Þjóðviljinn - 09.02.1963, Blaðsíða 9

Laugardagur 9. febrúar 1963
ÞJÓÐVILJINN
síða g
Þrír dvergar í skógi
— Ö, jú, það vildi ég, —
svaraði stúlkan, hún var orð-
in mjög þreytt á illsku stjúpu
sinnar.
Síðan steig hún upp i vagn-
inn og þau óku til kóngshall-
arinnar. Þar var brúðkaup
þeirra haldið með mikilli við-
höfn. Að ári liðnu eignuðust
þau son, og var þá hamingja
þeirra fujlkomin.
Þegar vonda stjúpan frétti
þetta allt, tók hún sér ferð á
hendur og fór í heimsókn til
kóngshallarinnar.
Nótt eina, þegar kóngurinn
var í veiðiferð. læddust þær
★
Brandarínn
— Þú hlóst ekki að brand-
aranum hjá Palla. Fannst þér
hann ekki góður?
— Jú, að visu, en mér er
illa við Palla, svo að ég hlæ
þegar ég kem heim.
Litla
sagan
r.
Pabbi hafði skroppið með
Öla langt út fyrir bæinn, af
því að mamma drengsins var
að ala barn. Óli sá í ferðinni
tvö folöld og pabbi hafði sagt
hönum, að hryssumar, sem
hann sæi þarna, hefðu eign-
azt folöldin — eins og
mamma hans hefði eignazt
hann og hana Siggu systur.
Þegar þejr feðgar komu heim,
sagði pabbi við Óla:
— Nú hugsa ég, að mamma
gefi þér litla systur eða lítinn
bróður, þegar við komum inn
Æ, sagði Óli. — Biddu
hana að hafa það heldur fol-
ald!
stjúpan og dóttir hennar inn
í svefnherbergið, þar sem
unga drottningin svaf ein.
Stjúpan tók undir höfuð
drottningarinnar én dóttir
hennar í fæturna, og þannig
báru þær sofandi drottning-
una á milli sín alla leið nið-
ur að fljótinu, og köstuðu
henni útí vatnið.
Að þessu loknu héldu þær
aftur heim til hallarinnar.
Vonda stjúpan skipaði dóttur
sinni að leggjast í rúm drottn-
ingarinnar, og breiddí sæng-
ina vandlega yfir höfuð henn-
ar.
Þegar kónguri-nn kom heim,
ætlaði hann inn í svefnher-
br-gið að heilsa konu sinni.
En stjúpan sendi hann í burtu
og sagði: — Uss, yðar hátign,
hafið ekki hátt, drottningin
sefur. — Kóngurinn kinkaði
kolli og gekk í burtu á-
hyggjulaus. Næsta morgun
kom hann aftur og cétlaði að
tala við kónu sína. Þegar
hann kom inn í svefnherberg-
ið var feitur og ljótur frosk-
ur skríðandi á gólfinu, í stað
skípandi gullpeninganna, sem
venjulega lágu þar.
Kóngurinn skildi ekkert í
þessu og spurði hvað hefði
komið fyrir meðan hann var
í burtu. — Ekkert, yðar há-
tign, — svaraði stjúpan, —
Drottningin er dálítið þreytt
vlð“ skulúm leýfa' henni" ’ að
sofa í friði.' —
Þessa nótt sá varðmaður
konungs hvítan svan fljúga
yfir vatninu. Svanurinn söng
í sífellu: — Vakir þú kon-
ungur, vakir þú? En hann
fékk ekkert svar. Þá söng
hann: — Varðmaður, segðu
mér, hvað eru gestir drottn-
ingarjnnar að gera? Varðmað-
urinn svaraði: — Gestir
drottningarinnar eru í fasta
svefni. Enn þá söng svanur-
inn: — Hvað er að frétta af
syni drottningarinnar? —
Varðmaðurinn svaraði: —
Sonur drottningarinnar er í
barnaherberginu. — Þá
breyttist svanurinn skyndi-
lega, og tók á sig mynd
drottningarinnar. Drottningin
flýtti sér heim í höllina og
inn í herbergi sonar síns. Hún
iaut niður að honum, breiddi
yfir hann sængina og vagg-
aði honum í svefn. Að því
búnu fór hún aftur niður að
fljótinu, brá sér í svanslíki
og hvarf út í myrkrið.
Sama sagan endurtók sig
næstu nótt. Þriðju nóttina
birtist svanurinn ekki, en
varðmaðurinn heyrði hann
syngja: — Varðmaður. farðu
til konungsins. Segðu honum
að taka sér sverð í hönd og
bíða mín hjá hallartröppun-
um. Þegar ég birtist á hann
að snerta höfuð mitt þrisvar
með sverðinu. —
Varðmaðurinn brá skjótt
við og gerði eins og fyrir
hann var lagt. Þegar konung-
urinn hafði snert höfuð svans-
ins þrisvar sinnum með sverði
sínu, féll svanshamurinn og
drottningin stóð þama sjálf.
Konungurinn varð himanlif-
andi að hafa fundið konu sína
aftur, en þar með var þó ekki
allur vandinn leystur. Hann
lét engan vita um atburð
þennan og faldi drottninguna
í leyniherbergi í höllinni
þangað til eftir messu næsta
sunnudag, en þá var litli
kóngssonurinn skírður. Að
messunni lokinni sagði kon-
ungurinn við stjúpuna: — Ég
þarf að spyrja þig ráða.
Hvemig á að refsa þeim. sem
tekur sofandi mahneskju og
drekkir henni í fljótinu? —
Án þess að hugsa sig um
svaraði stjúpan: — Ekkert
annað en dauðarefsing er nóg
fyrir slíkan glæp. —
— Þú hefur á réttu að
standa, — svaraði konungur,
— En þú ert svo heppin að
drottningin lét mig lofa sér
því að þyrma lífi þínu. En
burtræk úr ríki mínu skaltu
vera og vogaðu aldrei að
koma aftur. —
Þetta varð að vera eins og
konungurinn mælti fyrir.
Stjúpan og dóttir hennar
neyddust til að hverfa úr
landinu það bráðasta. Fátækt
og ógæfa eltu þær, því það,
sem dvergamir spá kemur
alltaf fram.
Um seinan sá stjúpan að öll
ógæfa þeirra var hennar eig-
in sök. — Endir.
Frá yngstu lesendunum
Myndirnar eru eftir H. G. 6 ára, Þórdísi Eiríksdóttur, 6 ára,
og Aliý, 8 ára.
Skrýt/ur
Einn af herforingjunum var
dáinn. Það varð mikil keppni
um stöðuna, þó að jarðarförin
væri ekki afstaðin. Einn af
undirforingjunum kom til rik-
isstjórans og spurði, hvort
hann hefði nokkuð á móti þvi
að láta sig hafa stöðu hins
framliðna.
— Nei, sagði ríkisstjórinn,
— Það er að segja ef útfarar.
stjórinn gefur það eftir.
★ ★ ★
Leikhússtjóri nokkur skrif-
aði svo illa að mjög erfitt var
að lesa skrift hans. Eitt sinn
fékk leikari sem vann við
leikhúsið skriflega fyrirskip-
un frá honum. En hann gat
ekki lesið hana. Allt í einu
datt honum í hug að hún líkt-
ist meðalaávisun. Hann fór
með hana í lyfjabúð að gamni
sínu og fékk lyfsalanum hana.
Hann leit á miðan, seildist
svo eftir tveim flöskum,
blandaði úr þeim í glas, rétti
að leikaranum og sagði: það
kostar þrjátíu krónur.
Leikarinn neitaði að borga.
★ ★ ★
Góður kaupsýslumaður er
sá, sem getur keypt vörur af
Skota og selt þær Gyðingi. og
hagnazt af hvoru tveggja.
Gúta
Senn er amma sjötug,
senn er manna fertug,
afi minn er áttræður
en hann pabbi fimmtugur.
Þegar ég verð þrítug
þá er manna sextug.
Gettu hvað ég gömul er,
gættu að hvað ég sagði þér.
1. mypd: Hvaða hávaði er
þetta? 'Hver öskrar svona
hátt?
2. Er kominn hingað kúa-
hópur, eða hvað?
3. Önei, það eru ekki kýrnar
að baula. Þetta er Vigga
Væiuskjóða að gráta, u-hu-hu.
4. Hún er nærri því búin
að gráta úr sér augun. Svo
hættir hún loksins og þerrar
tárjn með kjólnum sínum.
U-hu.
5. Vigga Væluskjóða fer út
til krakkanna að leika sér. En
henni finnst ekkert gaman, og
er strax farin í fýlu. — Það
er leiðinlegt hérna, ég vil ekki
vera með ykkur. U-hu-hu-hu.
6. Vigga fer aftur inn og
grætur nú eins og komin sé
hellirigning. — Ég vil fara út,
það er leiðinlegt inni. U-hu-hu
7. Vigga Væluskjóða fékk
mjólk að drekka, en þá öskr-
aði hún til mömmu sinnar: —
Farðu með þessa mjólk, ég
vil aðra mjólk í öðrum bolla.
U-hu-hu. Mamma hennar lét
annan mjólkurbolla á borðið.
Þá stappaði Vigga niður fót-
unum og grenjaði: — Ég vil
ekki mjólk, ég vil te, u-hu-hu.
8. Þegar Vigga Væluskjóða
átti áð' fara, að' sofa varð hún
æfareið: — Ég er ekki syfj-
uð, ég.vil ekki sofa. U-hu-hu.
9. Fólk ..þyrpist að húsinu
hennar til að sjá, hver hefði
svona hátt. Hver gat grenjað
svona óskaplega, öskrað,
stappað og grátið?
10. Þegar fólkið sá Viggu
Væluskjóðu varð það stein-
hissa. Annan eins grát hafði
enginn vitað. Tárin runnu alla
leið niður á gólf, og nefið á
henni var eldrautt og þrútið.
U-hu-hu-hu-hu.
11. Fólkið sagði: Vigga
Væluskjóða, hættu nú þessum
gráti alla daga. Þú ert bráð-
um sjö ára gömul. Ef þú
heldur svona áfram endar það
með því að það fer að vaxa
mosi á nefinu á þér!
Skyldi hún hafa hætt? Hvað
haldið þið?
O'