Þjóðviljinn - 17.03.1963, Blaðsíða 10

10 SÍÐA —--------------------------------------------------ÞIÓÐVIIJINN
Sunnudagur 17. marz 1063
GWEN BRISTOW,-
t'
I
HAMINGJU
LEIT
hennar þessa viku. John hafði
líka breytzt. Hann var búinn
að raka sig og andlit hans bar
merkj ferðarinnar, hvítt að
hálfu, dökkt að hálfu. Hann
var 1 köflóttri skyrtu og gróf-
gerðum buxum, upphituðum af
sól og þvotli, en hann var aevin-
lega virðulegur í fasi. Hann
var svolítið kítmileitur þegar
hann sagði:
— Ég hef líka ör.
— Já, þú sagðir mér að Texas
hefði einu sinni brennt sár á
þér. ......
— Ég átti ekki við það, sagði
John. — Ég er ennþá með
tannaförin þín í laerinu.
Garnet beit feimnislega á vör-
ina. Texas sagðj alvarlegur:
— Hún er hefðarkona, John.
— En skynsöm hefðarkona,
svaraði John. Hann sneri sér
við og gekk í átt til hrossantgjpi.
Texas klappaði henni á hand-
legginn.
— Takið þetta ekki naerri yð-
ur, ungfrú Garnet. John veit
vel að hann á aldrei að tala
um kroppinn neðan við mitti
við hefðarkonur. En það er ejns
og John standi alveg á sama
um annað fólk.
Garnet horfði á eftir hávaxna,
granna manninum. — Hann er
ágætur, Texas. en ég skil hann
ekki.
‘— Reyndu ekki að skilja
Hárgreiðslan
P E R M A, Garðsenda 21,
sími 33968. Hárgreiðslu- og
snyrtistofa
Dömur, hárgreiðsla við
allra hæfi.
TJARNARSTOFAN,
Tjamargötu 10, Vonarstræt-
ismegin Simi 14662.
Hárgreiðslu- og snyriistofa
STEINU OG DÓDÓ,
Laugavegj 11. sími 24616.
Hárgreiðslustofan
S Ó L E Y
Sólvallagötu 72
Sími 14853.
Hárgreiðslustofa
AUSTURBÆJAR
(Maria Guðmundsdóttir)
Laugavegi 13. sími 14656.
Nuddstofa á sama stað.
neinn okkar, ungfrú Garnet. Við
erum ekki annað en samsafn af
glötuðum sálum.
Texas gekk einnig burt. Gam-
et fann til angurværðar þegar
hún horfði á eftir honum.
Hún velti fyrir sér hver hann
væri og hvers vegna hann hefði
lagt leið sína hingað. Það var
erfitt að gizka á aldur hans.
Þegar hún sá hann fyrst í Santa
Fe hafði hún haldið að hann
væri hálffertugur, en stundum
þegar hann hafði drukkið, sýnd-
ist hann tíu árum eldri. Texas
var meðalmaður á hæð og
grannvaxinn, en ferðalögin
höfðu stælt vöðva hans. Hon-
um fór betur að sitja á hesti
en ganga, því að göngulag hans
var háifslútandi og hann stóð
ekki beinn í baki eins og mað-
ur sem horfist hreykinn í augu
við tilveruna. Hann lagði ekki
mikið uppúr útlitj sinu. Þegar
karlmennirnir voru komnir á
áning.arstað, þar sem stúlkur
voru fyrir, gerðu flestir þeirra
mikið til að haida sér til. Tex-
as lét að vísu klippa hár sitt
og skegg. en hann var hirðu-
leysislega til fara og henni
fannst sem fljótlega myndi
sækja í sama horfið. Hann hefði
getað verið fallegur ef hann
hefði kært sig um. Hár og skegg
var jarpt og þykkt, augun
einnjg brun undir jörpum
brúnum, Augun voru mild og
elskuleg, en dálítið hræðsluleg.
Henni fannst þau minna á augu
í bami sem vill gjarnan að
fólki þyki vænt um það en
þykist visst um. að því þyki
það ekki.
Hendurnar voru öðruvísi. Það
voru harðar, hrjúfar hendur
með stórum hnúum, vanar vinn-
unnj í ferðalögunum og þær
áttu ekki til öryggisleysi. Þegar
hann bjó um sár, gerði hann
það með varúð og fólk varð
naumast vart við handtö'k hans.
Garnet velti fyrir sér, hvar
hann hefði lært það og þvers
vegna hann hefði hafnað hér
með þessa þekkingu sína.
Glataðar sálir, hugsaði hún
þegar hún leit í kringum sig.
Glataðar sálir, sálir sem ráfað
höfðu út í auðnina og skugga-
leg fjöllin. Þær áttu ekki hlut-
deild í lífi D°n Antoníos. áttu
ekki hlutdeild í neinu nema
einmanaleikanum mikla. Garn-
et velti fyrir sér hvernig það
væri að standa í þessu sviðna
landj flóttans og hugsa um
gamla heimilið, vitandi það að
aldrei væri hægt að snúa til
baka.
Hún gekk af stað í átt til
hússins. Allir á ranehóinu tóku
sér miðdegislúr. Karlmennirnir
lágu endilangir í skugganum á
víð og dreif. Risinn lá sofandi
undir appelsínutré. Garnet horfði
á hann hugsi. Hann gæti farið
til Rússlands aftur, ef hann
vildi, þvi að á no:kkurra ára
fresti komu skip til að sækja
skinn. En hann hafðj farið svo
ungur að heiman, að hann var
sjálfsagt jafnframandi þar og í
Califomíu. Kannski fannst hon-
um hann líka vera landflótta.
Hún fór inn í svefnherbergið
og háttaði. Oliver var ekki
kominn. Hann hafði kannski
lagt sig úti eins og hann gerði
stundum. Hún teygði makinda-
lega úr sér í rúminu og sofnaði.
Þegar hún vaknaði skein sól-
in ennþá skáhallt inn um glugg-
ann, en það var farið að kólna
í lofti. Hún hafði fljót-
lega komizt að raun um
að hitinn um miðjan daginn var
villandi. Um leið og sólin var
setzt varð kaldar.a í lofti og þeg-
ar dimmt var orðið, var kalt eins
og að vetrarlagi. Oliver sagði að
loftslagið væri þannig allan árs-
ins hring. Heimamenn töldu það
alveg sjálfsagt, því að þeir höfðu
aldrei átt annars staðar héima.
En Bandaríkjamennirnir sögðu
að í Califomíu væri fjórar árs-
tíðir á hverjum sólarhring.
Garnet fór í dökkan ullarkjól
með hvítum léreftskraga. Hún
fór að hugsa um hvað Oliver
væri að gera. Hann hafði aös
ekki komið inn. Þegar hún var
búin að búa sig, fór hún út til
að svipast eftir honum.
Það var komið líf í búgarðinn.
Karlmennimir voru að sinna
hrossunum eða lágu í grasinu.
Stúlkumar elduðu mat á eld-
stæðunum. í loftinu var freist-
andi matarlykt. — Drottinn
minn, hugsaði Gamet, — Nú er
ég enn orðin svöng — Hún hló
að sjálfri sér og hugsaði sem
svo, að hún hefði sízt ástæðu til
að býsnast yfir matarlyst risans.
Hún sá hvorki John né risann.
Penrose var að spjalla við Silky
og fleiri náunga, en Florindu
var hvergi að sjá. Gamet vonaði
að hún værj að hvíla sig. Hún
iitaðist um eftir Oliver, en það
leið nokkur stund áður en hún
kom auga á hann.
Oliver sat í grasinu undir syk-
amorettré. Hjá honum var mað-
ur sem Garnet þekkti ekki. Ö-
kunnugi maðurinn var klæddur
eins og califomískur jarðeigandi.
í rauðan jakka og ’ gulbrúnar
buxur og^ há, glæsileg stígvél.-
Á hnjánum hafði hann
barðastóran flókahatt með svörtu
silkibandi um kollinn. Gamet
lagði af stað í áttina til þeirra.
Hún steig nokkur skref en nam
síðan staðar. Mennirnir tveir'
voru niðursokknir í samræður.
I hávaðanum umhverfis urðu
þeir ekki varir við hana. Nú var
hún svo nærri að hún gat virt ó-
kunna manninn betur fyrir sér
og henni fannst sem hún hefði
séð hann áður. Um leið vissi hún
hvers vegna hann kom henni svo
kunnuglega fyrir sjónir. Hann
var líkur Oliver.
Hann var líkur Oliver og þó
var hann öðruvísi. Hann var
minni en Oliver og töluvert eldri.
Hárið var ljósbrúnt og liðað eins
og á Oliver. En það var eins og
of mikið væri af því, svo að höf-
uðið varð of lítið í hlutfalli við
litla, seiglulega kroppinn. And-
litsdrættimir voru svipaðir og
Olivers, en svipur Olivers var
glaðlegur og drengjalegur en
þessi maður var með andlit
hrukkótt eins og hnotskum. Það
voru hrukkur í enninu og hrukk-
ur milli augnanna og hrukkur
frá nefi og niður að munnvikjum.
Þær hafði hann fengið af því að
klemma saman munninn í sífellu.
Það var eins og hann væri allur
harðlokaður. Og endaþótt hann
væri vöðvastæltur og sólbrúnn,
þá fannst henni eitthvað óheil-
brigt við hann, eitthvað slímugt
og skriðdýrslegt. Gamet vissi að
það var óviðeigandi að dæma
mann eftir stærð hans eða útliti.
En samt sem áður fannst henni
þessi maður líkjast mest and-
styggilegri, lítilli pöddu.
Hún vissi hver hann var og
hún varð hrædd. En hún flýtti
sér að taka sig á. Það var
heimskulegt af henni að verða
hrædd. Hann gæti tæpast gert
henni neitt iöt. Það var bezt hún
færi til þeirra núna til að heilsa
honum og reyna að koma vei
fyrir. Hún steig enn eitt skref
í átt til þeirra.
Ef til vill steig hún fastar til
jarðar en áður eða þá að pilsið
straukst við þurran grasbtúsk
meðan þeir tóku sér málhvíld
Hvað sem því leið, þá litu menn-
imir tveir upp. Oliver leit skelk-
aður á hana. Hann hafði ekki
átt von á henni svona fljótt. Gar-
net sá fremur en hún heyrði að
hann sagði: i
— Hér er hún. * 1
Ókunnugi maðurinn leit á hana
Augnaráðið var ekki vingjam-
legt. Það var nístandi og hörku-
legt. Henni fannst sem hún hefði !
troðið sér þangað sem hún hafði
engan nétt til að vera. \
Þeir risu á fætur. Gamet sá að
úf ,>OKKAR MÁNhíb'}
isdyrnar opnast. Tröllvaxjnn
lögregluþjónn fyöir dymar.
Þrammar inn. Nemur staðar:
,,Hvað er að hér?“
Sæbjörg gengur á móti honum.
Hún treystir mér ekki. „Það er
ekkert ,að okkur. Maðurínn-minn
meiddi sig í gær á bátnum. Það
er ekkert alvarlegt. En fólkið
þama úti er svo óstillt. Það hef-
ur reist upp stiga. Við erum hér
ein. Hann kom heim í gærkvöld.
1 hamingjubænum, komið þér
manninum þama úti undir lækn-
ishendur.“
Sæbjörg er alltaf róleg. Og
sérstaklega var hún það núna.
Enda létti tröllinu sýnilega.
„Frú“, sagði hann. „Það er
eitthvað saman við þetta. En
þið eruð alsaklaus"
Nú heyrðust angistarleg and-
köf björgunarbílsins.
„Við skulum koma út,“ sagði
Sæbjörg. „Nei, ekki þú, Frið-
þjófur."
Að svo mæltu fór hún út með
lögreglumanninum. Eg skrapp
inn í baðherbergið. Það var ekki
fögur spegilmynd, sem mætti
mér. Ég var Ijótari en í gær.
Andlitið hafði bólgnað.
Ég fór aftur út að gluggan-
um. Hér eftir gat ég víst ekki
valdið meira uppnámi en orðið
var. Fólkinu hafði fjölgað en
ekki fækkað. Margt var með
mjólkurbrúsa. Nokkrir með
skólatöskur. Nýja fólkið leit á
mig og fékk skýringar hjá hinu.
Sumt stóð í hnapp utan um Sæ-
björgu. Hún var að segja því
eitthvað. Læknir var kominn til
slasaða mannsins. Margir stóðu
þar í kring, Ur björgunarbílnum
komu menn með börur og fóru
að hreyfa sjúklinginn eftir öll-
O, hvaí hún er sæt, Hvar er hún?
SKOTTA
Ég get ekki sagt, að hann sé nízkur, en vasapeningar hans
nægja honum ala vikuna.
um listarinnar reglum. Sæbjörg
gaf sig á tal við lækninn, áður
en hann steig inn í bílinn. Hóp-
urinn dreifðist,
-g skreið undjr sæng.
Sæbjörg kom inn. „Það er víst
herfilegt að sjá mig,“ sagði hún
og opnaði fataskápinn.
„Heldurðu. að maðurinn sé
stórslasaður?" spurði ég.
„Nei, ætli það. Ég náði í lækn-
inn til að segja honum, að þú
hefðir skipað fólkinu að láta
manninn liggja. Hann hrósaði
þér fyrir það.“
„Mikið ertu alltaf natin að
halda uppi heiðri mínum,“ sagði
ég.
„Mér virðist ekki vanþörf á
því núna, góði. Það verður
minnzt á þig hérna í hverfinu
næstu daga. Svo sagði ég nokk-
ur gáfuleg orð til að sýna, að ég
kynni hjálp í viðlögum. Þá trúi
iæknirinn mér fyrir því, að hann
héldi, að gluggagægir væri lær-
brotinn, en hryggurinn mundi
ekki vera skaðaður."
„En segðu mér eitt: Hvað kom
til, að fólkið lét svona? Gat það
ekki bara hugsað, að íbúðin væri
mannlaus, þegar ekki var opnað?
Og hverjum kom það við? Eða
hefur allur borgarlýðurinn und-
anfarið setið yfir samskonar bók-
um og þú?“
Sæbjörg var að hafa kjóla-
skipti. Og nú tók hún að greiða
sér frammi fyrir speglinum í
skáphurðinni: „Ólánið var það,
að einhver sá þig ganga inn í
húsið í gærkvöld, svona um haus-
inn. Fólki kom saman um, að
þetta hefði bara verið framlið-
inn maður í löglegum erindum,
og enginn gerði veður út af því.
En í nótt heyrði fólkið hérna
niðri, þegar ég hljóðaði í eld-
húsinu. Það bar saman bækur
sínar í morgun og ákvað að hafa
tal af þér. Skóhlífarnar mínar
voru utan við dymar. Enginn
anzaði. Þá var farið að leggja
saman einn og tvo. Útkoman
varð ýmist draugur eða glæpur,
ef ekki hvortveggja. Nú, nú, stig-
inn lá þama. Og því fór sem
fór.“
„Þú hefðir átt að bjóða fólkinu
upp á kaffi."
„Mér datt ekki í hug að draga
dár að fólkinu. Það var eins og
hundar af sundi og ekki gustuk
að stríða þv£.“
„Gefðu mér þá kaffj.Sæbjörg
mín,“ sagði ég. „Og taktu rit-
störfin ekki svona geist fram-
vegis. Það kann ekki góðri lukku
að stýra hvað þú framkvæmir
fljótt allt, sem þér dettur í hug.
En það segi ég þér, að ég ætla
sjálfur að festa á blað frásögn
um þessa viðburði. Þér er bezt
að hvfla taugamar við handa-
vinnu þessa daga, sem ég verð
heima."
Henni þótti þetta ekki svara-
vert, en athugaði klæðnað sinn
ánægð í speglinum og sagðist
ætla út að kaupa rjóma í kaff-
ið. „En berðu þig að fara fljótt
til dyra, ef hringt verður, og
anza í símann. Nú er hvort-
tveggja í lagi. Og svo skal ég
skrifa með krít á hurðina: „Verið-
óhræddir!”
Þetta hefði verið að bæta gráu
ofan á svart. Enda gerði hún
það ekki. Síminn og dyrabjallan
hringdu, meðan hún var úti. Mér
datt ekki í hug að anza.
Þetta komst upp, þegar Sæbjörg
kom aftur. Hún sagði, að mér
væri orðið í engu treystandi.
Það var eitthvað hæft í því.
Einhver fitonsandi var hlaupinn
í mig. Ég sagði Sæbjörgu, að
fyrst ég yrði að kúra heima
næstu daga, skyldi ég hjálpa
henni til að ljúga upp sögu, við
værum enga stund að því bæði,
bezt væri að auglýsa í útvarp-
inu, að sagan væri tilbúin í
gróðaskyni og við værum alveg
laus við hugsjónir.
„Um hvað á hún að vera?“
spurði Sæbjörg framan úr eld-
húsi.
„Um mann, sem kemur aftur-
genginn heim til sín og lítur út
um glugga að morgunlagi."
„Þetta höfum við okkur til
dægrastyttingar, þangað til Ljúfa
kemur heim,“ sagði hún.
„Við látum prenta glefsur úr
sögunni í blöðunum ásamt teikn-
ingu af hauslausum manni. Og
nú skaltu sjá, hvernig metsölu-
bók verður til á Islandi, kona
góð,“ sagði ég.
ENDIR.
Skákþáttur
Það er 23.------Rg3!! Hvítur
á þá varla betra en að tefla
til jafnteflis með 24. Dxf4,
Rxe2t, 25. Khl, Rxf4, 26. Rxd7,
Bxd7, 27. Hxf4 o.s.frv. Athugið,
að hefði hvítur drepið hrókinn
í 21. leik þá hefði þessi björg-
unarleið verið ófær svörtum,
því þá væri drottning hvíts
völduð á d4.)
23. ----Dd2.
(Eftir þetta er stórmeistaru,.,
glataður.)
24. Dxd2, Rxd2, 25. Rxd7,
Bxd7, 26. Hdl, Re4, 27, Hxd5
Bc6, 28. Hxa5.
Með peð yfir og biskupaparið
gegn slæmri kóngstöðu Frið-
riks er vinningurinn nú auð-
sóttur fyrir Inga, burtséð frá
tímahrakinu.)
28.-----He8, 29. Bd3, He6,
30. Ha8f, Kg7, 31. Bd4t, Rf6,
(Skárra var 31. — — f6.)
32. Hd8!, h5, 33. Bf5.
Og hér féll Friðrik á tíma,
en staða hans er vonlaus, þar
sem hann fær ekki varizt frek-
ara liðstapi.
Æsandi skák og fróðleg, eink-
um frá sálfræðilegum sjónar-
hóli.
Sæltir í finnskri
kjaradeilu
HELSINGFORS 14/3. Boðað
hafði verið að í nótt gerðu
30.000 opinberir starfsmenn í
Finnlandi verkfall til viðbótar
við þá sem fyrir eru. Hefði
þetta meðal annars orðið til þess
að öll venjuleg símaþjónusta
hefði lagzt niður og flugsam-
göngur lamazt að verulegu leyti.
Um miðnætti i nótt rofnaði
símasambandið við Helsingfors
en opnaðist aftur eftir stundar-
fjórðung og var þá tilkynnt að
deiluaðiljar hefðu orðið á eitt
sáttir.