Þjóðviljinn - 15.06.1963, Blaðsíða 8

g SÍÐA
WÓÐVILENN
Föstudagur 14. júní 1963
Ritstjóri: Unnur Eiríksdóttir
Meðan dvergarnir dansa
Teikningar írá
yngstu lesendunum
karlinum alvitra
Það var einu sinni dreng-
ur, sem hét Viðar. Hann var
duglegur að vinna, og í aúa
staði mesti fyrirmyndar
drengur.
Einn góðan veðurdag fór
Viðar út að stóra stöðuvatn-
inu, sem var þarna ekki
mjög langt frá, til þess að
veiða silung. Það var krökt
af silungi í vatninu. Þegar
Viðar var búinn að veiða
í fullan veiðipokann sinn, ætl-
aði hann að stytta sér leið
og ganga yfir fjallið; hann
langaði að komast heim fyrir
myrkur. Það var byrjað að
skyggja og honum var ekki
um það gefið að vera einn
á ferð í dimmunni. Viðar
þurfti að klifra yfir hæsta
tindinn, og það var dálítið
erfitt. Þegar hann var kom-
inn alla leið upp á tindinn,
heyrði hann söng og hljóð-
færaslátt. Hann kannaðist
ekkert við lagið sem spilað
var. Það var engu líkt, sem
hann hafði áður heyrt.
Viðar var ekki vanur að
hræðast, þó eitthvað óvenju-
legt bæri að höndum, en nú
var honum um og ó. Hann
stóð grafkyrr og beið eftir
einhverri skýringu á þessu
öllu saman. Hvað gat þetta
eiginlega verið? Hér sást
ekkert nema fjallahringur-
inn, nokkur ský á himninum,
og sólin að setjast.
Það var áreiðanlega ekkert
að óttast.
En hann fékk fljótlega ann-
að að hugsa um, því allf í
einu opnaðist fjallið. Hann sá
Inn í fjallið rétt eins og dyr
hefðu verjð opnaðar, því ein-
hversstaðar logaði ljós, sem
lýsti um langan gang inn í
fjallið.
Nú varð Viðar svo forvit-
inn að hann gleymdi allri
varkámi og gekk inn í fjall-
ið. Hann komst þó ekki nema
fáein skref, því á móti hon-
um kom einkennileg skrúð-
ganga. Það voru fjalladverg-
Versti farar-
tálminn
Skömmu eftir að ferðir
hófust frá íslandi til Braz-
ilíu. voru tvær kerlingar i
Þingeyjarsýslu. sem heyrðu
sagt frá því hvað gott væri
að vera í Brazilíu, þar spryttj
til dæmis kaffi og sykur
Kerlingunum þótti fjarsk-"
gott kaffi og töldu Paradís
arsælu að vera þar sem nóp
væri af því. Vildu þær nú fyr-
ir hvern mun fara til Brazi’-
íu. Þær afréðu því að far"
þangað ott tóku að afla sér
upplýsinga um leiðina. Var
þeim þá sagt að þær þyrft-
að fara til Akureyrar. Þ-
þótti kerlingunum óvænkas'
ráð sitt, þvi þær vissu að þ''
gátu þær ómögulega komiz*
hjá því að fara yfir hanr
Fnjóská, og við svo erfiðun-
farartálma höfðu þær al1'
ekki búizt á veginum ti'
Brasilíu.
— Nei. það er svo fyri-
kvíðanlegt að fara yfir har
Fnjóská að við verðum -
hætta við ferðalagið — ?ö0
kerlingarnar. og bar með ”
áætluninni um Brazilíuf-
lokið.
(Úr þjóðsögum).
arnir, allir veizluklæddir.
Viðar gat skotizt bak við
stein svo þeir sáu hann ekki.
Þar lá hann í felum og horfði
á fylkinguna ganga hjá.
Þetta var áreiðanlega brúð-
kaup. því fremst í flokknum
var ljómandi falleg dverga-
stúlka með gullkórónu. Það
var spilað og sungið svo un-
un var á að hlýða. Dvergarn-
ir fóru út um dyrnar á fjall-
inu þeir ætluðu auðsjáan-
lega að dansa alla nóttina
í tunglsskininu. Þegar síðasti
dvergurinn var kominn út,
lokaðist fjallið. Nú var Við-
ar í slæmri klípu. Hann var
lokaður inni í fjallinu og
vissi engin ráð til að kom-
ast út. Hann gekk eftir gang-
inum lengra inn í fjallið. og
eftir nokkra stund kom hann
inn í stóra stofu. Það var
sjálfsagt bezta stofan, þvi
allt var svo fínt og fágað
þar inni. Viðari varð star-
sýnt á sverð. sem hékk á
einum veggnum. Það var svo
fallegt, að hann gat helzt
ímyndað sér, að það væri
töfrasverð. Hann áræddi að
taka sverðið niður tU þess
að geta skoðað það betur.
En hann hafði ekki fyrr
snert sverðið en aldimmt
varð í fjallinu svo líklega
var þetta töfrasverð. Hann
hélt fast um sverðið, og var
við Öllu 'búinn éf dvergarhir
skyldu koma. Þeir létu þó
ekki sjá sig. og allf var
kyrrt og hljótt.
Þá fór Viðar til baka sömu
leið og hann hafði komið, og
hélt fast um sverðið rneð
báðum höndum. Þá birti allt
í einu. það lagði bláleita
birtu frá sverðinu.
Nú kom Viðar að öðru her-
bergi. og hann varð undr-
andi þegar hann sá stóreflis
bjarndýr bundið fast við
einn vegginn. Þegar bjarn-
dýrið sá Viðar, reis það upp
á afturfætuma og byrjaði að
tala við hann venjulegt
mannamál.
Bjarndýrið bað Viðar að
leysa af sér fjötrana. hann
mundi ekki sjá eftir að gera
það, því kannski gætu þeir
hjálpað hvor öðrum út úr
þessari klípu. En dvergarn-
ir höfðu veitt bjarndýrið til
þess að búa sér úr því góm-
sæta steik.
— Jæja, sagðj Viðar. —
Ef þú villt hjálpa mér í stað-
inn skal ég leysa þig.
— Nú er betra fyrir okk-
ur að flýta okkur í burtu
sagði bjamdýrið, þegar það
var laust vid fjötrana. —
Gættu þess að taka ekkert
með þér úr fjallinu, nema
þennan steinklump þarna.
Viðar beygði sig niður og
tók upp steininn, honum
fannst hann heldur ómerki-
legur. samt tók hann stein-
klumpinn með sér.
— Ég veit um leið þar sem
við getum komizt út, fylgdu
mér eftir, sagði bjamdýrið.
Loksins komu þeir að opi á
fjallinu, en þar hafði stór
og þungur steinn verið lát-
inn fyrir.
— Ég skal velta steininum
frá. sagði bjarndýrið. Og út
komust þeir og voru nú
frjálsir án þess að dvergam-
ir hefðu komizt á snoðir um
ferðir þeirra.
— Nú verð ég að flýta mér
heim, sagði bjamdýrið. —
Geymdu steinjnn vel, farðu
með hann til gullsmiðs og þú
verður auðugur maður.
Viðar gerði eins og bjöm-
inn ráðlagði honum. og gull-
smiðurinn sá undir einj að
steinninn var að mestu leyti
úr silfri.
Nú er stór silfurnáma í
fjallinu, og auðvitað varð
Viðar auðugur maður, þvi
það var hann sem af til-
viljun fann silfrið.
Sagan af
Karl tekur kveðju hans og
heldur þurrlega; segir þar
húsrúm lítið, en þó muni
honum ekki frá vísað, ef hann
geti gert sér að góðu lélegan
beina. Leiðir nú karl Þorstein
til baðstofu; þar eru fyrir
konur tvær, önnur hnigin að
aldri, en hin á bezta skeiði;
sátu þær undir sínu barninu
hvor, en tíu komu inn á hæl-
unum á karli. Þorsteini lízt
yngri konan mjög raunaleg,
en þó óvenjulega fögur; lang-
ar hann mjög úl -að vita,
hvo;rt hún eigi allan króa-
fjöldann.
„Tarna er fallegur bless-
aður hópur“, segir hann;
„eða eru þetta þín böm,
bóndi?’’
Karl varð fár við; svaraði
hann seint og gaut um leið
augunum til yngri konunn-
ar. „Onei. en viljirðu fræð-
ast um aettemj þeirra. værj
reynandi að spyrja hana
dóttur mína!”
Hún setti dreyrrauðan 0g
leit undan. Varð ekki meira
um þá orðræðu að sinni. Þor-
steinn er nú þarna um nótt-
ina í bezta beina.
Morguninn eftir spyr
bóndi hvemig á ferðum hans
standi. Þorsteinn segir hon-
um að hann ætli á fund
karlsins alvitra. Bóndi bað
hann hyggja af slíkri fá-
sinnu; segir hann að allir, er
í þeim erindum hafi farið,
hafi gist hjá sér síðustu nótt-
ina. en enginn komið aftur;
muni karlinn alvitri hafa séð
fyrir þeim. Þorsteinn segir
að eigi sé öllum einn veg
skapað, og muni hann láta
arka að auðnu um ferð sína.
Bóndi sér þá að ekki tjóir
letja hann; fylgir hann hon-
um því í veg og segir honum
leið til fjallsins. Áður en þeir
skilja, kveðst bóndi ætla að
biðja hann einnar bónar.
Eins og hann hafi látið skilja
kvöldið áður, eigi dóttir sín
öll bömin, sem hann hafi séð
í kotinu; en sá sé hængur
4 ráði hennar, að hún viti
eigi hver faðirinn sé; taki
bau sér öll mjög nærri. að
iún skuli hafa ratað í þetta
■>lán; segist hann nú vilja
iðja Þorstein að komast eft-
" því hjá karlinum alvitra.
f hann nái tali af honum.
ver sé faðir að bömum dótt-
- sinnar. Þorsteinn heitir
■num góðu um það og að
n mæltu skilja þeir.
Tengur nú Þorsteinn langa
gi, þar til hann kemur að
•jm hömrum; er þá komið
•dir kvöld; hann sér stórar
'lismunna uppi í hömrun
n og er einstígi bratt upp
1 eanga. Þorsteinn ræður
•ð einstiginu og kemst við
illan leik upp í hellinn. Hann
gengur þegar inn; er þar eld-
ur á glæðum og kjötpottur
uppi yfir; innar í hellinum
sér hann rúmflet mikið og í
því ókjörin öll af dýrafeld-
um. Þorsteinn skarar nú að
eldinum, og soðnar brátt mat-
urinn; síðan býr hann um í
rúminu, og er því var lok-
ið. fleygir hann sér niður á
afvikinn stað í hellinum Qg
hvílir sig En ekki hefur
hann lengi legið, er hann
heyrir dunur og dynki úti.
og í sömu svipan snarast risi
einn inn í hellinn, harla stór-
skorinn; sá hafði fuglakippu
á baki; þykist Þorsteinn vita.
að þar muni kominn karlinn
alvitri, en það furðar hann
að slíkt stórmenni skuli sæl-
ast eftir öðrum eins smádýr-
um til fæðu sem fuglum
þeim. Karl þrammar inn að
hlóðunum. kastar fuglakipp-
unni á gólfið og segir;
„Hver hefur soðið mat
minn? — Það hefur þú gjört,
fíflið Þorsteinn karlsson.
Eigi að síður mun ég drepa
þig á morgun. í dag hef ég
verið svo vel að verki. að ég
nenni því ekki“.
„Létt verk og löðurmann-
legt að drepa mig varnar-
lausan og þarftu ekki þess
vegna að geyma það til
morguns!“ segir Þorsteinn.
Karl anzar þvi engu, en
sezt á hlóðarsteininn og tek-
ur að snæða úr pottinum.
Þorsteinn hefur sig þá á
kreik, nemur staðar frammi
fyrir risanum og horfir á
aðfarir hans. Hann var orð-
inn matlystugur eftir göng-
una og væntir þess að karl
viki sér bita. En er honum
þykir örvænt um það segir
hann;
„Kvikinzkur karl ertu, er
þú sveltir gesti þína!“
Karl kastar þá til hans
kjötflykki og segir honum að
éta það, ef hann geti, því að
lítið muni kviðrúm i smá-
smíði því. Þegar karl hefur
snætt, röltir hann að fleti
sínu, fleygir sér niður og
segir um leið:
„Rótað hefur Þú i rekkju
minni, fíflið karlsson. Drepa
skal ég þig samt!“
Þorsteinn kastar sér nið-
ur á hellisgólfið fyrir framan
rúm karls. Þykir honum það
hörð rekkja og hlýindasnauð.
Kallar hann þá til risans og
segir;
„Fleygðu til min nokkrum
feldum karl! Þeir eru ekki
svo fáir í fletinu þínu“!
Karl snarar þá til hans
tveim feldum, en biður hann
um leið að hafa hægt um
sig. Litlu seinna gellur Þor-
steinn við og segir;
„Gaman væri að vita, hvað
kóngurinn er að hugsa um
hvern sumardag fyrsta!”
„Þegiðu á þér þverrifunni,
strákur", segir karl; „en ef
þú endilega vilt vita það, þá
er hann að hugsa um að
drepa drottninguna sína; dótt-
ur sfna vill hann ekki gifta
neinum og hefur því tekið
það til bragðs að láta biðla
hennar geta þessa í huga
sér. vitandi að enginn myndi
svo ills til geta“.
„Ójá, sízt hefði mér nú
dottið það í hug,” sagði Þor-
steinn.
Nú líður stundarkorn, þá
kallar Þorsteinn aftur:
(Framhald).
Vögguvísa
Þei, þei og só.
Þögn breiðist yfir allt.
Hnigin er sól í sjó
Sof þú í blíðri ró.
Við höfum vakað nóg.
Værðar þú njóta skalt.
Þei, þei og ró.
Þögn breiðist yfir ailt.
'V.W WYVW.KUi >nwAinv.

<■'" tJTTTf 11A>n 'nn.mn 'J WWV-Wi) Wfíl '4
(Jóhann Jónsson.)