Þjóðviljinn - 16.11.1958, Blaðsíða 11

PETER CURTIS:
40. dagur.
Við höfðum hagað því svo til að Díana hitti mig
ein síns liðs, ef ske kynni að hún léti í Ijós einhverja
tortryggni, þótt Richard væri þess fullviss aö hún
tæki ekki eftir neinu. En ég var ekki eins örugg. Ég
haiði séð dádýrsunga í Leet þekkja mæöur sínar úr
stórum flokki hinda. og ég bjóst við að sex ára barn
væri eins skynugt. En þegar bíllinn stanzaði fyrir fram-
an húsið, lagðist ég útaf í stólinn á hengslislegan hátt
og ýfði á mér háriö og vonaði-hið bezta. Richard sendi
ungfrú Duffield til herbergis síns og kom svo meö
Díönu til mín. Ég rétti fram hendurnar og brosti —
dauflega og blíðlega eins og Eloise — og sagði: „Halló,
elskan. Mikið er gaman að sjá þig aftur.“
Veslings krakkinn horfði á mig og síðan á Richard og
virtist svo skreppa inní sjálfa sig. Hún hélt dauöahaldi
í hönd hans og vildi ekki koma nær. Hann ýtti henni
varæga til mín og sagði henni aö kyssa mömmu eftir
allan þennan langa tíma. og spurði hana hvort hún
væri búin að gleyma mér. Ég þakkaði mínum sæla fyr-
ir að hún hafði aldrei þekkt Antoníu frænku. Richard
hló og sagði: „Kún er búin að gleyma þér, Eloise. Og
hún er með svo indæla gjöf handa þér. Hvítan asna.
Ej þaö ekki satt, Díana?“
Ilún hélt enn dauðalialdi í hann, hörfaði og sagöi:
„Ég vil fóstru.“ Hún minnti mikið á Eloise.
„En hún er í dálitlu leyfi. Þú ert sjálf búin 'aö vera í
leyíi. Veslings Fóstra þarf líka að hvíla sig, er það^
elcki?“ Richard var mildur og þolinmóður í rómnum.
„Auk þess,“ sagði ég ekki alveg eins þolinmóð, „ertu
orð.ui nógu stór til að vera án henar. Mamma lítur
eft:r þér. Komdu nú og leyföu mér aö hjálpa þér úr
kápunni. Svo fáum viö okkur te og góðar kökur og
þú segir mér allt um asnann.“
Richard þokaöi henni nær og ég fór að hneppa frá
henni kápunni. Það var eins og ég væri að afklæða
brúðti. Hún lyfti ekki einu sinni handleggjunum svo
að ég gæti losað ermarnar. Ég var sárfegin því að ekki
voru aðrir viðstaddir en Richard. Ég held ég hafi aldrei
séð annan eins tortryggnissvip á ævi minni. Hún var
alvcg ringluð og í sannleika sagt vorkenndi ég henni.
Og ég fór aftur aö hugsa um dádýrskálfana og geröi
mér ljóst aö henni hlaut að finnast sem augu hennar
og eyru væru að blekkja hana, því að eðlishvöt hennar
afneitaði mér sem móður. Allt í .einu fór hún að gráta.
Ég reyndi að róa hana rneð því aö hringja bjöllunni og
biðja um te óg leggja mikla áherzlu á hunangiö, kirsu-
berjakökuna og súkkulaöikexið. Um leið og Norton,
stcfustúlkan, fór út, sagöi hún: „Hvar er Woods?“
,„Hún kom ekki hingaö meö okkur.“ sagði Richard.
Díana grét enn ákafar. „Alit er svo undarlegt,“ sagöi
hún.
Richard — ég held hann hafi notið þess að leika
föður — kraup á kné og tók hana í fang sér.
„Ég er ekkert undarlegur, er það, vina mín? Og
mamma er ekkert undarleg. Það er bara það aö þetta
er nýtt hús og dálítið öðru vísi en gamla húsiö. Þú átt
eft:r að veröa stórhrifin af öllu hér. Ströndin er hér
alveg við. Og svo hefurðu asnann. Heitir hann eitthvaö?
Þú ert ekkert farin að segja okkur frá honum.“
Loksins hitti hann á rétta tóninn. Þetta var svo sann-
arlega dóttir Eloise. Hið eina sem Eloise þótti reglu-
lega vænt um, voru dýr. Hún hefði látið sinn síðasta
eyri til Dýraverndunaríélagsins. (Ég minnti sjálfa mig
á að halda áfram fjárgjöfum þangaö). Barnið sagöi
okkur aö asninn héti Snjóbolti og sagði líka hvers
vegna hún hefði viljað kaupa hann, þótt erfitt væri
reyndar að komast til botns í frásögninni. En hún
hætti þó °kælunum Og þegar teiö kom, hélt Richard
hunanginu og kirsuberjakökunni svo fast að henrxi,
að ég bjóst við aö hún þyrfti bráðlega á aðstoö fóstru
að halda. Um leið og mér datt það í hug, sagði Richard:
við mig á frönsku: „Sjálfsagt væri bezt að þú hefðir
telpuna ekki með kennslukonunni meöan nokkur vafi
Sunnudagur 16. nóvembber 1958 — ÞJÖÐVILJILN — (11
er enn eftir í huga hennar. Ég skal halda athygli
kvc'nmannsins vakandi sem fyrirmyndar faðir fullur
aí áhuga á kennsluaðferöum og niöurröðun tímanna.“
„Reyndu þá að rifja ekki upp neitt gama.lt,“ sagöi
ég og vonaði að hún fengi ekki magapínu.
Og í tvo daga annaðist ég hana, þvoöi henni, klæddi
og greiddi og reyndi að hafa ofanaf fyrir henni, meöan
Dickon gerði sitt bezta til aö leyna fáfræði sinni um
monntunarþörf sex ára barna: Þetta voi*u erfiðir dag-
ar. Öðru hvoru mætti ég augnaráöi hennar, tortryggn-
islcgu, ringluðu, spyrjandi. Og á öðrum degi varö á
henni breyting: fram að þessu hafði hún ver.ið eins og
ringluð, en nú fór hún að sýna virka óhlýðni og fjand-
skap. Ég hafði á ævinni haft alls konar störf, en fram
til þessa hafði mér verið hlíft viö ungviði, og ég vissi
alis ekki hvaö ég áttr til bragðs aö taka við hana. Ég
gat ekki með góöu móti refsaö henni, þótt það væri
einmitt það sem hún þurfti og mig langaði mest til,
vegna þess aö ég átti aö sýna móöurást á borð við
föðurást Richards. Og ég lagðí því árar í bát og gætti
þe-s að segja ekkert til aö styggja hana. Jafnvel þeg-
ar asninn kom frá brautarstööinnf og ég hélt að mér
væi' óhætt aö lyfta henni á bak, þá mátti ég það meö
engu móti- ég ætlaði að halda því til streitu, en hún
flc-ygði sér niöur, æpti og sparkaöi, alveg eins og Eloise
þegar hún fékk ekki vilja sínum framgengt. Þá sagöi
ég við Richard:
„I guðs bænum láttu ungfrú Duffield taka við henni.
Ei hætta væri á aö hún glopraði einhverju út úr sér,
þá væri hún búin að því. Og ef hún fær fleiri frekju-
köst, þá er hætt við að ég taki hana í karphúsið.“
Og kennslukonan fór meö hana í herbergið sem
Richard haföi verið aö laga og þær fundu hvor aöra í
upphafi og urðu perluvinkonur. Þó fékk hún enn eitt
dálaglegt kast þegar við urðum að segja henni að
Fóstra kæmi ekki aftur. Hún fleygði sér á andlitið í
góhiö, klóraði í gólfteppið og æpti og sparkaöi meö
fótunum. Þá gerði ég það sem mig haföi alltaf langaö
að gera við Eloise: sló duglega í botninn á henni. Þaö
dugði. En ungfrú Duffield leit á mig með slíkri skelf-
ingu og undrun aö mér brá og tautaði eitthvað um
4
SMPAUTlitRB RIMSIN.S
sja
vestur um land í hringferð
hinn 19. þ.m.
Tekið á móti flutningi til Patr-
eksfjarðar, Bíldudals, Þingeyr-
ar, Flateyrar, Súgandafjarðar,
ísafjarðar, Sigluíjarðar, Dal-
víkur og Akureyiar á mánu-
dag.
Farseðlar seldir á þriðjudag.
Keflavík —
Innlánsdeild Kaupfélags
Suðurnesja greiðir yður
hæstu fáanlega vexti af
innstæðu yðar.
Ávaxtið sparifé yðar
lijá oss.
KAUPFÉLAG SUÐURNESJA
Faxabraut 27, Keflavík.
is^
j^Goiamim'aKeoa
Minningarspjöld eru seld í
Bókabúð Máls og menning-
ar, Skólavörðuslig 21, af-
gTeiðslu Þjóðviljans, Skóla-
vörðustíg 19, og skrifstofu
Sósíalistafélags Reykjavík-
ur, Tjarnargötu 20.

t-i -'UA:..; I
\M
Kiölar á 14 ára felpur
Það er næstum alltaf erfitt
að -finna rétta kjólinn á telpu!
á aldrinum 13—15 ára. Kjóllinn
má ekki vera of „smábarna-
legur“ en á hinn bóginn má
hann ekki vera of „kerlingar-
legur“ lieldur.
Teikningarnar sýna fáeina
kjóla sem fallið hafa telpum
á þessum aldri í geð.
1) Þessi kjóll er hnepptur
niður að framan með litlum
gylltum kúlum. Beltið kemur
frá brjóstsaumunum og er
bundið í slaufu að aftan, og
það gerir mittið grennra og
undirstrikar víddina í pilsinu.
Kjukkupils, sólplíseruð pils,
felld eða í mörgum dúkum
vekja yfirleitt alltaf hrifningu
lijá telpum á þessum aldri og
undir pilsinu þarf að sjálfeögðu
að vera stíft millipils. Kjóllinn
væri fallegur úr léttu ullar-
efni í fínlegum lit, en eigi að
nota hann sem sparikjól má
að sjálfsögðu hafa í honum
eitthvað skrautlegra efni.
2) Dragt í þrennu lagi. Á
litlu hvitu pikkíblúesunni eru
bísalek, flibbakragi og svcrt
flauelsslaufa Yrjótt marín-
blátt ullarefni er notað í fellda
pilsið og kragalausa jakkann
sem hnepptur er með þirem
hnöppum. Þetta er þægilegur
búningur, sem næstum hvaða
stúlka sem er getur notað við
næstum hvert tækifseri.
3) Ballkjóllinn er úr hun-
angslitu gervLsilkí. Pilsið er
mjög vítt og rykkt i mittið og
á sléttu blússunnj er bátlaga
hálsmál. Dálítil íöll eru við
axlasaumana. Eina skrautið er
á beltinu. Það er frábrugðn-
um lit sem fer vel við kjólinn
og skreytt kynstrum af perl-
um. Það er þolinmæðiverk ao
sauma það, en það er líka ó-
venjulegt og sérstakt skraut í
látlausum kjol.