Þjóðviljinn - 13.03.1962, Blaðsíða 11

bara Þessu skakka brosi og sló
því föstu að allar stelpumar
væru ástfangnar í mér. Fyrst
hún sagð það, hlaut það að vera
satt. Kvenfólk hafði með sér dul-
arfullt samfélag og hún talaði
trúlega af gagnkvæmri reynslu
frá skólaárunum.
Hún sagði ekki neitt langa
stund. Og meðan hún sat í horn-
inu og þagði, fékk ég aftur hug-
boð um að hún hefði áhyggjur.
Kannski var nú komið iað mér
að spyrja hana. En áður en ég
var búinn að korna því í fram-
kvæmd, rétti hún allt í einu úr
sér og strauk f.'ngrunum yfir
hrukkuna við nefrótina.
„Gerið svo vel að hleypa mér
úr hér,“ sagði hún. „Ég vil
heldur taka mér leigubíl.“
„Má ég ekki aka yður alla
leiðina heim?“ -
„Nei, þökk fyrir,' ég vil held-
ur halda áfram í leigubíl.“
Ég stöðvaði bílinn og steig
út. Hinum megin á Hegdehaugs-
veginum vo.ru fimm lausir leigu-
bilar.
„Góða nótt, Lísa,“ sagði ég,
„og þökk fyrir samfylgdina. Ég
vona að ég sjáii þig a,ftur.“
Hún stóð kyrr og horfðj beint
framaní mig. Róleg, grá augu
hennar höfðu undarleg áhrif á
mig. Ég óskaði þess að ég hefði
verið kennarinn sem hún hafði
verið ástfangin af í fimmta
bekk.
„Ég vona að ég sjái þig aft-
ur,“ endurtók ég.
„Það gerirðu sjálfsagt,“ sagði
hún. „Þvi ég ætla að giftast
Sveini.“
Ég ók be:nt heim og ég skildi
golfkylfurnar eftir í baksætlnu
í bílnum.
Ég var í leiðindaskapi. Ég leit
á klukkuna, og þegar hálftími
var liðinn. hringdi ég ,ái leigubíl
og bað hann að aka upp að
bílastæðmu hjá golfskálanum
og sækja Svein.
Ég hafði um ýmislegt að
hugsa.
Sveinn hafði v:ljað tala við
mig, hann hafði áhyggjur af
einhverju og hið eina sem ég
hafði uppúr honum, var að ein-
hver þyrfti að gæta Karenar.
Það var fráleitt og úr samhengi
við allt. Það var ómögulegt að
skilja hvað hann átti við. Og
Lísa með gráu augun og alvar-
legu hrukkuna í enninu, Lísa
með þurra, létta ilmvatn:ð sem
minnti á nellikkur í sólskini,
ætlaði að giftast Sveini. Sveinn
með k-irsuberjalita Jagúarbílinn
og hringinn á litla fingrj, o,g
fast borð á Brjstol. Hann hafði
smekk fyrir gæðum. Það hafði
ég líka alltaf vitað.
Ég útbjó mér Martinikoklcteil,
einmana Martini handa sjálfum
og leita hana uppi þótt ég slægi
hana út í einhverjar ógöngur.
Hin var bara til öryggis.
Ég var aleinn. Það sást ekki
nokkur manrivera og ekki eipn
einasti bíll á„ ^lastæðinu nema
bílljM^ ég
áttifi^Ki«iffl(^|nÍI ijs|estu@ rheilan
kluöstníma utaf fyrir mig, hin-
ir morgunhanarnir komu ekki
fyrr en undir átta. Þeir trufluðu
mig ekki, þvi að þá væri ég
kominn að fimmtándu holunni.
Ég kom kúlunni fyrjr og tók
trékylfuna upp úr pokanum. Ég
sló eins vel og ég gat. Eins og
vanalega dró ég hægri olnbog-
ann of fljótt 'að mér. En ég
var venju fremur heppinn, því
að kúlan fór næstum beint og
furðu langt. Ég stakk trékylf-
unni í pokann aftur, tók upp
aðra úr járni, axlaði pokann og
gekk niður brekkuna að fyrstu
holu.
Ég var alveg áhyggjulaus.
Mér gekk mjög vel með
fyrstu holuna og ánægður yfir
velgengninni sem gat stafað af
heppni einni, rölti ég glaður
áfram. Ég var líka býsna hepp-
ínn með aðra holu og hélt á-
'fram að skógUrluridinum við
Fossum. En rétt við fjórðu holu
lenti kúlan eins og vanalega í
Dauðadal. Ég var i mestu vánd-
ræðum með að slá hana uppúr
dalnum aftur.
Sve'nn hafði verið við jarð-
mer. Eg bjo hann til á amer- arför. Það var vrst Dauðadalur-
flðeins stefnt fyrir tuitugesta hluta
Framhald af 1. síðu. < sjálfsögðu beinzt að því, hverjí
mæti a.m.k. rúmum 5,3 nemi verðmæti alls þessa inn<
milljónum króna, sleppur flutnings. Enn hefur ekki tekiz?
við áát.sei'u!
Fayttir liðir eins og venjulega.
13.00 „Við vinnunia".
18.00 TónliS'tartími barnanna (Sig-
urður Markússon).
"20.00 „Tvær mannaimyndir" op.
5 e'ftir Béla Bartók.
20.15 Framhaldsleikritið „Glæstar
vonir“.
-20.55 „Brosa.ndi land“: Elisabeth
Schwarzkopf, kórinn og
hljómsveitin Pihilharmonia
flytja ýmis óperettulög.
21.15 Erindi: Rabb uim háskóla-
bæinn Lund; fyrri hluti (Dr.
iHalldór Halldói'sson prófess-
or).
21.35 Tónleikar: Serenata eftir
Boooherini.
21.50 Formáli að fimmtudagstón-
leikum Sinfóníuhljómsveitar
Islands (Dr. Hallgmmur
Helgason).
22.10 Passíusámur (19).
22,20 Lög unga fólksin^ (Jakob Þ.
Mölier).
23.10 Dagskrárlok.
iskan máta, tók tóma vermóðs-
!flös:ku og skölaði hana með
glasi af glni. Ég hellti honum
í mig, lagði mig og sofnaði sam-
stundis.
En hið kynlega var, að hið
síðasta sem ég hugsaði um, var
ekki augnaráð hennar Lísu,
heidur lítli, guli sporvagnsm'ð
inn sem hafði flögráð uþri” úr
vasa Sveins og lagzt' í grasið
m'lli sjöundu og áttundu ,'hofu
á golfvellinum.
Þegar vekjaraklukkan hringdi
rúmlega sex, fór ég strax á fæt-
ur. Ég hafði aðeins eitt í koll-
inum — golfvöllinn.
Ég sagði víst áðan að ég léki
ekki golf vegna golfsins. í raun-
inni finnst mér það óvenju leið-
inlegur leikur.
Ég le'k golf til að mega ganga
i hægðum mínum yfir Bogstad-
jarðirnar milli klukkan hálfsjö
og átta á morgnana með góða
samvizku. Pokinn með kylfun-
um mínum tryggir mér góðu
samvizkuna.
Sumir yelta vöngum á vínbör-
um. Það eru svo sem ágætir
staðir til þess arna líka. Aðrir
fara í gönguferðir í Norður-
mörk tða sitja við dorg lang-
tímunum sarnan, Það er ágætt
líka. En til þess að geta hugs-
að og bollalagt í unaði og vel-
sæld og algerum frjðj við sjálf-
an sig, er enginn staður eins
tilvalinn og Bogstad árla morg-
uns.
Himinninn þar efra er ekki
blár o.g flatur, hann er risastór
og skær og vatnsblá hvelfing,
hjátlmur úp _glitrandi glpri, fullu
af ljpisi; dóliri.j, þökaái I hægt á-
fram niður við brúnina og ljós-
ið seytlar gullið og svalt yfir
•inu; *» r 7».
engin. Kyrrðin fep' djúþ'^pg væri
óendanleg ef ekki væru svölu-
hópar, sem rjúfa hana öðru
hverju og þjóta gegnum hana
eins og sötflekkir á daufbláu
gleri.
Grasið er snöggslegið og vott
af dögg. Og Bogstadvatnið ligg-
ur dökkt og blágrænt í skugga
ásanna í norðri.
Ég tók pokann með kylfun-
um minum fjórum og lagði af
stað. Ég hafði ekki með mér
pema tvær kúlur. Ég hafði sett
mér að nota aðeins aðra þeirra
mn sem mmnti mig á jarðarför-
ina.
Ég gekk áfram að fimmtu holu
á oddanum við Bogstadvatnið
og síðan hægt upp brekkuna
að sjöttu holu og loks stóð ég
við sjöundu holu o.g áttj að slá
yfir litlu vikina yfir að átt-
•:undu holu. ' ■
Og allt í einu sá ég hann
aftur.
Hann lá á snöggsiegnu gras-
inu á sama stað og í gærkvöld.
En í þetta sinn laut ég nlður
og tók hann upp. Hann var
rakur af morgundögginni, ég
slétti úr honum og stakk honum
í skyrtuvasann.
Svo hélt ég áfram gönguferð-
inni minni o,g afgreiddi hol-
urnar eina af annarri. En morg-
unninn veitti mér ekki sömu
gleði og áður. Litli guli spor-
vagnsmiðinn lá og ólgaði í vas-
anum rétt ofanvið hjartað.
Ég leit á klukkuna. Hún var
næstum átta og ég var búinn
með sautjándu hoiu. Ég kveið
fyrir þeirri átjándu.
Því að það er nokkum veg-
inn jafnvíst og að kúlan lendjr
í Bogstadvatninu milli sjöundu
og áttundu hoiu — að hún
lendlr í gamla sandnáminu sem
liggur meðfram brautinni að
átjándu holu. Það eru svo sem
fimm hundruð metrar milli
sautjándu og átjándu holu og
það er lafhægt að ná því í fimm
slögum. En ef maður slær kúl-
una niður í sandnámið er ekk-
ert spaug að ná henni upp aftuc.
Tvö fyrstu . höggin tókust á-
gætiega. En þegar ég var kom-
inn miðja vegu að löngu gras-
flötinni á brúninnj á sandnám-
inu sló ég kúiuna útaf í þriðja
höggi. Auðvitað hefði ég'gSaá
látið hana liggja. En ég er dá-
lítið hégómlegur og kæri mig
ekki um að aðrir golfieikarar,
sem verða ef til vill fyrir því
stöku sinnum að slá kúlu þang-
að niður, klifri þangað og finni
fjöldann allan af kúlum með
fangamarkinu M.B.
Ég lagði pokanir frá mér. tók
með mér kyifu og klöngraðist
niður í gamla sandnámið.
Ég kom strax auga á kúluna.
Hún hafði ekki oltið nema
nokkra metra niður hallann og
mér datt í hug að þama feng)
ég gott tækifæri til að æfa
vera
ins telur þessi afbrot fyrnd.
Rannsóknardómararnir í olíu'
málinu, Guðmundur Ingvi Sig-
urðsson og Gunnar Helgason,
fjölluðu um þennan þátt í svika-
máli olíufélagsins í skýrsiu sem
þeir sendu frá sér 30. október
1959. Skýrðu þeir þá frá því að
Olíufélagið og H.Í.S. hefðusótttil
utanríkisráðuneytisins 1951 um
tollfrjálsan innflutning á ýmsum
vörum en ekki fengið neitt slíkt
leyfi. Síðan halda þeir áfram:
„Engu að síður hófst H.f.S.
handa um innflutning alls kyns
tækja, véla o.fl. þegar árið 1952,
án þess að greiða toll af varn-
ingnum . . . Meðal þessa toll-
frjálsa innflutnings H.Í.S. og
Olíufélagsins h.f. kennir margra
grasa: Þrjár benzínafgreiðslubif-
reiðir, 11 tengivagnar iij af-
geiðslu smurningsolíu o.fi, til
flugvéia, 20 dælur til afgreiðslu
á mótorbenzíni, 19 dælur til af-
greiðslu á flugvélaeldsneyti og 2
loftdælur, ásamt mælum. Enn-
fremur stálpípur, ventlar, Iokur,
rennslismælar. slöngur o.fl. í neð-
anjaröarleiðslukerfi H.Í.S. vegna
flugafgreiðslunnar á Keflavík-
urflugvelli, svo og varahlutir í
benzíndælur og bifreiðir, deklsja-
viðgerðarcfni, pípulagningarefni
alls kon.ar, Itrossviður, gólffiís-
ar, 216A03 pund af frostlegi,
350 tunnur af terpentínu, 52.203
pund af ísvarnarefni og jaínvel
áfengi . . . Rannsóknin hefur að
fá upplýsingar umjðmætf
1* þcssa varnings^ þegaí
gja fyrir gögri, er géýma upp«
lýsingar um verðmæti megi#
hluta innflutningsins. Er lagt til
grundvallar innkaupsverð (fob<
verð). Nemur það samtals unr
130.000,00 dollurum“ — en það ef
á núverandi gengi 5.590.000 króiK
ur.
Krafa sú sem saksóknari gerif
um upptöku á andvirði ólöglegs
innfluttrar vöru nemur aðeinf
einumduttugasta hluta af þessarí
upphæð! Hann telur aðeins sak-
næmt smygl það sem stundaí
hefur verið frá 1956, en hlutfölÞ
in sýna að fyrir þann tíma vaf
smyglið miklu stórfelldara. ViH
hjálmur Þór var formaður olíu-
félagsins til ársloka 1954, og t
valdatíð hans var smyglið skipu*
lagt, og dýrustu munirnir munf
cinmitl hafa verið fluttir inn þá-
Samt er Vilhjálmi Þór alls ekkf
stefnt fyrir þessi lögbrot.
Ástæðan mun vera sú að sak<
sóknari ríkisins telur þessar Sak»
ir fyrndar; þótt sannað sé alf.
Vilhjálmur Þór og félagar hanf
hafi framið þessi afbrot sé ekkí
hægt að dæma þá fyrir þauf
Vera má að sá skilningur sé í
samræmi við íslenzk lög, eoi
dómarar í málinu taka vænfc-
anlega ti'HÍt ti.1 þessarar fortíð*1
ar þegar þeir dæma um önnuf
ákæruatriði. Og sú spurning ef
borin fram af almenningi af sí-
vaxandi þunga, hversu lengi rík<
isstjórnin ætli að láta mann seiri'
uppvís er að slfkum verkurd
skipa æðsta embættið í. fjár'
málakerfi þjóðarinnar.
Handknattleikurlnn
Framhald af 9. síðu
Víkinga og færði að gjöf merki'
Víkings, unnið í leður.
Georg Lúðvíksson mætti fyrir
hönd KR og færði að gjöf mynd
af skíðaskála KR.
Þorsteinn Bjarnason þakkaði
30 ára starf, og hjálp ÍR til
hans í þrengingum þegar skáli
Ármenninga brann, og færði
skálanum gestabók, með áletr-
uðum spjöldum.
Að lokum þakkaði Sigurjón
Þórðarson kveðjur og gjafir, þ.
á.m. fagurlega frágengið hreirV.
dýrshöfuð með miklum hornun^
sem komið var fyrir á einuitf
vegg hússins og setur svip £
salinn.
Veður var bjart og í huguní
iR-inga var bjart, og bjartaS
óskir og vonir allra viðstaddrai
urðu eftir í þessu musteri skíð«*
anna.
Það þarf ekki að taka frarŒ
að rausnarlegar veitingar vord
fram bornar af ÍR-stúlkum o?
konum. Frímann.
Laust starf
Ljósmóðurstarfið í Neskaupstað er laust til umsóknar.
Veitist frá 1. júní 1962.
Umsóknarfrestur er til 1. mai 1962.
Nánari upplýsingar gefur undirritaður.
Bæjai'stjórinn £ Neskaupstað, 8. marz 1962.
BJARNI ÞÓRLlARSON.
Framtíðarstarf
Ll*i Í&I'Vu
Óskum eftir að ráða sem fyrst stúlku til starfa í far-
pantanadeild vorri, Lækjargötu. — Auk góðrar vélritun-
arkunnáttu er nauðsynlegt að umsækjendur hafi góða
þekkingu í ensku og einu Norðurlandamálanna. Eiginhand-
arumsóknir með upplýsingum um menntun og fyrri störf,
skulu sendast skrifstofunni, Lækjargötu 4, fyrir fimmtu-
dagskvöld 15. þ.m.
\ j ■ Þriðjudagur 13. marz 1962 — ÞJÓÐVILJINN — (J Jj