Þjóðviljinn - 12.01.1963, Blaðsíða 9

Laugardagur 12. janúar 1963
ÞJÓÐVILJINN
SlBA
Litli skrítni bakarínn
Börnin urðu ákaflega kát
þegar þau fréttu að litli
skritni bakarinn væri kominn
í borgina. Hann hengdi ofur-
litla auglýsingu á litla brúna
tjaldið sitt. þar sem stóð með
stóru letri: Brauð handa
bömum.
Bömin hlupu hvert tU ann-
ars til þess að segja fréttirn-
ar þangað til göturnar allar
Pósthélfíð
Kæra Óskastund.
Ég ætla að senda þér mynd
af jólasveini. og systir mín,
hún heitir Ema, ætlar að
senda þér mynd af Glugga-
gægi
Vertu sæl
Sigrún Kristjánsdóttir,
9 ára. Hjarðarhaga 62.
glumdu af léttu fótataki. og
loftið ómaði af hlátrum og
gleðitárum. Þau þyrptust ut-
an um tjaldið. Þau, sem frek-
ust voru. tróðu sér fram fyr-
ir hin, þangað til þau kom-
ust svo nærri að þau fundu
hitann °S sáu bjarmann frá
glóandi bökunarofninum
Litli skrítni bakarinn sagði
ekkert einasta orð Hann
þvoði sér vandlegg um hend-
umar Síðan setti hann upp
iangt hvítt borð utan við
tjaldið og fór að hnoða brauð.
og alltaf komu bömin nær
og nær, til þess að sjá hvern-
tg hann færi að þessu. Hann
hnoðaði löng brauð, og kringl-
ótt brauð. og pínulítil rúsinu-
brauð. flat.kökur og laufakök-
ur með fallegum útskurði. og
allskonar skrítin brauð.
Bömin fóru að hvíslast á:
Ég skal kaupa allra stærsta
ÍÍT lli f
• > i .
» . !
• I ‘
' W
Æ K £>A RA
(yátt a^fifaY'.
brauðið, sem til er, sagði
allra stærsti drengurinn —
Mamma leyfir mér að kaupa
allt. sem ég vil. Ég skal borða
það einn, það er ekki nema
rétt, þegar ég hef keypt það
fyrir mína eigin peninga.
— Það væri voða ljótt af
þér, sagði allra minrista stúlk-
an, — þú gætir heldur aldrei
borðað svona stórt brauð ein-
samall
— Ef ég borga fyrir það,
þá á ég það og skal borða það.
sagði stærsti drengurinn. —
og það þarf enginn að gefa
öðrum með sér. nema hann
langi til þess sjálfan.
Litla stúlkan leit á hann
alveg steinhissa svo sneri hún
sér frá honum án þess að
segjg eitt einasta orð.
— Ég á hérna einn eyri,
sagði hún við lítinn haltan
dreng — Við getum fengið
pinulítið brauð þama fyrir
hann og skipt þvi á milli
okkar. Það eru rúsínur í þvi,
og bað gerir ekkert til þó það
sé svona lítið.
— Nei. það gerir ekkert
til, sagði litli drengurinn. Það
hafði komið vatn i munninn
á honum þegar stóri drengur-
inn var að tala um brauðið
— En þú skalt nú samt fá
stærri pert af þvi en ég, bætti
hann við.
Nú skaraði litli bakarinn
í eldinn og lét svo öll brauð-
in inn í ofninn. Þegar sein-
asta kakan var komin inn
slerigdi hann aftur hurðinni.
og það söng svo hátt í henni
að börnin fóm öll að hlæja.
Litli skrítni bakarinn kom nú
út í dyrnar. rauður í fram-
an af eldinum og brosti út
undir eyru og söng hástöfum
þessa vísu;
Vel brennur glóðin,
og vel gengur að baka.
Inni er nú i ofninum
mörg yndisleg kaka.
Ekki skal þær saka.
Yfir beim skal ég vaka.
Sól á iðgræn engi skín.
tlt í leiki, börnin mín.
Komið þið svo bráðum
öll til baka.
Bömin hlupu nú út á leik-
völl kát og hlæjandi, Við og
við litu þau til baka til litla
skrítna bakarans, sem skar-
aði i eldinn og gætti að kök-
unúm við bjarmann af glóð-
inni. Svo sungu þau öll söne-
inn hans:
Vel brennur glóðin
og vel gengur að baka.
SknmsliS og
dvergurinn
Skrítlur
Maður einn var mjög gef-
inn fyrir að kaupa gömul hús-
gögn á uppboðum. Loks var
hús hans orðið svo. fullt af
gömlum og ónýtum munurn,
að kona hans sendi heilt
vagnhlass á uppboð í ná-
grenriinu, til þess að losna
við það. En sér til mikillar
undrunar sá hún um kvöldið.
að miklu af sömu hlutunum
var ekið aftur heim til henn-
ar.
Svo stóð á þessu, að mað-
ur hennar hafði verið á upp-
boðinu og vissi ekki um að-
gerðir kopu sinnar og þekkti
ekki sín eigin húsgögn, bauð
í allt draslið og lét flytia
það heim til sín.
Læknir: Þú hóstar léttar
með morgninum.
Sjúklingur: Svo ætti það
að vera Ég sem hef verið að
æfa mig í alla nótt.
Andrés: Fyrir hvem ert
þú að svíða lappir. Jón
minn?
Jón: Aðallega fyrir kaup-
félagið en svo tek ég líka
hausa og lappir af ýmsum
prívatmönnum.
Kennarinn: Nú er norður
beint framundan þér, vestur
til vinstri handar og austur
til hægri Hvað er þá bak
við þig?
Pési: Gat á buxunum. Ég
var alltaf hræddur um að
þú mundir sjá það.
Kennarinn: Hvað er fleir-
taia af maður?
Jónsi: Menn,.
Kennarinn: Hvað er fleir-
tala af bam?.
Jónsi; Tvíburar.
Húsbóndinn; Nei, þetta eru
þá alveg eins kökur og
mamma míri bakaði fjrrir
tuttugu árum.
Húsfreyja Oglöð): Ó. hvað
það ér gaman.
Húsbóndinri (bítur í eina):
Hvert í þreifaridi. ég held að
bað sé ein þeirra.
Nágranni Lincolns segir frá:
Dag nokkum heyrði ég rakka-
öskur inn til mín. Ég leit út
og sá'að Lincoln var að þagga
niður í ■ strákunum sínum
tveim.
Ég sþúrði Lincoln hvað
væri að drengjunum.
— Ég hef tvær hnetur og
hvor um sig vill fá tvær,
svaraði Lincoln.
Kæra óskastund. Ég hef mjög gaman af að lesa þig. Ég ætla að
senda þér myndir, sem ég teiknaði. Vcrtu svo bless. —
'i 11 ’.lii.vt ,<j ... t.i ix> aiVi- 'k'b.i
Þorsteinn Sigurðsson. Skólabraut 49, Seltjarnarnesi. (Ég ber út
Þjóðviljann).
Frá liðnu sumrí
í surnar sóttum við Frið-
rik, bróðir minn, kýmar á
kvöldin. suður fyrir á, sem
er fyrir neðan bæinn. Göngu-
brú fyrir menn var á ánni
skammt fyrir utan staðinn,
þar sem við rákum kýmar
vfir hana.
Einu sinni sem oftar þegar
við vorum að sækja kýrnar
hugkvæmist okkur að riða
á kúnum yfir ána því þá vor-
um við helmingi fljótari en
að fara að hlaupa út á brú.
Við stigum nú á bak. Ég
valdi svartkollótta kú sem
var kölluð Dalrós. en Friðrik
valdi tarf. sem var með kún-
um, fyrir reiðhest. Svo var
haldið út á ána. Reyndar var
Dalrós ekkert hrifin af að
hafa mig á baki sér. og hún
reyndi hvað eftir annað að
hrista mig af baki, en ég hélt
mér fast. Þegar við vorum að
verða komin í land skeði ó-
happið, Dalrós tók viðbragð
og fór að hlaupa, en ég var
óviðbúin og datt í ána, en
kom niður á fætuma. Reynd-
ar var mjög grunnt þarna en
samt náði vatnið upp fyrir
vaðstígvélin mín, og ég óð í
land. Þegar ég var komin
upp á bakkann var Dalrós
komin langt upp á tún. Ég
gaf henni allt annað en hýrt
auga og flýtti mér heim.
Hallgerður Gísladóttir,
Seldal. Norðfirði, 10 ára.
(Framhald)
Æ, hvað á ég að gera? hugs-
aði. Bóbó með sér, og gekk
fram og aftu.r. hann varð að
finna einhver ráð til þess
að láta skrímslið hætta að
borða dúkkur.
Loksins fékk hann góða
hugmynd. Hann sagði við
skrímslið: — Mikil lifandis
skelfing hefur þú langt og
fallegt sko.tt.
Skrímslið v-arð hreykið á
svipinn og dinglaði skottinu
ánægjulega.
Og hvað þú hefur fallegar,
svartar augnabrúnir, hélt
Bóbó áfram. En það sem
prýðir þig þó mest eru bláu
skeljamar á bakinu á þér.
Skrímslið var svo ánægt
yfir hrósinu að það velti sér
á 'jörðinni og hló eins og
kjáni,
Bóbó var mjqg vitur dverg-
ur. og nú sagði hann við
skrímslið: Ég gæti bezt trúað,
að þú værir svona fallegur
af því að borða kryddbollur.
Kryddbollur. hvað er nú
það? Eru það kannski dúkk-
ur? spurði skrímslið.
Ó, nei, sagðl Bóbó. Krydd-
bollur eru. skrítnar, litlar kök-
ur, sem gera bláu skeljarnar
miklu blárri, og langt og fal-
legt skott ennþá lengra og
fallegra.
Skrimslið var mjög hé-
gómagjamt og nú óskaði það
einskis fremur en að fá ennþá
blárri skeljar og ennþá lengra
skott.
(Framhald).