Þjóðviljinn - 05.10.1957, Síða 11

Laugardagur 5. október 1957 —
ÞJÓÐVILJINN
Ul
Á myndijiM er sýnd-
ur dálítill morgun-
kjóll meS skyrtu-
sniði. Hann er saum-
aður úr bómullarefni
hieð þrykktu mynstri
1 brúnum <ig hvít-
umlit.
Við snúum okkur viS ó
kortérs fresti
. Varla er það til undir sólinni
sem vísindin rannsaka ekki.
Lærðir menn hafa einnig vopn-
aðir myndavélum og öðrum
tækjum reynt að rannsaka
svefnstellingar okkar á visinda-
legan hátt. Árangurinn koll-
varpar öllum hugmyndum okk-
ar. Einstöku sinnum höfum
við að vísu hugmynd um að
við höfum sofið óvært. En
jafnvel þegar við álítum að við
höfum sofið eins og steinn,
höfum við átt órólega nótt.
Maður breytir um stellingu á
hverjum stundarfjórðungi og
er á mun meiri hreyfingu en
maður heldur. Sem betur fer
mætti víst segja, þvi að svæfi
maður heila nótt í sömu stell-
ingum, myndi maður vakná
með náladofa í öllum limum.
Blóðrásin krefst hreyfingar og
því sefur fólk bezt með létt
teppi eða létta sæng yfir sér.
Fólk sofnar í margvíslegum
stellingum. Sumir eiga bezt
með að sofna á vinstri hlið,
aðrir á liægri hlið, enn aðrir
á maganum og sumir sofna í
hnipri.
Sameiginlegt öllum þessum
stellingum er að þær eru eins
konar persónuleg afslöppun,
sem er skilyrði fyrir því að
fólk sofni fljótt.
Fjölskylda
þjóðanna
Alþjóðieg ljósmyndasýning
Opin daglega frá 10 til 22.
Aðgangur ókeypls.
Iðnskólinn við Vitastíg
í íleýkfavík
Vegna brunans á Laugavegi 166 geíur
skólinn ekki tekið til staría á venjuleg-
um tíma, en strax og haegt verður að
byrja kennslu verður tilkynnt um það.
Lz-rSlÍfý*- ■
99.
„Og læknar þaö öxlina?“
„Það veit ég ekki. En það er mikil
eftii’spurn eftir laúfum af þessari brenni-
jurt, og viö flytjum þau yfir. Og viö
sendum lakkvörurnar hans Oshiros,
söngbjöllubúr úr bambus, þurrkaöa og
pressaða hákarlsugga, fiskikökur, soya-
sósu og indígólit.“
„Er þaö satt? Jæja, hvaö fáiö þiö fyr-
ir þetta?“
„Ja, jasmínu, gardeníu og oolong te.
Oolong er eins konar gerjaö, grænt te,
ofursti. Fólkiö er sólgið í þaö. Og Van
Öruten fær líka sítrónublóm, ginseng
rót og hrísgrjón vona ég.“
Ofurstinn lagöi höndina á svalariöiö
og horfði á skútuna. „Ginseng rót og
jasmínu te, ha?“
„Já, og hrísgrjón, ofursti.“
Ofursti lii'isti höfuðið. „Ég skil ekki
hvers vegna þið eruö að eltast viö hrís-
grjón. Þau taka alltóf mikiö rúm.“
„En okkur vantar þau, ofursti. Þaö
er ekki bara um þaö að ræöa að bæta
hrísgrjónum í matarræðiö. Til dæmis
vantar Oshiro þau í langlífisveizluna,
sem hann ætlar aö halda einum vina
sinna. Og fólkiö þarf þau til aö búa til
sæta víniö í fórnarhátíöina fyrir guö
heimilanna."
„En hvérs veg'na þarf aö sækja þaö
alla leiö til Kína? Ég hef fulla vöru-
geymslu af hrísgrjónum heima í aöal-
stöövunum," sagöi ofurstinn. „Hvaö þurf-
iö þiö fleira auk sítrónublóms og ginserig
róta?“
„Okkur vantar sesame og perilla fræ til
aö pressa í matarolíu.“
„Sesame og perilla fræ, ha?“
„Já, ofursti. En í sambandi viö þessi
hrisgrjón. Ef ég gæti fengiö nokkra bíl-
farma, ofursti, þá þyrfti ég ekki aö flytja
þau inn frá Kína.“
En ofurstinn horföi á skútuna meö
stóra drekann á kinnungnum. „SegiÖ
mér, Fisby, eruö þiö að smygla?“
„Nei, ofursti. Herra Van Druten er af
: einni elztu og tignustu ættinni í Nýja
Englandi. Ég veit aö honum dytti aldrei
neitt þvílíkt í hug.“
„Ekki þaö?“ Ofurstinn strauk hend-
inni gegnum úlfgrátt háriö. Hann stóö
þarna teinréttur og Fishy tók eftir því
aö hann virtist dálítiö vonsvikinn. „Jæja,
„Ég veit.þaö ekki,.ofursti. Van Druten
kemst auöveldlega framhjá öllum tund-
urspillunum í Kyrrahafi. í síðustu ferö
sinni sendi hann einum ljósmerki og
spuröi hvort þeir vildu ekki leita hjá
honum. Og þeir sendu honum merki til
baka: „Stríöiö er búiö, lagsi. Festu alla
króka og varaöu þig á fellibyljum.““
AugnráÖ ofurstans varö fjarrænt.
„Kínahafi, jahá? Fisby, þér ættuö að
vera vel undir fellibylji búinn. Ég er
annars ekki viss um aö þaö sé góö hug-
mynd aö leggja henni svoiia undan
ströndinhi.“ Hann sneri séf við meö á-
kéíð í augum. „Haidið þér ekki aö viö
getum íundiö dálitla vík að leggja henni
í, þai’ sem mikiö er af trjám og vínviöi
og bambus, .Hún þarf veriid . . ■
. .jÞað liefur mér ekki dottiö í hug, of-
ursti. Ég get talaö um þaö við Van
Druten. En í sambandi við þessi hrís-
grjon . . . “
„Ég ætti kannski aö leita að smávík, v
sem er vel falin,“ sagöi ofurstinn. „Viö
skulum sjá til, þaö má nota eitt af þess-
um kínversku hreiörum í tehúsiiiu serfi
aöalbækistöövai\“ Hann sneri sér snöggt
viö. „Meöal annarra orða, hvaö kallið
þiö þennan stað?“
„Tehús ágústmánans. Sjáiö þér til,
ofursti, það var einmitt á kvöldi ágúst-
mánans, sem Fyrsta blóm ákvað •—“
„Ágætt. Og viö leggjum upp, ljóslaus1-
ir, frá Tehúsi Ágústmánans.” Purdy of-
ursti greipr ,um sválariðiö, hanrf kerti
;út brjóstið og’ syipui’.lians var .ögrandi.
„Viö förum 'láumulega upp að kínvérsku
ströndinni'. Viö> hirÖum farminn í ein-
hverjum afkima án þess aö löggæzlu-
mennirnir á ánmn veröi okkar váriv.
Fisby,“ sagði hann. „Ég held viö ættum
aö búa hana vopnum. Ég las i Hasar-
blaðinu aö þaö er hægt aö búa til fall-
byssur úf málmpípum. Viö byggjum fall-
byssu í skutinn á henni, hlööum haná
nöglum og æfum góöa menn til aö sjá
um hana.“
Fisby var hræddur um að ofurstinn
geröi sér alrangar hugmyndir um viö-
skiptiíi við Kína. „En, ofursti, Van
Druten siglir bara til Wenchow. Toll-
veföii'nir eru mjög’ vinvéittir. Engitth
skiptir sér af honum, þeir eru fegnir aö
eiga viöskipti við hanri. Mér finnst því
engin ástæöa til aö búa hana vopnum.“
En þegar Fisby horföi á ofurstann, sá
hann næstum eftir aö hafa sagt þetta,
því aö honum varö ljóst aö hann hafði
eyöilagt gamlan draum um Kínastrend-
ur. Draum sem eflaust haföi veriö byggö-
ur upp í spónlagöa hreiörinu marga
vetrafnótt þégar ofurstinn sat meö has-
arblaöiö á hnjánum. Ofurstinn slepþti
takinu á svalariðinu, hann varð sigiri-
axla og augu hans uröú sljó.
Hann sneri sér hægt aö Fisby. „Méf
datt í hug — já, segiö mér, þér minntust
á hrísgrjón. Hvaö vantar yöur mikið?"
„Eins mikiö og þér megið missa, of-
ursti.“ Einhvern veginn langaöi Fisby
til aö bæta upp þessi vonbrigöi. Hann
vorkenndi ofurstanum þár sém hann
stóö álútur, og hann flýtti sér aö halda
áfram. ,;Ég skal segja yöur, ofursti, mér
datt dálítiö í hug. Ef þér leyfiö mér að
selja fólkinu hrísgrjón, þá get ég tek-
ið peningana og notaö þá til velféföar-
mála. Ég get leigt smiöi og látiö byggja
skólana. Og viö getum leitað um all^.
eyjuna aö góöum kennurum. Og lækn-
irinn langar til aö koma á stofn sjúkra-
húsi hér í þorpinu — “ Hann leita'ði að
svipbrigöum í andliti ofurstans, en sá
engin.
Ofurstinn staröi yfir að skútúnni.
„Gott og vel,“ sagöi hann. „Ég '■ skal
hringja í birgöastjórann og segja hónum
aö afhenda yöur þau.“
Þótt Fisby lieföi langaö til aö brosa
yfir hrísgrjónunum, þá var honuni ekki
hlátúf í hug. Því aö ofurstimi-. meö
úlfgrátt háf sitt og skegg, leit, út i eins
og gamahnenni. Hann vaf ekki lengiir
téinréttur’ og sperrtur. „Ofursti." sagSk