Þjóðviljinn - 01.02.1963, Blaðsíða 9

ÞJÓÐVILJINN
SÍÐA 9
Föstudagur 1. febrúar 1963
Parísartízkan 1963:
Húsandi bak og fuilt
af fellingum
hófst
viku
PARÍS — Á mánudaginn, 28. janúar,
Parísarvikan svokallaða, en í þessari
kynna tízkufrömuðir Parísarborgar vortízk-
una, sem venjulega hefur mikil áhrif á tízku
alls ársins og klæðaburð kvenfólksins um all-
an heim og setur sinn svip á fataframleiðsl-
una í hverju landi þótt að vísu sé ekki hlaup-
ið eftir því allra fáránlegasta.

Sjiffon, þunnt eins og kóngul-
óarvefur, biaktandi yfir glitr-
andj efnum er það sem á að
gera okkur súperkveniegar i
vor, segja þeir frönsku. Eftir
fré.ttunum af sýningu Jean
Dessés verður samkvæmis-
kjóllinn um það bil svona.
Dessés vill ennfremur að
kvöldkjólarnir haldi áfram að
vera stuttir.
Mikill fjöldi fólks hvaðan-
æva að úr heiminum sækir
tízkusýningarnar í París —
og komast færri að en vilja!
Mest eru þetta kaupsýslu-
menn allskonar, framleiðend-
ur og seljendur kvenfatnaðar
og fataefna sem koma til að
þefa uppi á hverju þeir mu?ii
nú mest geta grætt þetta ár-
ið. Svo er það blaðamanna-
skarinn — því lesendurnir
vilja auðvitað fylgjast með,
eða hvað? Fámennastur er sá
hópurinn sem kemur á sýn-
ingamar til að kaupa, það
eru ekki aðrar en auðvalds-
kerlingar sem hafa efni á
slíku. Hér ó eftir fer laus-
lega þýdd lýsing fréttaritara
Stockholms-Xidningen á því
sem hún sá fyrsta daginn í
París.
Vorið í nánd
Það var ömurlegt vetrarveð-
ur, rigning og dimmviðri í
París þegar Pierre Cardin
opnaði sína sýningu kl. 5 e.
h., en fislétt og flögrandi efnin
í öllum regnbogans litum
minntu þó á, að þrátt fyrir
allt er von á vorinu þetta ár-
ið eins og venjulega.
Það er mikið laust og hang-
andi í nýju tízkunni. Mikið
bar á drögtum og kjólum með
síðum, sléttum jökkum eða
blússum sem féllu laust og
mjúkt að líkamanum. Pilsm
voru ýmist þröng og slétt eða
— mjög mörg — víð, gleitt
eða þétt sólplísseruð.
Yfirleitt var mjög mikið
um plísseringar hjá Cardin:
skáfelldar blússur með felld-
um ermum, fellingar á baici
og lokufellingár með smá-
fellingum undir á fötum sem
voru slétt að öðru leyti. Á
einni kápunni var allt bakið
fellt.
Áherzla lögð á bakiið
Bakið er yfirleitt mest áber-
andi á öllum fötunum sem
eru meira og minna slétt að
framan. Á mörgum kápum
eru rykkingar teknar saman
í boga fyrir neðan mittið.
Bakvíddin á öðrum myndast
með lausum fellingum sem
byrja upp við hálsmálið á
miðju baki og enda neðar á
bakinu í horninu á V.
Mörgum kjólanna fylgdu
lausir, skikkjulaga jakkar, sem
voru festir saman á bakinu
og minntu helzt á greiðslu-
slá!
Aðrar smánýjungar eru
lausar ferhyrndar voðir, sem
hanga eins og risastórir mat-
rósakragar yfir bakið, mest
bar á þessu á þunnum kjól-
um úr blómamynztruðu org-
andíefni. Á sumum þunnu
kjólunum var feikileg blússu-
vídd tekin saman með gxfur-
lega breiðum beltum, a. m. k.
15 cm.
Allir dagkjólarnir og jakk-
arnir eru ýmist alveg kraga-
lausir eða með litlu slái eða
mjóum uppstandandi kraga
sem er hnýtt um hálsinn.
Axlalínan er mjúk, með í-
settum ermum eða raglansniði
og ermamar í öllum mögu-
legum lengdum, ýmist sléttar,
dálítið víðar eða teknar sam-
an með líningu undir oLn-
boganum.
Fataefnin voru líka mjúk
og féllu laust og fallega. Mik-
ið var af krepefnum, þunnu
silki með prentuðu mynztri,
sjantung, organdí og sjiffon
og litirnir voru fjölbreytilegir,
gjaman á hvítum eða svöri-
um grunni.
Fyrr um daginn hafði Mad-
eleine de Rauch sýningu a
mjög hentugum og fallegum
klæðnaði. Þar var ekki eins
mikið af þessum blaktandi og
hangandi línum og hjá Cardin
og mikið var af fallegum
jakkakjólum með og án belt-
is. Síðar silkiblússur, lang-
erma og ermalausar vöktu
Einn af nýju höttunum. Háir,
er harðir koilar og mjó hatt-
börð er aðalatriðið. og til að
mýkja svipinn er hafturinn
skreyttur með þunnu efni.
mikla hrifningu.
Madeleine de Rauch hafði
sett mittið á sinn eðlilega
stað og lagt óherzlu á það á
mörgum flíkanna. Síddin á
pilsunum var sú sama og hjá
Cardin, rétt niður fyrir og
yfir hné. Pilsin voru flest
slétt, en sum rykkt í miðju
að framan, önnur þéttplísser-
uð allt í kring.
Fötin voru ekki mjög áber-
andi, en klæðjl. og auðvelt að
bera þau fyrir flesta. Made-
leine de Rauch talaði um S-
línu og hana má greina á
kúptum baksvipnum, sem
flestir tízkuteiknaramir virð-
ast hafa á flíkunum nú.
Margar dragtimar voru tvf-
hnepptar og flestir jakkarnir
voru með stuttri klauf að aft-
an.
!
i
n barnavagnim
isi skíöi á barnavagninn eru ein af mörgum nýjungum sem nú
eru sýndar á vörusýningu sem kallast „Fyrir bamið“ og ha-Idin
er í Frankfurt. Auðvelt er að festa skíðin, sem eru úr tré. á
hjólin á hvaða barnavagni sem er með skrúfum og róm — vagn-
inn er þá í einu vetfangi orðinn að sleða sem þægilegt er að ýta
á undan sér í snjónum.
★ Einn frægasti hattaframleið-
andi Parísarborgar, Jean Bart-
het, sem á marga fræga við-
skiptavini, m.á. Brigitte Bardot,
Grace af Monaco og Jackie
Kennedy, kvartar nú mjög und-
an hinum berhöfðuðu Parísar-
dömum. Áður voru konur stolt-
ar af að sýna sig með nýjan
hatt. Nú eru þær hræöiar við
hæðnislegar athugasemdir. Einu
hattarnir sem frönsku konurnar
ganga með almennt eru úr loð-
skinni og leðri og eiginlega er
alls ekki hægt að kalla þetta
raunverulega hatta. Það er að-
eins við sérstök tækifæri sem
þær fá sér hátt — brúðkaup
móttökur og jarðarfarir.
Blómin halda lit og lögun
og virðast vera lifandi
Þess var nýlega farið á
leit við okkur að fengin
yrði til birtingar 1 heimil-
isþættinum grein um ný-
stárlega aöferö við þurrk-
un blóma sem frú Sigríður
Thorlacius las í útvarps-
þættinum „Við sem heima
sitjum“. Gera má ráð fyrir
að margir blómaunnendur
hafi gaman af að reyna
þessa aðferð og höfum við
því fengið greinina sem er
úr vestur-íslenzka blaðinu
Lögberg-Heimskringla lán-
aða hjá frú Sigríði.
Vestur í Utah er kona ,sem
heitjr Generah Condon, og er
hún orðin fræg fyrir það
hvernig henni hefur tekizt að
geyma blóm án þess að þau
fölni. Hún fékk verðlaun á al-
heims blómasýningu í New
York árið 1958. Hér segir hún
nokkuð frá því, hvernjg hún
fer að því að geyma blómin.
Og það er dálítið merkilegt, að
það var gamalt húsráð. sem
kenndi henni galdurinn.
★
Aðferð mín er sú. að taka
blómin þegar þau eru fegurst
og geyma þau svo. að hvorki
missi þau iit né lögun, og legg-
ir og blöð haldi sér. Það er
metnaður minn að geyma
blómin svo. að menn haldi að
þau séu lifandj ef beir snerta
ekki á þeim
Óhugsandi, segið þér. Ónei,
en talsvert örðugt. Ég hefj
fengizt við þetta i sex ár. og
á hverjum degj á sumrin hefi
ég unnið tólf eða fjórtán
stundir samfleytt vjð athug-
anir og tilraunir Og óg er enn
að uppgölva ýmislegt um það
hvað blómin eru viðkvæm og
eiinkennileg. Tvö blóm af
sömu rót geta verið gjörólík,
og þá þarf að fara ólíkt að
þeim. alveg eins og með börn-
in.
En það er saga að segja frá
því hvemig ég komst inn á
þessa braut. Það var að kenna
gamalli eldhúsbók, sem
mamma átti. í þeirri bók voru
alls konar heilræði. Þar var
sagt frá því hvernig fólk ætti
að ná af sér vörtum, og þar
var sagt frá því hvernig ættj
að ná blettum úr hvítum
þvotti. Og þar inn á milli stóð
þetta: „E.f nýskorin blóm eru
grafin í sand og látin liggja
þar i hálfan mánuð. þá koma
þau eins og Ijfandi upp úr
sandimum með öllu litskrúði
sínu.“
Meira var það ekki. Ég lagði
þetta á minnið, on gat ekki
sinnt því neitt í mörg ár. Það
var ekki fyrr en við settumst
að í Saltvatnsborginni árið
1953. að þetta rif jaðist upp
fyrir mér. því að hér var nóg
af fallegum blómum og hér
var ágætjs sandur á strönd
Saltvatnsins mikla.
Venjulegur samdur er ’ oft
þannig að kornin eru með
ho'rnum og hvössum brúnum.
En sandurinn hér er öðru vísi.
Þetta er kalksteinssandur og
komin eru hnöttótt. Þau
skemm.a þvi ekki blómin.
Þrátt fyrir það komst ég
sk.iótt að raun um, að ég gat
ekki notað sandinn eins og
bann er. Ég varð að þvo hann
upp úr sápuvatni og hræra
rækilega í honum og fleyta
síða.n ofan af f>ll óhTeinindi
Og síðan varð ég að skola
hann fjörutíu sinnum í hreinu
vatnj Að því búnu læt ég
■andinn í ílát og þurrka hann
ofni eða þá að ég breiði
H!?nn á dúk og þurrka hann
"i* sólskin Það er fljðtlegra
að sólþurrka hann. en mér
hehir ekkj reynzt hanr. jafn
góður Og sá sandur. sem ég
þurrka í ofni.
Þegar sandurinn er fuilþurr,
sigta ég hann i gegnum fínt
net, til þess að ná úr honum
annarlegum efnum. Að því
búnu má nota hamn til að kaf-
fæ.ra blómin. Það er gert í
einhverju íláti og stendur þá
svo sem á sama hvert ílátið er,
stór bolli, mjólkurdós, skál
eða kanna. En eins verður að
gséta, að hafa aldrei nema eitt
blóm í hverju íláti.
Fyrst er látið dálítið af sandi
i ílátjð og legg biómsins
stqngið þar í, þvi að það á
bézt við flest blóm að þau
standi upprétt. Og svo er
smám saman bætt j sandi og
gætt allrar varúðar að blómið
skemmist þá ekki. Sandurinn
vérður að koma jafnt og blöð
og blóm að vera í sínum eðh-
legu stellingum. Maður lætur
sandinn renna úr lófa sér, en
í hinni hendinni hefur maður
ofurlitla spýtu til þass að
jafna hann þannig, að hvert
blað á legg og blómi haggist
ekki. Þessu ©r haidið áfram
þar til blómið er komið á kaf
í sandinn og þá er ílátið fyllt
á barma. Gott er að slá á
ílátið hringinn í kring svo að
holur sem kunna að vera í
sandinum, fyllist af sjálfu sér.
Svo er ílátið sett á hlýjan og
þurran stað og geymt þar í
hálfan mánuð.
Það er þolinmæðisverk að
fást við blómin. Einu sinni átti
ég í þriggja mánaða striði við
eitt blóm, því að það fölnaði
alltaf, hvernig sem ég fór að.
En svo fann ég upp á því ráðj
að láta það inn j þurrko;fn og
geyma það þar í tvær stundir.
Þetta er ejna blómið sem ég
bef farið þannig með. En nú
er það iíka með sínum fagra og
skæra bláa Ht, þegar ég tek
bað úr sandinum.
Varast skal að hnýsast eftir
því hvernjg blómunum líður.
áður ein þau hafa verið sinn
tíma í sandinum. Þegar ég er
með eitthvert nýtt blóm, þá er
ég oft óþolinmóð að bíða. Og
ég segi stundum við sjálfa mig:
Það er ekki víst að þetta blóm
þurfi að liggja jafn lengi í
sandinum og önnur blóm. Og
Framhald á 10. síðu
FRÁ DDR
í Austur Evrópu er líka mik-
ið hugsaö uni tízkuna ekki
síður en fyrir vestan, en þar
snýst ekki ailt um að búa til
cithvað frumlegt og oft af-
káralegt, heldur er áherzla
lögð á að teikna föt, sem eru
í senn hentug og falleg og
klæða sem flesta. f-essi dragf,
er frá aðaitízkufyrirtækinu f
DDR.
»
»