Þjóðviljinn - 23.04.1958, Blaðsíða 11

Þjóðviljinn - 23.04.1958, Blaðsíða 11
7 * íhqs °^r$&f>iniivðlM Miðvikudagiir 22. april 1958 • Mrauwaöttf — m WÓÐVILJINN — <11 ■’Sf 17 ERNEST GANN: Svð r á keipum 92. dagur „Sástu Taage?“ stundi Brúnó. Þeir byrjuöu a'ð æpa báðir saman og' þegar þeir lyft- ust næst sá Brúnó aö Taage breytti eilítið um stefnu og hann vissi að Hamil hafði heyrt til þeirra. Bara hann kæmi nú nær, en ekki of nærri. Úr sjónum virtist Taage tröllaukinn. Báturinn valt svo ofsalega að borðstokkarnir lögöust næstum sam- síða sjónum. Brúnó skildi ekki hvernig þeir gætu nokkurn tíma komizt um borð. Kveikt var á þilfarsljósunum og Brúnó sá að Hamil yfirgaf stýriö. Hann hélt á björgunarbelti í annarri hendi og kaðalliönk í hinni. Handleggir hans sveifl- uðust í ljósbjarmanum og björgunarbeltið kastaðist til þeirra. Það lenti spölkorn frá þeim. Brúnó hélt Carli uppi, peytti síðustu kraftanna og þokaðist að , því. Þegar hann kom aö beltinu. gat hann ekki annað en hangið í því. „Stingdu handleggnum igegnum það, Carl .... svo hangi ég á þér !“ „Haldið hvor í annan!“ æpti Hamil. „Eg geri hlé —“ Alda skall yfir Brúnó og Carl. Hún kaffæröi þá og and- artak fannst Brúnó sem línan ætlaði aö slíta sundur á honum axlirnar. En í hléinu á eftir, varö hann nyrr- ar hreyfingar var og sá aö Hamil var að draga þá hægt og hægt í áttina aö Taage. „Við erum á leiöinni, Carl! Við erum næstum komn- ir um borð.“ Þetta var miklu auðveldara núna, þegar björgunarbeltið hélt Carli uppi. Bara hanga í lín- unni og bíöa. Hægt og hægt þokuöust þeir nær Taage Guöi sé lof fyrir hvað Hamil var sterkur! Fólk var aö tala um dauöann. Það vissi ekki hvað þaö var að drukkna á nokkurra sekúndna fresti í ömuiiegasta og einmanalegasta úthafi sem til var. Fólk vissi ekki hvaö mann langaði ákaft til að lifa. Það voru ekki til neinar hinztu hugsanir, ekki þegar það var svona mikil fyrir- höfn að revna aö lifa. Þetta yrði saga til að segja Connie. Felkin siálfur hrein og klár hetja. Hvernig lízt ykkur á! AÖeins fáir metrar énn. En vertu nú ekki of bráölátur og eyðilegðu ekki lokaatriðiö í þætt- inum. Láttu engan fá tilefni til að kalla Felkin aula. „Taktu Carl fyrst .... hann er að gefast upp!“ „Eg fleygði annarri línu til þín!“ Brúnó varö aö spark.a sér frá Taage. Nú gat hann ekkert gert lengur til aö hjálpa Hamil. Með hverri veltu dró hann Carl iengra upp skioshliðina. Loks náði hann taki á belti Carls. Hann skoröaöi sig og beið þangað til Taage fór að velta í hina áttina og kippti honum um borð. Máttlaus líkami Cai’ls hvarf inn fyr- ir borðstokkinn og Hamil fór þegar í stað aö línu Brúnós. Ball generáll vaxnaöi af vímunni og leit í kringum sig. Hann horfði á friösamleg andlitin á Hoolihan, Litlu leðurblöku, Spjátrungnum og Skóflufési og reyndi að muna hvar hann heiöi séö þau áöur. Þegar það tókst ekki, ropaöi hann tvívegis. Athöfnin virtist skerpa minni hans, þótt har.n væri svo fullur af fyrsta flokks whiskýi að þaó gutlaði næstum á honum þegar hann hreyfði sig. Loks gat hann komiö félögum síniun fyrir sig, þótt hann gæti ekki gert sér grein fyrir hver var undanfari núverandi ástands. Einhvem veginn höfðu þeir komizt inn í þetta herbergi, sem var autt aö húsgögnum að undanteknu þreytulegu járnrúmi. Enginn félaga hans var þó í rúminu. Þeir lágu á gólf- inu eins og generállinn sjálfur og öðru hverju hrutu þeir reiðilega. Ball generáll vætti varirnar meö tungunni og reyndi að kingja. Honum veittist þaö afar öröugt og svo mundi hann eftir flöskunni af fyrsta flokks cg fór að leita að henni. Þarna kom það! Það voru tvær flöskur af fyrsta flokks whiskýi og þessir gírugu ski-attar höfðu troöið s.ér inn á hann til aö taka þátt 1 hátíðahöldunum. Þau höfðu byrjaö í morgun, eða var þaö í gærmorgun? Hvaða fjandans rnáli skipti það svo sem, ef whiskýið var alit búið? Hann leitaðj í vösum sínum. Allir pen- iftgarnir voru lika horfnir. „Þeir hafa rænt mig.“ Hann ávarpaði ekki liggjandi félaga sína, heldur rafmagnsperuna sem nékk ofanúr loftinu. „Þessir vanþakklátu asskotans aumingjar! Vakniði, aumingjarnir yklcar!“ Hann sparkaði 1 Hoolihan sem lá næstur honum en árangurslaust. Hann var að því kominn aö teygja sig til hann og hrista hann, þegar hann fékk skyn- samlegri hugmynd. Vekja þá? Nei. Af einkærri hjarta- gæzku haföi hann aleinn staðið fyrir risnunni á. þessum fundi með allri hafnarnefndinni. Ball generáll mundi að þeir höfðu tekiö margar ákvaröanir, en hvaða ákvarð- anir voru það? Hann hafði gleymt þeim, vegna þess að hann umgekkst menn sem stóðu honum neðar 1 mannfélagsstiganum. Og hann var búimi að gleyma öllu. Þeir voru ekki aöeins fyrir neöan virðingu hans — þeir voru líka heimskir og metnaöargjarnir. Og því skyldi hann endurtaka þetta? Þaö vai* hægt að hafa meiri peninga út úr þessum unga mamii og það var von á fleiri flöskum af fyrsta flokks. Hami þurfti ekki annaö en losa sig við þessa ræfla, sem hengdu sig í wþiskýbirgðirnar þínar eins og svampai’. Það væri hægðarleikur aö laumast út úr herberginu. Komdu draga „Settu línuna utan um mittið — “ Brúnó var að velta sér viö í vatninu til að bregða línunni utanum sig, þegar hann sá Taage rísa beint upp, eins og ósýnileg lyftivél væri að verki. Sjöunda alda. Hann sá þilfars- ljósín fjarlægjast hratt, linan kipptist úr höndum hans og hann heyröi Hamil hrópa. Svo kom allt niður yfir hann. Hann barðist um í örvæntingu, reyndi aö losna undan ofurþunga bátsins. Fáimandi hendur hans þreifuðu í slímugan kjölinn, hann baröist við sortann, Andartak sogaöi hann ekki nema vatn inn í verkjandi lungun og svo sprakk eitthvað í höfðinu á honum. |Vetnissprengjan Framhald af 7. siðu Ralph Lapp segir svo i Bullet- in of Atomic Scientist: „í fyrsta sinn í sögu maim- kynsins hafa styrjaldir náð markalínu, komizt á það s'tig, að ekki má fara yfir nema að vissu marki, ef mannkynið á ekki að tortímast algerlega" Hann þendir á það, og átelur, að Gavin hershöfðingi hafi i greinargerð um hugsan’ega árás af hendi Bandaríkjanna nefnt tölur, sem feli það í sér, að slík árás muni ekki aðems tortíma óvininum algerlega, heldur öllum íbúum jarðarinn- ar. Gavin hershöíðingi, sem falin hefur verið yfirstjórn bandaríslca loftfiotaiis, gerir þarna grein fyrir árás á Aust- urlönd, og hann upplýsir að slík árás muni kosta 200 ti! 300 milljónir manna lífið, og þessi lík munu vera í Sovétríkjun- um, Kína, Japan og á Fili. ps- e vj u m ef vinour stendur af vestri, en í Sovéiríkjunum og Evrópu ef vhrdur stendur af ausíri. Dr. Lapp segir, að til þess að þett'a megi verða, þurfi .að kasta mörgum hundruðum af ægisprengjum, og hann segir, með miklum þunga, ? að yíú’- maðurinn muni ,'nafa „gleymt að taka strontíum 90 með í reikninginn, eða að öðnun kosti sé honum ókunnugt una nýjustu nfðurstöður vísindanna um þetta. Sá sem heldur < að í næsta stríði miuii hann hljota skjótan og góðan daufídaga, fær aðra hugmynd að lestrui- um loknum. Ef til vill devja ekki nema 200 til 300 niihjón- ir í fyrstu lotunni og jafnmarg- ir særast, en dauði a£ geislun- um er seinvirkur, og’ þeir sem lifa slíka hríð af mega vita. að þeirra bíður ekki annað en að veslast upp á 15 til 20 ár- um, og enginn þeirea geiujr eignazt barn. Eftir þetta fa?ð- ist ekki barn á jörðinni. Þeita verður þeim að langvinnri þísl, án vonar. um björgun. ar r u Einn af útbreiddustu hjarta- j til að jafna sig eða laga sig sjúkdómunum er sá sem stafar eftir aðstæðum. Þetta á einnig jaf of háum blóðþrýstingi, má lesa í danska Heilbrigðisblað- inu. Sjúkdómurinn er algeugast- ur í menningarlöndum, og það er því ekki ólíklegt að hann standi í vissu sambandi við nú- tíma lifnaðarhætti, sem mót- ast af taugaóstyrk, hraða og of mörgum, ríkulegum máltíðum. Hugsanlegt er að tilhneiging- til þessa sjúkdóms gangi í erfð- ir og .stundum getur me.inið stafað af sjúkdómi í lifrinni. Of liár blóðþrýstingur veld- við um hinn hættulega sjúk- dóm, angina pectoris. Auövit- að má ekki vanmete sjúkdóms- einkennin, en í mörgum til- fellum er hægt að draga úr þessum sjúkdómi, og sjúkling- arnir geta með góðri meðfeið og tillitssemi við sjálfa sig, lifað mörg ár eftir að bryddar á sjúkdómnum. Margir álíta að verkir í hjartastað séu ótvíræð merki um hjartasjúkdóm, en það er einnig rangt. Verkir í mnhverfi hjartans andþrengsli, hjart- ur stundum stækkun hjarta- sláttur og skyndileg yfirlið, Konan mín og móðir okkar »ÍABL\ JÓNSIMVITIK, yerður jarðsungin frá Fossvogskirkju föstudaginn 25. iþ.m. kl. 1.30 eftir hádegi. Júníus Óiafsson og börn. vöðvanna og getur gert það að verkum að hjartað verði veilt eða leggi árar í bát. En til allrar hamingju hefur hjartað góða varasjóði, og í mörgum tilfellum líða mörg ár, áður en hjartað bíður alvarlegt tjón af of háum blóðþrýstingi. Allir læknar ráðleggja sjúk- lingum með hækkaðan blóð- þrýsting að grenna sig og fara sér hægt, til að draga úr hættu- legum áhrifiun sjúkdómsins. Það.er algeng skoðun að öll- um hjartasjúkdómum fylgi var- anleg fötlun og dauði fyrir tím- stafa oftast af samblandi af almennu sleni og otfreyndum taugum og standa í engu sam- bandi við hjartasjúkdóma. Stórt hjarta er engan veg- inn hið sama og sterkt hjarta. Yfirleit má segja að betra sé að hafa lítið hjarta, því að öll merki um stækkun hjartons bera vott um ofreynslu. Heilbrigt hjaita getur hald- ið starfi sínu áfram í kundrað ár eða meira, og þótt hjartað hafi skaddazt svo að á því séu mörg, djúp ör, getur það endurheimt næstum fulia í und'i fyrirsögn greinarinn- ar „Á’iríf vetnisspi’engjunnar á :>:ðstímum og friðartím- rm“ i I-jóðviljanum i dag, 12. a.pr’l, Bfe^'-dur að „útvarpS réó hr.fi fellt að koma. slíku efn: ur“. rétt ó framfnri við hlustend- Þettc cr ekkj allskostar grcinin mun hvorki hatfa ann. En þetta er misskilningur. starfsorku. % Hjartoð liefur ríkan hæfileíka veriö borin u p né felld í út- varpspáði, og vil ég biðja Þjóðviljann að leiðrétta. þetta. Hitt er rétt, að ég fór með grein upp í útvarp í umboði þýðanda, Málfríýar Einai’s- dóttur, og nokkru seinna var mér sagt að hún yrði nú ekki tekin. Er. ástæðan -sögð • sú, að önnur erindi lun sama efni séu væntanleg' í útvarpinu. Svo er á það að líta, að allar deilur um kjamorku- hættuna eru hlægilegar. Eft- ir ósköpin, ef þau dynja yfir, verður engiim flokkaskipting og vinir og óvinir undir söanu sök seldir. En vilji eiruhver vinna bug á hinu furðulega tómlæti almennings um.þessi mál, þá er bezta ráðið áð tala um þau rólega og án aljrá ýf~ inga, því að efnið er nógu á- hrifamildð í sjálfu sér til að vekja athygli, cf rétt .er á haldið. Þorstiúnn <»nðjónsson,

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.