Þjóðviljinn - 24.12.1961, Side 8

Pióðviuinn
Útgefandl: Samelnlngarflokkur alþýCu — 86»íali3taflokkurinn. — RltstJórar:
Magnús KJartansson (áb.), Magnús Torfl Ólafsson, 8ígurður Ouðmundsson. —
Fréttarltstjórar: ívar H. Jónsson. Jón Bjarnason. — Auglýsingastjórl: Guðgelr
Magnússon. — Rltstjórn, afgreiðsla, auglýslngar, prentsmlðja: 8kólavörðust. 19.
Simi 17-500 (5 línur). Áskriftarverð kr. 50,00 & mán. — Lausasöluverð kr. 3.00
PrentsmiðJa Þjóðviljans h.f.
Landhelgismálið
Þann 23. nóvember s.l. var til umræðu á Albingi samning-
ur íslenzku ríkisstjórnarinnar og vestur&ýzku stjórnarinn-
ar um rétt vestur-þýzkra togara til veiða í íslenzkri land-
helgi. Samkvæmt samningi þessum á að veita þýzkum jog-
urum sama rétt til veiða innan 12 mílna landhelginnar og
brezkum togurum hatði áður verið veittur. Þýzkir togarar fá
með öðrum orðum leyfi til þess að stunda veiðar upp að
G mílna mörkum, á mörgum stöðum í kringum landið. í
næstu 3 ár. Það er táknrænt við þessa samningsgerð ríkis-
stjórnarinnar, að í þingskjölum á AÍþingi heitir hún: „Samn-
ingur um viðurkenningu Sambandslýðveldisins Þýzkalands á
12 mílna fiskveiðalögsögu við íslanri“.
Þegar mál þetta var rætt á Alþingi var Guðmundur í. Guð-
mundsson utanríkisráðherra spyrður að því sérstaklega,
hvort rétt væri að ríkisstjómin héfðf í Iiuga að veita ís-
lenzkum togurum enn meiri veiðirettindi innan fisk-
veiðilandhe-ginnar, en þeir hafa haft. Guðmundur í. Guð-
mundsson var ekki hissa á því, að neita öl!u í Þessa átt.
Hann sagði, að ekkert hefði verið gert í málinu, en hins
vegar væri ríkisstjórnin að athuga um fjárhag’safkomu tog-
áraútgerðarinnar. Þegar um þetta var spurt á Albingi var þó
vitað, að sérstök leyniieg nefnd á vegum ríkisstjórnartnnar,
starfaði að því, að athuga möguleika á að rýmka um réttindi
togaranna í landheiginni. Rúmlega viku siðar bar landhelg-
ismáíið aftur á góma í umræðum á Aiþingi. Þá viðurkenndi
forssétisráðherrann, Bjarni Benediktsson. að ríkisstjómin hefði
rætt um þann mögirieika, að hle.vpa tógufunum lengra inn í
landhelgina en verið hefur. Hann varðist -þó állra frétta um
skipuri nefndarinnar. Þá var Emil Jþnsson, sjávarútvegsmála-
ráðherra, þráspurður um það, hvort ríkisstjórnirr ráðgerði að
hleypa togurunum inn fyrir fyrri ; fnörk sín. ‘Érhíl fáérðist
undan að svara þessum spurningum; í tvo daga. Eh svo/varð'
hann að viðurkenna, að á vegum ríJdssUórnarinnar star^ðj,
3ja manna nefnd, sem sérstaklega ‘hefði til athugunar að
veita íslenzkum togurum aukin fiskveiðiréttindi innan land-
helginnar.
: n:,: -íuSjj
■i
\ \ v
■ \ \ o
Og þegar hulunni hafði verið’ svipt af pukri ríkisstjómar-
innar í þessu máli, þyrjuðu stflðninesblöð hennar, Al-
þýðublaðið, Morgunblaðið og Vísir, trýllingslegan áróður fyrir
• því, að eðlilegt væri að hleypá togflrunym jnn á bátamið-
in. Þá vom birtar hinar furðuleguStu tö’ur um tap togara-
útgerðarinnar á því að hafa orðið ,að flýja sín gömlu og
góðu fiskimið. Alþýðublaðið ságði,: að hver togari hefði
tapað 600 tonnum. af fiski á ári og; ýökstuddi þá fullyrðingu
með engu. Vísir benti á, að fiskgen^á- faeri vaxandi á grunn-
miðum og bví væri rétt áð híeýpg jjtógurunum þangað. Og
Morgunblaðið talaði um fórnir, éefn togaraútgerðin hefði
fært vegna stækkunar landhelgirirjar. Þegar bátaútvegs-
menn mótmæltu, svo að segja einum rómi, á aðalfundi LÍU,
að togararnir fengju aukin réttindii innan fiskveiðilandhelg-
irinar og því að bátaútvegurinn ýrði skattlagður sérstak-
lega til stuðnings togaraútgerðinnij jþa sa*g5i Alþýðublaðið:
„Mótmæli bátamanna nú sýna eigingirni og algert kæruleysi
um þjóðarhag“. Og Morvunblaðið br|st þannig við, að það
þirti elrki samþykktir LÍÚ-fundarflrf ífýrr en löngu eftir að
fundurinn var haldinn og önnur bíöþ höfðu sagt frá sam-
þykktum hans. : i
Jinnubrögð ríkisstjórnarinnar í þessu máli hafa verið þessi:
' 1. — Þegar samið er um að l'Jeypa þýzkum tcgurom
upp að 6 mílum, heitir þaí> á máli rikisstjórnarimar „við-
urkenning á 12 mílum“.
2. — Þegar ríkisstjórnin ur.dirbýr -ið hleypa íslenzku tog-
urunum inn á bítamiðin, sver Guðmundur í. á Alþingi, að
ekkert sé.að gerast í landhelgismá’tou.
— Þegar 3ja manna leyninefnd hefur starfað á vegum
ríkisstjórnarinnar a!l-!engi, og ræt£ um með hvaða hætti
hleypa mætti togurunum imv fyrir, þá þverskallast ráð-
herrarnir við að gefa upplýsingar um málið á Alþirgi.
4. — Þ-egar bátamcnn mótmæla því, að togararnir fái lcyfi
ti! að veiða á fiskimiðum bátanna, þá stinga stjórnar-
blöðin slikum fréttum undir stól, eða bera bátamönnum-
4 brýn „eigingirr.i og algert kæruleysi um þjóðarhag“
Þannig hefur stefna ríkisstjórnarinirar í landhelsismálinu
verið: fyrst fögur loforð, svo undanbrögð og blekkingar,
þá svardagar, eða hátíðlegar yfirlýsingar, og síðast hrein
og beLn srvik.
HANS ANDRIAS DJURHUUS:
Það var tunglsljós og blæja-
logn, og leið að miðnætti. Börn-
in voru sofnuð; fullorðna fólkið
var farið að hátta. — Og í
hænsnahú$inu dottuðu hænsnin,
sum á vagíinum, sum á gólfinu.
Haninn, sem var Ameríkani,
sat undir glugganum með hálf-
lokuð augu. Hann var hinn
mesti vargur og eftir því harð-
leikinn og ósiðaður, en svo
myndarlegur á velli, að alíar
hænurnar voru vitlausar í hon-
um. „Hann er svo amerískur,“
sögðu þær. Og þegar hann
íkreppti hægri löppina upp und-
ir sig og fór að blunda með
vinstra auga, þá var engin
þeirra svo ókurteis að hún
kiakaði né krafsaði. ,.Nú er
húsbóndinn að hugsa um Ame-
ríku, nú má ekki hafa 'hatt.“
Iítil hvít hæna hafði setzt
þétt upp að hliðinni á honum.
Hún var innan af Skála. og að
hennar dómi jafnaðist ekkert
í veröldinni á við Skála. Ef
hænsnin fengu eitthvert jreglu-
legt hnossgæti, var hún vön að
segja: „Gæzkan, þetta er ekk-
ert á móti því sem við vorum
vön að finna í Skálahaugnum."
Tunglið skein inn umVglugg-
ann. Það sendi ljósgeisla þvert
yfir gólfið og upp eftir þil-
inu. þgð ljómaði á hvftar, svart-
ar og spræklóttar hæsnabring-
ur, á blóðrauða kamha, sem
sumir stóðu beint upp í loftið,
en sumir lágu 'næstum á hlið-
inni. Og það rak myrkrið á
undan sér alveg inn í dimmasta
skotið.
Haninn var að hugsa um
Amerku; hann fékk heirnþrá i
tunglsljósinu; tþað vakti upp
minningar um skógana miklu,
breiðu fljótin og víðu akrana
fyrir handan haf- En U1 að sefa
tþessa iþrá varð hann að f4 sér
einhvem til að klaka við; hann
snéri sér að hvítu hænunni og
spurði:
„Sefur þú, hróið mitt?“
„Nei, húsbóndi góður, ,ég sef
ekki,“ svaraði hún.
„Við skulum stinga svolítið
saman nefium!“ sagði hanim.
„Getur þú til dæmis ekki sagt
eitthvað frá ætt feinni; .þvíriað
það er eins gott að kunna skil
á henni eins og að hafa sarp-
inn tfullan af komi.“
,jÞað segið þér satt, gaezkiir."
sagði hænan; hún var svo
hrærð að röddin í henni titraði. •
„Ætt mín er af Skála, ég hef.
kratfsað í Skálahau-g, bað er- nú-
haugur sem segir sex, fullur
af möðkum og sélriarhausuni."
Haninn kreppti, hægri löpp-
ina upp undir stg„btundaðl með
vinstra'auganu og set'1,. haur.i nn
niður í toringunA: ,.Ég er úr
Ameríku," sagði hann, „úr hví
Jandi, þar sem maðtir kronoar
hveiti allan liðtsngsn riaginn
Já, það segi ég satt, að eddík cr
betra land undir heims sólu en
Arheríka, — og ég er ekki að
skrökva," bætti hann við, því
að honum sýndist hænan vera
eitthvað tortryggnisleg á svip-
inn.
„So, so, gæzkur, þér eruð
þaðan. Ja ég hef efcki verið
þar, en eftir því að dærna. sem
þér segið, þá er þar næstum
eins lífvænlegt og inni á Ská!a.“
sagði hænan. „Ætli sé stór mun-
ur á Ameríku og Skála.“
„Trúað gæti ég því,“ sagði.
haninn, „þó get ég ekki sagt um
það með vissu: ég hef aldrei
komið inn á ,Skála.“
„Þama sjáið þér, þarna S’í-
ið þér, gæzkurinn; þér hafið
alri.rei komið inn á Skála, þér
hafið ekki séð Skálahaug. Ja,
þá get ég sagt yður að þér
eiaið mikið eftir að s'já; því að
allt það sem glatt getur eitt
hæsnahjarta er að finna í
Skálahaug. Æijá, æijá, það er
nú haúgur 'sém segir sex.“
„Af hverju varst þú þá ekki
kyrr inní á Skála?“ spurði han-
inn held.fl.r háðslega.
f „Æ. rguð hjáj'pi ;yður, : gæzkur!-
Ef ég mæjti ráða, þá sæti é.g
ekki héma í kvöld, en ég var
gripin, þar sem ég var að
vappa um hlöðin, hnoðað inn í
skinnstakk og farið með mig
hingað. — En hvers vegna fór-
uð þér frá Ameríku?"
„Mig langaði að skoða mig
um í heiminum“, sagði han-
inn, „mig íangaði að vita hvem-
ig hænsn væru annars staðar.
. Ég flaug.upp á vagn sem fór
é fljúgandi ferð og þar sat ég
hei!a eykt; þaðan flaug ég um
;borð í skip og svo sigldi ég
á því yfir hafið. Stundum var
veðrið vont og stundum var
það gott; og alla leið komst ég,
og nú sit ég hér.“
Haninn gaf hænunni horrú
a'isa. „Og mér var ekki hnoð-
að innan í neinn skinnstakk,"
•bætti hanp við.
„Það hefur varJa borgað sig
að fara svo langa leið eftir
svo littu; hænsn eru hænsn, ög
þau munu vera hvert öðru Lík,“
sagði hænan pg klóraði sér á
maganum.
„Nei, iþað er ekki sama hvert
hænsnið er.“ Haninn teýgði sig
yfir að hænunni, svo að hun
skyldi heyra hvert klak. „Það
eru, lítil .hfensn og. stór hænsn,
vitlaus- hænsn og gáfuð hænsn,
myndarlegir AmerJcanar eins
og ég og ..afturkreistingar inn-
•an af Sfcála eins.-.og þú.“ Og
.svo bætti ■ hann við: „Það eru
hænsn sem yenaa stórym eggj-
um, ogj, önnur sem g.ióta: - ör-..
vcrpium,, svo a.ð það er heldur,
en ekki rnunur ó.“
. Það fþr. að fíúka í hænuia:
■gÞað er. ekki .aUtaf.-.farandi eft-.
ir-stv'erðinn-i.A.sagði hún. - . <
„Bkki heldur •ef.fir.vgátun.flm-?." •
spurði haninn, sem nú, gerðist
æ ákafari að stríða hænunni.
„Ojú, eitthvað svolítið," svar-
aði hænan. „En mest er farandi
eftir gæðum og fínleika.“ —
Hún verpti smáum éggjum;
en þau voru svo hnöttótt og
falleg að til þes-s var tekið.
Húsmóðirin var ætíð vön að
segia: „Þetta egg er svo fínt
og fallegt, þetta hlýtur Skála-
hvít að hafa orpið,“ eða: „Sjálí
Skálahvít verpir ekki betur.“
Þetta hafði hún heyrt; þess
vegna sagði hún að mest væri
farandi eftir gæðum og fín-
leika.
„Já, já, fínleiki er góður,
hann er næstum betri en gáf-
ur.“ sagði haninn. „En varla
heid ég. að bú. hafýr lært mik-
inn fínleik í Skálahaug." hann
hló háðtt.ega og snéri sér frá
hænunni.
Hún roðnaði í kambinn.
„Hvað vitið þér um fínleikann
í Skálahaug," sagði hún, „þér
sem aldrei hafið kotmið .nui’ á
Skála.“ . -.1. , •■
Haninn . ;sat þegjandi’ um.
stund, svo. sagði hann: „Æ,
hvað þú ert vittaus;. ræfiilsgreyr
ið — alrirei hef ég ta’að við
vittausari hænu. Sagðir þú ekki
áðan. að bar væri a!’t morandi
í möðkum og síldarhausum?
Það verður varla kallað fínt,
engu freraur en það er fínt að
vera hnoðað innan f skinnstakk.
— Nei, nei, láttu þér ekki detta
í hug að tala um fínleika.“
„Hvað getið þér borið um fín-
leiJca og gáfur?“ Hænan var
orðin reið; hún var uppstöilck,
eins og allt sem h'tið er. „Þér
munuð ekki vera svo skynsam-
ur að mikið sé að marka hvað
þér segiö; en ósiðaður og mont-
inn, það eruð þér“.
„Er ég .montinn, er ég mont-
inn?“ át haninn eftir henni og
yar málóði. „Well, það getur
verið að ég sé það; en þá hef
ég lfka eitthvað að vera mont-
inn af;.mundu það, að ég ér
kominn úr hveitilandinu, úr
sóiarlandinu, úr hinni ríku og
stóru Ameríku."
„Ef alllr Ameríkanar eru eins
óg bér. bá langar mia ekki til
að þefckja. f!eiri,“ sagði hænan
og þokaöi sér um -set. frá han-
anum. „Ég er barasta öldungis
rr?!au%:r að þvflífcur flcfcku-
skítur skuli vo.ga sér að spotta
heiðarleg- hænsn.“
Nú varð haninn hinn versti.
„Sagðirðu flökkuskítur?" spurði
hann.
. . „Jiá, gæzkur;'það var •orðið.“
svaraðf hænan,- „Og ég get vel
.sagt það s:n,ni ern ef þú
vilt — Flcikkuskftur, -flö-ö-kku-
skítur,“ •
.Jsetta skulu • veröa bér d ýr-
keypt orðj' sagði haninn; hann
s’etti fclöðkfluum fram og “'aft-
ur. „Þá teknr nú fvrst í hnjúk-
ana, að evnn af'i-tr kreisti n gur
innan af.Skála skuli kalla mann
flökkuskít — og það þvílílct og
annað eins roðhæsni."
„Flökkuskítur'"
„Haltu nefi, hokinrassan þín.“
sagði haninn; hann réð á hæn-
una; hann sló hana með væn.g-
börðunum og hrinti henni niður
af vaglinum. „L’ggðu þarna,
rnaðkavömbin þín!“ sa.gði hárin.
Hænan barmaði sér sáran, bví
að hún hafði heldur en ebki
fengið skrokkskjóðu. „Þetta
skaltu fá launað, bíddu bara!“
hvein í henni.
„Ef þú vilt fá me:ra. há
segðu bara til; eg get ’itiö big
kenna meira á honi'm.h saiði
haninn og. bióst til að fljúga
riiður á gcJfið.
En hænnnni fanr -t að hún
'hefði fengið nóg; hún sk.anzt
inn í dimmasta sko“'ð ng settýst
þar; þó leið I.ang'i.r, ,;mi áður
en hún sotnaði. Hún titraðj eir.s
og espilauf í vindi af reiði og
hræðslu.
Haninn sat-. borgmmannlégur
á vagþ.num. Hann var mont-
inn, því að hann hafói unn-
ið sigun Þráin eftlr Ameriku
var rokiri úí* honum eirts og
vindur. Hann'-evatt1 sór' ttfc ým-
issa átta, • eins -og hánn* vildi
segja við hænsnin:
„Sjáið þið mig ekki — m:g,
sem hef unnið sigur —“: þvf að
það er ætíð mikið að vinna sig-
ur, enda þótt ekki sé nerna
yfi.r einni lítilli hænu inrian af
Skála.
En enginn sá hann, öll
hænsnin sváfu.
Morguninn eftt.r • var haninn,
stoltur og stærttátur. að vappa
um hlöðin; hænurnar eltu hamv
með augunum; en hann !ét sem
hann sæi þær ekki. Sú hvíta
innan af Skála för einförum:
hún revndi að hairia sig :vo
langt frá hananum eins og hún
gat.
öðru hvoru stanzaði hanmn,
leit í lcringum sig með háÖcku .
augnaráöi ~og gól svo að það
heyrðist margar bæiarleiðir.
„En sú glymjandi rodd, ,sém
hann hefu.r, blessaður húsbónd-
inn,“ sögðu hænurnar. ,,Það
heyrist á rómnum að hann hef-
ur lært meira en við.“
' „Það heyrist að hann er
montinn." c,agði' Skálahænan og
gerði. sér upp h.látur,
,.Þú ert í lieldur i'ljj. s-kaoi
í d.ag, þú hefur víst orðið a.nd-
vaka' í nótt,‘' sögðu hæmirnar;
þær vi.ssu ekki um að hú'n og
haninn höfðu farið í hár saman
um riótti.na.
„Ég er eggsjúk," sagði Skála-
hænaji-
,.So, so.“ sögðu bær .riað Ifð-
ur frá, sk.jótztu á hreiðrið, há
verðurðu bráðum frisk affur.“
Ská'ahænan svaraði ekbi, en
laumaðist burt frá hinum, hún
vildi helzt vera ~ein.
Nú\ gól haninir áftur': ■ ..Kofck-
kokk-.kokkularalcó!“ sagði hann.
t)) — ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 24. desember 1961
Æ hvað hún hataði þennan
hana, hann hafði bæði kallað
hana roðhænsn, hokinrössu og
maðkavömb.. — Æ, hún skyldi
drepa hann með glöðu geði, ef
hún bara gæti; — en hvað gat
hún gert —
Húsmóðirin — hún var digur
og feit — kom kjagandi yfir
hlaðið. „Ó, þarna er Skálahvít,“
sagði hún. „Komdu hingað, þú
skalt fá eina kornlúku auk-
reitis, tötrið mitt.“ Hún fór
eftir tágakörfu sem stóð inni
í fjósinu, og nú fékk, Skála-
hænan eins mikið og hún gat
torgað af korni/ —
„Garmskarnið, þú ert falleg-
asta'og bezta hænan sem ég á, ‘
sagði hún. „Éttu nú hérna hiá
mér eins og þú getur, kelli
mín.“
Húsmóðifin stóð um stund
og horfði á hænuna; svo hróp-
aði. hun: ,.Marn, við skulum
h.afa hanann í hádegismatinn í
dag.“
Marrn, hún var vmnukona á
bænum, kom út í eldhúsdyrn-
ar; h.ún var feit og. digur eins
og húsmóðirin.
,.Á ég að sHtra honum undir
ein1'9" snurði hún.
„V:.tanlesa.“ saaöi húsmóðír-
in. „Hann hlýtur að vera feitur
núna.“
„E'rki e'iast ég um þaö,“ saaði
Marin. Og svo fór hún eftir
hananum.
Hann h!!c.p undan ei.ns og
orknn leyfði.
„És er úr. Amerilcu, ég er úr
Anertm, bú -ineri'r mig ekki,
hevnrðu hað.“ hrú^aði hann.
En Marín sk'ldi ekki hænsna-
mál, og bað leið e.kki á löngu
áður en hún náði tökum á hori-
um.
Skálahænan stóft vi.ð fiós-
dyrnar og hló með bonumöllum
„Nú færðu á bauki-nn, ka’linn,‘(
sagði hún. „Og það skaltu vita
að vel -ann ég þér öflaga þinna;
bú veizt að sá Hrapar oftast
rivnst niður, sem hæst vill
f.l'úga.t' .
‘Marín snéri hanann úr há.ls-
li.ðnum; hann b.lakaði vængjun-
um svölíttð. og spriklaði svoMt-
ið með Jöpounum — og svo
æm.ti hvorki í honum rié
skræmti.
„Hann er fevtur eins og ali-
svín,“ sasði Marín og henti
honi.’m í bvttu sem var þar
á h’aðinu. ..Þú getur legið þarna
fyrst um si.nn.“
Hænsnin stóðu öll eins og
p’.ónar, hræri.d og hissa: en
Marín gek’c í óttina að e’rihús-
ri.vrum'm, hnakkalcerrt eins og
• s'.ei’.rsæll henshöfðingi, og hús-
múðirin elt.i hana.
Hænsnin flvkktust um bytt-
una; bau gátu ekki a'menni-
lega 'skilið, að haninn var allt
í 'eitt'r orðinn svona þögull;
hann lá barna nrafkyrr f bytt-
nnni og bærði ekki fjöður. „É2
he'ri bara .að hann sé sofnaður,“
sagði grá hæna. sém lengi
hafði verið í miklu upoáha’di
h’á honum. ,*Þó er bað skrýtið
að hann sku’i °ofna svóna á
miðú’m mornni.“
„Ónei — hann séfur ekki.“
sagði Skálahænan. „Sjáið þið
efcki að hann er að hugsa um
Arnerfku?“ Hún -'etti hnvtkk á
h^.’cjnn. — „Nú má ekki hafa
hátt.“
O'afnr Ha!’dórsrón
bvddi úr fmreysku.
11 hvA'nrtnnni er haídið fær-
p'.’cfcu orðunum vagl fhvoru‘»kyns
o-ð ; f'r.-r-evnku) og rnræ,r,óttiir,
Kví að hpu eni einnig t'l 1 ís-
'enzkn, hó a* fí’r rrn"u nota
han; veel hótti' méf ‘fá’’hra en
prik eða hæsnaprik. Ó. H.)
„...... Og hérna,
herrar mínrr, fá
sjúklingarnir smá
upplyftingu“. —
Sunday Express
í:. ric . íiri ;Ms' Sfc fel ntt
■ - '.
1 ■ í________________
SKJÓT LÆKNIMG Á SVIFDÝMUM
Hið æruverðuga læknisfræði-
tímarit The Lancet (stofnað 1823)
skýrir lesendum sínum írá því
í síðasta nóvemberhefti „að svín
geti flogið“.
Ljósmynd fylgir þessum merku
upplýsingum til staðfestingar.
Hún sýnir nokkrar digrar og út-
þandar s’öngur hnýttar saman
þannig að þær líktust margfættu.
Nokkrum sentimetrum fyrir of-
an þetta íyrirbrigði lá svín og
steinsvaf.
1 1 fréttatextanum segir, að tæki
hetta haii verið gert með, ær-
inni iyrirhöfn til þess að sýna
að tilraunadýr,. jaínþungt fulri
vöxnum manni, gæti. svifið yfir
því. „Tólí lcftleiðslur eru notað-
ar í tælcinu, og á hverri mínútu
streyma 57 JcúbiJcmetrar af lofti
í gegnum þær“. Og í þessum lof.t- j.
síraum var galdurinn fólginn:
Svinið hvíldi á loft-kodda.
Brezku sérfrseðingarnir, sent
fundið hafa upp þetta tælci. eft-
Gl eðil eg } ó / /
Vinnustofa Ásgeirs Long h.f.,
Gleöileg /ó//
Blómaverzlunin Sóley, Strandgötu 17
G/eð//eg fól!
■ " ■' •" ■ ; •; • !'
Snorrgbakarí, Hverfísgötu ; 61,
Hafnarfirði
GI eSi l eg / ó / /
’í# v
Vélsmiðja Hafnarfjarðar
• p
eoneg [ö!!
‘Vélsmi&jan Klettur h.f.

ir langar tilraunir gera sér nú
yonir um auðveldari og áhrifa-
meiri ’ækningu á alvarlega veilc-
um sjúklingum. Þeir hafa í ■
hyggju að láta ýmsa sjúkliijga
hvíla framvegis á loftpúðum. .Er
þar fyrst og fremst um að ræða ,
slasað fólk með mik'.um og a.l-
varlegum brunasárum, sem ann-
ars yrði'. að liggja á sárum sín-
t’.m, og í öðru lagi lamaða, sem
hætt er við að fái legusár jafn-
vel þótt þeir iiggi í mjúku rúmi.
Sá heitir John T. Seales sem
:; ■ .; t : } -t ; i .)
átti. hugmyndina að þessari nyj-
ung. Hann fvlgdist með tiiraun-
um fyrirtækja í Evróþu og Am-
eríku til að framleiða farartæki,
er byggt var á samskonar ’cg-
málum: Loftstraumur var látinn
mynda einskonar púða undir
farartækinu, sem þannig gat
svifið yíir láð og lög. Or hvf að :
bung farartæki eátu he’dizt uppi
á þennan hátt, há hlau.t að vera
hægt aö láta fó’.k „svífa“ með
vfliu aöferð. Brezku f'ugvéía-.
verksmið.iurnar Saunders Rne
h.afa t.d.. framleitt farartæki
(„Hovercraft SRN 1“). sem á
hennan hátt- fór vfir Ermarsund.
Seeles náði samvinnu við fyrir-
■’æfcið Bevercraft Developrrtent
Ldt. og það tólcst að fram'eiða
læknmgatæki sem bvggir á áður-
greindri aðferð. Loftstraumurmh
er svo jafn oe mjúkur, að sjúk-
l'.ngurinn verður fyrir engu
hnjaski, og jafnvel svín getá '
hví’t þannig í makindum í lausu
lofti. .
Sú sourning vakraði hvort
-loftstrai'.m.urinn myndi kæ’a lík-
ama siú’k.’íngsins þannig að .
skaði h’.ytist af. Tilraunir sönn-
uðu að loftstraumurinn hefur
græðrndi áhrif á stór sár, þar
sem húðina vantar á stórum
svæðum. Læfckun líkamshitans
af vö’du.m loftstraumsins reynd-
ist einnig hafa m.vg góð áhrif
á anri’ega J’ðan sjúfc’ingsins,: og =
flýtti fvrir bafa hans.
„Ti’rannir þær sem ger;'arhafa
ver’ð sýna“, segir Sea’cs, ..eð
sYif-ást'r.rid'ð hettVr' öftirfrirHn'’i.
áhrif á" me^hðnd.’un s.'úkl'ug-
anna: Þáð rfce.rjv úr tángaáfa”i
eftir s’vs. niinnfcq.r v':kvn,aniA úr
. vn-f'um !•”">mnns rneð hví að.
þurrka skjót.'ega r«k sár. hraðar
mynri''.n vernrianhiiins gngn sv’’-
■ fcnur f vf fvrir legusár
--’i’-iinjrn á siúfc’ribeð'“
” 18 mánúöi verð'ir ,.sv;f-
; rúmi'*''** knrr.’A ti’ a’mennrár
t n/'f’unqr é siú!’r«húsúm seeii' í-
I ffétt fr í T.nnn—(, snrn há.nria-
j rfska tímaritið Newsweek birtir. ‘
Sunnudagur ?A. 'desember 1961 — ÞJÓDVILJINN — (Q