Þjóðviljinn - 15.06.1961, Blaðsíða 10

$|0) — ÞJóÐVILJINN Flmmtudagur 15. júní 1961
íslenzk íramleiSsla
Verzlunin Eezt, sem nýlega
er flutt að Klapparstíg 34,
framleiðir nú cg selur sér-
staklega faliegar kápur úr
ninoflexi,- efni sem þolir þvott
vel og er sérlega hentugt í
sumarkápur. Finnig hefur
verzlunin hálfsíða jakka úr
þessu sama efni.
Heimilisþátturinn fékk ung-
frú Birnu Geirsdóttur,
yngstu systur Sisríðar Geirs-
dóttur, til að sitja fyrir í
sumarkápu og jakka úr
ninoflexi, hvortveggja saum-
að hjá Bezt. Kápan er bein-
hvít að lit, með stóru falli
í bakið, hálfsíðum ermum
og breiðu uppslagi, kragalaus
og hneppt með þrem stórum
hnöppum.
Jakkinn er grænn, þrí-
hnepptur, með hnýttu belti
og er sérstaklega við hæfi
ungra stúlkna. Bæði kápan
og jakkinn eru til í fleiri lit-
um og verðið er mjög hóflegt.
Því miður er ekki hægt að
birta fleiri myndir af fatnaði
frá Bezt sökum rúmleysis í
blaðinu, en þar fást t.d. fal-
legir sumarkjólar frá kr. 350,
00 og léttar sumardragtir á
1100 kr. cg svo mætti Jengi
telja.
Verzlunarstjórinn í Bezt
sagði við Heimilisþáttinn. að
vegna takmarkaðs húsnæðis
yrði hún að helga sig ein-
göngu yngri kynslóðinni og
hafa fötin sem mest við hæfi
ungra stúlkna, Föt frá Bezt
væru ekki „model“-fHkur, en
þau væru ódýr og sér fynd-
ist ungu stúlkurnar vera
þakklátar fyrir að geta' fengið
góð og vönduð föt lágu verði.
ÞÝZKT
Framhald af 4. síðu
,,Was willst du?“ — spurði
ég hranalega.
Hann brosti vingjarnlega,
með trúnaðartrausti. Hann ætl-
aði að komast til Goslar. Þekkti
ekki leið'na. Var ekki héðar...
Framhald af 7. síðu.
sinn þátt liafa þær vissulega
átl í viðreisninni, og þó fyrst
og fremst sá almcnni
menntaáhugi sem skóp þær.
Nú er öld snúin. Svo mikið
öfgslreymi hefur verið í
skclamálum okkar seinustu
40 árin, að þótl skólaskylda
hafi verið líiið eitt aukin, þá
hefur reikningskenns’an verið
minnkuð slórlega og kannsla
í eðlisfræði l>ví nær alveg
liorfin úr alþýðuskólum. Á-
huganum hefur verið beínl
frá. raunfræðum inn á svið
rökkursagna.
Það fer þá líka að vonum,
að ráðamenn þjóðarinnar
valda sjaldan verkum sinum,
sem nú eru flóknari og fjöl-
þætlari en nokkru sinni fyr.
Rökhyggjuna vantar. Þelta
finna þeir, og því e.ru þeir
svo auðsveipnir við erlenda
va’> Ihafa, þn sem þeir vilja
eiga gott við, en hrokafullir
við aðra, og hrokafyl’slir við
íslenzka alþýðu. Nú í hálfan
annan áratug hafa ríkis-
stjcrnirnar kallað til sín úl-
lenda ráðgjafa, — starfs-
menn erlendra fyrirlækja,
stofnana eða ríkja — hvenær
sem vanda bar að höndum;
jafnvel tekið við slíkum ráð-
gjöfum að skipun út'endra
aðila. Sumir þessara ráðgjafa
hafa ef til vill verið góðir
menn cg fróðir, og vilja okk-
ur gott eitt, en engir þeirra
hafa þekkt land og þjóð, sér-
stæðar þarfir okkar og að-
stæður, og þeir hafa aldrei
haft tóm né tækifæri til þess
að kynna sér það nægilega.
Þessvegna gátu ráðleggingar
þeirra aldrei orð ð heilræði.
Ráð slikra ráðg.iafa hafa
sjaldan verið birt fólkinu, og
] ví verður ?ð ka’’a þau laun-
ráð. Oft hafa þau reynzt
L'ko-ráð.
Hart er að búa við sbkt ó-
s‘:álfræði; horfa á nýlendu-
fjötrana lagð? á ísland að
nýju. Vonandi gerir fó’kið
þingmönnum sínum skiljan-
legt að land og þjóð er eng-
inn söluvarningur, sem þeir
geta prangað með að vild, áð-
ur en 'það er um seinan. En
þá má það ekki sofa lengur,
því að hættan vofir yfir.
En þólt háskanum (ný.jum
af^ö'um landsgæða og lar>ls-
réttinda) verði bægt frá í
bili — hvað óvíst er — get,-
ur þjóðin þó aldrei notið frið-
a.r og öryggis og þar með
fullrar hamingju, fyrr en hún
hefur vaxið svo að vizku og
heilbrigðu sjá'ftrausti að hún
liði engri sljórn smni að
kveðja er'enda menn til ráða-
gerða um sín einkamál, stór
eða smá. Sú vizka og það
sjálfstraust getur aðeins
sprottið af strangri raun-
hyggju, sem reikningur tem-
ur mönnum allra starfa
bezt, en reglingur sá sem nú
er víða rekinn, unú’r reikn-
ings nafni, lamar og eyðir.
G. Q. G.
„Eru margir bandaríkjumenn í
nágrenninu? Hvar eru þeir
næstu? Hvernig er ástandið, f
borginni? Þekkti þar stúlku,"
sagði hann.
Ég sagði hci’utn alit satt og
rétt. Ég horfði á hann tor-
t.ryggtnn, með háði. Renndi
hann grun í t'Ifinningar mínar
og hugsanir?
Hann var ungur, lftið eldri
en ég Undirforingi, járukross,
heiðursmerki fyrir sár. Við
hliðina annað — fyr:r þátttöku
i áhlaupi. Ardlitið var unglegt,
glaðlegt, angun snör. E'nkenn-
isbúningurinn í la.gi, belti. En
ekki var að s.já, að hann hefði
vopn. Hann hajrði annað hvórt
eýðilagt byssuna, fleygt henni
— eða harn faldi hana inni á
sér, eins og allir, sem liættu að
ber.jast.
Hann talað: hratt, fjcrlegá,
gladdist til að fá einhvern áð.
rabba við, Ég muldraði eitthvað
ti] svars, svo hann vissi ekki
of snemma, hver ég væri.
Ég hugsaði um annað: um
b.yssuna, sem ég hafði, hver
veit af hverju. stungið n:ður í
pokann við hliðina á erróf-
brauðsafgangi úr fangabúðun-
um.
Ég renrdi augum yfir skóg-
inn a'ð baki hans. Trén voru
strjál og jörðin grcðurláus milli
þeirra. Þessi Þjóðverji var
v'ssulega einn, eins og hann
sagði.
Ég hugsaði mig um, kalt og
nákvæmlega. Hann stóð í
halla, dálítið fyrir ofan mig.
Ég þurfti aðeins að reka
hendina niður í pokann undir
einhverju yfirskini. Byssan
var hlaðir.i: þurfti aðe'ns áð
draga frá lásinn. Níu milli-
metra kúla beint í vömbina á
honum af hálfs annars metra
færi, Ég hafði áður skotið
menn í náv'igi.
Hann spurði, hvort ég væri
ekki svo ríkur að eiga eit.t-
hvað af brauði. ,,Ég hef, skal
ég þér segja, ekki smakkað
þurrt né vott í tvo daga.“
Hann horfði á mig með hung-
urssviv og beið átekta.
Brauð ...
Biðraðir eftir brauði út á
miða. Eina lítill hleifur handa
tólf í fangabúðurram. Einn
fangi stal síðasta molgnum frá
samfanga sínum. Þýzk börn í
þorpinu, sem lientu ‘i okkur
steinum. Brauð, sem okkur
dreymd5 á nótlum, er við bvlt-
um okkur á bálkunum. Brauð,
sem við höfðum gleymt,
hvernig bragðaðist. Brauð til
að borða sig mett^n Brauð . . .
Þjóðverjinn er þá fvrst góð-
ur. þegar hana er dauður.
Ég horfði fast í augu hon-
um. Varirnar, fanni ég, grett-
ust í bros, augnalokin herpt-
ust sjálfkrafa saman. Mér
varð ískalt. Hjartað var sem
þa'ð liætti að slá. Ég gekk
hægt hálft skref afturábak
og færði pokann fram fyrir
mig.
„Ja“, sagði ég, „das habe
ich ..
Hægt og seinlega leysti ég
reimina, opnaði pokann, stakk
hægri hendinni niður i hann.
Brauðbiti vafinn 'í pappír.
Urdir honum — köld byssan.
Ég gaf honum brauð.
Arnór Hannibalsson
þýddi úr pólsku.