Þjóðviljinn - 07.10.1958, Síða 11

Þriðjudagur 7. október 1958 — ÞJÓÐVILJINN — (11
PETER CURTIS:
MálogjöM
4. dagur.
kápurnai' og setja niður skóna. En svo beíndist at-hygli
mín a'ð öðru. Húsmóðirin kom og tilkynnti að kona,
ungfrú Duffield að nafni, vildi finna mig, Eg hafði
aldrei heyrt nafnið áður, og var dálítið hikandi á leið-
inni niður. f setustofunni, þar sem við Díana litla
höfðum matazt, var ókunnug kona, á að gizka tutt-
ugu og átta ára með vingjarnlegt og greindarlegt
andlit og geðþekka framkomu.
Hún sagðist vera kennslukonan sem herra Cunven
hefði ráðið handa dóttur sinni.
..Eg átti að taka hana hérna á morgun kortér fyrir
eitt, en til þess þurfti ég að fara mjög snemma á
fætur. Og þegar ég var.lítii telpa, átti ég einu, sinni
miög skemmtilegt sumarleyfi á þessum stað, og ég
hef ekki komiö hingað síðan. Og fyrst ég þurfti að
fara hingað hvort sem var, fannst mér alveg eins gott
að koma kvöldinu áður og líta í kringum mig í fyrra-
málið. Gerir það nokkuð til? Konan segir að ég geti
fengiö gistingu hér.“
..Ég var miOP' fegin að þér komuð.” sagð. ég og bað
var alveg satt. Ég \ ar fegin að aeta séð konuna sem átti
að taka við af mé' og mét þótti vænt um að hún var
nógu ung til að geta ve' ið' kát og fjörug, og vera þó
ann^ð og meira en stelmikjáni.
..Farið úr yfirhöminnni.” sagði ég. „Yður langr” sjálf-
sagt í kvöldverð. Fg ætlaði siálf að fara ai borða. Er
yður sama þótr þér borðie með mér?”.
„Mér er bað sönn ánæjrja,” sagði hún. Hún fór úr
vöndúðu tvídkánnnni sinni og hengdi hana á stólbak.
Hún var í góðri blússu, cg mér finnst alltaf hægt að
þékkja kvenfólk á blússvm. Ég veit ekki hversvegna,
en bó hef ég aldre: fyrirhitt óskemmtilegan kvenmann
í fallegri blússu. Skórnir hennar, hanzkarnir og taskan
voru snvrtileg og ^rnduð og útlit hennar var aðlaðandi.
Eiginlega htfur alltaf verið kallt stríð mílli heima-
hjúkrunarkverna rg kennslukvenna. Hiúkrunarkonum
og fóstrum finns; leiðin'eat að láta börnka í umsiá
annarra og kenns'Ukonurnar eru dálítið afbfýðisamar
vegna ástar barnanna á fóstrum sínum. Og svi) líta þær
sitt hvorum augum á bövnin. Hjúkrvmarkonon vill að
barnið .lafni 'og verði heiisuhraust. KennsluKonan vill
að það læri og vevði henni til sóma. Stundum rekast.
þessi siónarmið á. Og svo cr dálítill munur á þióðfélags-'
stöðu þessara kvenna. Flestar hjúkrunarkouuraar eru
skynsamar konur úr vinnustéttunum. sem bvkiast ekki
vera ánnað en þær eru. ',Ég á elckt ;við þéssar kven-
persónur með merki og einkenningsbvminga sem alltaf
eru að tala um vítamín og hitaeiningar og hvað það
hafi verið gaman i menniaskóla, bara til að koma því
að,, að þær séu skólagengnar). En kennslukonur eru
vélfíéstur unpskrúfaðar, hræddar við að vera albýðlegar
af ótta við að íalla í áliti ef þær þurfa óvænt að
borða með vinnufó.ikinu; eða þá að þær eru allsla.usar
hefðarkonur, uppfuJlar af endunninningum ijm hðna
daga, sem kunna ekki nóg eða eru of stoltar til að
taka að sér störf í almennum skólum, þar sem launin
eru miklu hævri, exlir bvi sem mér er sagt.
Með allt þetta í huga gætti ég bess að snvrja ungfrú
Dúffield bvort henni vær: sama þótt hún borðaði með
mér og ég gætti hess að verða ekki of áðgengiiegj
framan af máltíðinni. En hún rabbaðt svq, frjálslega!
og var svo viogia-mipg. og ég hef aldre? sett mig á|
háan best við olúðlegt fó’k. Þegar við vnmm búnar aðj
borða og sátum og dmkkom síðustu tgþollan? opnaðij
hún töskuna og bauð mér sígarettu.
Að fráskildum teholla, nýt ég eifvskis eins og að1
reykia sígaretfu, þótt ég f-noi alltaf til- dálftillar sektár-í
kenhdar þegar ég revki Ég byrjaði á bessu af dá-j
lítið undarlegrm ástæðum. Það var ungfrú Eloiso gð’
kenna. Nokkru efth að hún misáti föðúf ainri ■ bað vár j
í Birmíngham be«sa góðn daga áður,hún hitti I
Curwen — þiáðist hún nokkuð af ,svefri!r“: og átt? j
við .taugaveikhm og vanhedsu að strjða.. Þgð kom a.lltaf I,
fyrjr- öðra hveriu Fn einn góðan;..<veðurdag mpp-;
ég mé rtil mikillar skelfingar aðihún vgr farin
að taka einhverjar töflur, óþverra ■ töflur sem hún
sofnaði af þungum svefni og átti erfitt meö að vakna
af. Þær komu frá hyzkalendi og voru óttalegt eitur. Ég
tók hana í gera, en það þorði annars engmn. Og til
að sanna henni að ég væri samt sem áður frjálslynd,
sagöi ég: „Hversyegna revkirðu ekki heldur sígarettur?
Margar konur gera það nú til dags og þær segja að það
sé gott fyrirhaagarnar. Enda er orðið minna um móöur-
sýkisköst og taugaáföll.”
Og hún vildi líka sýna mér að hún fyrirgæfi mér á-
kúrumsr og sagði: „Allt í lagi, fóstra. Ég skal gera það,
ef þú gerir það líka. Við skulum byrja stráx. Sendu
Parkes út eftu’ sigarettum.”
í fyrstu hóstuðum við og tókum andköf og sögðumst
ekkert skilja i því hversvegna fólk væri að þessu, en
bi’átt skildum við það og þær eru ekki fáar sígaretturn-
ar sem viö höfum reykt saman. En þrátt fyrir það
losnaði ég aldrei v:ð þá tnfinningu að ég væri að gera
eitthvað sem ég mætti ekki gera.
Og þetta kvold þáði ég Players sígarettu hjá ungfrú
Duffield og það vnr farið að kólna, svo að ég kveikti
á gasarninum og vjö drógum stólana okkar að honum.
Við sátum þarna saman og reyktum og þaö vaknaði
hjá okkur gagnkvæm samúð. Og mér varö reglulega
hlýtt til hennar þegar hún hagræddi sér í stólnum,
lagfærði oilsið sitt yfir vel löguðum fótleggjunum, og
sagði: „Viljið þér seg.ja mér eitthvað um skapgerö
telpunnax’. Þao væxi mér mikil hjálp.” Það hefðu ekki
allar kennslukcnur sagt þetta og viðurkennt með því að
hjúkrunarkona vissi annað um barn en heilsufar
þess. Ég var ánægðari en ég hafði verið síðan bréfið
kom, þegar ég sagði henni frá Díönu litlu og sérkennum
hennar, að hún væri ekki duttlungafull og færi ekki í
fýlu nema eitthvaó alvarlegt væri að. Að jíkamlegar
refsingar og skammir væru tilgangslausar og að síðast-
iiðið vor hefði venjulegt kvef orðið alvarlegur sjúkdómur
í henni, að ekki mætti reyna um of á hana né láta
hana hafa áhyggjur og umfram allt mætti hún ekki
vera illa búin eða vera í blroitu nokkra stund. Allt þetta.
hafði mig langað til að sogja, en ég þorði ekki að vona
að mér gæfist tækifæri að ræða það við réttu mann-
eskjuna.
Og ég sanníærðist æ betur um að unefrú Duffield
væri rétta manneskjan. Hún hlustaði í alvöru. var ekkí
að látast og öðru hvoru muldraði hún ,,Það er athyglis-
vert” eða „Þelta þarf ég að muna”. Loks var ég búin að
segja henni allt sem ég mundi. Hún leit á klukkuna,
teygöi handlegginn eftii sígarettunum og rétti mér
pakkann. „Nei, ómögulega,“ sagði ég. „Þér verðið að
reykja eina af mínum.” Ég fann pakkann minn og bauð
henni.
— „Hamingjan sanna,” sagði hún. „Þér veljið ekki
af verri endanum. „Passirg Clouds”. Það er allra dýr-
asta tegund.”
Haftalaust flu» á öllum alþjóða-
flugleiðum er takmark IC A 0
o
Alþjjóðaflugmálastofnunin — I C A O — í Montreal,
seni er ein af sérstofnunum Sameinuðu þjóðanna, er
sett á stofn í þemi tilgangi að draga úr hömlum á far-
þegaflugi og vöruflutningaflugi á öllum alþjóðaflugleið-
um í heiminum.
’ Þessu takmarki er hægt að
ná með því að drá'ga úr skrif-
finnsku, eem nú á sér stað, og
sem m.a. myndi hafa í för með
sér, að minni tafir yrðu á flug-
völlunum.
I þrettán ár hefur ICAO unn-
ið að þvi að draga úr skrif-
finnsku í sambandi við alþjóða-
flug og orðið talsvert ágengt.
Framkvæmdastjcri ICAO, Carl
Ljungberg, sem er Svíi, hefur
nýlega hent á, að með tilkomu
h;nna nýju hraðfleygu þrýsti-
loftsflugvéla sé enn meiri nauð-
svn en áður, að afgreiðsla flug-
vélanna í flughöfnunum gangi
fljótt og vel til þess að far-
þegar þurfi ekki að bíða lengi.
Bent er á, að ef tvær klukku-
stundir fara í að afgreiða far-
þega, sem koma með skipi og
sem hafa verið fimm daga á
leiðnni, fer aðeins 3% ferða-
tímans í sllkt '< eftirlit og af-
Alþýðiisambandið
Framhald af 3. síðu.
Kristján Guðmundsson, til vara
Vilhjálmur Einarsson.
Verkalýðsfélag Egilsstaða-
hrepps kaus á fundi s.l. sunndag
Vilhjálm Emilsson aðaifulltrúa,
til vara Steinþór Erlendsson.
Fulltrúi Félags garðyrkju-
manna var kosinn á félagsfundi
um helgina Björn Kristófersson,
til vara Baldur Maríasson.'
í gærkvöld var útrunninn
frestur til að skila framboðslist-
um til fulltrúakjörs í Sjómanna-
félagi Akureyrar. Aðeins einn
listi kom fram, listi stjórnar og
trúnaðarráðs. Aðalfuiltrúar fé-
lagsins á alþýðusambandsþingi
verða Tryggvi Helgason og Sig-
urður Rósmundsson.
Bílstjórafélag Rangæinga kaus
fulltrúa sinn s.l. sunnudag. Kjör-
inn v^r Andrés Ágústsson,
HvolsvelJi; til vara Jónas Guð-
mundsson.
VerzJunarmannafélag Siglu-
fjarðar kaus fulltrúa sinn Knút
Jóússon; til vara Ólaf Þör Þor-
geirsson.
Verkalýðsféíag Patreksfjarðar
kaus fu’ltrúa' s.l. sunnudag þá
Gunnlaug Kristófersson, Snorra
Gunnlaugsson og .Jóhann Sam-
sonarson. '
Verkamannafélagið Skjöldur á
FJateyri kaus Einar Hafberg og
Kristján Hálfdanarson seni fult-
trýp sína.
Hjá Verkamannafélaginu Fram
á Sauðárkróki kom fram 1 listi
og eru Friðrik Friðriksson og
VaJdimar Pétursson sjálfkjörn-
ir fulltrúar.
Bifreiðastjórafélagið Neisti
Hafnarfirði kaus Bergþór AL
bertsson sem fulltrúa sinn.
Stéttarfélagið Fóstra kaus á
fundi i gærkvöldi aðalfulltrúa
sinn Hölmfríði Jónsdóttur; til
vara Margréti Schram.
Iþpóttir
Framh, af 9. síðu
í leikjum sínum við skólana
þar sem j.eir kepptu við. Það
I cr því mjög gott fyrir hina
nngu- íþrótt hér að fá svona
heimsókn, þá fyrst geta menn
fí igið hinn nauðsynlega sam-
arJ’-urð og lært við að kynnast
nýinm mönnum. En sem sagt
i kvö’d gefst tækifæri til þess
að gera svolítinn samanburð
á okkar mönnum og erlendu
liði í körfuknattleik.
greiðslu, en fari jafnlangur
tími í að afgreiða flugvél, sem
verið hefur 12 tíma á leiðinni,
er það 33% af ferðatímanum,
sem fer í afgreiðslu. Þegar
flugtíminn milli New York og
London minnkar um 6 klst., er
þrýstiloftsvéiarnar verða tekn-
ar í notkun, verður núverandi
afgreiðslutími alltof langur.
Ljungberg forstjóri gat þess,
að það væri ógerningur að j
reikna út, hvers virði í tíma-;
sparnaði sú vinna væri, er þeg-'
ar hefur verið lögð fram. Enj
það eru margir aðilar, sem
koma til greina, er afgreiða
þarf farþega. Tollur, útíend-
ingaeftirlit, farþegaafgrrðsla
og farangursafgreiðsla.
ICAO er ljóst, segir Ljung-
berg, að það er ekki hægt að j
losna við allt eftirlit, en hitt
er jafnsatt, að oft er krafizt
meira efirlits og skriffinnsku •
Horfðu reiður . .
Framhald af 12. siðu.
Halldói-sson, að leikritið fjall-
aði um vandamál æskunnar í
dag, það væri verk hinna ólg-
andi tíma sem við lifum á og
öryggisleysisins sem þeim eru
samfára. — Því lengur sem
ég hef umgengizt leikritið, þeim
mun sterkar hefur það orkað
á mig, sagði Baldvin .
en nauðsynlegt er.
ICAO hefur hvatt allar aðild-
arþjóðir sínar, sem nú eru 73,
til að draga úr óþarfa eftirlití
með farþegum eins og mögulegt
er til þess að tryggja, að al-
þjóðaflugið verði eins frjálst og'
óháð og mögulegt er.
(Frá upplýsingaskrifstofu SÞ).