Þjóðviljinn - 01.07.1958, Blaðsíða 11

Þriðjudagur 1. júlí 19&S — ÞJÓÐVILJINN -— (11
DOUCLAS RUTHERFORD: vatni
mettaði loftið við grófimar
m
og iionum fylg-di j { h r Ó t t í 1*
eitthver ofvæni., eins og aliir þiðu þess aö eitthvað' æs- >> *
anfii kfpmi fi/rir ' i f
46. dagur
í surnum grófunum var opiö hús fvrir ökúmenn og
stárfslið. Veitingapallarnir bakvið stúkurnar vóru þétt-
setnir fjársterkum áhorfendum sem röðuðu í sig kavíar
og kamþavíni síðustu þrjár stundirnaf sem þéssi mará-
þonakstur stóð yfir. Allt í kringum brautina, á flötum
þökum og svölum, voru veitingastofnanir að framreiða
staðgóðar máltíðir fyrir viðskiptavini sem gátu ekki
slitið sig frá akstrinum.
Allt þetta orkaði undarlega á ökumanninn. Honurh
fannst næstum eins og verið væri að fórna honum á
rómverskri hátíð. Þegar hann kom út úr skeilibirtunni
á grófasvæðinu var eins og hann kæmi inn í hálfgild-
ings myrkur og framliósin hans sendu gula l.iósgeisia.
á veginn framundan. Á stöku stað náðu liós frá toar eða
veitingahúsi út á brautina og settu annariegan svlp
á hina kunnuglegu braul
Martin var nú sjötti í röðinni og fór framúr næstum
öllum. Strandvegurinn, sem að deginum til vaf bezti
hluti leiðarinnar, var óhugnanlegastur að kvöldíagi.
Sumir litlu bílanna komust ekki öllu meira en hundrað
og tuttugu kílómetra á klukkustund og svo voru aðrir
sem mjökuðust áfram til þess eins að Ijúka keppninni,
og þeir fóm ekki öllu hraðar. Þegar Martin kom út úr
Hrekknum sá hann ekki annað framundan en skrykkj-
ótta röð af afturljósum. Spretturinn á beínu brautínni
var þýðingarmikill þáttur í að halda hringmeðalhrað-
anum sæmilegum; við minnsta hik af hanshálfu myndi
hraði hans minnka alvarlega.
Það er nauðsynlegt að halda hraðanum þegar myrkr-
ið skellur á“, hafði Nick sagt við ökumenn sína. „Þessi
akstur verður unninn milli níu og ellefu“.
En með hundrað og áttatíu kílómetra hraða var Day-
toninn um það bil sextíu kílómetrum hraðskreiðari en
litlu bílarnir. Það þurfti taugastyrk og glöggskyggní ti!
að fara upp í fullan hraða og stýra bílnum framhjá
lahgri röð hægari bíla, sem margir voru að reyna að
fara hver fram úr öðrum á beinu brautinni.
Klukkan tíu, þegar Martin hafði fengið Gavin bílinn
í hendur í síðasta sinn, var Daytoninn annar á forskoti
og fimmti á vegalengd. Bíllinn var fylltur, Jói aðgætti
olíumagnið, Nick úrskuröaði dekkin hæf fyrir tvær
stundir í viðbót og Gavin var horfinn.
Nick var í Ijómandi skapi eins og við vár að búast.
Hann hafði orðið gestrisni aðnjótandi í Lancie grófínni^
og bílarhans voru vel staðsettir. Ameríski Cumníngham-
bíllinn var nú eini bíllinn á undan Daytoninum á for-
skoti.
„Eitthvað hlýtur a.ð láta sig“. Nick endurtók bjartsýn-
isspá sína. „Bremsurnar biluðu hiá Sam Naylor; hann
vefður áð treysta á gírana til að hægja á Cunning-
hamnum“.
Hann bandaði höfðinu út undan sér.
„Sérðu hver er þarna?“
Martin leit á hlédræga manninn sem sat á stól í einu
horninu. Honum virtist leiðast ósköpin öll, en augu
hans voru sífellt á verði og þau beindust að Martin
um leið og hann leit við.
„Lögregluvörður", tautaði Nick. „Þeir eru ekki feimnir
við bað“.
„Bólar ekkert á Valjean?"
„Hann er búinn að hypja sig og það var ekki vonum
fym Hann hefur komið öllum í uppnám, farið með
þá upp á varðstofu og smirt þá spiörunum úr. Veslings'
Fiona, hún var ekki mönnum sinnandi“.
Hjá Martin var akstrinum lokið. Hann bjó sig und-
ir að nióta þess sem eftir var sem áhorfnndi. Stukan
á móti var böðuð mislitum ljósum. Á stöku stað stóð
bíll fvrir framan gróf sína, þögull og hrevfingarlaus.
Aðrir voru að fá áfvllingu og skipta um bílstjóra. Aðrir
andi'kæmi fyrir.
Klukkan var orðin liðlega hálftíu þegar Dayton Ga-
vins kom ekki fram á tilsettum tíma.
Martin varð fvrst var við' það, þegar Nic.k leit til hans
með áhyggjusvip og hélt' á stoppúrinu í hendinni.
„Þarna fer Peyron", sagði Martin um leið og bíll þaut
íramhjá grófunum með' hvimleiðu sarghljóði, .„Gavin
ætti að vera á undan honum".
„Hann hefði átt að vera kominn framhjá fýrir hálfri
mínútu".
Cunninghambíllinn sem fyrstur var fór framhjá og
ökumaðurinn tók fótinn af gjafanum um leið og hann
kom að Glsði andskotans. Nóttin virtist allt í einu ugg-
vænleg, þrungin hættu. Martin varð hugsað til all-
margra staða á brautinni sem voru lífshættulegir öku-
manni. Bílamir þutu framhjá án afláts. Fevron birt-
Ist aftur. Ekkert bólaði á Gavin. Ekkert var hægt að
iesa úr andlitssvip bilstjóranna í grófunum. Nick stóð
upp á grófaborðinu og starði niður tóman veginn. Því
fleiri mínútur serri liðu hjá, þvi sterkari várð vissan
fyrir því að eitthvað skelfíiegt hafði komið' fyrir Gavin.
Svo tilkynntí þulurinn í hátalaranum að bíll númer
24 — bíll Gavins — hefð'i sézt koma eftir strandveg-
inuiti á þrjátíu kílómetrum á klukkustund. Næstum
samstundis kom hann í Ijós þar sem hah'ri skreiddist'
áfram eftir hægri vegarbrúninhi með híiðarijúsin ein
á. Gavin var hörkulegur á svip þegar hann stoðvaði
toilinn og drap á vélinni.
Nick var kominn til hans um leið og vélin stanzaðí.
„Hvað er að?“
„Brotinn öxull, held ég. Það var ægilegur gaura-
gangur".
Jói hafði heyrt til þeirra, og hann náði í tiakk og var
búinn aö lyfta. afturhjólunum á svipstundu. Hann. skreið
undir bílinn með vasaljós, reis síðan á. fætur og
þun’kaði af óhreinúm höndunum á samfestingi sínum.
;,Já, það er reyndax Öxullinn", sagði hann við Nick.
„Það væri hægt að gera við hann á svo sem fjörutíu
mínútum".
Martin og Gavin vora það sár vonbrigði að heyra
ömurlega sjúkdómsgreiningu yfirvélvirkjans.
„Hvaö segirðu um það, Níck? Útkoman yyði samt
sem áður sæmileg“.
Nick hristi höfuðið.
„Það borgar sig ekki að enda niðri í rassi. Ef engin
keppni væri á morgun, segði ég já. En þið tveír ættuð
að hafa ykkur heím og hvíla ykkur. Kopkins og
Dempster standa sig ágætlega. Við ættum að geta orð-
ið' i fimmta sæti“.
„Já, það er nú svo“, sagð'i Gavin. „Hvað segirðu um
þetta?“
„Eg held ég fari að ráðum Nicks. Cunningham-bíll-
Það er ekki iengur fátækt- framan, er tilvalið að torydda
armerki að hafa bætur á erm- j þær með skinni um leið og
únum — nei, það er eftir nýj-!þá verður jakkinn alveg eins
ustu tízku að hafa fallegar og nýr.
skinnbætur á olnbogunum á i-----------------------——
nýja spórtjakkanum. Einnig j
eru hafðar skinnbætur á þykk- «!•*»*.***MwízitsáV
xim prjónapeysum, en skinn er.^^ff® •'M'®*®®®'®®*®
næstum of þungt efni á prjón j
Og heppilegra að nota apaskinn
sem er léttara og mýkra.
Ef ykkúr langar tii að setja
höfðu orðið fyrir meiri skakkaföllum og bifvélavirkjar urnar_ ur
voru að lappa unp á þá í þeirri von að þeir lykju akst.r- fikinni-
inum að minnsta kosti. Vegurinn framan við grófirnar
var löðrandi í olíu. Á stöku stað voru márglitir benzín-
blettir. Alltaf öðru hverju komu tvö stór augu þjót-
andi út úr myrkrinu og um leið og bÖlinn sentist fram-
hjá ‘glóði á skriokkinn í ljósunum frá stúkunni og gróf-
unum. Sérkennilegur þefur sem samamtóð af olíu og
heitum hjólbörðum, frönskum sígarettum og dýru ilm-
bætur á jakka, skuluð þið muna
að liturinn á bótinni þarf helzt
að vera dekkri en á jakkan-
um. Á Ijósum tvídjakka er fal-
legt að hafa dökkgráar bætur
og á brúnleitum eða drapplitum
jakka er fallegt að hafa súkku-
laðibrúnar bætur. Hafið bæt-
mjúku og sterku
Bætumar em sniðnar í hæfi-
Snotra skyrtuhlússu er allt-
af hægt að nota. Blússan á
myndinni er með eíðum sjal-
lega stærð með beittu rakvél- kraga með raufum, löngum
arblaði, og1 gott ér að bnfa
gert páppírssnið fyrst. Síðan
ermum með tvöföldum lining-
um og tvíhneppt að framan.
em þær þræddar á ermamar og; Reyndar er hægt að láta sér
lóks varpaðar á í höndunum j nægja smeriur. því að þær
með hnappágatksifki. Ef jakk-! ganga niður í þilsið.
inn er gamall og érmarhar! í stærð 44 þárf 2.25 m af
faraar að trþsna.: vitund að 90 cm breiðu efni.
Framhald af 6. ' siðu
þjálfað. Þeir eru ofarlega í
deildinni og eru á uþpleið.
Þó höfum við verið óheppnir
að tveir beztu varnarmenn-
irnir bafa ekki verið með
vegna meiðsla. Á sunnudag-
inn lék liðið við Lena og fór
sá leikur fram heima í Lille-
ström, og vann Liileström
Ballklub, en þetta var leikur
i Bikarkepþninni svo það held-
ur áfram þar.
Karl sagðist fara í viku-
tíma út á Rogaland til þess
að standa þar fyrir námskeiði
fyrir úrvalsknattspyrnumenn
þar í héraðinu og stendur það
í eina viku. Er þetta á veg-
um knattspyrnusambands
Noregs, sem gengst fyrir
svona námskeiðum við og við
hér og þar. Er Karl þar ein-
mitt þessa dagana en nám-
skeiðinu lýkur á laugardag.
Er það sannarlega viður-
kenning fyrir Karl að vera
sendtir í þessum erindum af
Knattspyrnusambandinu til að
standa fyrir slíku námskeiði.
Á svæði þessu eru ýms lið
sem eru í fyrstu deild.
Karl upplýsti ennfremuriað
eftir því sem hann bezt vissi
•kæmi knattspyrnulið Akra-
ness til Noregs þegar íslands-
mótið heima væri búið. Myndu
þeir leika við Lilleström Bold-
klub, Roufors og fleiri félög
þar í lcring.
Er það vel að íslenzk knatt-
spyrnufélög leiti samstarfs
við lið á Norðurlöndum, og
fer að mörgu leyti vel á því,
þar sem þau liggja næst hvað
snertir ferðalög og svo er það
hin sjálfsagða norræna sam-
vinna sem á að ráða þar miklu
um.
Akranes er ekki óþekkt hér
um slóðir og margir á Ham-
ar, Brumunddalen og vlðar
minnast enn ferðar þeirrar
sem Akranes gerði þangað
fyrir 6—K árum og vann þar
með mikium mun og sýndi
það góðan leik að þess er
minnst enn. Varð ég mjög var
við það í sambandi við knatt-
spyrnumenn sem minnast
þeiri'a daga. Það kom þeim
satt að segja mjög á óvart
þá. í byrjun gekk Akranesi
ekki sem bezt en þegar þeir
tóku að venjast aðstæðum hér
s”nái iiðið mjög góðan leik,
og var sigursælt.
1 dag er liðið vissulega
miklu sterkara og ætti að
geta sýnt mun meira en þá
og ætti það því að vera góS-
ur fulltrúi íslenzkrar knatt-
spyrnu í dag.
Frímann.
Liykillinn að gróandi
viðskiptum er
auglýsing *
Þjóðviljanum

JFHW

SBHarwœaBK .., bl a_