Þjóðviljinn - 01.03.1963, Síða 10

10
SlÐA
ÞJOÐVILJINN
Föstudagur
1963
hennar. Oliver kom með skálina
sína og settist í grasið hjá henni.
— Hvernig líður þér? spurði
hann.
— Ágætlega. Alveg prýðilega.
— Þú ert búin að vera dug-
leg. sagði Oliver.
— Er það satt?
— Já, þú hefur staðið þig með
ágætum. Karlmennirnir voru dá-
lítáð vantrúaðir á það í upp-
hafi, en nú er þeim rórra.
Gamet brosti, glöð yfir því að
hafa þraukað þetta og hún var
í sjöunda himni yfir því að þess-
ar skelfilegu auðnir voru að
baki. — Ferðin til baka verður
auðveldari næsta vor, er ekki
svo? spurði hún.
— Jú. mikil ósköp. Það er
alltaf meira vatn og meiri gróð-
ur á vorin. Auk þess er skapið
æviniega betra á vorin Þegar
þú ferð ; austur. þá veiztu að
leiðin verður hægari og hægari.
En þegar þú ferð vestur, þá
veiztu að leiðin fer síversnandi.
Garnet settii skálina frá sér
í skyndi. Oliver hafði hugann
við matinn sinn og tók ekkert
eftir bví að hann gerði hana
hrædda.
— Er vegurinn framundan
miklu verri en sá sem við erum
búin að fara? spurði hún. Hún
reyndi að láta ekki bera á
kvíða sínum,
Oliver leit ekki upp. — Já,
hann er býsna slæmur á köflum,
en nú ertu komin í þjálfun.
Gamet fannst sem hún væri
skjaldbaka sem drægi sig inn i
•skel sína. Hún vildi alls ekki
fara lengra Hún leit í kringum
sig. Múldýrin stóðu á beit, karl-
mennimir spiluðu á spil. klipptu
hárið hver á öðrum eða gerðu
við fötin sín- Þeir virtust ekki
vera hræddir. Þeir vissu hvað
beið beirra og þeir voru ekki
hræddir En þetta var fyrsta
ferðin hennar Hún reis á fæt-
ur og sagðist ætla að sækja
fötin sem hún hafði bveeið dag-
jnn áður o? fara að stoppa í
'þau Hún gekk niður að ánni.
Mexíkönsku konumar voru
:‘þar fyrir önnum kafnar við að
kiappa þvottinn sinn á klöppun-
um. Þær töluðu vingjamlega til
hennar. Þær höfðu farið þessa
;leið áður og þær sýndust ekki
hræddar Florinda kom niður að
, runnunum os fór að tína sam-
: an þvotíjnn. Florinda hafði ber-
, sýnilega hvílzt vel líka Hún leit
^betur út en hún hafði gert i
smarga daga.
John Ives kom til þeirra og
' bauðst til að bera fyrir bær
; þvottinn. Hann tók fangið fullt
og gekk með það í skugga af
•. stórum steini. þar sem þær ætl-
uðu að sitja og stQPPa. — Þið
eruð mjög iðnar, sagði hann.
— Við erum ekki líkt því eins
iðnar og þið, sagði Gamet.
— Ykkur karlmönnunum fellur
aldrei verk úr hendi
— Við erum orðnir vanir
þessu, sagði John.
— Hvað hefurðu lengi ferðazt
þessa leið John? spurði Flor-
inda.
— f fimm ár.
— Þá hlýtur þér að þykja það
gaman.
— Nei. alls °kki. sagði hann.
— Þetta er si;' ista ferðin mín.
Ég er nýbúinn að fá jörð í
Californíu.
— Og ætlarðu að setjast þar
að?
— Já. Á ég að leggja fö'dn
bama í grasið. frú Hale?
— Já, þökk fyrir
John lagði frá sér þvottinn og
fór frá þeim. Garnet og Flor-
inda settust og opnuðu sauma-
körfur sínar
— Hann er rseðinn eins og
fyrri daginn. sagði Florinda.
— Hann er ágætur. Hann vill
bara vera út af fyrir sig.
— Honum geðjast að þér,
sagði Florinda. — En bonum
geðiast svo sannarlega ekki að
fóiki yfirleitt.
Garnet fór að festa í töiu.
— Florinda. af hverju heldurðu
að honum sé svona lítið gefið
um annað fólk?
— Ég held hann sé hræddur
við það, sagði Florinda.
— Hræddur? John er ekki
hræddur við neitt.
— Ekki það sem hann getur
skotið. sagði Florinda þurrlega.
— Hvað er það sem þú átt við?
— Jú. sjáðu til. maður getur
ekki skotið vini sína. Þess vegna
vill hann ekki eiffnast vini. Ég
held hann hafi orðið fyrir áfalli.
Alvarlpgu áfalli. •
— Áfalli? Hann John? sagði
Garnet os hrukkaði ennið.
— Áttu við að stúlka hafi kom-
ið illa fram víð hann?
— Ef til vill. en ég held það
sé samt ekki ástæðan. Það er
hægt að verða fyrir áfalli af
öðrum orsökum, vina mín. Ég
veit ekki hvernig liggur í þessu.
Florinda hætti að tala um John.
Hún leit í krjn.gum sig og hlust-
aði á fuglakvakið og stundi
ánægjulega. — Garnet, er ekki
dásamlegt að mega sitja svona
og vita að við þurfum ekki að
hrevfa ókkur allan daginn?
Garnet var sammála. Hún
botnaði ekkert í John en þeíta
var of dýrlegur dagur til að sóa
honum í slíkar vangaveltur. Þær
sátu í grasinu og saumuðu og
horfðu á karlmennina hengja
upp kjöt til þerris. Þetta var
eins og í skemmtiferðalagi uppi
í sveit
20
Frá Santa Clara riðu þau suð-
ur að Virgin-ánni. Reiðin var
erfið en það var nægilegt vatn
og meðfram ánni var hitinn ekki
eins óþolandi á daginn. Oliver
sagði að nú væru þau komin
útúr landi uthanna. Og eftir
þeita rækjust þau ekki á aðra
indíána en diggara.
Npkkrum sinnum fundu varð-
mennirnir spoy eftir diggara í
nánd við múldýrakvína. Vel
vopnaðir leiðangrar voru sendir
á vettvang til að reka þjófana
burt. Það var ekkj hægt að
verzla við diggarana. Þeir vildu
múldýr og gátu gert næstum
hvað sem var til að ná í þau.
— Hvað í ósköpunum gera
þeir við þau? spurði Garnet Oli-
ver.
— Éta þau auðvitað. sagði
hann undrandþ
— Éta þeir múldýr? spurði
hún með viðbjóði.
— Auðvitað. Þeir éta hvað
sem er. Ef þeir getia náð í múl-
dýr stinga þeir j það ör og fara
síðan að leita að vinum sinum.
Þegar þeir koma til baka er múl-
dýrjð dautt og þeir geta hald-
ið veizlu
— Mér verður flökurt, sagði
Garnet.
— Já, en þú spurðir mig, sagði
Oliver.
Þegar þau fóru frá Virgjn-
ánnj riðu þau um þurrt og
óhrjálegt landsvæði unz þau
komu að annarrj á sem hét
einfaldlega Skítá. Þau riðu nið-
ur í móti og dagamir urðu aft-
ur óþolandi heitir. Þau lögðu
af stað fyrir dögun. héldu kyrru
fyrir um miðjan daginn og riðu
langt. fram á nótt. Garnet var
farin að finna til skelfingar þeg-
ar hún sá sólina koma upp.
Jafnvel snemma á morgnanna
var sólarhitinn geysilegur og
þótt þau héldu kyrru fyrir þeg-
ár hitinn var mestur. voru dag-
amir hræðilegir. Hið eina sem
þama óx voru kaktusar og lágir
■þymirunnar og ekki var um
annan skugga að ræða en skugg-
ana af klettunum. En jafnvel i
forsælunni vörpuðu klettamir
frá sér hitabylgjum
Karlmennimir vöfðu höfuðin
með tauræmum og ofaná vafn-
ingunum báru þeir kollháa mexí-
kanska hatta. Garnet og Flor-
inda bundu blæjurnar þéíit um
hálsinn og andlitin. Stundum
var erfitt að þekkja fólkjð
sundur. vegna þess hve allir
voru vel varðir fyrir sólinni.
Múldýrin voru svo jlla haldin
að mjög erfitt var að fást við
þau. Garnet stakk upp á því
að Florinda og hún notuðu
, sama klyfjakofann á dagjnn. svo
; að piltarnir hefðu ekki eins
■ mikið að gera. f stað þess að
borða utan dyra. fóru þær inn
með skálarnar tjl að forðast
j sólskinið. Forhengið tóku þær 1i'l
j hliðar til að fá loft. Þær höll-
[ uðu sér út.af og reyndu að gera
sér vistina sem bægilegasta fyr-
, ir miðdegisblundinn, daginn sem
dif'gararnir komu í matinn.
! Þær heyrðu einn af karl-
mönnunum hrópa eitthvað á
. framandi tungumáli og Garnet
gægðist út Hún sá hvar Oliver
og Penrose komu þjótandi í átf-
ina að „húsinu". --- Verið kyrr-
ar. stúlkur, hrópaði Penrose áð-
ur en hann var kominn alla leið.
Oliver dró hengið fyrir dyrn-
ar og fleygði sér niður fyrir
framan það. Hann lyfti ullar-
teppinu ögn frá jörðu og talaði
til þeirra gegnum opið.
— Gamall diggari hrópaði til
okkar framundan kletti. Við
urðum að hrópa á móti að við
vœrum vinir og nú kemur heill
hópur af þeim hingað í búðim-
ar. Við ætlum að gefa þeim
mat. Verið alveg kyrrar. þá er
öllu óhætt.
Eins og þegar utharnir komu
í heimsókn, flýttu Oliver og
Penrose sér að hlaða upP hnökk-
um og klyfjum umhverfis „hús-
ið“, svo að það liti út eins og
vöruhlaði. — Þetta fer að verða
dálítið tilbreytingalaust, sagði
Fiorinda.
En þetta var þó skárra en
að liggja undir ullarteppum.
Húsið var ekki svo hátt að þser
gætu staðið uppréttlar. en þær
gátu setið og hreyft sig dálít-
ið. Þær sátu þarna og minntu
á steiktar bollur í kæfandi hit-
anum. Nokkru seinna fitjaði
Florinda upp á nefið.
—• Finnurðu sömu lykt og ég?
— Já. sagði Garnet, — þeir
eru verri en utharnir.
— Ég hélt að enginn gæti
verið verri. En þetta er mun
verra. Komdu við skulum kíkja.
Þær skreiddust fram og lyftu
SKOTTA
— Mér finnst þefta ekki hægt. Feður eiga ekki að stara
á dætur sínar, þó að þeir komist ekki í símann líka.
Hópatriði. Frá vlnstri: Krans (Firíkúr Magnússon), Hclcna (Margrét Björnsdóttir), Vermundur
(Bjartmar Guðmundsson), Svale (Sigurður Björnsson), Ejbek stúdent (Ingjaldur Ásmundsson). Jó-
hanna (Sesselja Ölafsdóttir), Herlöf stúdent (Gísli Magnússon) og Lára (Guðbjörg Gestsdóttir).
Æfintýri á gönguför
Eftir J. C. Hostrup — Leikstjóri: Margrét Björnsdóttir
Ungmennafélagið ,,Vaka“ í
Villingaholtshreppi, Árnessýslu,
frumsýndi leikritið Æfintýri
á gönguför í Þjórsárveri 24.
febr. við húsfylli. Leiknum var
tekið með dynjandi lófatakj og
mikilli kátinu.
Það er óþarft að kynna gam.
anleikinn Æfintýri á gönguför,
aðra eins sigurför og hann
hefur farið um landið siðan
um aldamót.
Leikurjnn er nokkuð erfiður
og þarfnast mikillar þjálfunar.
Þess vegna undrast maður að
störfum hlaðið fólk, sem býr
í strjálbýli. skuli haf,a getað
skapað sér stundir til að koma
þessum leik á svið. Ég býst
við að fæstir þeirra sem leik-
hús sækja geri sér grein fyr-
ir því, hvaða óskapa vinna ligg-
ur á bak við leiksýningu.
Það er mikill dugnaður og
kjarkur sem þetta fólk sýnir.
Að biðja er ekki sama og að
betla. Það er hægt að biðja
um ís.
Við skulum fletta upp á
þessu í orðabk. — Það þýðir
ekki baun, Vjð skulum spyrja
Andrés Önd.
Hvað meinarðu, strákur?
Mér finnst sápubhagð af
ísnum. Hann kostar þó fimm-
lra.IL
að koma daglega, viku eftir
viku, til æfinga er önn dags-
ins er lokið á miðri vöku. Þeg-
ar litið er á þessar aðstæður,
þá er árangurinn sem náðst
hefur, glæsilegur. Það er undra-
vert afrek sem leikstjórjnn,
Margrét Bjömsdóttir, hefur
unnið þarna með alla þessa ný-
liða. Það spáir góðu um fram-
tíðina.
Það verður ekki annað séð
en að meistralegi hafi tekizt
að raða í hlutrverkin. Hitt er
svo annað mál að þau voru
kannski misjafnvela vel af
hendi leyst. Söngurinn var
ekki nógu líflegur og fjörmik-
ill, einkum hjá stúdentunum,
sem leiknir eru af þeim Gísla
Magnússyni og Ingjaldi Ás-
mundssyni. Aftur á móti var
hann betri hjá stúlkunum,
einkum Sesselju Ólafsdóttur.
sem lék Jóhönnu, en Guðbjörg
Gestsdóttir lék Láru.
Það má segja, að vantaði svo-
lítið meiri léttleika og yndisleik
hjá þessu unga fólki, sem er
að draga sig saman.
Ei'ríkur K Eiríksson lék
Skrifta-Hans með miklum
krafti, kannski heldur sterkur
stundum og vantaði meiri læ-
vísi og slægð, en þó var margt
mjög gott í þeim leik, svo
vandasamt sem hlutverkið er.
Krans kammerráð vakti
mjkla kátínu með tilburðum
sínum. grobbi og undirgefni.
Tókst Eiriki Magnússyni oft
mjögvelað sýna einfeldni hans
og ráðleysi. En hið gullna sam-
tal hans og Skrifta-Hans í
síðara skiptið rann að mestu
út í sandjnn.
Sigurði Björgvinssyni lókst
vel að lát,a okkur fylgjast með
hugsanagangi Svale assesors.
Mörg tilþrif hans sýndu góðan
leik. Hreyfingar hans óþving-
aðar og léttar. Viðskipti hans
vjð stúdentan,a fóru honum vel
úr hendi.
Margrét Björnsdóttir leikur
Helenu og sýnjr þar fasmikla
frú, sem sópar að hvar sem hún
fer. Hún ber það með sér að
hún er vön sviðinu; söngur
hennar góður og túlkun hins
raunverulega yfirvalds. Hún
veldur prýðilega sínu hlutverki.
Krans er fljótur að falla s-arn-
an í hennar návist. Bjartmar
Guðmundsson leikur Vermund
og Ásgeir Gunnlaugsson Pétur
bónda. og fara honum vel úr
hendi viðskiptin við Skrifta-
Hans.
Undirleik annaðist Ólafur
Sigurjónsson og var það vel af
hendi leyst. Leiktjöld voru
smekklega máluð af Eyvindi
Erlendssynj.
Það þykja að vonum alltaf
nokkur tíðindi þegar frumsýn-
ing er í Þjóðleikhúsinu okkar,
en ég efast um að þar séu unn-
in nokkuð meiri afrek en i fá-
mennum sveitaffélögum, sem
koma leikriti á svið, þegar all-
ar aðstæður erp metnar.
Ungmennafélagið „Vaka“ á
þakkir skildar fyrir það fram-
tak sem það þefur sýnt að
koma þessum leik á svið. Það
er vel þess vert að eyða einni
kvöldstund fil að horfa á þenn.
an leik, því gamanið og glensið
léttir skapið og leiðir hugana
frá hversdagsönn og striti
B.Fl.