Þjóðviljinn - 26.06.1962, Blaðsíða 6

psiiwilllist
fosataadli BastalnlHKarflokkvr nl!>#8a - PðalaUstaflokkorlnn. - BltctlAraxi
Kasnði BUartansson (&bj, Masnúa Torfl Óiafsaon. BlsurSur auBmundsaon. -
’Tittaritatlórars ívar H. Jónason, Jón Bjarnason. — Auglýslngastíórl: QuBsetr
óasnósson. — Rltstjórn, afgrelBsla, auglýslngar, prentsmlBja: BkólavSrBust. 1».
Kai 17-600 (6 línur). AakrlltarvsrB kr. 65.00 á mán. — LausasóluvtrS kr. 3.00.
gjjóðarbúið mun nú tapa um 30—50 milljónum á dag
99 með iþví að hafa síldarbátana bundna við bryggju,
og er þá miðað við þá veiði, sem verið hefur undan-
farna daga hjá Norðmönnum“. Það er Alþýðublaðið,
sem kemst að þessari niðurstöðu s.l. sunnudag, enda
telur það augljóst að nú verði að griípa til „einhverra
róttækra aðgerða." Þess var hins vegar ekki getið,
bvað „viðreisnarstjórnin11 hyggðist gera til þess að
greiða fram úr því öngþveiti, sem allt vafstur henn-
ar og stand hefur skapað í atvinnulífi landsmanna.
Oíld-veiðiflotinn hefur verið bundinn við bryggju vegna
^ raunverulegs verkbanns LÍÚ til að fylgja fram
kröfu um kauplœkkun sjómanna. Þetta er meira að
segja tekið fram í feitletraðri grein á 5. síðu Al-
þýðublaðsins sama dag, svo að maður skyldi ætla að
þær staðreyndir færu ekki fram hjá „viðreisnarráð-
herrunum“, — og allra sízt Emil Jónssyni, sjávarút-
vegs- og félagsmólaráðherra. Að minnsta kosti hafa
þessir herrar verið fljótir að beina hinum „nauðsyn-
legu“ bráðahirgðalögum sínum gegn kröfugerðarmönn-
um (sem ekki hafa skrifað upp á 300 þúsund 'króna
víxil í verkfallstryggingu), og hað af smávægilegri
ástæðum en þeim, að þjóðarbúið tapaði 30—50 millj-
ónum á dag. Eða hvernig var það með samninga flug-
félaganna og starfsmanna þeirra á sl. ári,
Tlinar „róttseku aðgerðir“ stjórnarvaldanna birtust
loks í bráðahirgðalögum síðdegis á sunnudag. Til
að ibjarga þjóðinni skal óheimilt að koma í veg fyrir
lögskráningu sjómanna á síldveiðar upp á væntanlega
samninga. Stjórnarvöldin hafa þannig ekki hugmynd
um það, að um allt Norður- og Austurland eru gild-
andi kjarasamningar fyrir síldveiðiflotann; það hefur
ekki staðið á verkalýðsfélögunum að skrá á skipin
þar. En samt hafa þau ekki látið úr höfn, vegna þess
að á útgerðarmönnum hvíldi 300 þúsund króna 'heng-
ingarvíxill LÍÚ-stjórnarinnar. Þetta kverkatak á út-
gerðinni var þó að ibresta, og það er ekki fyrr en rík-
isstjórnin sér þannig fram á algjöran ósigur stórút-
gerðarvaldsins að hún grípur í taumana til þess að
dylj-a ófarir þess.
X'kvæði bráðabirgðalaganna um gerðardóm í deilunni
verða ihins vegar ekki túlkuð nema á einn veg.
Hæstiréttur skipar algjöran meirihluta í dóminn og
verkalýðsihreyfingin hefur fulla reynslu af því, hvers-
konar „hlutleysi“ ræður þeirri skipan. Þannig á að
bjarga við aumlegu ástandi LÍÚ-forustunnar og tryggja
þeim að kröfur þeirra nái fram >að ganga í öllum meg-
inatriðum.
•
IVfeð þessari lagasetningu hefur Emil Jónsson bætt
enn einum kafla og ekki ómerkum í sögu sína og
Alþýðufloklksins. Hann er orðinn einskonar hirðfífl
íhaldsins, og ekki eru til svo lúalegar aðfarir gagnvart
vinnandi stéttum í landinu að hann fáist ekki til þess
að framkvæma þær. Jafnvel þótt hans eigin flokks-
menn ‘bendi honum á óyggjandi staðreyndir, lætur
hann sig ekki rnuna um að beita aðgerðum, sem eru
í æpandi mótsögn við þser. Það sikiptir sem sé
ekki meginmáli, þótt þjóðarb-úið tapi 30 50 milljón-
um á dag, heldur hitt að koma í veg fyrir að LÍÚ tapi
vonlausri orustu. Slík er hugsjón Alþýðuflokksráð-
herranna í dag — b.
Jóhannes úr Kötlum talar á fundinum við Miðbæjarskólann.
Góðir 'hlustendur:
Einu sinni var íslenzkur
bóndi vestur í Ameríku sem
hugsaði til jónsmessunnar hér
iheima á þessa leið:
Fjarst í eilífðar útsæ
vakir eylendan þín:
nóttlaus voraldar veröld,
þar sem Víðsýnið skín.
Eins og heyra má var maður
þessi ekki einungis bóndi —
hann var Mka eitt hið mesta
skáld og að vísu ekki síður eitt
hið mesta stórmenni sem þetta
land hefur alið. Að sér heilum
og lifandi hefði hann áreiðan-
lega ekki talið eftir sér að
ganga ofan úr Hvalfirði hingað
til Reykjavíkur ef honum hefði
sýnzt þau spor þjóna mikil-
vægum málstað. Hann hefði.
Iþá jafnframt leitt sjónum einn
ihinn fegursta fjarða á íslandi.
Hann hefði séð í anda Helgu
jarlsdóttur bjarga sonum sínum
yfir sundið m.illi lands og
hóima. Hann hefði skyniað
and.vörp hins holdsveika
passíusni.nings í bárugjálfrinu
v'ð strondina. En hann hefði
líka rekizt á oj.íugeymana o?
vígbúnaðardraslið innan um f ífl-
ana rg sóleyjarnar — og þá án
alls efa skipt litum.
En því minni é.g nú á þennan
bónda að enginn íslendingur
hvorki. fyrr né síðar gæti verið
bkkur jafn leiftrandi fordæmi
sem hann — og það einmitt
vestan úr Ameríku. Svo d.iúo-
stæð voru ten.gsl hans við nátt-
úrun.a hvar í heiminum sern
var að hann gat hræsnisl ust
kveðið:
Ég ann þér, vestræn óbyggð,
láðið lífs og bjargar,
með landrýmið þitt stóra
sem rúmar vonir margar,
því án þín móti þrældómi
væri hvergi vígi
og vesturheimska frelsið
æfintýr og lygi.
Og svo djúp var virðing hans
fyrir lífi alls mannkyns að
hann reis einn og óstuddui'
gegn ógnum heimstyrjaldai'inn-
ar fyrri, grátbændi landa sína
vestra um að taka engan þátt
í slíkum glæp — reit Vígslóða
úr hjartablóði sínu komandi
kynslóðum til varnaðar. Hvern-
ig heldið þið að þessum bónda
ihefði litizt á vígbúnaðaræði
heimsdrottnanna í dag? Hvern-
ig haldið þið að hann hefði
brugðizt við hernaðarstefnu ís-
lenzkra valdhafa í dag? — En
trúið mér til: ekki mun líða á
löngu þar til Klettafjallaskáld-
ið verður dregið varnarlaust
upp úr gröf sinni og gert að
eldheitum málsvara Atlanzhafs-
bandalagsins.
Þannig var einmitt farið að
við sjálfan Jón Sigurðsson for-
seta á hundrað fimmtugasta og
fyrsta afmælisdegi hans á
su.nnudaginn var. Þá voru ljós
bg einföld orð hans um það,
hversu örlagaríkt það gæti orð-
ið landinu að verða „uppnæmt
fyrir einni hleypiskútu og fá-
einum vopnuðum bófum“, gerð
að ábendingu forvitrans um
hlu.tdeild í kjarnorkuvopnuðu
hernaðarbandalagi. Þetta hafa
íslendingar kallað að snúa fað-
irvorinu upp á andskotann. Og
manni verður spurn: Mundi
Jón Sigurðsson hafa fagnað
þeim vopnuðu bófum brezku
krúnunnar sem þvældu núver-
andi valdhöfum til undanslátt-
ar í landhelgismá'linu? Mundi
Jón Sigurðsson hafa fagnað
þeim amerísku hleypiskútum
sem nú er í bígerð að staðsetja
ofan s.iávar og neðan í Hval-
firði? Þarf aö svara slíku.m
spurningy.m fyrir munn þjóð-
hetjúnnar sem varði öllu lífi
sími til. að leysa betta land af
klafa erlendrar ihlutunar.
En það hefur sitthvað fleira
gerzt í okkar nóttlausu vorald-
ar vercild u.ndanfarna daga. Það
hefur ekki einungis gróið gras
og vaxið ull á sauðum. Nei —
ungir eimherjar 'hins „frjálsa
iheims" hafa samsafnazt á Bif-
röst bg raðað sér þar á varð-
berg gegn rússum og kommún-
istum. Eitt þessara frjálsu
úngmenna hafði undirbúið ev-
angelíum varðstöðunnar með
sVofelldum orðum:
„Ég er þeirrar skoðunar að
varnarliðið á Keflavíkurflug-
velli vérði alltaf að vera útbú-
ið fullkomnustu vopnu.m sem
völ er á, og nú ti.l dags eru það
eldflaugar og vetnissprengjur,
h.vort sem okkur líkar betur
eða ver“.
Nú má spyrja: hví skyldi
okku.r ekki líka það betur? En
því aðeins getur ckkur þó líkað
það betur að kanarnir verði
fyrri ti.l að greiða hö.ggið —
ella má telja nokkurnveginn
v'íst að rússneska hög.gið —
sem allir kommúnistahatarar
virðast þrá svo innilega — yrði
ekki miðað við ’okkar geðþótta.
Með öðrum orðum: Það er eng-
in vcn til að verja olúcur fyrir
rússum og kommúnistum nema
með árásarstríði. Að öðrum
kosti geta þeir þurrkað okkur
út áður en við vitum af, hvað
sem okkar þaulhugsuðu áætlun-
um um almennar borgaravarn-
ir líður. Hin eina varnarkrafa
sem nokkur vitglóra er í væri
því þessi: heimtum árásar'stríð!
Þeirri hugsjón til verðugrar
hyllingar gelck- sjálfur forsætis-
ráðherra íslands á Bifröst, líkt
cg aldinn ás, og mælti við hin
ungu goð ei' þar stóðu á varð-
bergi:
„Að svo margir Islending-
ingar .... berjast af heilum
hu.g fyrir stei'kri þátttöku ís-
lands í NATO. stafar af því, að
Síðasti spölur Hvalfjarðargöngun
í heild skilui’ þjóðid, að NATO
er brjóstvcrn frelsisins, að án
íslands er NATO ekki nægilega
sterkt og að ÖU starísemi NATO
er til verndar hugsjónum, sem
íslendingar vilja heldu.r deyja
fyrir en lifa án“.
'Hér hefði átt við að segja:
í íesú nafni amen — en þess í
stað vitnaði forsætisráðherrann
í þessi orð brezks embættis-
ibróðurs síns:
„Guð hefur útvalið smáþjóð-
irnar til þess að færa göfugustu
vínin að vörum mannanna
barna, svo að hjörtu þeirra
megi. gleðjast, andans sýn glæð-
ast, trú þeirra vaxa og styrkj-
ast“.
Hvílík dýrð!
Því trauðla verður því neitað
að einn hinn tilkomumesti ald-
urtili sé að deyja fyrir háar
hugsjónir. Og vissulega höfum
við fyrir okkur Ijósliiandi
'g) — ÞJÖÐVILJINN — Þriðjudagur 26. júní 1962