Þjóðviljinn - 24.11.1962, Blaðsíða 9

Laugardagur 24. nóvember 1962
ÞJÓÐVILJINN
SÍÐA 9
— Ritstjóri: UNNUR EIRÍKSDÓTTIR —
Blái kettlingurinn —
Fiskimaðurinn
og konungur hafsins
Það var einu sinni gömul
kona. sem bjó ein í kofa nið-
ur við sjó. Hún var alein í
heiminum, aj því að hún var
orðin svo gömul að allir voru
búnir að gleyma henni. En
hún átti sautján ketti og einn
blágráan kettling.
Á hverjum morgni fór
gamla konan niður að sjó til
að baða sig, og á hverjum
rhorgni gengu sautjén kettir
og einn blágrár kettlingur yf-
ir hvitan sandinn alveg nið-
ur að sjó með gömlu konunni,1
en lengra þorðu þeir ekki. Og
þegar gamla konan fór aftur
heim í kofann sinn, mjálm-
uðu þeir allir og báðu um
mjólk. Gamla konan setti þá
upp stóra svuntu, tók sér fötu
í hönd og fór út í fjós að
mjólka kúna. Hún mjólkaði í
fleytifulla fötuna.
Síðan fór hún heim með
fötuna og hellti mjólk í
sautján Ijósbláar skálar. og
ein.a svolítið minni handa
kettlingnum. Sjálf fékk hún
sér lika mjólkursopa í krús.
Svo drukku þau öll spenvolga
nýmjólkina. Á eftir sleiktu
allir kettirnir skálarnar sín-
ar þangað til þaer voru tand-
urhreinar. En gamla konan
þvoði krúsina sína. Síðan fóru
allir kettirnir út í sólskinið
en gamla konan fór í smá
gönguferð.
þótti slaemt að vera úti í
Svo vildi það til eitt sinn
á miðjum sólskinsdegi að allt
í einu kom ofsarok. og það
varð ískalt þrátt fyrir sólskin-
ið. Hórin ýfðust á köttunum
sautjón, sem óttu sér einskis
ills von og litli kettlingurinn
var naerri fokinn um koll.
Gamla konan fór út og sótti
alla kettina og litla kettling-
inn, því hún vissi að þeim
í kofann, einn í emu, og þeir
lögðust allir fyrir framan
eldinn, hjúfruðu sig hveF,-,að .
öðrum og steinsofnuðu.
Þá var það að gamla kon-
an fékk tannpínu. Tannpínan
vai svo vond, alveg hræðilega
vond. Og þama sat vesalings
gamla konan, átti ekkert
tannpínumeðal, enginn var
þarna til þess að gefa henni
eitthvað heitt að drekka. og
enginn til að segja henni að
þetta batnaði . bráðum. Það
var enginn hjá henni. nema
sautján kettir og einn blá-
grár kettlipgur Hún átti ekki
einu sinni hitapoka. Gamla
konan gat ekkert annað gert
en farið upp í rúm og breitt
sængina upp fyrir höfuð. Svo
lá hún og hlustaði á storm-
i'nn. sem reif i litla köfánn
hénnar, svo hann hötraðí og
skalf, Ó, hvað hana vantaði
hitapoka að leggja við kinn-
ina. Blessuð gamia konan. hún
var í leiðu skapi og hálfkalt,
og gat ekki hugsað um ann-
að en bannsetta tannpínuna.
Allt í einu heyrði hún lágt
þrusk 1 myrkrinu, eins og
einhver væri að læðast að
rúminu her""- Svo kom eitt-
hvað mjúk h’.ýtt og lagð-
ist við vanga.in á henni. ein-
mitt þar sem tannpínan var.
Æ. hvað það var gott. næst-
um eins og að hafa hita-
poka. Hvað gat þetta verið?
Þegar bún gætti betur að,
sá hún að þarna var þá litli
blágrái kettlingurinn kominn,
og malaði eins hátt og hann
gat. Nú hlýnaði gömlu kon-
unni, og tannpínan hvarf
smátt og smátt. Siðan gleymdi
hún að hún hefði nokkurn
tíma haft tannpínu og sofn-
aði sætt og rótt.
Vindurinn ýlfraði og æddi
um litla kofann þarna niðri
við sjóinn, en engi’in heyrði
til hans, því gamla konan
svaf, blágrái kettlingurinn
svaf, og allir kettirnir sautján
sváfu vært íyrir framan eld-
inn.
— Vertu óhraeddur, sagði
kohúhgur hafsins, og röddin
minnti á öldugný. — Víð sótt-
um þig til þess að biðja þig
að gera okkur greiða. Við
höfum þekkt þig lengi og Vit-
um ajlt um þig. Við vitum að
þú hefur fiskað lítið uiidan-
farna daga, og núna í dag
misstir þú netin þín. En svo
er mál með vexti að dóttir
mín, prinsessan, er horfin.
Getur þú hjálpað mér að
finná hana?
Tómas var hræddur um að
það gæti hann ekki.
Það var tröllkarl, sem rændi
dóttur minni, sagði kóngur-
inn, — og enginn nema mað-
ur úr landi getur bjargað
henni, það er áreiðanlegt.
— En ég ó ekkert vopn
nema gamla vasahnífinn
minn, og varia dugar hann
á móti tröllkarli. sagði Tóm-
as.
— Néi, sagði kóngurinn,
við höfum farið á móti hon-
um með hnífa og öngla. en
það óttast trÖllið ekki. Þið
sem búíð á þurru landi eruð
svo klókir, getur þú ekki
fundið ráð, sem dugar?
Tómas klóraði sér í höfð-
inú og húgsaði sig um.
■— Tröllkarlinn á heima 1
stóra fjallgarðínum, yzt úti
í hafi, hélt kóngurinn áfram.
— En hann hleypur svo hart
að hann er kominn hingað
á augabragði, þessvegna verð-
um við, alltaf að vera á verði
fyrir honum,
Þá datt Tómasi allt í einu
ráð í hug.
— Ef ég hefði nú bara net-
in min. þá hefði ég kannski
getað hjálpað ykkur, sagði
hann.
— Víð skulum ná í þau,
sagði kóngurinn. Vindurinn
feykti netunum þínum lang-
ar leiðir i biirtu og að síð-
ustu lentú þau hérna í þorp-
ihu ökkar. Svo kallaði hann
á hafmahninn og bað hann
að sækja netin.
— Sýnið mér svo staðinn,
þar sem tröllkarlinn býr,
sagði Tómas,
—f Vísaðu honum veginn,
sagði kóngurinn við hafmann-
inn. Og ef þér, Tómas, heppn-
ast að ráða niðurlögum tröll-
karlsins, og bjarga dóttur
minni, skal þig ekki iðra þess
þvi ég ræð yfir öllum auð-
ævum hafsins.
Síðan héldu þeir af stað.
Hafmaðurinn lagði kápu úr
fiskahreistri yfir herðarnar á
Tómasi.
— Nú getur þú gengið um
og andað rétt eins og á þurru
landi. ■ sagði hann.
Það var margt merkilegt
sem fyrir augu bar á hafs-
botní, skrítnir fiskar, skeljar,
kórallar og jafnvel skip, sem
einhverntíma höfðu sokkið.
*— Þama i þessu háa fjalli
býr tröllkarlinn, sagði haf-
maðurinn. fjallið er svo hátt
að það nær Upp úr sjónúm,
og fólkið á landi kallar það
sker.
Allt í einu hnérraði tröllið
hátt og tröllslega. og þá varð
hafmaðurinn dauðhræddur og
flýði sem fætur toguðu. En
Tómas sá hvar dymar á fjall-
inu stóðu opnar, og var nú
ekki seinn á sér. Hann
breiddi netin sín fyrir dymar
og þegar tröllkarlinn kom
hlaupandi út, flæktíst hann
í þeim.
—1 Bíddu bara hægur, öskr-
aði tröllið, og reyndi að losa
sig úr netihu, en flæktist bara
því meir í því og lá síðast
og gat enga björg sér veitt.
—- Losaðu mig úr netinu,
annars rif ég það í tætlur,
hvæsti tröllkarlinn. bálvond-
ur.
— Rífðú það bara, sagði
Tómas og var nú kominn í
Snorra Jóelsson, 5 ára,
vígahug. Tröllið brölti og
brauz.t um en gat ekki losn-
að. Rétt i þessu kom Tómas
auga á litla hafprinsessu í
dyrum fjallsins. Hann beið
ekki boðanna, en tók hana i
fangið o.g hljóp af stað með
hana Þá varð karlinn svo
reiður að hann reif og sleit í
netið hálfu meira en áður, og
var næstum búinh að kom-
ast úr flækjunni. Hann hljóp
á eftir Tómasi á harðaspretti,
en dálítill bútur af netinu
var flæktur úm fætumá á
honúm, og það varð til þess
að hánn datt kylliflatur og
gat nú ekkert meira. enda
var hann orðinn svo hræddur
að honum datt ekki í hug að
reyna aftur að ná prinsess-
unní.
Þegar Tómas kom heim 1
kóngshöllina með prinsessuna
heila á húfi, varð þar glaum-
ur og gleði. Konungur hafs-
ins þakkaði honum með
mörgum fögrum orðum og
fyllti bátinn hans af gulli og
silfri Síðan. breytti hafmað-
urinn sér aftur í stóran fisk,
og dró bátinn upp á yfirborð-
ið Þar kvaddi hann Tómas og
fór, En Tómas flýtti sér heirn
til að segja konu sínni og
bömum frá þessu merkilega
ævintýri. Upp frá þessum
degi var engin fátækt ; litla
húsinu hans Tómasar fiski-
manns.
Garðarsbraut 2, Húsavík.
Kæra Óskastund. — Ég sendi þér hérna ósköp ómyndarlegan
Sveitabæ. Ég gizka á að þeir hafi verið svona á átjándu
öld. — 11 ára pottormur.
Litli kettlingurinn sofnaði
rokinu, Hún bar þá alla- inn s jj^a .....................
Þessi mynd er af hörðum bíla-árekstri, og er lögreglubíllinn
kominn á staðinn, eins og vera ber. — Myndin cr eftir
MATTI
11. — Honum tókst að smjúga gegnum smá-
rifu á hurðinni og hann gleymdi ekki að
hafa skjalatöskuna með sér. — Það var
sterk ostalykt í búðinni og það finnst mús-
unum bezta lykt í heimi. Matti andaði djúpt
og horfði á ostana með aðdáun. — Ekki
dugar þetta, sagði liann við sjálfan sig,
ég hcf verk að vinna. Ostarnir lágu þarna
á stórum borðum, allar tegundir og stærð-
ir. Matti beit ofurlítið í einn ostinn. —
Namm, namm, hann gæti ekki verið betri,
sagði hann ánægjulega, svo tók hann miða
5Csn á var skrifað úrvalsostur og festi
hann við ostinn.
\
12. — Matti trítlaði milli ostahlaðanna, bragð-
aði á hverjum cinasta og merkti eftir gæð-
um. Það var komið langt fram á nótt þeg-
ar hann var búlnn að merkja alla ostana.
En þá var hann lika ánægður. — £>arna
gerði ég kaupmanninum stóran greiða, nú
getur hann séð hverju þarf að breyta i
ostagerðinni, og síðan selur hann miklu
meira af osti en áður. Enginn nema mús
er fullkomlega fær að dæma um hvað er
góður ostur. Kaupmaðurinn verður áreið-
anlega þakklátur. Og nú ætla ég að taka
dálítinn ostbita með mér heim. Ég hef
sannarlega til matarins unnið. — Næsta
morgun var uppi fótur og fit í ostagerð-
inni. Enginn skildi hver hefði merkt alla
ostana. Síðast kom kaupmaðurinn sjálfur.
— Þetta hefur einhver mús gert, sagði hann.
Við skulum athuga hvort það er nokkuð
vit í þessu. Svo bragðaði hann sjálfur á
öllum ostunum, og leit um leið á miðana,
sem Matti liafði límt við þá. — Músin hef-
ur rétt fyrir sér, sagði hann svo, og takið
nú eftir því sem ég segi: Verzlunin hefur
gengið illa undanfarið. Nú skulum við fylgja
ráðleggingum músarinnar, og sjá hvort það
reynist betur. (Framhald).