Þjóðviljinn - 04.01.1959, Blaðsíða 11

Sumvudagur 4. janúar 1959
ÞJÓÐVILJINN
(11
Ernest K. Gann
Loftpóstarnir
16. dagur.
„Uhm... var allt og sumt sem henni tókst að
segia.
„Eg held þér værað fær um þetta. Það hef ég haldið
frá því'fvrsta. Það tæki siálfsagt elnhvern tíma fyr-
ir yður að venjast því, en það væri þó snennandi....
eins konar ó'mun og ....“ Hann horfði á hana og
brosti hessu iitla brosi sem fvrst og fremst hafði orð-
ið til þess aö hún féllst á að borða með honum mið-
dasrsverð. „Og. iá.... ég held þér séuð einmitt þannig
stúlka sem hefur gaman af ögrun.“
„En hverjum á ég að giftast — yður eða bræðnim
yðar?“ Hún gat ekki stillt sig um að segja þetta. Hann
hafði bókstaflega beðið um það.
„Mér auðvitaö. En beir vrðu siálfsagt mikið hjá okk-
ur. Með tímanum félli yður sú tiVhögun vel.“
Hún gat ekki varizt hlátri yfir því hvernig hann
' ságði'fiettá. ,Uiin fit.iaöi upp, á .freknójit nefið og Colin
hufwáði m.e'y 'sér að það væri enn ein ástæða til þess
að hann vildi fá hana. Svo varð hún alvarleg aftur.
„Heyrið mlg nú! Þér getið lent í vandræðum út af því
að gpsnga. um og segia svona lagað. Eg gæt-i farið í má1
við yður vegna rofins hiúskanarheits. Ef ég segði já?“
Þetta gerði hann hræddan. Nú lækkaði hann seglin og
hefði sig á brott. En þótt hún vissi hver hæð hans var
og þvngd- þekkti eggiahvítumagnið í líkama hans,
slágæö hans í kvrrstöðu o°' eftir hreyfingu, þekkti
hún ekki Cohn Mae Donald.
„Það væri dásamlegt. Siáum nú til, í dag er laug-
ardágur. Þá er sunnudagnr á morgun....“.
„Eru,ði.þér alveg viss um það? Við verðum að hugsa
rökrétt," Þetta var hugsanleg leið — þvkiast sam-
þykkia vitleysuna án þess að gera gys. að henni.
„Já .einmitt. Það er ekki hægt að fá. leyfisbréf á
sunnudegi. Þá. erum við nevdd til að bíða fram á mánu-
dágsmorgun."
„Svo lengi? En ef þér kæmuzt á meöán að sannleik-
anum um strok mitt frá Dannemora og svstur mínar
með þ'öfuðin tvö. Er ekki hægt að Ijúka því af fyrr?“
„Við giptum ekið til Marvland í kvöld. Þar fram-
kvæma þejr hiónavígslur undir eins.“
„Þér virðist bvsna kunnugur þessu. Hafið þér oft
gengið í hiónaband upn á síðkastið?”
„Fimm eða sex sinnum síðast liðinn mánnð. Eg man
það varla. Roland segir að það sé vegna þess að ég
sé að bíða eftir að mega fljúga. Hann kallar það aö
vingast við tendkrabba. Jæjá... . hvað ségið þér?“
Hún hló lágt og hljómurinn í hlátrinum var holur.
Hún skildi ekkert í vandræðum sínum.
„Eg segi nei.“ Svo varð henni ljóst að hana langaði
til að rétta .slifsið hans og þessi löngun sem aðrar
Faðir okkar, tengdafaðir og afi
MAGNÚS GUBMUNDSSON
• ,andaðist laugardaginn 3. janúar á Elliheimilinu,
''lsafirði
Börn, tengdabörn
og barnabörn.
Maðurinn minn og faðir okkar
ÓLAFUR ELÍSSON, forstjóri
verður jarðsunginn frá Hafnarfjarðarkirkju þriðju-
dagínn 6. jan. n.k, klukkan 2 e.h.
Blóm eru vinsamlegast afþökkuð. •
Gyða Björnsdóttir og börn.
Útför eigínkonu minnar og móður oklcar
arnbjargar SIGMUNDSDÓTTUR
sem andaðist þann 27. desember fer fram þriðju-
dagiim þann 6. jan. ki. 10.30 árdegis frá Fossvogs-
kai>ellu. — Athöfninni verður útvarpað.
Daniel Daníelsson, Jóna Olsen,
Mjagnús Daníelsson og Páll DaníeLssón.
sterkari tilfinningar fylgdu eftir, gerði hana hrædda.
„Gerið nú svo vel að fylgja mér héim,“ sagði hún
lágt, „Eg held að hvorugt okkar hafi þolaö þetta vín.“
Salir Romeos voru reykmettaðir þetta kvöld og þétt-
setnir fólki. Það var undarlegt að aðeins tveir gestanna
skyldu átta sig á því hversu sterk vín Romeos voru.
Þeaar þau komu út á götuna var farið að snjóa,
miúkum. fíngerðum flvksum sem liðu niður hæat og
drevmandi og huldu göturnar teppi sem kæfði öll hlióð.
í Newark hafa þetta kvöld staðið hundruö ungs
fólks í skotum og hornum og verið kaldara en þaö
vildi viöurkenna. Sumir gerðu áætlanir, aðrir létu sig
dreyma og enn aðrir vonuðu að andartakið varaði eilíf-
lega. Sumir elskuðu með orðum, aðrir elskuðu ákaft með
líkamanum og enn aörir börðust eða. æstu sig upp á
annan hátt, sem var jafn ófullnægjandi. Slíkt og því-
líkt gerðist alltaf við húsdyr og aðskilnaður þar er
ævinlega óhiákvæmilegur.
Og svo var fólk eins og Colin og Lucille sem stóð
í nokkuvri fiarlægð og hugsaði hratt og talaði hægt
— þau stóðu í nokkuiri fiarlæ^ð hvort frá öðru, vegna
þess að bau voru hwedd við að standa nær.
„Hafiö bér tekið ákvörðun?“ snurði Colin. Götulijósið
endurspeglaðist í sniónum og lýsti unn andlit hennar.
Liósið snerti litlu dropana sem bráönaö höf'ðu á kinn-
um hennar, svo að beir glóöu. „Eruö þér búin að
taka úkvöröun?” spurði Colin aftur.
„Um hváð?“ Hún vissi vel hvaö hann átti við.
„Um að gifthst mér?“
„Hevrið mig nú, Colin, auðvitað ge.t ég ekki gifzt
yður. F^miö aftur eftir ár. Ef tilfinningar vðar eru þá
hinar sömu, getum viö kannski talazt við.“
„Hvaða rnáli skinta Lilfinningar mínar? Eg verö sami
Iþrottir
Framhald af 9. síðu.
græna, fagra flöt í Lau-gardaln-
um.
Auk þess er gert ráð fyrir að
allar þaer greinar sem hægt er
að koma þar fyrir, komi þar
fram, og einnig má geta þess afc
í ráði er að koma á keppni í
frjálsum íþróttum milli Oslóar
og Reykjavíkur, nokkru síðar.
Ef vehtekst tjl um hátíð þessa
ætti hún að geta orðið mikil
auglýsing fyrir hið þýðingar-
mikla starí sem lagt er í íþrótt-
irnar í landinu.
Ef af öllu þessu verður sem
hugsað er í sambandi við vígslu
Laugardalsvallarins í sumar, þá
verður ekki annað sagt en að
mikið verkefni sé framundan á
komandi ári. Því er ekki að
leyna að þátttaka ykkar og allra
íþróttamanna um land alit
tryggir það, að hátíð þesi verði
til mikils sóma, sagði Gísli að
lokum.
Nýjar reglur að
konia út
■ Brynjólfur Ingótfgsón fofrnað-
■•ui' FRÍ óskaði n.ýj.u: dóm'urunum
lil'hamingju með óíöfið. óg bauð
þá 'velkomna til staVfs. Gaf hann
þeim ýmsar ráðleggingar í hinu
vandasama starfi þeirra. Þakk-
náunginn eítir árið. Það eru tilfinninyar yðar sem máli
skipta. Ef þér hafið áhuga að hálfu ári liðnu, hljótiö
þér að hafa áhuea nú á þessari stundu, Það er rök-
rétt. Annaö hvort fellur yður vel við mig núna eða
yður mun aldrei falla vel við mig. Þannig* er mann-
fólkiðú
„Þaö er ekkert atriði að mér falli vel við yður. Mér
geð'iast miög vel að yður.“ Hún óskaði þess að hún befði
ekki sagt þctta. „Eg á við.... iá, maður verður aö vera
ástfsnginn af persónu áður en hann giftist henni. Það
er nú einu simii venjan.“
„Eg elska yður.“
„Seöið þetta ekki.“ Hún stappaöi niður fætinum
og lítil snjókorn flöaruðu úr hári hennar.
„Því ekki það? Skollinn hafi það, það er alveg satt.“
„Þér vitiö ekki hvaö þér eruö aö segja. Þér eruö
vitlaus.... alveg eins og bræður yöar. Eg ætla að breyta
skýrslunni um líkamsi annsókn yðar, strax og ég kem
aftur á skrifstofuna."
Colin ste.ig skref afturábak og hallaöi sér upp að
dyrastafnum. Þegar hún horfði á hann. gat hún ekki
annáð en viðurkennt fyrir sjálfri sér aö Colin var aö
mörgu ieyti athyglisverður karlmaöur. Kæruleysislegt
fas hans viliti henni ckki sýn —- hann. var skvnsamur
maöur, sem einhverra hluta vegna hafði hafizt handa
við 'furðulegt fyrirtæki —- og þess vegna: var helmingi
ei’fiðara aö fást viö iiann. Henni var þegar ljóst að
Colin yrði aldrei nein óljós minning í huga hennar.
„Jú, ég held ég hafi verið dálítið haiðleikin vip
yður.“
aði hann ráðinu íyrir framtak-
ið, sem baeri vott" um aukna
starfsemi. Þá gat hann þess að
nýjar reglur í frjálsum íþrótt-
um mundu koma út fyrir næsta
keppnistímabil.
Ennfremur tóku til máls Ben.
G. Waage forseti ÍSÍ og Þor-
steinn Einarsson iþróttafulltrúi.
Að lokum var svo sýnd kvik-
mynd frá Evrópumeistaramót-
inu í Brússel 1950 og skýrði’
Brynjólfur Ingólfsson hana, og
var það hin bezta skemmtun.
Skáldaþátfui
Framhald af G. síðu.
ur þjóðlags og vjzka þjóðsögu
býr í hverju Ijóði og kveður
þar hverjum sem heyra vill.
Það er örðugt að nefna ein-
stök ljóð sem beri af, e.t.v.
Læstir dagar, tíu kvæða flokk-
ur, Leikur, Vaka eða Þú vitjar
mín.
ÞRÁ
Á breiðum tónsæ
byrþanið segl.
i. a^ndííf söngs ng sagnar.
„Dálítið. Bara vitundarögn.“
„Þá skuluö þér sofa á því. Við getum bvort eð er
ekkert gert fyrr en á mánudaginn. Eg kem í fyrra-
máliö. Klukkan 10 stundvíslega. Þá förum við í kirkju.
Það er ágæt byrjun.“
Hann greip um hendur hennar og hún hélt aö hapn
æflaöi að reyna að kyssa hana, en bess í stað bí-osti
bann og þrýsti þær þangaö til haha kenndi til.
Svo gekk hann niðuf tröppurnar og snjórinn þyrlaðist
um hann. Þegar bann kom niður á gangstéttina sneri
hann sér við og horfði á hana og Ivfti höndunum upp
yfir höfuð eins og boxari sem stígur ínn í hringinn.
„Það ætti að gefa yöur nægan tíma,“ hrópaði hann.
Lucille sýndist hún sjá hann hlæja. Nú óskaöi hún
þess aö hann hefði reynt að kvssa hana.
„Já, já...... nægan tíma,“ sagði hún og svo var
hann horfirm.
Vaklr man.
Viðjinn bundið,
vafurlogra slcý’.f.
Fetar viðlag fomrar sögu
um unga nótt.
Uvílu hef ég reidda
í brjósti mér,
Búið hef ég þar rauða særg.
Marar segl í bálfu kafi.
Sofðu man.
Og að lokum vil ég hafa yf-
ir niðurlags þess ágæta Ijóðs
er heitir Á strætum.
Daginn sem bræðurnir fluttu inn á efstu hæðina í
húsi frú Ar.tofogasta, stytti Roland nafn hennar undir
eins í „frú A“, og það heiti ruglaði hana dálítið fyrst
í stað.
„Að sjálfsögðu," sagði hún, „er Antofogasta alltof
langt nafn til-að vera þægilegt. Eg veit ekki hvers vegna
engum hefur fyrr dottið í hug að stytta þáð — nema
það væri vegna þess að það var eina' eftimafnið sem
Ver eigi þöguli — seih hiælir
tungu þjóðlagsins
liljómur — seau hafnar örðgliti,
opnar brumldíf.
Ég held á haiiílfylli minni aS
Iefo
og bið, ég megá losa böiuíi*,