meö reglulegu milli-
bilum sendi vitinn ofaná flugturninum frá sér græna
ljósglampa eins og fleyga inn í mettaö loftiö.
Þarna var næstum ekkert annað lífsmai’k. Mennirnir
tveir í dimmum flugturninum stóöu þöglir. Þeir hlust-
uöu eftir tali úr fjölmörgum heyi*nartækjum en þaö
heyröist ekkei’t hljóö. Bii-tan endurkastaöist ofan frá
skýjaþykkninu, hún umlukti turninn og var þeim til
ama, vegna þess aö fyrir bragðiö sást greinilega út á
enda flugbrautanna, én þangað einblíndu þeir ósjálf-
rátt. Þeir biöu.
Hinum megin við flugturninn vora ferðbúnar flug-
vélar, sem undir venjulegum kringumstæöum voru miö-
stöð athafna og hávað'a, en voru nú næstum yfirgefnar.
Fáeinir flugvirkjar sáust ööru hvei’ju koma undan
vængjunum, en þeir minntu fremur á svipi í hlífðai’-
fötum sínum en mannlegar verai'. Þaö glitti stöku
sinnum í vasaljós þeirra. Flutningsvagn með farangri,
huldum vatnsþétti’i yfirbi’eiðslu, ók hægt aö einni vél-
inni og nam staöar. Enginn kom til aö aíferma hann.
Allar flugvélar höfðu veriö stöövaöar, hver sem ákvöi’ð-
unai’staður þeirra var.
í loftskeytasál Aii’Inc flugfélagsins tottaöi maöurinn
sem hét Pickering tóma pípu sína og hlustaöi hugsi
á soghljóöiö i henni, vegna þess áð þaö var eina hljóöiö
sem hann hafði áhuga á. Hinir starfsmennirnir vora
önnum kafnir við umfei’ðina lengst úti á Kyrrahafi.
Pickering þurfti ekki að hugsa urn annaö en Fjóra-tvo-
núll. Síöasta oi’ösendingin var enn í ritvélinni fyrir
framan hann.
FARALLONEYJAR NÚLL TVEIR ÞRÍR ÁTTA TVÖ
ÞÚSUND FIMM HUNDRUÐ. FI.UGTURNINN VERI
VIÐBÚTNN NAUÐLENDINGU. REYNI AÐ KOMAST
TIL SFO.
Pickering leit á klukkuna í mælaboröi sínu. Fjórar
mínútur voru liönar síöan þetta skeyti kom. Nei, fjórar
og hálf mínúta. Þeir vora enn yfir sjónum, handan viö
hæöirnar i vestri. Guð hjálpi þeim. Hann beiö.
Á skrifstofu flugfélagsins einblíndi Gai’field einnig
á klukkuna. Það var eins og hann vantreysti henni,
því að hann leit iðulega á annbandsúr sitt líka, togaöi
jakkaermina óþolinmóölega upp. Sífelldir smellirnir í
firöritaranum voru honum til skapraunar og loks
hreytti hann út úr sér við eftirlitsmanninn.
„Slökkvið á þessum skratta! “
Þegar eftirlitsmaöui’inn haföi orðiö við beiöni hans,
gekk Garfield hægt a.ö glugganum og opnaði hann.
Hann fann rakt næturloftiö leika um andlit sér og
di’ó andann djúpt. Hann hlustaöi eftir vélarhljóði, þótt
hann vissi mætavel að það var of fljótt. „Jæja ....?“
sagói hann upphátt út í nóttina, án þess aö vita hvers
regna hann sagðj það. „Jæja._____?"
Og enn heyröist ekkert vélarhljóö.
Garfield lokaöi glugganum og gekk aftur inn í hei’-
bergiö. Hann tók bréfaklemmu af boxði eftirlitsmanns-
ins og beygði hana varlega í þríhyrning. Hann beygöi
lengra, vírinn hrökk sundur og hann fleygði henni í
bréfakörfuna.
„Ég þoli þetta ekki lengur“, sagöi hann viö herbergiö
í heild. „Ég er farinn. Ég verð í flugturninum ef einhver
þarf á mér aö halda“.
Hann keyröi hattinn niöur á höfuöiö og gekk hröö-
um ski’efum út úr skrifstofunni. Hann flýtti sér niður
stigana og fór út um aöaldyr byggins,arinnar. í næstum
heila mínútu stóö hann við hliöina á bíl sínum, horföi
upp í himininn og þurrkaö'i regndropana úr augun-
um. Hann heyröi til útvarpsins í skyli varömannsins,
og þar var leikiö lag sem hann haföi einu sinni haft
mætur á. En nú gx’amdist honum þaö, vegna þess aö
enn heyi'Öist ekkert vélarhljóö.
20
Hobie Wheeler vissi að flugvélin var á niðurleiö'
áður en hann sá aö kveikt haföi venö á öryggisbelta-
merkinu. Eyru hans ux'öu vör viö dálitla breytingu á
loftþrýstingnum, og það var nóg.
„Allt í lagi“, sagöi hann viö Spaldxng. „Nú er komiö
aö því“. Rödd hans var óeölilega hátíöleg og hann
vissi þaó. Honum Ííkaöi ekki hi’eimurinn í sinni eigin
í'ödd, en hann gat meö engu móti gert hana eölilegri.
„Tíu mínútur. Við skulum yfirlíta þetta allt í síöasta
sinn“.
Hann leit fram eftir farþegaklefanum. „Kveiktu fleiri
ljós. ViÖ skulum lífga klefann svolítið upp“.
Litlu leslamparnir voru daufir og þægilegir, en þegar
kveikt var á loftljósinu var eins og rafmagnsstraumur
fæi’i um farþegana, þeir fengu ofbirtu í augun og óku
sér eiröarlausir í sætunum. Andlit þexrra sýndust amr-
arleg í þessu nýja ljósi og jafnvel Ed Joseph sýndist
fölur og óhraustlegur. Kona hans fór að vola og sem
snöggvast datt Hobie í hug aö slökkva aftur í klefan-
um. Ljósið sýndi einnig betur en áður auða rúmiö eftir
skápinn og smámunir á borð við togleöursbréf á gólf-
inu uröu óþægilega ábei’andi. Gulu bjöi’gunarvestin
voru eins og ljótar sinnepsklessur; kápur og hattar,
fáeinar blómfestar og litlar öskjur í larangui'snetunum
fyrir ofan sætin minntu á leifar eítir útsölu. Sjálfir
veggirxnr sýndust óhreinir og lúöir. Kýraugun voru
eins og svört, starandi augu.
Hobie og Spalding tóku hvort um sig fullt fangiö af
yfirhöfnum af snögunum viö dyrnai. Þau gengu fram
ganginn og afhentu yfirhafnir, aögættu öi’yggisbelti og
björgunarvesti — og í’eyndu að brosa.
„Ég á hvítu kápuna“, sagöi Nell Buck viö Hobie.
"ö§
etmiIlisþátÉifir
VeðriS !
Framhald af 1 síðu.
inn upp að Hyammi í Kjós, en
frá Hvammi var send ýta er
ruddi inn að Fossá. Einnig yar
eitthvað rutt að norðan og mjm
vegurinn hafa verið fær um
tíma, en lokaðist aftur í byln-
um er gerði undir kvöldið.
Suðvesturhornið.
Frá Akranesi var fært til
Borgarness í gær og einnig
Norðurleiðin upp að Forna-
hvammi. Holtavörðuheiðin er ó-
fær, en snjóbíll fór yfir hana
í gær. Norðan Holtavörðuheið-
ar eru vegir greiðfærir, t.d. var
aðeins lítilsháttar snjóföl norð-
ur á Siglufirði í gær.
Austur í Vík í Mýrdal mua
vera sama og enginn snjór. Þa5
er því enn einu sinni suðvestur-
horn landsins sem veðurguðirn-
ir leika grátt.
Strætisvagnastöðvun.
Bylurinn sem kom hér um
kl. 6 síðdegis í gær olli því að
strætisvagnaferðir að Lögbergi,
í Vogana og leiðin Austurbær-
Vesturbær stöðvaðist og safn-
aðist mikill mannfjöldi á Lækj-
artorg sem beið þess að komast
heim ’til sín.
TIL SÖLU
Hidgid - Snittvéi!
sem ný
•vi
220 A
SKINFAXI H.F.
Klapparstíg 30 — Sími 6484 :
Hvernig er hœgt að stytta
vinnudag húsmóðurinnar?
I 12 borgum í Þýzkalandi hafa
verið gerðar rannsóknir til að
komast að raun um hvert raun-
verulegt vinnuframlag hús-
mæðranna er. Vinnudagur 2000
húsmæðra var athugaður og það
kom í l.iós að hluti af deginum
fór í eftiríarandi:
20 mín. í að kveikja upp.
36 mín. í að gera hreint í eld-
húsitiu.
37 mín. í að. þvo upp.
74 mín í að strjúka tau.
.60 mín. í að kaupa inn.
81 mín. í að sauma og stoppa.
90 mín. í að þvo og gera hreint.
Að vísu er ekki hægt að heirn-
færa þessar tölur beint upp á
'islénzkar húsmæður, en þó er
rmvnurinn varla mikill.
í þetta sem hér er talið notar
meðalhúsmóðir , þvi næstum 7
klukkustundir og við það bætist
svo sjálfur matartilbúningurinn.
Og þegar haft er i huga að þessi
vinna er aðeins t.il þess að sæmi-
leg regla sé ó heimilinu, er
fyllsta ástæða til að re.vna að
finna á hvern hátt stytta megi
þennan vinnudag og skipulegg'ja
hann betur, svo að húsmóðirin
fái líka þann fritima sem henni
er nauðsynlegur til þess að hún
geti verið góð eiginkona og móð-
ir. Fyrir allar þær fjölmörgu
konur sem vinna auk þess utan
heimilis, virðist vera brýn nauð-
syn að ráða einhverja bót á
þessu.
ATVINNA
■
Ungur maður óskar eftir j
■
atvinnu. Vanur afgreiðslu- j
störfum í búð, annars kemtir j
margt til greina.
<i
«
Upplýsingar í síma 82255 j
fram að helgi.
Pípnnmnnstykld
Pípur
Pípulireinsarar
Kveikir
Kveikjarar
Steinar í kveikjara :
Sölaturninn
x
við Arnarhói.
0RSK
BLÖÐ
Blaðaturninn,
Laugavegi 30 B.
’
þlÖÐVIUINN
ÚtRelaaíll: Samelningarnokkur alþýðu — Bósialistaílokkurlnn. — RitsMórar: Magnús Kiartan^*'*n
SigurCiur Ouömimdsson. — rnðttarltstiórl: Jón Blarmtóon. — ^aðamejm: Ásmundur Slgur-
WóCvUJatU fa.f
T»rontsmið3»