Þjóðviljinn - 26.01.1963, Page 10

/
|0 SlÐA
ÞJÓÐVILJINN
Laugardagur 26. janúar 1663
HAMINGJU
LEIT
Tómas gerir sér fullkomlega grein fyrir því hve hræði-
lega er komið fyrir honum. Hvemig getur hann sann-
að sakleysi sitt gegn illvirkjum sem sverja ranga eiða?
Þórður mun auðvitað reyna að hjálpa honum, en hana
getur líklega ekki komið miklu til leiðar.
Allt í einu stöðvast bíllinn, á miðjum veginum stend-
ur kerra með stöðum múlasna spenntum fyrir. Ég skai
fara og gá hvað að er, segir annar fangavarðanna. Já,
við skulum líta á, segir hinn.
HVAÐA STÖRVIÐ-
BURÐIR ERU AÐ
GERAST Á SVIÐI
TRUMÁLANNA?
nefnist erindi, sem
Júlíus Guðmundsson flytur í Aðvenf-
kirkjunni, Ingólfsstræti 19, sunudaginn 27.
janúar kl. 5.
Ámi Jónsson
syngur.
ALLIR
VELKOMNIR.
inum. Karlmennimjr elduðu mat-
inn undjr beru lofti. Maturinn
var ágætur. Auk mjöls og salt-
aðs kjöts höfðu þau meðferðis
gulrætur og kartöflur og lauk,
þurrkuð epli og ost og margt
fleira sælgæti, gem henni hafði
ekki dottið í hug að þau gætu
fengið á leiðinni. Reyndar tæki
þetta fljótlega enda, en þá rækj-
ust þau á vísundahjarðir og þá
yrði nóg af nýju kjöti
Council Grove var falleg skóg-
arbreiða, svo sem ferkílómetri
■að stærð Trén voru stór '— eik,
hnotutré, kirkory og álmur og
laufið var nýtt og ferskt. Þama
hittu þau aðra kaupmenn sem
farið höfðu frá Independence á
undan þeim. Þessa fjóra daga
sem þau höfðust við í Council
Grove höfðu mennimir fellt tré
sem þeir festu undir vagnana
Þeir myndu þurfa við til við-
gerðar á leiðinni. Handan við
Council Grove var hvergi skóg-
ur. Garnet gat varla ímyndað
sér skóglaust landslag. en Oliver
sagði henni að héðanaf myndu
þau aðeins sjá sléttugras. Vald-
ir voru lestarformenn og út-
kíksmenn sem riðu á undan.
Héðan til Santa Fe myndu þau
lifa eins og dátar Leiðin var
erfið. En þessýr menn þekktu
bana út og inn. Þeir þekkfu
hvert fjall, hvem læk, hver
veðrabrigði. Það var þeirra verk
að koma lestinni heilli á húfi
til Santa Fe. Og þeim tókst það
ævintýralega.
Oliver kenndi Gamet að með-
höndla riffil. Ef til vili þyrfti
hún ekki á þeirri þekkingu að
halda, sagði hann. en það væri
heimskulegt að fara yfir slétt-
una án þess að kunna með skot-
vopn að fara. Gamet reyndi að
sýna á sér engin óttamerkj þeg-
ar hún spurði um Indíánana
Oliver hló og sagði að það væru
býsna fáir Indíánar sem gætu
gert þeim skráveifur héðan til
Santa Fe. Hann kenndi henni að
þekkja merki um ferðir Indíána.
Maður yrði að leggjast á jörð-
ina og athuga allt gaumgæfilega.
Ef það sáust för eftir unghesta
og böm og göt eftir tjaldhæla,
þá táknaði það að heill ættflokk-
ur var í veiðiferð til að afla
vista fyrir veturinn. Hann færi
með friðj og skyti ekki nema
á hann væri ráðizt. En ef aðeins
sæjust spor eftir fullorðna
menji og fullvaxin hross, tákn-
aði það að flokkur væri í her-
ferð. Fyndust spor eftir slíkan
flokk. yrði maður að aðgæta í
hvaða átt hann hafði farið og
síðan fór lestin í aðr.a átt til að
komast hjá þvi að verða á vegi
hans. En slíkir herflokkar voru
ekki margir. Á þessum tíma árs
var veiðiskapurinn Indíánunum
efst í huga.
— Þú ert byrjandi, sagði Oli-
ver við hana. — Byrjendur halda
ævinlega að þegar þeir sjá Indí-
ána sé aðalatriðið að verða fyrri
til að skjóta. Það er misskilning-
ur. Það er það síðasta sem manni
ber að gera.
Og þá var Garnet ekki lengur
hrædd. En hún æfði sig með
riffilinn og lærði að hitta í mark
í tíu metra fjarlægð. Karlamir
hlóu góðlátlega að henni, en þeir
sögðu að hún yrði skikkanleg-
ur landamæravörður. Þetta voru
óheflaðir náungar og blótsyrð-
in þeirra skelfdu hana, en þeir
kunnu sitt handverk. Gamet féll
æ betur við þá.
Allt var svo nýtt og undarlegt
og allt var svo dásamlegt. Oli-
ver tilbað hana og hinir menn-
imir samglöddust honum yfir að
hafa náð í hana. Gamet hafði
aldrei á ævinni verið jafnsæl.
Lífið blasti við henni eins og
skær og bjartur morgunn.
Hinn tíunda maí í sólarupp-
rás ók lestin-af stað út á auðn-
ina mikju. Þau voru á leiðinni
til Santa Fe.
Gamet greip eftir leður-vatns-
flöskunni sem hún hafði í ól um
mittið. Hún tók tappann úr og
drakk. Vatnið var volgt, en hún
hafði verið á ferð í fjörutíu og
einn dag og nú fann hún ekki
'engur að vatnið var volgt. Vatn-
ið skolaði rykið burt úr hálsin-
um á henni og væfan var dá-
samleg.
Hún og Oliver óku j vagnin-
um. Það var gamalf ökutæki,
en traustbyggt og þægilegt.
Frem-st í vagninum var leður-
sæti, en annars var hann ílang-
ur með flötu segldúksþaki sem
haldið var uppi með málmstöng-
um. Á daginn var hægt að
draga allar fjórar hliðarnar upp
ejns og rennitjöld og festa þær
í þakjð. þannig að loftið gat
leikið um vagninn. Á næturnar
var hliðunum rennt niður. Þetta
gerði vagninn að litlu húsi og
þau breiddu út rúmfötin og
sváfu þar.
Oljver stjómaði múldýrun-
um. Þegar Gamet setti tappann
i flöskuna. brosti hann til henn-
ar.
— Þreytt? spurði hann
— Já, sagði Garnet eins og
satí var. — Og ég er að farast
úr hita og glorhungruð. Hvað
er klukkan?
Oliver leit á sólina. — Get-
urðu ekki séð það sjálf?
Gamet skimaði móti sólu.
Hún var með græn gleraugu sem
hún hafði keypt í Indepedence
til að verja augun fyrir sól og
ryki. Sólin var til vinstri hand-
ar við hana og mjög hátt á lofti.
— Tíu? gizkaði hún á.
— Ekki svo afleitt. sagði Oli-
ver. — Hún er undir hálfellefu,
en þú ert fljót að læra.
— Hálfellefu. sagði Gamet. —
Það er skárra. Þá er ekki eins
langt fram að mat. Ég er svo
svöng að ég gæti étið hálfan
vrsund.
— Segjum fvö, tók hann und-
ir. Hann sleppti taumunum með
ann.arri hendi og tók upp vatns-
flösku sina. Hann tðk tappann
úr með tönnunum og hélt á
honum meðan hann drakk. Þeg-
ar hann hafði tæmt flöskuna,
rétti hann Gamet hana. — Hún
er tóm. Viltu gera svo vel að
fylla hana fyrir mig.
Gamet losaði ólina frá belti
Olivers. Hún klifraði varlega út
úr vagninum. Hún gekk að aftur-
enda vagnsjns og hélt áfram að
ganga til að hafa við múldýmn-
um meðan hún tók hlífina af
vatnstunnunni sem fest var
milli afturhjólanna. Þegar hún
v.ar búin að fylla á flöskuna
handa sér og Oliver, klifraði
hún aftur upp í vagninn og festi
ólina í belti Olivers. Hann saup
affur á með áfergju. Gamet
lagðist á hnén. dró stóran, blá-
an vasanlút uppúr vasanum og
þerraði svitastokkið enni hans.
Þegar hún var setzt aftur
sneri hún klútnum við til að
þerra sitt eigið andlit, og hún
horfði döpur á brúnan blettinn
á bláa klútnum. Hún var alþa'k-
in ryki. Hún sá rykið í felling-
unum á bómullarkjólnum sínum
og fann það nuddast við hör-
undið innanklæða. Það barst
jafnvel gegnum sóihattinn og
þegar hún burstaði hárið stóð
rykský útfrá henni. f lestinni
vom tvö þúsund dýr og hvert
einasta þeirra sparkaði upp sínu
eigin rykskýi. Litlu skýin urðu
að geysistóm skýi sem hékk í
loftinu yfir þeim og fylgdi lest-
inni.
Gamet hugsaði með ákafri
löngun um vísundakjöt Qg þurrk-
aðar baunir. Lestin fór ævin-
lega af stað í dögun án þess að
etinn væri morgunverður og um
hádegi var hún svo soltin að
hún át eins og hross.
— Oliver, sagði hún. — Hvar
eigum við að stanza til að borða?
— Við Kanínulæk. Við emm
bráðum komin. Slakaðu á vöðv-
unum, Garnet við emm að koma
að vísundahvarfi.
Gamet hélt sér í sætið með
báðum höndum, spymti fast í
fótafjölina en slakaði á öllum
öðrum vöðvum Fyrstu dagana
hafði hún setið teinrétt eins og
hún æki á sléttri götu og hvörf-
in í veginum höfðu gert hana
alþakta skrautlegum marblett-
um. En nú kunni hún að slaka
á og hvörfin gerðu henni ekk-
ert lengur. Hjólin hlunkuðust
niður í dældina það brakaði og
brast í öllu eins og vagninn væri
að liðast sundur. Gamet heyrði
Oliver bölva meðan múldýrin
voru að tosa vagninum upp aft-
ur. Vegurinn varð aftur sléttur
og hún leit upp.
— Er allt í lagi núna?
— Allt í lagi, sagði Oliver.
Gamet hagræddi sér í sætinu.
Þessi hvörf voru alveg skelfileg.
Þið kannizt öll við^
mig, er það ekki? Já
alveg ré’tt! Ég er Andrés
Önd og enginn annar!
Það er asi á mér núna,
svo að ég ætla að láta
það nægja í dag að segja
ykkur að þið megið eiga
von á mér hér á síðunni
í framtíðinni, væntan-
lega á hverjum degi úr
þessu. Leitið að mér
hérna í fyrsta skipti á
morgun — og bless á
meðan. — Andrés.
Unglingur óskast
Vilium ráða unglina strax 15—17 ára.
Þarf að haía „skellinöðru" til umráða.
Þjóðviljinn

V
i
i