Þjóðviljinn - 12.09.1963, Blaðsíða 10

t
JO SÍÐA
ÞIÚÐVILHNN
Fimmtudagur 12. september 1963
Enginn hreyfði sig. Þeir sátu
álútir og horfðu.
— .... tuttugu og sjö, tuttugu og
átta, tuttugu og níu, sagði Stu-
art Porterfield.
— Þetta er nú meiri hópurinri.
— Já. Porterfield var stjarfur
f stólnum, blettótt og gulnuð
sígarettan upp við hörundið, ask-
an að því komin að falla. Ofanaf
vegg heyrðist hvæs í plastút-
varpi: tækið var margbrotið eftir
ferðir í gólfið, sprungurnar
höfðu breiðzt út, þomaðir lím-
renningar héngu niðurúr því. Á
veggnum tifaði ómerkileg vekj-
araklukka. Gulnuð ljósmynd af
ungum manni í hermannabún-
ingi hékk þar skökk: Til pabba.
Þetta er lífið, Sandy.
Stuart Porterfield fann hitann
frá glóðinni en hann leit ekki
niður. Með hægð lósuðu fingur
hans bréfið utanaf tóbakinu,
mörðu sundur stúfinn, breyttu
glóandi endanum í svarta ösku.
— Fimmtíu og sjö! sagði stóri,
ungi maðurinn. — Svei mér, ef
þeir hafa ekki eitthvað í hyggju.
Heyrið þið, af hverju sitjum vlð
hér eins og aular meðan konum-
ar eru einar heima?
— Þú verður kyrr, ságði
French. — Heyrirðu það?
— Kyrr! Fjandinn fjarri mér!
— Glad, ég hef séð þetta allt
eaman áður annars staðar, sagði
French Rosier og þurrkaði sér
um hendumar. — Þú þarft ekki
að vera hræddur.
Pilturinn stóð á fætur, gekk
yfir gólfið og stóð þar kyrr.
— Heyrðu, hélt French áfram.
Þessir náungar eru bara að
hræða okkur. Þeir eru eins og
krakkar á kjötkveðjuhátíð. Þú
manst hvemig var á kjötkveðju-
hátíð þegar þú varst lítilL
Glad Owens svaraði ekki.
— Ég þori að veðja að þú
hefur fengið lak hjá mömmu
þinni og farið út um kvöldið.
Er það ekki satt? Jú, auðvitað.
Þú þóttist vera draugur og fald-
ír þig bakvið runna og þegar
einhver gekk framhjá þá stökkstu
fram og sagðir — Bö! Það gerð-
um við allir. En hugsaðu þig um,
Glad. Þú varst í heilum hópi
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu og
snyrtistofa STEINU og DÓDÓ
Laugavegi 18 III. h. (lyfta)
SÍMI 24616.
P E R M A Garðsenda 21.
SÍMI 33968. Hárgreiðslu- og
snyrtistofa.
Dðmur! Hárgreiðsla við
allra hæfi
TJARNARSTOFAN,
Tjarnargðtu 10, Vonarstrætis'
megin. — SlMI 14662.
HÁRGREIÐSLUSTOFA
AHSTDRBÆJAR
(María Guðmundsdóttir)
Laugavegi 13 — SfMI 14656
— Nuddstofa á sama stað. —
drauga, það er ég viss um, þú
varst ekki einn á ferð.
— Æ. hættu þessu, French, þú
ert að blaðra tórfta vitleysu.
— Nei, alls ekki. Ég er að
segja að þessir náungar þama
úti eru eins og krakkar á kjöt-
kveðjuhátíð. Þeir verða að vera
saman í hóp og fela sig bakvið
lök, vegna þess að þeir eru allir
að drepast úr hræðslu. 1 dags-
birtu mundirðu hlæja að þeim;
þeir myndu hlæja að sjálfum
sér.
— Ég veit svei mér ekki,
French. Kannski er eitthvað til
í þessu: Ég hef aldrei sagt að
þeir væru ekki bölvaðar lyddur.
En þeir eru ekki einir; þeir eru
saman. Það þarf ekki annað en
einn segi: Við skulum gera það,
og þá gera þeir það allir sem
einn maður.
Stuart Porterfield: — Þetta er
satt, French, þetta er alveg satt
— Þeir eru bara að reyna að
hræða okkur! Verið rólegir. Það
gerist ekkert í kvöld; þeir vinna
ekki þannig. Þetta héma er bara
aðvörun: tilefni til að létta sér
dálítið upp. Svona, við skulum
ekki hugsa meira um þá. Drekk-
ið kaffið ykkar!
Stuart Porterfield tók vasaklút
í bakvasanum þurrkaði ennið
með hægð og starði útum glugg-
ann eins og allir hinir.
Þeir segja, að kaupið sé miklu
hærra í New York, hugsaði hann;
múrari getur þénað skolli vel
þar......
Upp malargötuna mjökuðust
bílamir, Ijósin framundan teygð-
ust upp á hæstu brún, hjúpuðu
mennirnir inni teinréttir og bög-
ulir.
Númerin voru úr ýmsum átt-
um: sum voru úr Parragut-sýslu,
sum úr nærliggjandi bæjum og
allmörg úr öðrum suðurríkjum.
En enginn leit á númerin.
— Ég vissi 'ekki að þeir hefðu
ennþá annan eins meðlimafjölda,
sagði Elbert Peters og horfði á
röðina sem sýndist óendanleg.
— Ekki ég heldur, sagði Char-
ley Hughes. Spilin lágu á borð-
inu, hálftómar bjórflöskumar,
6kálin með salathnetunum, allt
ósnert síðan John Holbert hringdi
og sagði með andköfum: — Litíð
útum gluggann!
Helene Peters, kona Elberts,
sat í stól. Hún var stóreyg.
— En ég skal segja ykkur
eitt, sagði Charley Hughes. eigin-
lega þykir mér gaman að sjá þá.
Þegar ég var í Georgíu, uss, það
eru víst ein tuttugu ár síðan, þá
voru þeir með alls konar sýn-
ingar — en ég missti alltaf af
gamninu. Það var svo komið,
að ég trúði því ekki að til væri
Ku Klux Klan. Hann brosti góð-
látlega. leit á vini sína og tók
upp bjórflösku.
— Hver er Drekahöfðinginn 1
Caxton? spurði hann.
— Ég veit það ekki. Það gæti
verið þessi náungi, þið vitið,
Carey, sem hefur verið að usa
og þusa. Eða flökkupresturinn.
— Niesen?
— Já, það gæti verið hann —
nema ég held tæplega að áhang-
endur hans ættu svona fína bíla.
Þeir hölluðu sér út í gluggann
og horfðu á. AUt í einu fór
Charley Hughes að hlæja.
— Hvað er?
— Ó, mér datt bara svona í
hug. hvort það væri ekki fyndið
ef það spryngi hjá einhverjum
þeirra núna!
— Þú hefur svei mér undar-
legan sans fyrir spaugi, ég segi
bara það. Elbert Peters tók bjór-
flösku sína og saup á henni og
brosti.
— Það væri nú samt dálítið
kostulegt, El? Þú ekur áfram
með grimmdarsvip og svo ailt
í einu: BOMM! — sprungið dekk.
1 miðri halarófunni. Þú verður
að fara út og skipta um dekk,
en heyrðu — áttu að taka af þér
lakið? Ef þú gerir það ekki, þá
verður lakið grútskítugt, og ef
þú gerir það. þá geta allir séð
að þú ert litli bókhaldarinn í
myllunni sem er hræddur við
yfirmann sinn. Og hugsaðu um
alla hina sem sitja fyrir aftan
þig og bíða. Þeir geta ekki einu
sinni ýtt á flautuna — sem ég
er lifandi, ég ræð varla við
mig......, Hann saup aftur á
bjómum og sneri sér að Helene
Peters. — Heyrðu elskan, áttu
ekki blásaum héma einhvers
staðar? Við Elbert eram að hugsa
um að þurrka út Ku Klux Klan!
Eilífð leið áður en síðasti bíll-
inn var horfinn og gatan var
aftur auð og nóttin nótt. Fynr
ofan á leið upp hæðina fjarlægð-
ust hundrað og fjöratíu útil,
rauð og reiðileg augu. Loks lok-
uðust þau.
Jói lét gluggatjaldið síga.
Albert gekk yfir til hans með
pylsubita í munninum.
— Hvað segirðu um þetta
þama? sagði Jói.
— Það er spennó, sagði Albert.
Karlotta Green sat í stólnum.
Hún var að lesa eða þóttist lesa.
— Hélztu að svona lagað væri
til? spurði Jói.
— Auðvitað. Hvað gengur eig-
inlega að þér?
— Varstu hræddur? Ertu
hræddur núna?
Albert togaði höfuð
sér. — Heyrðu, þetta r
þeir reyna eitthvað. þá
ir strákar hér eins og G
ens sem hafa heilt vopnabui - -
veg tilbúið! Ég hef séð dálítið
af því, hann sýndi mér það einu
sinni. Hann á 38 og Amie bróðir
hans, sem er í Louisville, ætlar að
útvega honum vélbyssu. Segir
hann. Ég veit ekki hvort hann
getur það nógu fljótt, en þetta
segir hann.
Jói leit á móður sína'og reyndi
að gizka á hvað bjó undir ró-
legum, hlutlausum svipnum. Það
var eins og hún væri alls ekki
undrandi eða áhyggjufull eða
ringluð; eins og bflalestin með
grímuklæddu mönnunum væri
ofur eðlileg og sjálfsagt fyrir-
tæki.
Karlotta Green leit ekki uppúr
bók sinni.
Þú sendir mig í skólann á
morgun, hugsaði Jói. og ef ég
kem heim skorinn á háls, þá
þykir þér það leitt, en þú gefst
ekki upp. Þú hættir ekki að
berjast. Ekkert breytist, mamma,
reyndi hann að segja. en gat það
ekki. Það er stór, hvítur ’ múr
milli þín og þess sem þú vilt,
hefur alltaf verið, mun alltaf
verða. Þú getur barið höfðinu
við hann, en veggurinn lætur ekki
undan.
— Viltu sækja mér mjólkur-
glas? sagði Karlotta Green.
Jói reis á fætur, hellti mjólk-
inni í glasið og horfði á móður
sína drekka. Honum fannst hún
mjög lítil og veikbyggð. ekki eins
og herstjóri.
Hann lagðist aftur i bekkinn
hjá glugganum. Hann mundi það
að Rowan frændi hafði farið inn
í barherbergið, þegar bilarnir
komu í ljós. Dymar vora læstar
og gamli maðurinn ennþá inni.
Jói sá hann fyrir sér þar sem
hann sat á saleminu með spennt-
ar greipar, fullviss þess að þessi
nótt yrði hans síðasta.
Jæja, komi það bara; ég óska
einskis annars. Látum þá ljúka
því af, bað hann.
Bílamir vora þögulir, stóðu
kyrrir meðfram veginum með
handhemlana á. Hettuklæddu
mennimir voru að ganga upp
hæðina en enginn talaði. hreyf-
ingar þeirra vora rólegar, næst-
um guðræknislegar eins og hver
um sig væri að hugsa: Það er
afleitt að við skulum þurfa að
gera þetta, en það má til. Það
verður að gerast og engir aðrir
hafa styrk eða hugrekki til þess:
við eram tilneyddir að hvessa
klæmar! Þeir gengu eftir ójöfn-
um stígnum.
Hæðin varð brattari, stórgrýtt
og óræktarleg.
Stígurinn varð ósýnilegur.
Hjartað í Davíð Parkinson
barðist ákaft í brjósti hans. Fjall-
gangan og geðshræringin sem
hafði gagntekið hann frá þv£ að
hann tók fyrst upp símann og
skipulagði fundinn, hafði rúið
hann að styrk: en það gat eng-
inn séð. Hann hafði ekki áram
saman gengið svo beinn og ör-
uggur.
Þegar þeir komu loks upp á
litlu sléttuna efst á hæðinni, gat
hann ekki andað. Það var eins
og hendur héldu fyrir kverkar
honum. En hann var feginn og
hreykinn.
Hann lyfti hendinni.
Sex menn komu gangandi,
ljdtu þunga trékrossinum og
settu hann niður með varúð.
Séra Lorenzo Niesen hafði bú-
ið hann til. Hann hafði farið
í timburverksmiðju McGraw og
keypt fyrir peningana sem ungi
maðurinn, Adam Cramer, hafði
látið hann hafa. Sex löng borð.
"~ög hafði skorið þau í hæfi-
'tærð. Hann hafði unnið
ta með nöglum og skrúf-
tif það var orðið traust
mbyggilegt. Síðan hafði
,iann farið bakvið verzlunarhúsið
og fundið bylgjupappa sem not-
aður er til að hlífa húsgögnum
í flutningum og fest hann með
vír við allan krossinn.
Mennimir sögðu að þetta væri
traustasti og glæsilegasti kross
sem þeir hefðu séð árum sam-
an.
— Regluleg snilldarsmíð, sagði
Davíð Parkinson og Lorenzo Nie-
sen var fenginn því að hafa lagt
svona hart að sér.
— Látum hann skíðloga! kall-
aði maður þegar benzínið var
búið að gegnvæta vafninginn.
Látum hann loga glatt svo að
allir sjái!
Annar maður kom með eld-
spýtustokk, kveikti á eldspýtu,
hlífði litla loganum með hend-
inni fyrir vindi sem enginn var.
Aftur lyfti Davíð Parkinson
hendinni.
Eldtaumur barst neðan frá
krossinum. Allt í einu breiddi
hann úr sér, dreifðist um allan
krossinn, varpaði rauðum bjarma
út í dimma og þögla nóttina nm-
hverfis hæðina.
Adam Cramer brosti.
Hann stóð fyrir neðan logandi
krossinn og starði niður á dauf
ljósin. 1 Caxton, á húsin, þar
sem fólkið stóð nú við gluggana
og horfði út. hreyfingarlaus,
skelft. Og hann hitaði í andlit-
ið af loganum.
Eftir nokkur þögul andartök,
fóra grímuklæddu mennimir upp
í bíla sína og óku burt.
A sínum tíma varð hæðin
dimm á ný.
S KOTTA
3 -21
0 King Featores SrntScnte. Ine, 1963. World riglits rraervcd.
Þú mátt ekki nota títuprjóna á þcssa vini hennar.
Lögtaksúrskurður
Hérmeð úrskurðast lögtak fyir fyrirframgreiðslum
manntalsbókargjalda (tekjuskattur, eignarskattur, nám#»
bókagjald, almannati-yggingagjald, slysatryggingagjald,
skv. 29. og 43 gr. almannatryggingalaga, kirkjugarðs-
gjald, kirkjugjald og iðgjald til atvinnuleysistrygginga-
sjóðs) ársins 1963, eem féllu í gjalddaga 1. febrúar, 1.
marz, 1 apríl, 1. maí og 1. júní 1963, með 1^10 hluta af
upphæð sameiginlegra gjalda 1962, í hvert skipti.
Fer lögtakið fram að liðnum 8 dögum frá birtingu úr-
skurðar þessa fyrir framangreindum gjöldum, dráttar-
vöxtum og kostnaði.
Bæjarfógetinn í Kópavogi,
9. september 1963.
SSgurgeir Jónsson.
STÚLKUR ÓSKAST
til starfa á Flugbarnum á Reykjavíkurflugvelli.
Upplýsingar hjá forstöðukonu Flugbarsins eSa
hjá Starfsmannanaldi í síma 16600.
VBRKSTJÓH!
Vér viljum ráða strax verkstjóra með matsrétt-
indum. Upplýsingar veittar hjá eftirlitsdeild
Sölumiðstöðvar Hraðfrystihúsanna.
HRADFRYSTIHÚS ÓLAFSVÍKUR H/F.