Þjóðviljinn - 14.04.1961, Blaðsíða 7

m
ÞJÓÐVILJINN — Föstudagur 14. apríl 1961
Föstudagiu: 14. apríl 1961
/V'IT. — tl-
- ÞJÓÐVILJINN — (7
þlðÐVILllNN
Útseiaudi: Bamelnlngarflokkur alpýdu Sósíalistaflokkurimi.
Bltstjórai- Magnús KJartansson (áb.). Magnús Torfl ólafsson, Sig-
nröui Guðmundsson. - Préttarltstjórar- ívar H. Jónsson, Jón
Biarnason. - Augiýsingastjóri: Guðgelr Magnússon. - Ritstjórn,
afgrelSsla. auglýslngar, prentsmiðja: Skólavörðustfg 19. — Sími
ií-aoú (5 línur). - Askriftarverð kr. 45 á mán. - Lausasöluv. kr. 3.00.
PrentsmiðJa t>.ióðvll.ians.
m VITALIS SKRIFAR:

Þeir bíða færis
j
Jjað er löngu vitað að Morgunblaðið kallar ekki allt ömmu
sína, en skyldi ekki ýmsum í Sjálfstæðisflokknum hafa
þótt hraustlega hrækt þegar þeir lásu yfirlýsingu í blaðinu í
S'ær- „Sjálfstæðisflokkurinn hefur jafnan verið harðsnúinn
andstæðingur nazisma og fasisma.<£ Hér er ekki einungis
treyst á að minni manna sé ekki upp á marga fiska heldur
einnig' hinu, að svo óvíða finnist gamlir árgangar af
Morgunblaðinu að menn eigi óhægt með að sannreyna full-
yrðingu blaðsins eða nenni ekki að hafa fyrir því að ganga
niður á Landsbókasafn og fletta blöðum Sjálfstæðisfiokksins
frá valdatímum þýzka nazismans eða t.d. athuga skrif og
áróður flokksblaðanna þegar fásistar voru að berjast til valda
á Spáni. En vilji Morgunblaðið halda til streitu þeirri full-
yrðingu að Sjálfstæðisflokkurinn hafi jafnan verið harðsnú-
inn andstæðingur nazisma og fasisma, skal Þjóðviljinn fús-
lega rifja upp á næstunni nokkrar tilvitnanir í aðalmálgögn
flokksins varðandi sannleiksgildi þeirrar staðhæfingar.
JJitt er misskilningur að þeir mörgu íslendingar sem lásu
daglega í blöðum Sjálfstæðisflokksins hvers konar á-
róður fyrir nazismann og nazista á velmektardögum þeirrar
stefnu í Evrópu, hafi gleymt því. Sjálfsagt eru enn til menn
sem muna, að aðalblað. Sjálfstæðisflokksins, Morgunblaðið,
tók sem staðreynd rosalegustu áróðurslygi þýzku nazistanna,
að .,kommúnistar“ hefðu kveikt í þýzka rikisþingshúsinu í
Berlín og ætlað það sem merki almennrar uppreisnar í land-
inu. M.iög fá blöð á Vesturlöndum önnur en yfirlýst fasista-
blöð létu sér sæma að taka þessa áróðurslygi Göbbels sem
frétt af staðreyndum. En aðalblað Sjálfstæðisflokksins íslenzka
lét sig hafa það og birti meira að segja leiðara þar sem á
iiinn klunnalegasta hátt var reynt að nota hina þýzku áróðurs-
lygi í stjórnmálaba.ráttu á íslandi, og tekið var að dylgja um
að komið gæti til þess að tæki að loga við Austurvöll. Og
upp hófust náin skipti ýmissa aðalforingja Sjálfstæðisflokks-
ins og þýzku nazistastjórnarinnar, og mun minnst af þeim
samskiptum enn orðið opinbert mál.
TVTazistahreyfingin sem hér varð til árin eftir 1930 var af
■ ýmsum helztu foringjum Sjálfstæðisflokksins talin hluti
af Sjálfstæðisflokknum. Ekki er ýkjalangt frá því að Þjóð-
viljinn rifjaði upp með beinum tilvitnunum í blöð Sjálf-
■stæðisflokksins og nazistahreyfingarinnar hvernig það var eitt
fyrsta verk Bjarna Benediktssonar á stjórnmálasviðinu að
sameina hin opinberu nazistasamtök í Reykjavík og Sjálf-
stæðisflokkinn um sameiginlegan lista í bæjarstjórnarkosn-
ingum. Upp frá því tekur hin opinbera íslenzka nazistahreyf-
ing að renna inn í Sjálfstæðisflokkinn. Og eftir því sem völd
og áhrif Bjarna Benediktssonar hafa aukizt í flokknum hefur
hann troðið ýmsum aðalsprautum nazistanna til sívaxandi
trúnaðarstarfa í Sjálfstæðisflokknum og í þjóðfélaginu, í lít-
ílli þökk mikils hluta flokksmanna, eins og dæmið sannar
með jafnóvinsælan nazistapoka og Birgi Kjaran. Ósvíínast
þessara aðgerða Bjarna er misnotkun hans á valdi dómsmála-
ráðherra til að skipa jafnömurlega og hæfileikasnauða nazista-
sprautu og Sigurjón Sigurðsson lögreglustjóra í Reykjavík. í
Sjálfstæðisflokknum hafa þessir nazistar, eins og Birgir Kjar-
an og fylgifiskar hans, í sívaxandi mæli mótað áróður flokks-
ins, og mun það hafa átt hlut að stórtapi Sjálfstæðisflokks-
ins í þingkosningunum síðustu hve Bjarni tróð þá nazistavin-
. um s'num fram.
TTvergi hefur komið fram að nazistasprautu.r Sjálfstæðis-
“ flokksins séu ekki enn sama sinnis og forðum, þó þær
bíði enn meiri valda og tækifæra til að þjóna lund sinni eins
■og vilji og innræti stendur til. A.m.k. einn úr hópnum fékk
þó tækifæri til að breyta áróðri í athöfn undir kúgunarstjórn
nazista í Noregi, hinn náni sálufélagi Birgis Kjarans, Ólafur
Pétursson. Norskir dómstólsr hafa leitt í Ijós hvernig hann
neytti þess færis og engin ástæða er til að ætla að hann hafi
verið annars sinnis-feða innrætis en félagar hans í nazista-
hr°yfingunni íslenzku, sem enn bíða síns færis, í Sjálfstæðis-
ílokknum og með flokksvél hans á valdi sínu.
Laun lífvardarins
Samsöngur í Kristskirkju
I idökku húsi við Pósthús-
stræti ríkir dauðaþögn. I
kjallaranum eru gestir húss-
ins. Þeim líður ekki vel og
gubba af og til í kopp húss-
ins, sem er jafnharðan bor-
inn upp á loft. og tæmdur þar
sem aðstæður leyfa. Á neðri
hæðinni eru nokkrir svart-
klæddir menn. Þeir tala í
hálfum hljóðum. Óþekkt per-
sóna í kuldaúlpu situr úli í
horni og tekur vel eftir, en
hinir taka ekki eftir þvi.
Óþekkta persónan kinkar á-
nægjulega kolli eins cg svart-
stakkarnir séu að tala um
eitthvað sem óþekktu persón-
unni fellur vel að heyra.
Skyndilega tekur úlpumaður
upp merkilegan stimpil og
stimplar nokkur bréf. Allt í
einu kemur náfölur ungur
maður ofan af lofti, kross-
leggur handleggina og starir
á þá svarlklæddu. Þeir stein-«
þagna. Öþekkta persónan þýt-
ur út.
1 einu herbergi á efri hæð-
inni situr vasklegur öldung-
ur. Hann er að ganga frá
sunddóti, ræskir sig, hrækir
og segir: Ætli þetta sé ekki
orðið gott? í næsta herbergi
eigrar grannur maður um
gólf. Hann er fölari en ná-
fölur. Skyndilega nemur hann
staðar: Hvað var þetta?
Hveílur ?! Hann hlustar. Nei,
þetta var víst ekkert. Það er
allt hljótt. Hann segir: Nú
gengur þetta ekki lengur, ég
verð að fá mér lífvörð. Ekki
get ég neitað því, að það verð
ur að vera maður, sem ég
treysti. Nú gengur föli ung-
lingurinn varlega inn: Þetta
er allt í lagi eins og er, þeir
eru ekkert að skrifa niðri!
Úr herbergi öldungsins berst
sjálfsánægjuleg rcdd: Ætli
maður hafi það nú ekki fram-
vegis eins og Grettir sjálfur!
Það er nótt. Öldurnar
gjálfra við gullströndina, þar
sem rauðmaganum er landað.
Karlarnir eru að ganga frá
aflanum og veiðarfærunum.
Þeir eru ánægðir. Árið 1961
reikna menn ekki með því að
vera hýrudregnir. — Dular-
fullri birtu mánans slær á
hafflötinn. Ljós loga í húsi
einu á gullströndinni. Þar
inni blasir við stór mynd af
skrautlegum general, sem
heldur á sínu kaskeiti. Það
stendur feitur maður í ú'pu
fyrir utan húsið og einblíniþ
ýmist á silfraða mánabraut
hafsins eða skraulmynd gen-
eralsins. Hann ætiar að
gæg.jast inn, en þá er nætur-
kyrrðin rofin og bifreið kem-
ur akandi eftir gullströndinni.
Lífvörðurinn er kcminn.
Úlpumaður tautar: Ágætt,
þetta er farið að bera árang-
ur. Það glampar í tungsljós-
inu á eitthvað hjá úlpumanni.
Er það byssa? Nei, það er
bara ljósmynúavél. Hann
hverfur inn í næturhúm-
ið. — Lífvörðurinn skim-
ar í kring um. sig. Af stakri
nákvæmni, umhyggju og trú-
mennsku athugar hann um-
hverfi hússins, sem passa
þarf. Svo ekur hann rólega
af slað. En lífvörðurinn slær
ekki slöku við, Hann kemur
aftur og aftur. Nótt eftir nótt
og dag eftir dag gætir hann
■húsbónda síns og það svo ó-
aðfinnanlega, að hann er enn
á lífi. Þar kemur svo loks,
að húsbóndinn vill launa sín-
um trúa og dygga lífverði.
Ef lífvörðurinn hefði ekki
staðið svo vel í stöðu sinni,
að aldrei bar út af með lif
húsbóndans, þá hefði hús-
bóndinn auðvitað ekki getað
launað lífverðinum. En líf-
vörðurinn tryggði líf hús-
bónda síns. Þess vegna gat
húsbóndinn rekið lífvörðinn
úr starfi og sakað hann um
að sitja um llf sitt (húsbónd-
ans)! Og ekki nóg með það,
heldur hefur húsbóndinn
komið því svo fyrir, að líf-
vörðurinn fyrrverandi á nú
að fá útborgað á næstunni í
því hinu virðulega bogglugga-
húsi við Lindargötu. Hús-
bóndinn mikli getur nú senn
séð, hver laun lífverðinum
verða greidd þar, og þetta
fær húsbóndinn nú að sjá,
eingöngu vegna þess, hve líf-
vörðurinn gætti húsbónda
síns óaðfinnanlega.
Úr norðausturhorni Reykja
víkur berst ferlegur hlátur, af
því að þar situr hann Ger-
mann karlinn í sloti sinu og
hlær að hennar hátign dóms-
málastjórninni á íslandi annó
1961, af því að þetta var
vissulega „þaulhugsað og vel
heppnað bragð" hjá honum,
og hann veit nú líka, að „Fíg-
aró flennist og glennir sig, en
Dillimann dansar og snýst“!
„Hæstiréttur hefur dæmt mig
úr leik“, tuldrar úlpumaður,
„þá þorir dómsmálaráðherra.
ekki að taka málið upp aft-
ur. Ég er Iaus í þessu máli!!“
Vitaíis.
Pólýfónkórinn efndi til sam-
söngs í Kristskirkju sunnu-
dagskvöldið 9. þ.m. Mun
þetta vera fjórði opinberi
samsöngur kórsins, en hann
var ekki stofnaður fyrr en
haustið 1957.
iKórinn hefur sífellt verið að
eflast að þroska á þessu tima-
bili. Jafnframt hefur söng-
stjóranum, Ingólfi Guðbrands-
syni, verð áð aukast áræði
um verkefnaval, eftir því sem
hann hefur fundið vaxandi
getu söngsveitar sinnar, og
að þessu sinni mun líklega
mega segja, að ráðizt hafi
verið í meira og örðugra
verkefni en nökkru sinni fyrr.
Ber í því efni fyrst að nefna
mótettu (Bachs, „Jesu meine
Freude“, sem þarna var höf-
uðviðfangsefnið. Þó að sums-
staðar brysti nokkuð á um
fullkomin samtök, verður að
telja undravert, hversu vel
kórinn skilaði þessu vanda-
sama verkefni. Raddirnar eru
yfirleitt mjög hreinar og
ferskar og hæfa sérstaklega
vel viðfangsefnum þessarar
tegundar Söngurinn var lát-
laus og eðlilegur, og söng-
stjóranum tókst að ná sönn-
um og trúum stílblæ á flutn-
ing’nn. Mjög fallega sungið
var l'íka „Magnificat" (Lof-
gjörð Maríu) eftir Buxtehude,
sem var efst á efnisskrá.
Af nokkuð öðrum toga
spunnið var síðasta verkið á
efnisskránni, „Dauðadans"
eftir þýzka tónskáldið Hugo
Distler (1908—1942), sem
söngstjórinn hefur auðsjáan-
lega miklar mætur á (og
mjög að verðleikum), því að
eftir hann hefur eitthvað
verið flutt á öllum tónleikum
kórsins til þessa. I þessu
verki skiptist á söngur og
framsögn ásamt einföldum
leik nokkurra kórfélaga. Náð-
ist þarna að mörgu leyti vel
hinn sérkennilegi miðalda-
blær, sem e'nkennir þetta
langa kvæði bæði að efni og'^
formi, og var það ekki sízt
að þakka gervi og framsögn
Lárusar Pálssonar í hlutverki
dauðans. Þennan blæ hefur
tónskáldinu einmitt telcizt vel
að túlka í söngþáttunum.
I verkinu eftir Buxtehude
naut kórinn ágætrar aðstoðar
■Gisla Magnússonar, sem lék
á symbil, svo og sex ann-
arra tónleikara, er léku á f:ðl-
ur stórar og smáar.
Ástæða er til að ljúka sér-
stöku lofsorði á organleik
■Hauks Guðlaugssonar, sem
flutti þarna tvö tónverk eftir
Bach, fyrst „Sálmforleik“ og
síðan „Tokkötu og stefju í
d-moll“.
Undirritaður hefur áður
tekið það fram, að hann tel-
ur Pólýfónkcrinn hafa sér-
stöku og mikilvægu hlutverki
áð gegna í íslenzku tónlistar-
’.lífi vegna þess sérstaka
starfssv’ðs, sem hann hefur
valið sér á vettvangi tónlist-
arflutnings, og vegna þess að
hann hefur sýnt sig þess um
kominn að rækja það með
sóma. Og þetta er auðsjáan-
lega margra manna skoðun,
því að kórinn mun nú vera
búinn að syngja þrisvar við
ihúsfylli og mun eiga eftir að
endurtaka samsöng sinn ein-
um tvisvar sinnum enn.
B F.
r.D
Jón Jénsson innheimtumaður
r

B H ©
B O
Hvítt: Botvinnik.
Svart: Tal.
1. c4, Rf6; 2. Rc3, e5; 3.
g3, c6; 4. Rf3, e4; 5. Rd4, d5;
6. cxd, Db6; 7. Rb3, cxd; 8.
Bg2, a5; 9. d3, a4; 19. Be3,
Db4; 11. Rd4, a3; 12. Rc2,
Dxb2; 13. Bd4, Bb4; 14. Rxb4,
Dxb4; 15. Bxf6, gxf; 16. O—O,
Be6, 17. Hcl, Rc6; 18. dxe,
dxe; 19. Rxe4, Bxa2; 20. Rd6f
Kf8; 21. Rxb7, Re5; 22. Rc5,
Hb8; 23. Ra6, Bb3; 24. Rxb4,
Bxdl; 25. Hfxdl, Hxb4; 26.
Hal, Hb2; 27. Kfl, Kg7; 28.
Hxa3, Hc8; 29. Be4, He8; 30.
Ha4, He7; 31. !Bf5, Hc7; 32.
Hh4, h6; 33. Ha4, Hc5; 34.
h3, Rc4; 35. Bd3, Re5; 36.
Be4, Rc4; 37. Bd3, Re5; 38.
T0
Be4, Rc4; 39. Kel, Re5; ,40.
Had4, Hc3; Skákin fór í bið.
41. Hld2, Hclf 42. Hdl, Hc3;
43. f4, f5; 44. Bxf5, Rc4; 45.
H4d3, Hcc2; 46. Bg4, Ha2; 47.
Hb3, Kg6; 48. Kf2, Rd2; 49.
He3, Rc4; 50. Hb3, R.d2; 51.
He3, Rc4; 52. He8, Rd2; 53.
He5, Kf6; 54. Hf5f Kg6; 55.
He5, Kf6; 56. Bh5, Hc3; 57.
h4, Hc4; 58. Bf3, Hcc2; 59.
Bd5, Ha4; 60. Bf3, Haa2; 61.
Hel, Ha4; 62. h5, Hc3; 63.
Bg2, Hc2; 64. Hdl, Ha3; 65.
Bdð| Ha4; 66. Kel, Hd4; 67.
Bg2, Rb3; 68. Hxd4, Rxd4;
69. Kf2, Re6; 70. Be4, Hb2;
71. Hf5f Kg7; 72. Hd5, Kf6;
73. Kf3 og svartur gaf. Hafði
Botvinnik þá 5Y2 vinning gegn
31/2.
Flýja Ángála
Fólk þrammar í Iialarófu gegnum axlarhátt hitabeltisgrasið á Ianda-
mærum Angóla og Kongó. Ferðalangarnio bera fátækle,gar föggur
sínar í bögglum á höfðmu og kona gefur barni sínu brjóst á göngunni. Þetta eru Angóla
menn á ilótta til Kongó undan nýlenduher Portúgalsmanna í Angóla, sem fer með báli og
brandi um landamærahéruðin. Fréttir eru af skornum skammti frá Angóla, en allt bendir
til að Portúgalsstjórn hyggist drekkja uppreisn imiborinna manna í blóði.
I dag fer fram — frá Kap-
eilunni í Fossvogi — útför
Jóns Jónssonar, innheimtu-
manns.
Jón Jónsson andaðist 8. þ.
m. á dvalarheimili aldraðra
sjómanna, Hrafnistu, en þar
hafði hann ásamt. eiginkonu
sinni verið til húsa um nokk-
ur unlanfarin ár.
Jóu Jónsson var fæddur 7.
júlí 1886 að Hrafnstaðakoti í
Svarfaðardal. Þar ólst hann
uyp við skilyrði eins og þá
tiðkuðust hjá efnalitlum en
dugmiklu foreldri. Ungur að
árum hóf hann sjómennsku
cg varð snemma formaður á
bát.
Um þrettán ára bil stundaði
hann sjóinn frá Bolungarvík
við Isafjarðardjúp. Þar kynnt-
ist hann eftirlifandi konu
sinni, Guðrúnu Angantýsdótt-
ur, ættaðri af Snæfjalla-
strönd, hinni ágætustu konu.
Þau gengu í hjónaband árið
1910.
Á árinu 1924 fluttu þau
hjónin búferlum til Akureyr-
ar og dvöldu þar um tíu ára
skeið, eða þar til þau flutt-
ust. hingað til Reykjavíkur.
Skömmu eftir komu sína
til Akureyrar varð Jón að
láta af sjómennsku sakir van-
heilsu. Eftir það stundaði Jón
margskonar störf þar nyrðra,
var um skeið útgerðarmaður,
ennfremur síldarmatsmaður
um árabil.
Hér í Reykjavík lagði Jóni
fyrir sig innheimtustörf allt
þar til heilsan brást með öllu
fyrir um það bil fimm árum
síðan.
Jón Jónsson var gegn mað-
ur í bezta lagi. Hann var
einkar vel gefinn, duglegur
maður, réttsýnn og samvizku-
samur svo að af bar. Hvar-
vetna ávanu hann sér því hið
mesta traust.
Þau hjónin eignuðust tvö
börn: Guðrúnu, fædd 17.
apríl 1911, og Jón, fæddan 7.
Framh. á in siðj

Stórkostleg not að
12 mílna landhelginni
iiiiiimmMiiiiiiMiiiiiiiiiiiNiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimmm mmmmmmmmmimmmimmimmmimmmmimiimm
Morgunblaðið fullyrðir
með nokkurra daga fresti
að nú séu allir búnir að
sæíta sig við aðgerðir Sjálf-
stæðisflokksins og Alþýðu-
Karl Guðjónsson
flokksi.ns í f(andhe’) 'pmál-
inu, nú sjái það allir að rétt
var sem stjórnarflokkarnir
■eða réttara sagt ráðherrarn-
ir sögðu, að með þeirri af-
greiðslu sem meirihluti Al-
þingis hafði á þeim málum
hafi íslenzka þjóðin unnið
stórsigur!
★
Að vísu trúir Morgunblað-
ið á mátt endurtekninga-
anna, en sama er hversu
oft blaðið endurtekur full-
yrðingu sína um að svikin
í landhelgismálinu séu „stór-
sigur“ fyrir Islendinga, þá
breytist ekki eðíi þess ljóla
verks að hleypa ránsflota
Breta inn í tólf mílna land-
helgina og semja af íslend-
ingum réttinn til einhliða
stækkunar landhelginnar-
framvegis. í því máli er það
eitt huggun fslendingum að
stjórnmálaflokkar, sem
höfðu við síðustu kosningar
nær helming þjóðarinnar að
baki sér og hafa nú áreið-
anlega meirihlutafylgi kjós-
enda, hafa lýst yfir að þeir
telji ríkisstjórnina, Sjálf-
stæðisflokkinn og Alþýðu-
flokkinn ekki hafa haft
heimild til að gera samning-
inn og muni ekki viður-
kenna hann. Og iþað munu
stjórnarflokkarnir fá að
reyna næst þegar kosið
verður til Alþingis, að þeir
verða margir kjósendur
þessara flokka sem þá nota
tækifærið til að launa þeim
svikin í landhelgismálinu.
★
íslendingar höfðu unnið
algeran sigur með tólf
mílna landhelgina. Þeir
þurftu ekki að kaupa neitt
af brezku ofbeldismönnun-
um. í umræðunum á Alþingi
þar sem stjórnarflokkarnir
áttu raunvenilega engavörn
fjTÍr verknaði sínum, minnti
Karl Guðjónsson rækilega
á þá staðreyndi. Hannsagði
þá m.a.: „Segja má að vísu
að ís’endingar hafi ekki
notið þessarar Jandhelgi al-
veg óskorað. Bretar hófu
hér ránsskap undir vernd
herskipa sinna. og fallbyssu-
kjafta í landhelginni okkar,
en þeim varð svo furðulega
lítið ágengt að segia má að
árangurinn hafi ekki orðið
meiri og stórkostlegri en ef
risa tækist að rota flugu.
Þeir gájtu aldrei hersetið
samtimis nema örlitla bletti
af landhelgisstækkunimn. —
Gizkað hefur verið á að
stærstu reitirnir, sem þeir
gátu ráðið yfir hverju sinni
hafi máski nuimð um 2000
ferkílómetrum. En ef við
lítum til þess, hvað íslend-
ingar drógu úr sjó áður en
landhelgisstækkunin varð og
hvað þeir hafa fengið úr
sjó eftir að landhelgin
stækkaði þá skulum við líta
á tvö ár: •
Árið 1957' er síðasta heila
árið áður; en landhelgin
stækkaði í: tólf mílur. Það
ár varð hefldarafli ísl. skipa
436 þiisund tonn. Árið eft-
ir stækkun; landhelginnar í
tólf mílur, Í.959, fyrsta heila
árið sem íslenúingar veiddu
í tólf mílha landhelginni,
veiddu íslénzku fiskiskipin
afla úr sjó sem samtals
nam 564 þúsund tonnum.
Heildarafli Islendinga á
þessum tveimur árum, frá
1957 til 1959 óx um 156
þúsurd tonn, en það er á
milli 29 og 30%. Það væri
því rangt að scgja að ísl.
þjóðarbúinu hefði ekki á-
skotnazt gcður búhnykkur
þegar tólf mílna landhelgin
var samþykkt. Og verðmæti
þjóðarframleiðslu íslendinga
vex á árunum 1958 og 1959
um 13,2%, en það er með
mestu aukningu sem þekkist
í þjóðarframleiðslu um ára-
bil.
Þetta gat lierskipafloti
Breta ekki hindrað. Hann
gat ekki hindrað að fiskafli
Islendinga óx um 29—30%
og verðmæti íslenzkrar
þjóðarframleiðslu óx ásama
tíma um 13,2%. Þá vant-
aði ekki viljann til að her-
setja íslenzka landhelgi, en
svo óverulegt varð það sem
þeim varð ágengt, að þrátt
fyrir ránsveiðar þeirra hér
við land náðu íslendingar
þeim árangri sem hér var
lýst“.
★
Síðar í ræðu sinni sagði
Karl m.a.: „®g hef sýnt
hér fram á að hér er í raun-
inni um það að ræða að
horfið hefur verið frá tólf
mílna landhelginni. Hún, hef-
ur verið gerð að sex mílna
landhelgi umhverfis landið
úti fyrir þremur landsfjórð-
ungum, sunnan lands. aust-
anlands cg norðanlands. Og
vestánlards fá Bretar skörð
inn í landhelgi okkar sem
þeir mega hagnýta sér á
þremur þeim stöðum sem
þeir telja sér mikilvægasta.
Hér er því ekkert smáræði
sem af hendi er látið af Is-
lands hálfu, og ríkisstjórnin
er m.a. að reyna að rétt-
læta það með því að Bret-
ar viðurkenni grunnlínu-
breytingar sem við eigum
að alþjóðalögum. Hefur
verið margrakið hér á Al-
þingi og annars staðar, að
hér eru Bretar að komast
að |:eim kjarakaupum við
Islendinga a.ð þeir borga
með eign íslendinga sjálfra
Islendingar eiga Selvogs-
banka, Faxaflóa, Húnaflóo
og Bakkaf jai'ðarflóa en ekki
Bretar, enda þótt Bretum
eigi nú að haldast það uppi
að mati Ekisstjórnarinnar
að láta sjávarspilúur af
þessum flóum til yfirráða
Islendingum sem greiðslu
fyrir að fá að vaða inn í
tólf niílna landhalgina“.
Karl Guðjónsson
Boráttcm usn landhelgina

áÍHltllHiilltÍltifittHltiiillfliIfiiilitlflílliíiílitiiiilllíiiiliiíitÍiliiÍHliiiHSiiÍiiitiíníiíiÍiíiÍifiiíitiíííiiiiiiiiíiiiííiíiii