Þjóðviljinn - 25.08.1962, Blaðsíða 10

3Y- — ÓSKASTUNDIN
, V , .... ÓSKASTUNDIN — <3 ■
P I N O N C I T O
Frav>'íV’a'd af 1. síðu.
—* Þiggðu 'þessa hnetu.
hún er gefin af góð-
an hun væri í burtu. En
í þetta sinn óhlýðnaðist
Pinoncito, og fór út að
skýr og' bráðþroska, leika sér um leið og hún
byrjaði snemma -að tala, var horfin. Litlu seinna
ganga og hlaupa. En fór að rigna, og Pinon-
um hug, og bað mun
fy'-gja henni miki', biess-
un.
Hann rétti konunni
hnetuna. en hún horfði
undrandi á hann.
— Þessi litia hnet.a
v°rður guðfaðir sonar
þ:ns há’t h°nn áfram.
Konan hió að þessu.
þvi hún var viss um að
hún mundi -aidrei eign-
ast barn.
Þe?ar maðurinn h°nn-
sr kom he;m um kvðtd-
i«. o5>?ði hún horum f'á
ooctmum, og hvsð ha"n
hefði sagt. og hann h’ó
líka að slíkri fíarstmðu
En þau .geymdu hnetuna
á afviknum stsð þvi hú"
hnfði verið gefin þeim af
góðum hug.
Það fór þó svo., að
ekki lönsu seinna eitn-
u*ust bau t-on Hann var
t'n svo óveniu smár.
varla stmm en Tí+i'
hne+a. Kmi sVi",iu
hann P'no'r'*" s°m jhvð
ir* 'it’n hnefnn.
Hiónin h-’o-Ti+iu um
SOn oÍn" n’/i+i r, cf
gætni Þnu k'inntu ekki
nes'.un h°nc tvrr °n henn
V°r P’*Qcrprr»pV, h>að v°r
tj’ t-ec h pn vj skv’di
p' + 'ol 1)"., gpfu
r+'o + n'Vpííj p f
P r1 "'T >^oc;s p^S
irá's. Drenguri"n var
hann stækkaði ekkert.
Pinoncito var m.iög
þægur og e’.skulegur
drengur. Þegar móðir
hans ökrapp niður í
þorpið, til þess að verzla
og faðir hans var að
gæta kindanna úti i hag-
anum, stóð hann eins Qg
vörður í húsdvrunum
með stóra saumná’.. sem
hann hélt á eins og
spjóti.
Dag einn þurfti móðir
hans að fara lanst inn í
dalinn. til íbess að sækia
spýtur í eTdinn. Hún
sagði Pinoncito að fara
ekkert út úr hsinu með
cito fann sér afdrep und-
ir stóru laufblaði. Með-
an hann lá þarna og
ský'.di sér fyrir stóru
regndropunum. fóru tveir
menn þar hjá með múl-
asnahjörð, sem þeir æt'-
uðu að reka yfir fjallið.
Annar maðurinn sleit
upp ká'blaðið og tók það
með sér. Pinoncito fy'gdi
með. Þeir fundu hel'is-
skúta Qg kveiktu eld þar
inni til þess að steikia
'kjötið. sem þeir höfðu
meðferðis. Þegar kjötið
var steikt létu þeir kál-
blaðið yf.ir eTdinn, svo að
það skyTdi brúnast.
Pinoncito varð alltof
heitt og veinaði upp:
— Ég brenn, hjálpið
mér, ég brenn.
Mennirnir litu hvor á
annan. steinhissa.
— Geta flugurnar tal-
að nú á dögum? snurði
annar þeirra. Pinoncito
veinaði aftur. Þá urðu
mennirnir reiðir. hví
|
þeir vissu ekki hvað.m 1
þetta hlióð kom. Anmr
þeirra tók ká’bTaðið os
ætlaði að ib:ta í það.
Pinoncito varð • dauð-.
hræddur. teygði sig fram
cg stakk manninn í
vömbina með ná’inni. Þá
kast-aði maðurinn kál-
b’.aðinu í burtu. I
Næsta das flaug fus1
þarna framhjiá. - og var
að leita sér að stráum
cs öðru efni ti’- -að sera
sér úr hreiður. Þesar
'hann sá glampa ó nál-
inq hans Pinoncito.s. hélt
hann að hún væri strá.
os +ó'k bæði hana os Pin-
oncito í gossinn og f'aug
með þau heim i hreiðrið
sitt. sem var uppi á há-
um kletti.
Nú -var Pinoncito kom
inn í bú+a k'ípu, því þa*
vgr ekki nokkur ’ei+' ?ð
komast niður af k'ettin-
um. Þá datt bonum bað
snjallræði í bus, að í
hvert si”n, sem fus’inn
kom með mat ha"d.? un?-
iinn"1 cjnum oon°ði hann
munninn ein=: og þeir r>s
fus’inn gaf honuim ein?
og hinurn. Ungarnir uxu
dag frá desi. os Pinon-
cito velti fyrir sér hvað
hann ætti til bragðs að
taka þegar þeir yrðu
fie.vgir og yfirgæíu
ihveiðrið.
Einn dag, þegar fugla-
móðirin var ekki heima.
sá Pinoncito höggorm
skriða rétt hjá hreiðr-
inu. Honum varð hugsað
til móður sinnar. Hún
-hlaut að vera ósköp
sorgbitin af því bann
var týndur. Og um leið
fann hann að jafn sorg-
bitin yrði fugiamóðirin.
ef bún kæmi að breiðr-
inu sínu tómu. Hann hélt
sér fast í hreiðurbarm-
inn og bjóst til varnar
með náiina í hendinni.
Ungarnir sáu líka
höggorminn. en vængirn-
ir beirra vo.ru enn svo
smáir. að þeir gátu ekki
f’.ogið ií burtu. Þeir ihjúfr-
uðu sig hver að öðrum
og biðu milli vonar og,
ótta. Höggormurinn kom
nær og naer. Þegar hann
var kominn alveg að
hreiðrinu, rak hann út úr
sér tunguna og' ætlaði að
ná þeim unganum, sem
næstur var. Fljótur eins
og e’.ding rak Pinoncito-
nálaroddinn í tunguna á
höggorminum . Hann
stakk ihöggorminn með
nálinni þangað til hann
hrökklaðist niður af
klettinum og ko.m aldrei
aftur.
Fuglinn kom heim á
sömu stundu og þetta var
a’.lt að gerast. í 'þá daga
gátu fug’.ar talað manna-
mál.
—■ Þakka þér fyrir,
þakka þér fyrir, góði
Pinoncito, hrópaði fugla-
móðirin, bú hefur bjarg-
að l'ífi barnanna minna.
Svo safnaði hún ung-
Framihald á 4. síðu.
SPURNING — Ef það
tekur fjórar mínútur að
harðsjóða eitt gæsaregg,
'hversu langan tíma þarf
þátil að harðsjóða 4 egg?
> x
.ámuwrit: "•« P0*« m
Framhald af 7. síðu.
. þessara samtaka og utan haft
. ógæt savskipti við fjölmargar
kri.stnar kirkjur, ekki aðeins
aðrar rétttrúnaðarkirkjur held-
ur og til að mynda við ensku
kirkjuna, við margar mótmæl-
endakirkjur.
(Þess ske.l getið, að rétttrún-
aðarkirkjur slafneskra landa og
ýmKsa +anda fyrir botni Mið- í
jarðarhafs hafa um margar
aldir ekki lotið sameiginlegri :
yfirstjórn; patríarkar. þeirra .
h.afa átt margvísleg samskipti
en verið jafnréttháir, enda þótt,
sá er í Konstantínópel situr
hafi borið heiðurstitilinn heims-
patríark).
— Ef ég man rétt tekur
kaþólska kirkjan ekki þátt í
samtökum annarra kirkna?
— Já, sagði erkibiskupmn al-
varlegur, þegar minnzt var á
þennan forna keppinaut rétt-
trúnaðarins, — við höfum engin
' samskipti við Vatikanið.
GuSírœSi
— Gætuð þér sem rétttrúaður
guðfræðingur sagt mér skoðun
yðar á gu.ðfræðilegri kenningu
mótmælenda, sér í lagi lút-
erskra?
Það var auðséð að þetta þótti
erkibiskupí skrítin spurning og
óvænt, og spurði hann hvort ég
væri guðfræðingur? Ég sagði:
að vísu ekki, en hefði þó stað-
ið skil á lútersku fermingar-
kveri í eina t>ð.
— Vjs'iúlega éigum við' rriót-
mælendur margt sameiginlegt,
sagði erkibiskupinn, en það er
einnig mjög margt sem aðskil-

ur okkur. Einkum þó afstaðan
til helgisagnar og til helgra
dóma. Við álítum ekki aðeins
Heilaga Ri.tni.ngu heldur og
Helgisögnina opinberun guðlegs
sannleika. Ennfremur hafa
margii' mótmælendur aðra skoð-
un á guðlegri forsjón. Við á-
lítum að guð óski hverjum
manni. frelsunar, en sjálf frels-
unin er háð því hverni.g hver
og einn bregzt við þessari guð-
legu göllum. (I einu fræðiriti
stendur þetta skriíað urn kenn-
ingu rétttrúnaðarins: „Náð
Guðs starfar í manninum ekki
andstætt, heídur í samræmi
við frjálsan vilja hans; okkar
eigin góðverk eru talin okkur
ti.l verðleika, að vísu ekki í
sjálfu sér, heldur vegna þess að
trúaðir hafa tileinkað sér verð-
leika Frelsarans .... Rétttrún-
aðarkirkjan hafnar forákvörð-
unarkenningu reformatora,
hafnar því að maðurinn frelsist
fyrir trúna eina og krefst góðra
verka af manninum til stað-
festingar tni hans“. Hér við
má bæta, að rétttrúnaðarkirkj-
an viðurkennir ekki hreinsun-
areld kaþólskra fremur en mót-
mælendur, þar eð þjáningar
Krists nægi til að fullnægja
guðlegu réttlæti. Hún viðurkenn-
ir heldur ekki óskeikulleik eins
manns í trúarefnum, þ. e. páf-
ans, heldur er kirkjan sem slík
óskeikul, þar eð yfir henni vak-
ir heilagur andi. Auk þess:
„Rétttrúnaðarkirkjan sviptir
menn ekki rétti til að lesa
biblíuna (eins og kaþólska
kirkjan) en álítur óhjákvæmi-
legt að styðjast við túlkun Heil-
agra kirkjufeðra á Heilagri ritn-
ingu, en alls ekki að Játa skyn-
semd hvers kristins manns eina
um að skilja Guðs Orð eins og
mótmælendur gera“).
— Hvernig stendur á því, að
mesta kirkjuhátíð rétttrúaðra
eru páskarnir?
— Já, ég veit að lúterstrúar-
menn hafa mestar mætur á
jólunum. Enda b.efur mótmæl-
endakirkjan verið kclluð kirkja
hins fædda Krists, sú kaþólska
— kirkja hins pínda Krists, en
rétttrúnaðarkirkjan — kirkja
. Krists 'hi.ns upprisna. Við leggj-
um áherzlu á það, að með upp-
risunnj er frelsunarverkinu lok-
ið. Kristur kom í heiminn, hann
iþjáðist — allt þurfti þetta að
verða — en hér má ekki nema
staðar. Það værj. of dapurlegt.
Einmitt þegar gu.ðmennið rís
m
ul
í$mm
Framhald af 5. síðu.
unni. En við hölum bæði innan
dr. Ludwig Erhard og ICarl
Blessing, forseta ríkisbankans.
Allir þrír eru stöðugt að segja
okkur, að gjaldmiðils-öngþveiti
og hrun komi aldrei fyrir aftur.
Verðgildi marksins verði tryggt.
Samt sem áður er það staðreynd,
að fyrir markið getur maður
stöðugt minna keypt. Fyrir tvó
brauðsnúða verðum við nú að
borga jafnmikið og fyrir þrjá
árið 1952. Að vísu hafa laun
hækkað, en verðgildi marksins
hrapar hraðar í dag en nokkru
sinni áður. á síðustu árum.
Haustið 1961 var verð á mat-
vörum 3,5 prósentum hærra en
haustið 1960. Og síðan í fyrrahaust
hefur matvælaverðið hækkað án
aíláts. Nú er það orðið sjö prós-
entum hærra en á „dýra“ árinu
1961. Og ekkert bendir til þess
að bundin verði endir á þessa
óheillaþróun. Það er engin furða
þótt orðið „verðbólga“ heyrist
stöðugt oftar í viðskiptalífinu og
meðal neytenda. Það er ekki
hægt að loka augunum fyrir þeim
ótta sem hvarvetna blossar upp
um að hætta sé á hruni marks-
ins.
Vi3 veróum að þora að horfast
í augu við þá spurningu hvort
þeir tímar muni koma á ný, þeg-
ar sparil'é milljóna fólks varð að
engu gert. — Þegar 95 prósent
þjóðarinnar glötuðu eignum sem
kcstað hafði áratuga crfiði að
cignast cg fátækt cg neyð tóku
víð, ÚVeðan ósvífnir ckrarar og
slungnir stcriðnrekendur sölsuðu
r.ndir sig gífurleg auðæfi cg
eignir. Viö verðum aö gera okk-
ur ljóst hvcr var orsök þessa
mikla efnahagshruns cg hvernig
það þróaðist, því þaö Ieiddi heila
þjnð í glötun.
á
[SKIPAUTGCRÐ RIKISINSJ
BALDUR
’öí>t I’ I
fer til Breiðafjarðanhafna 28.
þ.m.
Vörumóttaka á mánudag til
Rifs'hafnar, Skarðsstöðvar,
Króksfjarðarness, Hjallaness
og Búðardals.
upp frá dauðum þá er sigurinn
yfir syndinni unninn og frelsun-
in fullkomnuð ....
Þólt undarlegt megi virðast
spurði ég erkibiskupinn um
sambúð ríkis og kirkju. Það
hefur margoft verið tekið fram,
að ríkið er guölaust og rekur
áróður gegn trúarbrögðum,
meðal annai's í menntastofnun-
um sínum. Þessi áróður heíur
á ýmsum tímum verið ail harð-
vítugur, og á það sér sögulegar
forsend.ur í því hlutverki sem
kirkjan gegndi áður fyrr þegar
hún var mikil stoð alls aftur-
halds. En á stríðsárunum tókst
friðsamleg sambúð með ríki og
kirkju og 'hefur við það setið
síðan, með nokkrum blæbrigð-
um þó. Ennfremur skal það
tekið fram, að ríkið virðir rétt-
trúnaðarkirkjuna auðsjáanlega
meira en aðrar kirkjur og trú-
flokka (hvassyrtum ; blaða-
greinum um trúmál er t. d.
'helzt beint gegn ofstopafullum
sértrúarflokkum). Hinsvegar
spurði ég annarrar spurningar,
sem kemur þessu vandamáli
nokkuð við: Hvert álítið þér
ihlutverk rússnesku rétttrúnað-
arkirkjunnar í þjóðfélagi nú-
tímans og framtíðarinnar?
— Hlutverk kirkjunnar er
alltaf eitt: að vera ljós heims-
i.ns og salt jarðar. I reynd:
kenning okkar og athafnir
verða að v.era í samræmi. Ef
svo verður þá er framtíð rétt-
trúnaðarihs, framtíð kristin-
dómsins á traustu bjargi.
Svo fórust oi'ð Nikódím, erki-
ibiskupi af Jaroslav og Rostof
og föstum meðlimi hins heilaga
synods.
U 0) — 'ÞJÓÐVILJINN — Laugardagur 25. ágúst 1962